Το ΚΚΕ, που φιλοξένησε στην Αθήνα την προηγούμενη 13η Διεθνή Συνάντηση πέρσι το Δεκέμβρη, συμμετέχει στη Συνάντηση της Βηρυτού με αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας είναι η ΓΓ της ΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Συμμετέχουν επίσης ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Τις εργασίες της Συνάντησης άνοιξε ο ΓΓ της ΚΕ του Λιβανέζικου ΚΚ, Κχάλεντ Χαντάτα, ο οποίος ξεκίνησε την τοποθέτησή του, αναφερόμενος στα δεινά που αντιμετωπίζει ο λαός της Παλαιστίνης από τους Ισραηλινούς. Μεταξύ άλλων σημείωσε πως το κομμουνιστικό κίνημα παραδοσιακά στηρίζει το παλαιστινιακό κίνημα και τους λαούς της περιοχής που έρχονται αντιμέτωποι με τον ιμπεριαλισμό.

Από τις εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης

Ο Κχαλέντ Χαντάτα αναφέρθηκε αναλυτικά στους λαϊκούς αγώνες που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, ενάντια στα προβλήματα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά και ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Μετά την εναρκτήρια ομιλία, παρουσιάστηκε 10λεπτο βίντεο για τη δράση του Λιβανέζικου ΚΚ και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι παρεμβάσεις των κομμάτων που συμμετέχουν στη Συνάντηση.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από τη χτεσινή παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα στη Διεθνή Συνάντηση, με θέμα: «Δυναμώνοντας τους αγώνες ενάντια στην εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, για την ικανοποίηση των κοινωνικοοικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και προσδοκιών των λαών, για το σοσιαλισμό».

Τους στρατιωτικούς επεμβατικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς της ενισχύει η ΕΕ

Η έκθεση σηματοδοτεί την ενίσχυση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών, την επέκταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων της ΕΕ σε ολόκληρο τον πλανήτη, στοιχισμένη στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Καλεί τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν πλήρως όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων της ΕΕ, που θα της επιτρέψει να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματική και από το ίδιο το ΝΑΤΟ στο αιματοκύλισμα και την υποταγή των λαών.

Με προκλητικό τρόπο, γίνεται λόγος για τα «διδάγματα» από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στη Λιβύη, την ανάγκη νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων, τη συγκέντρωση και κοινή χρήση των εξοπλισμών για ακόμα πιο φονικές επιχειρήσεις ενάντια στους λαούς.

Ζητάει ακόμα την αύξηση των στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων και τη χρηματοδότησή τους από το Ταμείο Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, την επίσπευση της δημιουργίας μόνιμου γενικού επιτελείου στρατού της ΕΕ, άμεση αξιοποίηση των μονάδων του Ευρωστρατού (batlegroups), την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας και πιο αποφασιστικά βήματα στην κοινή χρήση οπλικών συστημάτων.

Στα πλαίσια αυτά, ζητά επίσπευση της ενισχυμένης στρατιωτικής συνεργασίας Γαλλίας, Γερμανίας, Πολωνίας (πρωτοβουλία της Βαϊμάρης), επεμβάσεις από «συμμαχίες προθύμων», που συμφωνούν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους, κοινά εξοπλιστικά προγράμματα και ενιαίες προδιαγραφές, που οδηγούν σε συγκεντροποίηση της πολεμικής βιομηχανίας.

Για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, σύμφωνα με την έκθεση, τα Δυτικά Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, το Κέρας της Αφρικής και η περιοχή του ΣΑΧΕΛ, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στο Μάλι, αποτελούν ζώνες άμεσης προτεραιότητας.

Συναφής με τα παραπάνω, με πιο έντονο όμως το στοιχείο της στοχοποίησης του εχθρού λαού στο εσωτερικό της κάθε χώρας - μέλους, είναι το περιεχόμενο μιας ακόμα έκθεσης, με τον τίτλο, «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση», την οποία ενέκρινε επίσης χτες το Ευρωκοινοβούλιο.

Πρόκειται για ρήτρες που περιέχονται στην αντιλαϊκή «Συνθήκη της Λισαβόνας» και οι οποίες βαθαίνουν τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και όλα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της, δυναμώνουν τους μηχανισμούς θωράκισης της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Κατά τα πρότυπα του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, οι ρήτρες προωθούν στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της ΕΕ στα ίδια τα κράτη - μέλη της, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», «φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών», «επιθέσεων στον κυβερνοχώρο», ακόμη και για «πανδημίες» ή «ενεργειακές ελλείψεις».

Η έκθεση ζητάει να υποχρεώνονται όλα τα κράτη - μέλη και η ΕΕ σαν σύνολο σε αντίδραση με «όλα τα μέσα», σε στενή συνεργασία με το ΝΑΤΟ, να υιοθετήσει η ΕΕ τη νέα στρατηγική προσέγγιση του ΝΑΤΟ, ώστε να δρουν από κοινού σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα και τρομοκράτη των λαών, στην ΕΕ και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Καλεί ακόμα στη δημιουργία «μόνιμου επιχειρησιακού στρατηγείου της ΕΕ» και «μόνιμου συστήματος της ΕΕ για την αντιμετώπιση διαχείρισης κρίσεων», σε ασκήσεις ετοιμότητας για «διαχείριση κρίσεων», για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνατοτήτων και δυνάμεων «ταχείας επέμβασης». Απροκάλυπτα αναγνωρίζει το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης της ΕΕ σε κράτη - μέλη της, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος, απειλή για τους «δημοκρατικούς θεσμούς»!

Τις δύο εκθέσεις καταψήφισε το ΚΚΕ. Αιτιολογώντας τη στάση του Κόμματος, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Μπάμπης Αγγουράκης υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική συμμαχία των μονοπωλίων, εχθρός των λαών στα κράτη - μέλη της και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αμεσα πρέπει να επιστρέψουν όλοι οι ένστολοι από τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις της ΕΕ. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Να διαλυθούν οι μονάδες του Ευρωστρατού και όλες οι ευρωενωσιακές στρατιωτικές δομές.

Η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ, από το ΝΑΤΟ και από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη του λαού για την κατάκτηση και οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λαϊκή ευημερία, την ειρήνη και το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον, τη ζωή και τις τύχες τους».

Η ελληνική αντιπροσωπεία στη Διεθνή Συνάντηση

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία της συνάντησης σε μια χώρα, σε μια περιοχή που δοκιμάζεται χρόνια τώρα, και τις τελευταίες μέρες, καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση και επιδρομή αποτελεί μόνιμο σχεδόν στοιχείο σε όλους τους τόνους της βαρβαρότητας, του αυταρχισμού.

Εχουμε καταδικάσει τη στρατηγική συμφωνία που έχει συνάψει η Ελλάδα με το Ισραήλ. Πρόκειται για στρατηγική συνεργασία, στρατιωτική και οικονομική, που έχει στο στόχαστρό της τη συμμετοχή στην άνευ όρων και φραγμών διαπάλη για τον ενεργειακό και όχι μόνο πλούτο της περιοχής. Η Ελλάδα διατίθεται να συμβάλλει στις πολεμικές επεμβάσεις του Ισραήλ, ιδιαίτερα αν αποφασίσει να επιτεθεί στο Ιράν. Γίνονται μάλιστα κοινά γυμνάσια με το Ισραήλ με άσκηση που ταυτίζεται με στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε κατά της Συρίας είτε κατά του Ιράν.

O,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια και στις μέρες μας, έχει απόλυτη σχέση με την εξέλιξη της βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωζώνη, η οποία ασκεί άμεση επίδραση παγκόσμια, και μάλιστα στα γνωστά αλλά και ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις.

Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση με την όποια ευκολία μπορούσε πριν. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες της φτώχειας και της εξαθλίωσης όπως πριν. Βεβαίως δε σημαίνει ότι το σύστημα θα καταρρεύσει από μόνο του, από τις αντιθέσεις του, χωρίς να έχει διαμορφωθεί σε κάθε χώρα ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα, ικανό να περάσει σε γενική επίθεση και να έχει ετοιμότητα όταν ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, όταν αυτή φαίνεται ότι επίκειται. Το επαναστατικό κίνημα δε θα γεννηθεί απότομα, ετοιμάζεται, διαπαιδαγωγείται, αποκτά πείρα μέσα στους καθημερινούς αγώνες.

Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Ποιο εργατικό, λαϊκό κίνημα θα σηκώσει το ανάστημα στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, θα ανοίξει μέτωπο με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την ιμπεριαλιστική ειρήνη, ώστε οι λαοί να μη χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών;

Η γραμμή ισχυροποίησης του εργατικού κινήματος, η συμμαχία του με τα λαϊκά στρώματα μόνο σε ένα δρόμο μπορεί να δοκιμαστεί, να προετοιμασθεί, να δώσει καθημερινές μάχες, στο δρόμο της χειραφετημένης πάλης σε αντιμονοπωλιακούς και αντικαπιταλιστικούς στόχους, σε εθνικό επίπεδο και με όρους διεθνιστικής συνεργασίας και κοινής δράσης.

Η πολιτική που κυριαρχεί παγκόσμια, δεν είναι απλά μια συνταγή φιλελεύθερης διαχείρισης όπως συνήθως υποστηρίζεται. Πρόκειται για την σύγχρονη φιλομονοπωλιακή στρατηγική, που εκπονήθηκε μετά την κρίση του 1971-'73 ως απάντηση στο πρόβλημα της τάσης μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους σε συνθήκες ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ενώ η ανισόμετρη ανάπτυξη οξύνεται, καθώς βρίσκεται στο DNA του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.

Συστατικά στοιχεία της σύγχρονης φιλομονοπωλιακής πολιτικής είναι η φθηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, "απελευθερώσεις", οι αποκρατικοποιήσεις, η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ο πόλεμος για την αναδιανομή των αγορών.

Αυτήν τη φιλομονοπωλιακή πολιτική την ακολούθησαν και την ακολουθούν φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις, ακόμα και κεντροαριστερές κυβερνήσεις κατά την τελευταία 30ετία.

Κεντρικό ζήτημα είναι να πείσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού, για τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης υπερσυσσώρευσης στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ταξικής εκμετάλλευσης. Να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα τη συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Τις θεωρίες περί "καζινοκαπιταλισμού", περί κρίσης που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, της "υπερκατανάλωσης" ή και το αντίθετο της "υποκατανάλωσης".

Το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του δεν πρέπει να βρεθούν ανάμεσα στα διάφορα μείγματα διαχείρισης της κρίσης που εμφανίζονται σήμερα στην ΕΕ, αλλά και παγκόσμια, γιατί δεν υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα διεξόδου από την κρίση. Ολα τα μείγματα που άλλωστε είναι καθαρά διατυπωμένα, στηρίζονται στη φθηνή εργατική δύναμη, πλήττουν ένα μεγάλο μέρος μικρομεσαίων στρωμάτων, στηρίζουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Από δυνάμεις του οπορτουνισμού που τάσσονται κατά της γερμανικής συνταγής, υποστηρίζεται η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και η ελεγχόμενη χρεοκοπία, προβάλλεται μάλιστα η άποψη ότι υπάρχει μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης και εξουσίας που μπορεί να ισορροπήσει και τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του εργαζόμενου λαού. Τέτοιο κυβερνητικό πρόγραμμα με αποτέλεσμα υπέρ και των μονοπωλίων και υπέρ των λαών, πουθενά δεν υπήρξε και δεν υπάρχει σήμερα, με την έννοια να έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή σε εθνικό επίπεδο ούτε σε ομάδα χωρών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν επικαλούνται ούτε μια χώρα ως παράδειγμα εφαρμογής μιας τέτοιας επιλογής.

Η στοίχιση του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του με το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, με τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη σημαίνει υποταγή και συστράτευση με ξένη σημαία.

Επομένως το λεγόμενο αντιγερμανικό μέτωπο, ή το αντιαμερικανικό μέτωπο δηλαδή κατά των ΗΠΑ, από μόνο του δεν μπορεί να εκφράσει ούτε να αντιμετωπίσει τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, κατά των συνεπειών της κρίσης. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, καθορίζει την τύχη και την πορεία κρατών που δεν ανήκουν οργανικά σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Δεν υπάρχει χώρα σήμερα που να μην είναι προσδεδεμένη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο παγκόσμιο και περιφερειακό σύστημα του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, στις περιφέρειές της. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο δρόμος που οδηγεί στη χαλαρότερη ή στενότερη ενσωμάτωση προς το ιμπεριαλιστικό σύστημα και γι' αυτό ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός αφού έχουμε να κάνουμε με το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού.

Δε μαχητικοποιούνται οι λαοί όταν επηρεάζονται από απόψεις που αποσπούν την ιμπεριαλιστική πολιτική από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, ταυτίζουν τον ιμπεριαλισμό μόνο με τις ανισότιμες διεθνείς σχέσεις, με την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον πόλεμο. Να αποσπώνται δηλαδή οι εσωτερικές αντιθέσεις από τις ενδοϊμπεριαλιστικές.

Στην Ελλάδα σήμερα στηρίζουμε τη Λαϊκή Συμμαχία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ακόμα τους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες που ακόμα και αν έχουν μεγαλύτερη ελευθερία από τους μισθωτούς, θα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε μισθωτούς σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις με χαμηλό εισόδημα ή σε ανέργους και μισοάνεργους. Από τη σκοπιά αυτή απορρίπτουμε κάθε στήριξη σε πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης.

Το ΚΚΕ αντιστάθηκε στη μεγάλη πίεση που δέχθηκε για να δηλώσει συμμετοχή σε κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κυβέρνηση δηλαδή που οι προγραμματικές της θέσεις έχουν σαφή κατεύθυνση στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης με αντιφάσεις που προδικάζουν την πλήρη ενσωμάτωσή της όταν μετατραπεί σε κυβερνητική πλειοψηφία.

Κόστισε εκλογικά η θέση αυτή, όμως δε στέρησε μετεκλογικά το Κόμμα από την ικανότητα κινητοποίησης και οργάνωσης των λαϊκών μαζών. Αποτελεί παρακαταθήκη από εδώ και εμπρός για ένα κίνημα που θα αποφεύγει επικίνδυνες παγίδες και γλιστρήματα που θα πλήξουν τα λαϊκά συμφέροντα και τελικά θα το τσακίσουν για μεγάλο και κρίσιμο χρονικό διάστημα.

Τα γεγονότα στη Συρία έχουν ρίζα στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ομως είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία. Η αποδυνάμωση ή ανατροπή του συριακού καθεστώτος ανοίγει την όρεξη οι ιμπεριαλιστές να επιτεθούν στο Ιράν, να προχωρήσουν σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής, δηλαδή σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών, κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Εκτιμάμε ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι στον κοινό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και την ένταξη του αγώνα αυτού στην πάλη για την εξουσία».