Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις με την κλιμάκωση του πολέμου μεταξύ ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, η εμπλοκή της χώρας σε αυτόν τον πόλεμο επιδείνωσαν την κατάσταση, δυνάμωσαν την ανησυχία στον λαό μας.

Ηταν ώριμη, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες η πρόταση δεκάδων Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων να προχωρήσουν σε κλιμάκωση με απεργιακή κινητοποίηση και με αποφάσεις να πιέσουν και τη συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία.

Η συγκλονιστική συμμετοχή στην απεργία της 9ηςΝοέμβρη επιβεβαίωσε την παραπάνω ανάγκη, ανέδειξε δυνατότητες οι οποίες αποτελούν τη βάση για μια νικηφόρα πορεία του λαϊκού κινήματος.

Στην Πάτρα ζήσαμε τη μεγαλύτερη απεργία εδώ και δεκαετίες, μια απεργιακή συγκέντρωση με χιλιάδες απεργούς από μεγάλους χώρους δουλειάς, εργοστάσια, εργοτάξια και επιχειρήσεις. Είδαμε εργάτες που για πρώτη φορά έκαναν το βήμα, απέργησαν και κατέβηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση, νέους ανθρώπους από διάφορους κλάδους.

Ηταν όμως αυθόρμητο τελικά όλο αυτό; Ηταν η αγανάκτηση ενός κόσμου που εκφράστηκε από μόνη της, όπως λένε τις τελευταίες μέρες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού μέσα σε διοικήσεις συνδικάτων, ακόμη και στην ίδια τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Πάτρας;

Πόσο αυθόρμητα θα μπορούσαν να είναι τα δεκάδες κλειστά εργοστάσια στους κλάδους του Μετάλλου και των Τροφίμων - Ποτών, με τους βιομηχανικούς εργάτες να περιφρουρούν την απεργία, να συγκροτούν απεργιακές επιτροπές;

Τα εργοτάξια στα κατασκευαστικά έργα της περιοχής έκλεισαν από μόνα τους γιατί οι οικοδόμοι απλά αγανακτούν και αυθόρμητα δεν πήγαν για δουλειά εκείνη τη μέρα;

Και τα πλοία στο λιμάνι της Πάτρας, στη γραμμή Πάτρα - Ιταλία, αυθόρμητα είπαν «απεργούμε και δεν λύνουμε κανέναν κάβο» στις 9 Νοέμβρη;

Οι δεκάδες εμποροϋπάλληλοι από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως «ZARA», «ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ», που πρώτη φορά δήλωσαν απεργοί και ήρθαν με περηφάνια και μας το είπαν, ήταν μια αυθόρμητη κίνηση λόγω της κατάστασης;

Η αλήθεια και η πραγματικότητα, όμως, τους διαψεύδουν όλους. Η απεργία πέτυχε για μια σειρά από λόγους. Πρώτον, γιατί δουλεύτηκε εδώ και καιρό, πάνω από δύο μήνες, από τα ίδια τα συνδικάτα, από τα «κάτω», όπως λέμε. Δεκάδες συνδικάτα το τελευταίο διάστημα μπήκαν μπροστά με σχέδιο και αισιοδοξία για την προετοιμασία της απεργίας. Εκαναν έγκαιρα Διοικητικά Συμβούλια, διαμόρφωσαν πλαίσιο αιτημάτων που έπαιρνε υπόψη τις γενικότερες εξελίξεις αλλά και προβλήματα σε χώρους δουλειάς. Περιόδευσαν οργανωμένα σε χώρους δουλειάς και εργοστάσια, σταματούσαν την παραγωγή και έκαναν συζήτηση με τους εργάτες, πήγαιναν στα διαλείμματα των βαρδιών ή στο σχόλασμα. Μέσα από αυτήν τη δουλειά συγκροτούσαν και απεργιακές επιτροπές, ετοίμαζαν την απεργιακή φρουρά. Σε όλη αυτήν την προσπάθεια ηγήθηκαν τα συνδικαλιστικά στελέχη, οι πρόεδροι και τα ΔΣ των συνδικάτων που για πρώτη φορά συσπείρωσαν γύρω τους και έβαλαν σε κίνηση και άλλες δυνάμεις.

Δεύτερον, γιατί στην Πάτρα η αλλαγή συσχετισμού τα τελευταία χρόνια στο Εργατικό Κέντρο της πόλης έχει παίξει καθοριστική σημασία στην οργάνωση της πάλης. Δεν είναι λίγο πράγμα ένα Εργατικό Κέντρο μιας μεγάλης πόλης να βρίσκεται στα χέρια των ταξικών δυνάμεων, να συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Το ΕΚ Πάτρας έχει καταφέρει να συνενώνει και να συντονίζει τη δράση δεκάδων σωματείων, να παρεμβαίνει καθημερινά μαζί με κλαδικά και επιχειρησιακά συνδικάτα σε μεγάλους χώρους δουλειάς, να οργανώνει τη δουλειά εκεί που δεν υπάρχει συνδικάτο. Ταυτόχρονα, με την προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια καταφέραμε το ΕΚ Πάτρας να αναγνωριστεί από ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, αλλά και συνδικαλιστών, να συσπειρώνει γύρω του μια μεγάλη στεφάνη σωματείων που δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, αλλά και σωματεία από τον δημόσιο τομέα. Σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η προσπάθεια του ΕΚ Πάτρας για κοινή δράση με συλλόγους και φορείς αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, μικρομεσαίων αγροτών, νεολαίας για μια σειρά από οξυμένα λαϊκά προβλήματα, όπως η ακρίβεια, η Υγεία, τα κομμένα ρεύματα και άλλα.

Τρίτον, γιατί τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που έθεσαν τα συνδικάτα και το ίδιο το ΕΚ Πάτρας ακούμπησαν τις ανησυχίες χιλιάδων εργατικών και λαϊκών οικογενειών, αγκάλιασαν ευρύτερες δυνάμεις, συσπείρωσαν γύρω από τα σωματεία δεκάδες εργάτες που για πρώτη φορά έκαναν το βήμα και έδωσαν τη μάχη μαζί μας.

Τέταρτον, γιατί στην Πάτρα τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται ορισμένα θετικά στοιχεία συσπείρωσης και κινητοποίησης δυνάμεων, ένας υγιής προβληματισμός ευρύτερου κόσμου με τάσεις ριζοσπαστισμού. Αυτά εκφράζονται και μέσα από τις κινητοποιήσεις της δημοτικής αρχής για την ανεργία ή της δημοτικής αρχής και του Εργατικού Κέντρου για τα κομμένα ρεύματα και την ακρίβεια ή με την πορεία Πάτρα - Αθήνα και την κοινή συγκέντρωση με συνδικάτα της Αττικής στο Σύνταγμα, όπου πήραν μέρος 131 φορείς. Ακόμη η πρωτοβουλία του ΕΚ Πάτρας, όπου 86 συνδικάτα και φορείς υπέγραψαν το κοινό κάλεσμα ΕΚΠ - δημοτικής αρχής και για μεγάλο διάστημα βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις για το ζήτημα υπεράσπισης της υγείας του λαού και άμεσα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων δομών Υγείας της περιοχής μας. Επίσης, η μαζική συσπείρωση φορέων και πολιτιστικών συλλόγων που μέσα από τη δημιουργία Συντονιστικών Αγώνα και με κινητοποιήσεις διεκδικούν την υπογειοποίηση του τρένου στον Ριγανόκαμπο για τη δημιουργία του Βόρειου Πάρκου, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις των Επιτροπών των Πυρόπληκτων και των Πλημμυροπαθών στην Πάτρα. Σε όλα τα παραπάνω καθοριστικό ρόλο έχει παίξει το γεγονός ότι στο τιμόνι της δημοτικής αρχής βρίσκονται οι κομμουνιστές, μαζί με δεκάδες άλλους αγωνιστές που συμπορεύονται μαζί μας, με επικεφαλής τον δήμαρχο, σύντροφο Κώστα Πελετίδη.

Σημαντική συμβολή στην οργάνωση της πάλης και επιτυχία της απεργίας είχε η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα και άλλους φορείς που ηγήθηκαν της μάχης, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές της εργοδοσίας σε ορισμένους, ακόμη και για απόλυση. Δεν έκαναν πίσω, διέθεσαν χρόνο, πήραν συνδικαλιστικές άδειες, έδειξαν το παράδειγμα. Αυτή η μαχητική και πρωτοπόρα στάση, η καθημερινή μάχη δεκάδων συντρόφων μας σε εργοστάσια, εργοτάξια και επιχειρήσεις, αναγνωρίζεται σήμερα από ευρύτερες δυνάμεις, ακόμη και συνδικαλιστές άλλων δυνάμεων.

Συνολικά η απεργία, αλλά και οι κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος πραγματοποιήθηκαν κάτω από την αποφασιστική συμβολή των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των οπαδών και φίλων του Κόμματος, ώστε ο λαός μας να μην αποδεχτεί τη σημερινή κατάσταση, να σηκώσει ανάστημα και να μη δείξει καμία ανοχή σε ό,τι επιδεινώνει τη ζωή του. Αυτό υπηρετούσε και όλη η δουλειά που ξεδίπλωσαν οι κομμουνιστές το τελευταίο διάστημα με το Κάλεσμα της ΚΕ του Κόμματός μας που έφτασε σε χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, μικρούς ΕΒΕ, αγρότες, νεολαία. Μια προσπάθεια που καλούσε τον λαό μας να μη δείξει καμία αναμονή, να γίνει πρωταγωνιστής και να απαντήσει με αγωνιστικό τρόπο στα εκβιαστικά και ψεύτικα διλήμματα που καλλιεργούν τα κόμματα του κεφαλαίου, ιδιαίτερα τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ότι δήθεν μια κυβερνητική εναλλαγή, μια προοδευτική κυβέρνηση θα λύσει τα προβλήματά μας.

Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί, να δυναμώσει η προσωπική επικοινωνία με εργάτες και ανέργους, με αυτοαπασχολούμενους, αγρότες και νεολαία, συνολικά με τον λαό μας. Να έρθουμε σε επικοινωνία με όλους αυτούς που έκαναν το βήμα, απέργησαν, ήρθαν σε επικοινωνία με τα συνδικάτα και ειδικά από μεγάλους χώρους δουλειάς και εργοστάσια. Να τους σφίξουμε σφιχτά το χέρι, να ακούσουμε τους προβληματισμούς τους, τις ανησυχίες τους, τις προτάσεις τους. Να τους καλέσουμε να βγάλουν συμπεράσματα, αξιοποιώντας και την πείρα τους.

Τίποτα δεν είναι στατικό σήμερα, τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα είναι η ευκαιρία δεκάδες εργατοϋπάλληλοι να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να κάνουν το βήμα και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, ακόμη και αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Να στρατευτούν πλάι με τους κομμουνιστές που τους γνωρίζουν και τους βλέπουν καθημερινά. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα σήμερα.

Με δυνατό ΚΚΕ παντού και στις εκλογές όποτε και αν γίνουν! Για να δυναμώσουν οι αγώνες στο σήμερα αλλά και η προοπτική για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που καθημερινά μας πίνει το αίμα.