Οι Ελληνες μετανάστες, που ζουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορούν και αυτή τη φορά να ψηφίσουν για τις ευρωεκλογές στα τοπικά προξενεία, αφού προηγουμένως έχουν υποβάλει σχετική αίτηση.

Η παραπάνω διαδικασία δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται. Υπάρχουν αρκετά γραφειοκρατικά εμπόδια και τα προξενεία δεν ήταν όλα έτοιμα και σωστά ενημερωμένα για να παράσχουν την ανάλογη εξυπηρέτηση. Οι μετανάστες πρέπει να παρουσιαστούν οι ίδιοι και αυτό δεν είναι εύκολο, αφού πολλοί από αυτούς κατοικούν σε μικρότερες πόλεις πολύ απομακρυσμένες από τα υπάρχοντα προξενεία των οποίων οι ώρες λειτουργίας είναι πολύ περιορισμένες και για να τα επισκεφθεί κανείς χρειάζεται ολοήμερη άδεια. Ακόμη, υπάρχει παράδοση σε προξενεία που δεν έχει δηλωθεί μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, να μη λειτουργούν εκλογικά τμήματα, με αποτέλεσμα να πρέπει οι εγγεγραμμένοι να ψηφίσουν σε άλλο προξενείο που βρίσκεται ακόμη πιο μακριά, σε πόλη που ζουν περισσότεροι Ελληνες. Πολλοί συμπατριώτες δεν έχουν ψηφίσει τα τελευταία χρόνια και με τις αλλαγές που έγιναν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν βρίσκονται στους καταλόγους και μια σειρά άλλα γραφειοκρατικά προβλήματα.

Το υπουργείο Εσωτερικών, λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος, έδωσε παράταση στο χρονικό όριο των δηλώσεων, που ήταν 31 Μάρτη, μέχρι τις 14 του Απρίλη. Ηταν, όμως, δώρον - άδωρον, αφού στις ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζεται το Πάσχα 12 Απρίλη (καθολικών και διαμαρτυρόμενων), με αποτέλεσμα την τελευταία βδομάδα μέχρι και τη Δευτέρα 13 Απρίλη οι υπηρεσίες να μη λειτουργούν.

Υπάρχουν και άλλα σοβαρά προβλήματα. Η δυνατότητα ενημέρωσης των ψηφοφόρων, της επαφής τους με τα πολιτικά κόμματα, οι δυνατότητες διεξαγωγής προεκλογικού αγώνα είναι αρκετά δύσκολες. Οι κάλπες κλείνουν χωρίς να καταμετρούνται οι ψήφοι παρουσία των εκλογικών αντιπροσώπων και όλα αφήνονται στην καλή πίστη της δίκαιας και αμερόληπτης λειτουργίας του συστήματος.

Το μεταναστευτικό κίνημα, μέσω των εκπροσώπων του, που είναι οι μεταναστευτικές κοινότητες και ομοσπονδίες, έχει κάνει προτάσεις συγκεκριμένες για τη λύση αυτού του σοβαρού ζητήματος εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά, όπως είναι παράδοση, τα κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν και σε κανένα θέμα δεν άκουσαν τη γνώμη των αρμόδιων μαζικών και δημοκρατικά εκλεγμένων φορέων.

Παρ' όλα αυτά, οι Ελληνες μετανάστες που θα πάρουν μέρος στις ευρωεκλογές του Ιούνη βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Εχουν ακόμη περισσότερους λόγους και επιχειρήματα από τους συμπατριώτες στην Ελλάδα για να πουν ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ΟΧΙ στα κόμματα του ευρωμονόδρομου και τις ουρές τους (ΣΥΝ, ΛΑ.Ο.Σ., Οικολόγοι κλπ.), στηρίζοντας μαζικά το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Να δείξουν έμπρακτα τη δυσαρέσκειά τους και την αγανάκτησή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική, που είναι ίδια, αντιλαϊκή, σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Οι Ελληνες μετανάστες έχουν μεγάλη και συσσωρευμένη πείρα για τον τρόπο που τους αντιμετώπισαν οι υπηρέτες του κεφαλαίου και στην Ελλάδα και στις χώρες που ήρθαν με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

Μπορούν να κάνουν συγκρίσεις. Αυτοί μεν που ζουν στη δυτική και βόρεια Ευρώπη γεύονται τις συνέπειες από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και ξέρουν ότι μετά την υπογραφή της και των όσων αργότερα την συμπλήρωσαν, τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες έγιναν σκόνη στο όνομα της σύγκλισης, ενώ την ίδια στιγμή συσσωρεύθηκε αμύθητος πλούτος σε ελάχιστα χέρια και τα όποια παραμύθια περί κοινωνικού κράτους τελείωσαν. Από το 1992 και μετά, έχουμε σε όλες τις χώρες της ΕΕ συνεχή μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους, δηλαδή των μισθών, αλλού με ταχύτερους ρυθμούς, αλλού με βραδύτερους, και σταδιακή αποψίλωση του κοινωνικού κράτους, αφού η διαχείριση των παροχών κοινωνικών υπηρεσιών πέρασε στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι άλλοι, δε, που ζουν σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες και νυν μέλη της ΕΕ μπορούν και συγκρίνουν το πώς ζούσαν οι εργαζόμενοι και τι δικαιώματα είχαν πριν τις ανατροπές και σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα.

Οι Ελληνες μετανάστες βλέπουν ότι τα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα που δοκιμάζονται στην Ελλάδα έχουν πρωτύτερα εφαρμοστεί στις χώρες που αυτοί ζουν. Βλέπουν ακόμη να προτείνονται από τα κόμματα εξουσίας διαχειριστικά μοντέλα για το ξεπέρασμα της κρίσης (σκανδιναβικό, ιρλανδικό κλπ.), τη στιγμή που οι ίδιοι ξέρουν ότι στις χώρες που εφαρμόστηκαν έχουν καταρρεύσει και οι μετανάστες είναι κι αυτοί θύματα αυτής της κατάστασης.

Βλέπουν να προτείνονται λύσεις της πράσινης οικονομίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγοι) σαν πανάκεια, ενώ σε χώρες πρωτοπόρες, όπως η Δανία που έχει πιάσει σοβαρά το θέμα εδώ και 20 χρόνια, με την εκδήλωση της κρίσης έχουμε στον τομέα της πράσινης οικονομίας μαζικές απολύσεις, για να διασφαλιστούν τα κέρδη των πολυεθνικών μονοπωλίων.

Η πιο ουσιώδης σύγκριση που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οι μετανάστες, είναι το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα όπου υπάρχει το ΚΚΕ και ο ενισχυμένος ταξικός πόλος στα μαζικά κοινωνικά κινήματα, και το πώς σε χώρες όπου τα ΚΚ υπέκυψαν στον οπορτουνισμό και μεταλλάχτηκαν ή ενσωματώθηκαν στο σύστημα, με αποτέλεσμα την καθολική κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισμού στο εργατικό κίνημα που είχε τόσες αγωνιστικές παραδόσεις και την παράδοση άλλων κινημάτων στις ΜΚΟ.

Η οργανωμένη αντικομμουνιστική επίθεση που εξελίσσεται στις μέρες μας από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.Ο.Σ. και με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο από στελέχη του ΣΥΝ, δεν μπορεί να ξαφνιάσει τους μετανάστες. Στις ευρωπαϊκές χώρες που ζούνε, οι οποίες μάλιστα χαρακτηρίζονται και πιο πολιτισμένες ή πιο δημοκρατικές από τα ΜΜΕ, όπως, π.χ., οι σκανδιναβικές, αυτά έχουν γίνει εδώ και 50 χρόνια. Πάλι από στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία, ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου συνεργάστηκαν με τους ναζί και έστελναν τους κομμουνιστές που βγήκαν στην Αντίσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετά τη λήξη του πολέμου ανέλαβαν να τελειώσουν το έργο τους μέσα από τα γρανάζια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, αφού τους δόθηκαν τεράστιες χορηγήσεις για το σκοπό αυτό από τους κεφαλαιοκράτες, αλλά και μέσω του σχεδίου Μάρσαλ.

Το ΚΚΕ στάθηκε πάντα με όλες τις δυνάμεις του στο πλευρό των μεταναστών και οι κομμουνιστές ήταν πρωτοπόροι σε όλους τους ταξικούς αγώνες που έγιναν για τα δικαιώματά τους τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις χώρες διαμονής τους, δίπλα στο ντόπιο ταξικό κίνημα.

Τα πάγια αιτήματα του μεταναστευτικού κινήματος, όπως η θεσμική αναγνώριση των κοινοτήτων και η οικονομική υποστήριξή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές, τα ασφαλιστικά, τα πολιτιστικά, το γλωσσικό και τόσα άλλα, δε δικαιώθηκαν ποτέ από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, που είχε δώσει τόσες υποσχέσεις, όταν ήρθαν στην εξουσία τα ξέχασαν, όπως ξέχασαν και όλα τα υπόλοιπα φιλολαϊκά μέτρα που είχαν υποσχεθεί. Το ίδιο, δηλαδή, που έκαναν και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα της ενιαίας στρατηγικής τους, να εξυπηρετούν παντού και πάντα τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Δημιούργησαν το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, ένα κυβερνητικό όργανο χειραγώγησης του μεταναστευτικού κινήματος σε οριοθετημένα πλαίσια δράσης και πολιτικές επιλογές.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υποστήριζαν ότι μέσω της ΕΕ θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα, αφού θα γίνουμε ισότιμοι με τους πολίτες των χωρών στις οποίες ζούμε. Τα προβλήματα, όμως, οξύνθηκαν και για μας και για τα λαϊκά στρώματα των χωρών στις οποίες ζούμε, αφού ο μοναδικός σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκε η ΕΕ είναι η αύξηση των μονοπωλιακών κερδών. Αυτό τουλάχιστον επιβεβαιώνεται και από όλα τα στατιστικά στοιχεία που οι ίδιοι καταγράφουν.

Το ΚΚΕ, και σε δυσκολότερες εποχές, τόνιζε πάντα ότι τα προβλήματα των Ελλήνων μεταναστών μπορούν να λυθούν μόνο στην πορεία που θα λύνονται τα προβλήματα του μαζικού κινήματος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις χώρες διαμονής τους. Γι' αυτό και επιμένουμε στην οργάνωση του μεταναστευτικού κινήματος στη γραμμή της σύγκρουσης με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, χέρι χέρι με το ταξικό κίνημα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις χώρες που ζούμε, για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαϊκού παράγοντα σε όλα τα επίπεδα, για μιαν άλλη Ελλάδα, έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, μια Ελλάδα της δημοκρατίας, της ειρήνης και της κοινωνικής προκοπής, που θα έχει σαν κίνητρο ανάπτυξης την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων. Μια Ελλάδα που θα συμβάλει και στον αγώνα για μιαν άλλη Ευρώπη. Την Ευρώπη του σοσιαλισμού και της ισόμετρης ανάπτυξης.

Μοναδική επιλογή, λοιπόν, για την καταδίκη της ΕΕ και των κομμάτων που συναποφάσισαν τις αντιλαϊκές πολιτικές είναι και για τους μετανάστες η μαζική κάθοδος στις εκλογές και η ψήφος στο ΚΚΕ.