Μαζική και μαχητική ήταν η συγκέντρωση που διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Περιστερίου, Χαϊδαρίου, Αιγάλεω και Αγίας Βαρβάρας του ΚΚΕ την περασμένη Κυριακή στο κολυμβητήριο του Αιγάλεω, με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Εκατοντάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος, κάθε ηλικίας, με την παρουσία των νέων της ΚΝΕ να κυριαρχεί στο χώρο, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και προσήλθαν στη συγκέντρωση για να ακούσουν την Αλέκα Παπαρήγα, η οποία αναφέρθηκε εκτενώς στα ζητήματα της επικαιρότητας και όχι μόνο. Η μέρα της συγκέντρωσης συνέπεσε με τη μαύρη επέτειο του Απριλιανού πραξικοπήματος και η ομιλήτρια αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας της στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε, τονίζοντας πως αποτελεί πηγή άντλησης πολύτιμων διδαγμάτων, πρωτίστως για τη νέα γενιά. Συγκινημένη η Αλ. Παπαρήγα ανέτρεξε στα χρόνια εκείνα μιλώντας για την αταλάντευτη δράση των κομμουνιστών και του ΚΚΕ, ενώ οι νέοι του ακροατηρίου τη διέκοπταν για να βροντοφωνάξουν: ««Ούτε στις εξορίες, ούτε στις φυλακές, ποτέ τους δε λύγισαν οι κομμουνιστές» και «8 δεκαετίες αγώνα και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Η Αλέκα Παπαρήγα μίλησε για όλα, θέτοντας στο επίκεντρο της συζήτησης το ερώτημα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Αμυνα ή αντεπίθεση; Προκαλώντας απάντηση από τους νέους, συμπυκνωμένη στο σύνθημα: «Ισχυρό ΚΚΕ - Αντεπίθεση λαέ»!

Η εκδήλωση άνοιξε από την κνίτισσα Κατερίνα Τσίφτη που ανέγνωσε το ποίημα του Γ. Ρίτσου «Στο ΚΚΕ». «ΚΚΕ: Τρία κόκκινα γράμματα. Από κανένα δε δανειστήκαμε το κόκκινο, δικό μας αίμα», δύο φράσεις, μια ολάκερη ζωή για πολλούς, για όσους υπηρέτησαν και υπηρετούν το τιμημένο ΚΚΕ, για όσους απ' αυτούς βρέθηκαν την Κυριακή στη συγκέντρωση και συγκινημένοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ακούγοντάς τες.

Αμέσως μετά το λόγο πήρε ο Κ. Παναρίτης, γραμματέας της Νοτιοδυτικής Αχτίδας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, απευθύνοντας ένα σύντομο χαιρετισμό για να δώσει στη συνέχεια το λόγο στην Αλέκα Παπαρήγα.

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν ο Γ. Μπούτρης, εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ, ο Κ. Σάμιος, δημοτικός σύμβουλος, ο Χρ. Καλομοίρης, πρόεδρος του Συλλόγου Αστέρας Αιγάλεω και ο Γ. Κουλούρης, εκπρόσωπος της δημοτικής παράταξης «Πρωτοβουλία για το Περιστέρι».

«Η 21η Απριλίου 1967 αποτελεί ιστορικό παρελθόν για τον τόπο μας, ωστόσο τα εγκλήματα της αντίδρασης, του ιμπεριαλισμού σε βάρος των λαών, του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων μας, σε βάρος των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας, της λαϊκής κυριαρχίας και της ειρήνης, εξελίσσονται και σήμερα μπροστά μας και γι' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε το παρελθόν, να βγάζουμε διδάγματα και συμπεράσματα, για να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί στο παρόν και να έχουμε μεγάλα και δυνατά οράματα για το μέλλον».

«Επιτρέψτε μου - συνέχισε - να κάνω έναν πρόλογο σ' αυτή την ομιλία, αφιερωμένον αποκλειστικά σ' αυτούς που είναι 40 χρονών και κάτω. Γιατί η νέα γενιά, δυστυχώς, έχει πολύ λίγες ευκαιρίες να έρχεται σε επαφή με την ιστορία του λαϊκού κινήματος, του τόπου κι όταν έρχεται σε επαφή, δυστυχώς περιέχει πάρα πολλές αναλήθειες, ψέματα, ανακρίβειες, μια αντεστραμμένη πολλές φορές πραγματικότητα.

Σήμερα το πρωί πρόλαβα και άκουσα ορισμένες εκπομπές αφιερωμένες στην 21η Απριλίου 1967. Αναμφισβήτητα λοιδόρησαν τη χούντα, δειλά ή και καθόλου δεν αναφέρθηκαν στους εμπνευστές και υποκινητές αυτού του πραξικοπήματος, που ήταν και μέσα και έξω από την Ελλάδα. Και βρήκαν την εύκολη λύση, να μοιράσουν ευθύνες σε όλα τα κόμματα. Μάλιστα κάποιος είπε καθαρά ότι τα κόμματα τα προδικτατορικά ήταν κόμματα που δε φρόντισαν και δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία. Ολοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Αυτοί που υπονόμευαν το λαϊκό κίνημα και αυτοί που πάλευαν για δημοκρατικές ελευθερίες, για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, για απόκρουση των επεμβάσεων των Αμερικανών, όλοι στο ίδιο τσουβάλι».

Δύσκολες μέρες όταν είσαι απροετοίμαστος, όμως ξεπεράστηκε αυτό το αρχικό μούδιασμα και μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα προέκυψαν πολλές, πολύμορφες, ανεξάρτητες μεταξύ τους αντιδικτατορικές εστίες, για να φουντώσουν τα επόμενα χρόνια μεγάλα ξεσπάσματα και κινήματα, με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο.

Το συμπέρασμα: Και στις πιο δύσκολες ώρες, κι όταν φαίνεται ότι τα πλακώνει όλα η σκλαβιά, υπάρχουν πάντα εστίες αντίδρασης και δυνάμεις, υπάρχουν πάντα. Αρκεί να βρίσκεται μια πρωτοπορία μπροστά που να μπορεί να δίνει το σύνθημα της συνένωσης ευρύτερων δυνάμεων, το σύνθημα της αντίστασης, του αγώνα με όποιες θυσίες απαιτούνται.

Ημερήσιος Κήρυκας

Αμέσως μετά και καταλήγοντας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Δε θέλω να κάνω ιστορική αναδρομή τι έγινε το 1974, έγιναν και τα δυο: και ο λαός βγήκε πιο ώριμος πολιτικά από την εμπειρία της εφταετίας και είχαμε μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς αγώνες και κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος μετά το 1974, έγινε όμως και το άλλο, η εναλλαγή της βάρδιας από τα πάνω, η επικράτηση ξανά των συντηρητικών δυνάμεων. Βεβαίως δεν μπορούσαν να δρουν ακριβώς όπως πριν το 1967, γιατί η χούντα δυνάμωσε τα δημοκρατικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού, αλλά επικράτησαν οι συντηρητικές δυνάμεις που ήθελαν την αλλαγή της βάρδιας και τη νίκη εκείνων των δυνάμεων της συντήρησης που θα είχαν τα κέντρα άσκησης της εξουσίας, το Κοινοβούλιο και τις άλλες μορφές του πολιτικού συστήματος που είχαν καθιερωθεί στη λεγόμενη Δύση. Βεβαίως, κανείς δε λέει ότι είναι ίδιο η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με τη στρατιωτική δικτατορία - σε καμία περίπτωση - αλλά να λέμε ότι το '74 έγινε μεγάλη τομή στην Ελλάδα, μεγάλο άλμα προς τη δημοκρατία, αυτό όχι μόνο είναι υπερβολή, αλλά είναι και αυταπάτη.

Η δημοκρατία υπάρχει ή μάλλον διεκδικείται εκεί που το λαϊκό κίνημα νικά, και στους δρόμους και στις κορυφές. Κι αυτό είναι ένα επίκαιρο ζήτημα που το ΚΚΕ θέλει να φέρει στο σήμερα, ύστερα απ' αυτή την αναδρομή στο παρελθόν, που για μας είχε και εξαιρετικά συγκινητικές στιγμές.

Δεν ήταν μικρό πράγμα, μέσα σ' αυτά τα σκοτεινά χρόνια, να πιάνουμε στα χέρια μας, για πρώτη φορά στη ζωή μας - γιατί για τους παλιότερους δεν ήταν πρωτόγνωρο - το φύλλο του "Ριζοσπάστη", με το σφυροδρέπανο, με το προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε, εκείνον το "Ριζοσπάστη" που εμείς οι νέοι είχαμε ακούσει ότι έβγαινε κάποτε, αλλά δεν το είχαμε ζήσει. Ηταν μεγάλο πράγμα να μπορείς να χτίζεις τις πρώτες οργανώσεις του Κόμματος, να ανοίγεσαι σε ένα περιβάλλον και πεδίο πρωτόγνωρο, για πρώτη φορά, να ξαναχτίσουμε τις ΚΟ του Κόμματος, να δημιουργηθεί η ηρωική ΚΝΕ σε εκείνες τις ρίζες, πέρα από τις ιστορικές ρίζες του Κόμματος από το 1918, αλλά και σ' αυτές τις ιστορικές ρίζες του αντιδικτατορικού αγώνα οφείλουμε το σθένος και τη σταθερότητα του Κόμματος, γιατί τότε ήταν εύκολο το Κόμμα να διαλυθεί και να χαθεί μέσα σ' αυτή τη λεγόμενη αντιδικτατορική ενότητα.

Ομως για άλλη μια φορά το Κόμμα αντιμετώπισε το μεγάλο δίλημμα: ΚΚΕ πραγματικό ή λίγο νερωμένο κρασί. Εδωσε μια μεγάλη μάχη και σ' αυτή την περίοδο πρέπει να αναζητήσουμε την αντοχή του Κόμματος και το ρόλο του στους κατοπινούς αγώνες».

Ερχόμενη στο σήμερα, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε: «Κακά τα ψέματα, πέρα από τα οξυμένα και μεγάλα προβλήματα που ζει σήμερα ο λαός μας - καθημερινά, οικονομικά, κοινωνικά, δημοκρατικά, ειρήνης και πολέμου, προβλήματα της καθημερινότητας, που τα ζουν οι άνθρωποι των αστικών κέντρων, των νησιών, της υπαίθρου - πέρα απ' αυτά υπάρχει κι ένα ερώτημα, κι αν δεν απαντηθεί σωστά, δε θα μπορούμε να βρούμε και λύσεις, απαντήσεις στα ερωτήματα και στα προβλήματα της καθημερινότητας.

Αυτό το ερώτημα ήθελα να βάλω στο επίκεντρο της σημερινής μας συζήτησης, είναι ένα ερώτημα που το θέτει το ΚΚΕ, δίνει απάντηση το ΚΚΕ, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει αυτή η απάντηση συνεχώς να μελετιέται, να εξετάζεται, να βαθαίνει μέσα στην εμπειρία και είναι απάντηση που την απευθύνει με τη μορφή διαλόγου στις λαϊκές δυνάμεις, σε κοινωνικό επίπεδο, στο πολιτικό επίπεδο, σε όποιο βαθμό υπάρχουν, για να συζητείται εν δράσει βεβαίως, εμείς συζητάμε και δίνουμε απαντήσεις δρώντας στους δρόμους και σε όλα τα μέτωπα πάλης, στο Κοινοβούλιο και σε άλλα όργανα που συμμετέχουμε».

Το ερώτημα είναι, με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό ή με το λαό; Ρήξη ή συμβιβασμός και κατά συνέπεια υποταγή και ενσωμάτωση; Αμυνα ή αντεπίθεση; Μοιρολατρία ή πίστη στη δύναμη του λαϊκού κινήματος; Υποταγή και συμμόρφωση ή απειθαρχία και αγωνιστική συσπείρωση με προοπτική τη λαϊκή νίκη;

Κεντροαριστερά, κεντροδεξιά (δηλαδή συμμαχία των συντηρητικών και συμβιβαστικών δυνάμεων με την ολιγαρχία του πλούτου) ή συμμαχία των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων με στόχο την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού, την κατάκτηση λαϊκής διακυβέρνησης που θα οργανώνει τη λαϊκή οικονομία με πρωταγωνιστική δύναμη και αποδέκτη του πλούτου που δημιουργείται τον εργαζόμενο άνθρωπο, δηλαδή τον εργάτη και τον υπάλληλο, τον μικρομεσαίο της πόλης, τη μικρομεσαία αγροτιά;

Σ' αυτά τα ερωτήματα χρησιμοποιούμε ορισμένους πολιτικούς όρους, που δίνουν το στίγμα της πολιτικής σκέψης και της ιδεολογίας μας. Ορισμένοι, άλλες δυνάμεις μπορεί να αντιδρούν σ' αυτούς τους όρους, μονοπώλια, ιμπεριαλισμός, ρήξη, ενσωμάτωση, άλλοι μπορεί να θεωρούν καλοπροαίρετα τις ορολογίες μας ότι φοβίζουν τον λαό, εν πάση περιπτώσει ας χρησιμοποιήσει ο καθένας όποια ορολογία θέλει, εδώ όμως υπάρχει ουσία, ούτε εμείς λέμε να χρησιμοποιούν οι πάντες τη δική μας πολιτική ορολογία, που προκύπτει από τις φιλοσοφικές μας, πολιτικές μας αντιλήψεις και την ιδεολογία μας και σε τελευταία ανάλυση αν ψάξει κανείς, όταν λες καπιταλισμός, σοσιαλισμός, μονοπώλια, μεταρρύθμιση, επανάσταση, είναι όροι επιστημονικοί για μας, η επιστήμη έχει τους δικούς της όρους. Είναι όμως θέμα ουσίας, μπορούν σήμερα να βρουν απάντηση οι καθημερινές ανάγκες και ανησυχίες των εργαζομένων δίχως κάθετη εναντίωση με τις κυρίαρχες πολιτικές σε εθνικό επίπεδο, σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο; Μπορεί να βρουν λύση τα προβλήματα χωρίς ρήξη, σύγκρουση μ' αυτή την πολιτική; Κι όταν μιλάμε για σύγκρουση εννοούμε στη συνείδηση και στην πράξη, στη στάση, στη συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή. Ας μας αποδείξει κάποιος ότι υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα».

«Σε όλο το πεδίο της Ευρώπης - τόνισε συνεχίζοντας - υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, και μάλιστα ονομάζονται αριστερές και ορισμένες εξακολουθούν να λέγονται κομμουνιστικές, και λένε ότι η ρήξη και η σύγκρουση πρέπει να απορριφθούν, διότι σημαίνει περιπέτειες για τους λαούς, άλλοι λένε ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι τόσο αρνητικός που είναι ουτοπία να πιστεύεις πως μπορεί να νικήσουν οι λαοί. Αυτές οι δυνάμεις που παρουσίασαν μια εναλλακτική πρόταση που ήταν μέσα στα πλαίσια της κυρίαρχης πολιτικής και με την ΕΕ και με το ΝΑΤΟ και εναντίον ορισμένων επιλογών τους, και με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αλλά και εναντίον των συνεπειών τους, αυτές οι δυνάμεις, είτε είναι μέσα στο κοινωνικό πεδίο είτε στο πολιτικό, ανδρώθηκαν, δυνάμωσαν, πέτυχαν αποτελέσματα για τη ζωή των εργαζομένων ή, αν θέλετε, για την ενίσχυσή τους την πολιτική; Οχι, δεν πέτυχαν απολύτως τίποτα, δεν είχαν καλύτερα αποτελέσματα από μας εδώ στην Ελλάδα».

Συνεχίζοντας σημείωσε: «Στην Ελλάδα υπάρχει ένα κίνημα λαϊκό που αντιστέκεται, αναμφισβήτητα δε μας ικανοποιεί όχι γιατί μας αρέσει ή δε μας αρέσει, έχουμε ένα κίνημα που στέκεται, συνεχίζει τον αγώνα, αλλά δεν μπόρεσε ακόμα να έχει αποτελέσματα μεγαλύτερα απ' αυτά που έχει, γιατί υπάρχουν αποτελέσματα. Υπάρχει αυτό που λέμε το μικρότερο κακό, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι λαϊκές αντιστάσεις τα τελευταία χρόνια, μεγάλες κινητοποιήσεις, αλλά και αντιστάσεις που μπορεί να μην είδαν το φως της δημοσιότητας, αν δεν υπήρχαν, πολλά από τα μέτρα θα είχαν ήδη περάσει και θα είχαμε μπροστά μας νέα. Θα μου πείτε, είναι μεγάλη επιτυχία που καθυστέρησε το Ασφαλιστικό ένα χρόνο; Αν το δει κανείς γενικά και με τις απαιτήσεις της εποχής μας, όχι, δεν ήταν καμιά τρομερή κατάκτηση.

Οι περσινές μεγάλες κινητοποιήσεις σταμάτησαν προσωρινά την κυβέρνηση και κερδήθηκε ένας χρόνος, ο οποίος δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε, δυσκολεύτηκε η κυβέρνηση και ακόμα δυσκολεύεται. Αυτός ο χρόνος θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο, πώς; Αν, π.χ., και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις στη Βουλή, η ΝΔ - όχι ότι περιμένουμε τίποτα από τη ΝΔ, από τον κόσμο της ναι - ο ΣΥΝ, αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέχιζαν τη δράση τους και δεν την ανέστελλαν, αν συνεχιζόταν η ενημέρωση των εργαζομένων, αν αυτή η χρονιά χρησιμοποιούνταν για την ενδυνάμωση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι βέβαιο ότι η αντίσταση θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Τι έκαναν οι άλλες δυνάμεις; Εφησύχασαν. Νικήσαμε, κερδίσαμε, περιμένετε τώρα να δούμε το νέο νομοσχέδιο! Περιμένετε να ξαναρχίσει ο "κοινωνικός διάλογος". Γιατί δεν ήθελαν να συνεχιστεί ο αγώνας; Γιατί αυτές οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ΝΔ, ΣΥΝ - δεν ταυτίζουμε τη ΝΔ και τον ΣΥΝ, τη ΝΔ την κρίνουμε ως κόμμα του κεφαλαίου, εξουσίας όπως και το ΠΑΣΟΚ είναι, ενώ τον ΣΥΝ τον επικρίνουμε ως δύναμη η οποία εμφανίζεται ως αριστερή δύναμη, αριστερής αντιπολίτευσης, αλλά δημιουργεί τεράστια σύγχυση στον λαό, παρά τη μικρή κοινοβουλευτική του δύναμη - εμποδίζουν τη ριζοσπαστική συσπείρωση. Αυτές λοιπόν οι δυνάμεις, όπως και το ΠΑΣΟΚ, δεν ήθελαν, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, οι αγώνες να περάσουν ένα ορισμένο ύψος και βάρος. Η ΝΔ θέλει να υπάρχει βαβούρα για να κλέψει την ψήφο λαϊκών στρωμάτων, κοροϊδεύοντας ότι τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση άλλαξε, ότι δε διαχωρίζει τους πολίτες, ότι είναι ένα κόμμα υπεράνω ταξικών συμφερόντων.

Ο ΣΥΝ φοβάται την πρόοδο των αγώνων όπως και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, γιατί μέσα από τους αγώνες ανεβαίνει η ταξική πείρα, η ταξική συνείδηση των εργαζομένων, ανεβαίνει η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση, ο λαός αποκτά δύναμη και πεποίθηση στις δυνάμεις του, κι αυτό δεν το θέλουν γιατί φοβούνται ότι αυτό το κίνημα θα βγει εκτός των τειχών, θα πάει πιο μπροστά από τους όποιους ελιγμούς και τις κυβερνητικές παραχωρήσεις-ψίχουλα θέλουν να κάνουν».

«Μ' αυτή την έννοια - υπογράμμισε - η απάντηση στο ερώτημα, υποταγή ή αντεπίθεση, για μας είναι μία: Αντεπίθεση. Με όποιες θυσίες, με όποιο κόστος έχει. Και στο κάτω κάτω γιατί οι μισθωτοί, ο μικρός επαγγελματίας, ο μικρός και μεσαίος παραγωγός δεν υφίσταται καθημερινά θυσίες; Δεν είναι προτιμότερο να υφίστασαι θυσίες έχοντας αποφασίσει εσύ μέσα στους αγώνες και όχι να δέχεσαι τις θυσίες αδρανοποιημένος ή μισοαγωνιζόμενος ή μπερδεμένος; Δεν κάνει θυσίες σήμερα ο ελληνικός λαός; Είναι προτιμότερες για μας οι θυσίες μέσα στο δρόμο του αγώνα. Βεβαίως οι αγώνες δε θα φέρουν αύριο αποτελέσματα, άμεσες ανατροπές, δεν έχουμε αυταπάτες, έχουμε πάρει μαθήματα και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο πάρα πολλά, είμαστε οι τελευταίοι που νομίζουμε ότι θα πατήσουμε ένα κουμπί και όλα θα γίνουν. Θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και επαναστατική πάλη στην πορεία, δεν έρχονται έτσι οι αλλαγές, κανένας δε σου παραχωρεί τη νίκη έτσι εύκολα.

Ομως, είναι πολύ αυτό που ζητά το ΚΚΕ, να διαμορφωθεί αυτή η στρατιά, ο λαϊκός στρατός της μεγάλης αλλαγής, μια αγωνιζόμενη πλειοψηφία η οποία θα επιβάλει ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική, θα ανοίγει παράθυρα, χαραμάδες και στην πορεία να ανοίξει και την πόρτα, την έξοδο σε μια ριζική κοινωνική πολιτική αλλαγή. Εμείς δίνουμε προοπτική, δεν κλείνουμε τις πόρτες να πούμε, κοίταξε να δεις, είμαστε μέσα σ' αυτή τη στρούγκα, σ' αυτό το οικοδόμημα, κοίταξε να βολευτείς όπως μπορείς. Εμείς πιστεύουμε ότι οι λαοί μπορούν να νικήσουν κι όσοι δεν το πιστεύουν και είναι καλοπροαίρετοι να έρθουν μαζί μας και να δοκιμάσουν αυτή την πορεία. Και να διαπιστώσουμε πόσο γρήγορα ή αργά μπορούμε να πάμε, αλλά πάντα να έχουμε κατά νου πως αν δε δημιουργήσουμε προϋποθέσεις να ανατραπεί αυτή η πολιτική όχι μόνο τα καθημερινά μας προβλήματα δε θα αντιμετωπιστούν αλλά δεν υπάρχει προοπτική για τη σημερινή νέα γενιά και για τις μελλοντικές γενιές. Και στο κάτω κάτω όσοι είμαστε αγωνιστές και είναι πολλοί, δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές, έχουμε την υποχρέωση να παραδώσουμε μια καλύτερη Ελλάδα στη νέα γενιά».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια εξήγησε πώς το ΚΚΕ εννοεί την καλύτερη οργάνωση της αντεπίθεσης, υπογραμμίζοντας: «Θα ξεκινήσουμε από τα απλά και τα συνηθισμένα που εμείς λέμε που έχουν μεγάλη σημασία σήμερα. Καθολική οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, στις ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, στις ταξικές συσπειρώσεις μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως είναι το ΠΑΜΕ, που δεν είναι μια παράταξη, είναι πλατιά ταξική συσπείρωση. Το ίδιο ισχύει και για την αγροτιά.

Αλλαγή και ανατροπή των συσχετισμών δύναμης που επικρατούν στα διάφορα κινήματα, συνδικάτα και μαζικούς φορείς με την κυριαρχία των συμβιβασμένων και εξαγορασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που γίνονται πυροσβέστες ή και υπονομευτές των αγώνων σε κορυφαίες στιγμές τους.

Πολιτικοποίηση των αγώνων (που σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν ακυρώνουν τη δυνατότητα να δρουν από κοινού εργαζόμενοι με διαφορετικές προσεγγίσεις). Πολιτικοποίηση σημαίνει υιοθέτηση αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων και στόχων που απηχούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Σημαίνει μαζικές ανακατατάξεις στην πολιτική συνείδηση. Δραστική αλλαγή στάσης μπροστά στην κάλπη. Σημαίνει να χαράσσεται μέσα στους ενωτικούς αγώνες διαχωριστική γραμμή από τα συμφέροντα της καπιταλιστικής εργοδοσίας, των επιχειρηματικών ομίλων, από τις στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Σημαίνει υιοθέτηση, μέσα και από την ίδια την πείρα που αποκτούν οι εργαζόμενοι, εναλλακτικής λύσης εκτός των τειχών. Να επιβάλλεις ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική, να μη φοβάσαι να ανοίξεις πόρτα προς τα εμπρός, για ριζικότερη αλλαγή.

Οι αγώνες είναι το λίπασμα, οι αγώνες είναι η προϋπόθεση, δεν είναι όμως το παν, ως προς την αποτελεσματικότητα, όσο η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης (που σήμερα αυξάνεται στην Ελλάδα, όπως και παγκόσμια) διεκδικεί λύση στο επίκαιρο κάθε φορά οξυμένο πρόβλημα χωρίς να θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη πολιτική, χωρίς να συνειδητοποιεί τη δύναμή της να αλλάξει τα πράγματα στην πορεία. Οι αγώνες θα οδηγούν στην απογοήτευση, όταν ακυρώνονται στην ουσία - με τον εγκλωβισμό σε εκλογικές αναμετρήσεις - στη διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γι' αυτό καλούμε τον λαό να απαγκιστρωθεί μαζικά από τα δύο αυτά κόμματα, να ενισχύσει το ΚΚΕ, να ενισχυθεί η συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων».

Εν συνεχεία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στις μάχες που έρχονται, τονίζοντας: «Το επόμενο διάστημα υπάρχουν αρκετά μέτωπα, το συνταξιοδοτικό, η υγεία - πρόνοια, η εισοδηματική πολιτική. Μας λένε θα πάρετε σύνταξη στο 70%, εμείς επιμένουμε 80% αλλά λέμε επί ποιων μισθών, άλλο πράγμα το 80% όταν έχεις εισόδημα 500 χιλιάδες το μήνα κι άλλο στις 160.000. Το ποσό της σύνταξης συνδέεται με το εισόδημα. Δεύτερο, λένε θα σας πάμε στα 68 χρόνια, εμείς ζητάμε 60 και 55 διότι οι σύγχρονες τεχνολογίες, η παραγωγικότητα της εργασίας το αντέχει. Δε θα σας πάμε λένε πάνω από 65 και ποιος μας λέει ότι το 2008 δε θα μας πουν ότι υπάρχουν νέες μελέτες που λένε ότι δεν αντέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία άρα πρέπει να αυξηθούν τα όρια. Ποιος θα τους υποχρεώσει να μην το κάνουν είτε κυβέρνηση είναι η ΝΔ, είτε η κεντροαριστερά ή η κεντροδεξιά;

Εμείς σήμερα πρέπει να διεκδικούμε ενιαία αιτήματα, προβάλλουμε ρεαλιστικά αιτήματα με βάση το συσχετισμό δύναμης, την κατάσταση του κινήματος αλλά κυρίως με το πώς πρέπει να είναι η καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Λέμε δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες για όλο το λαό. Δεν μπορεί στην ασθένεια, στην πρόληψη και αντιμετώπιση, να έχει άλλες υπηρεσίες ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα άλλες ο δημόσιος υπάλληλος, η ασθένεια είναι ίδια για όλους. Ενιαίες δημόσιες δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, αναβαθμισμένες προς τα πάνω για όλους. Η κατεύθυνση και τα αιτήματα της πάλης πρέπει να είναι σε αντίθεση και ρήξη με αυτή την πολιτική. Ο αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος για εισοδήματα που βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο, για αποκλειστικά δημόσια υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, για σύγχρονη δωρεάν παιδεία, για πραγματικές φοροαπαλλαγές για το λαό, για σταθερή απασχόληση με μείωση του ωραρίου και αύξηση του ελεύθερου χρόνου, εναντίον της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού και του πολιτισμού, για λαϊκή στέγη, για έργα που κατοχυρώνουν την ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και δυνατοτήτων της χώρας μακριά και σε πλήρη αντίθεση με τις κοινοτικές επιλογές».

«Αλλά υπάρχουν κι άλλες πλευρές, δεν υπάρχουν μόνο τα κοινωνικά προβλήματα» τόνισε συνεχίζοντας την ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα. «Υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα της ειρήνης και του πολέμου. Ε, τέλειωσε πια, το να λέμε ναι στην ειρήνη, όχι στον πόλεμο είναι κενολογία, δε λέει τίποτα. Οι ΗΠΑ τους πολέμους τούς κάνουν για την ειρήνη, η ΕΕ πήρε μέρος σε πολέμους για την ειρήνη, το Ισραήλ μάχεται για την ειρήνη γιατί λέει έχει να αντιμετωπίσει τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες. Να το πούμε καθαρά. Ιμπεριαλισμός και ειρήνη δε συμβιβάζονται. Ο αγώνας κατά του πολέμου πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός, αλλιώς είναι αγώνας στα λόγια που δε φέρνει αποτελέσματα. Και δε μιλάμε μόνο για την ειρήνη στη δική μας πατρίδα, που βεβαίως πρέπει να δώσουμε και το αίμα μας αν απειληθεί, αλλά για την ειρήνη και τις πατρίδες όλων των λαών. Εμείς είμαστε πατριώτες και διεθνιστές.

Δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην αλλαγή των συνόρων που συμμετέχει η Ελλάδα και δέχεται τώρα τις συνέπειες με την αμφισβήτηση των δικών της συνόρων, δεν μπορεί να λέμε ναι το Ισραήλ κάνει γενοκτονία, αλλά και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να σταματήσουν την τρομοκρατία, δεν μπορούμε να εξισώνουμε τη βία του θύματος με τη βία του θύτη. Και το θύμα είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει τη βία.

Το μεγάλο θέμα του ευρωστρατού - φέρνω ένα παράδειγμα. Εμείς ως κόμμα είμαστε ριζικά αντίθετοι διότι είναι στρατός για να τσακιστούν λαϊκά κινήματα, αυτός ο στρατός ακόμα κι αν χειραφετηθεί από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ θα είναι ιμπεριαλιστικός στρατός, στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού γιατί τέτοια είναι η ΕΕ. Είμαστε κάθετα αντίθετοι. Ναι στον ευρωστρατό αλλά να αποδεσμευτεί από τις ΗΠΑ λένε κάποιοι, όπως ο ΣΥΝ. Μα, δεν πρόκειται να αποδεσμευτεί αφού οι χώρες - μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ. Δείτε και την άλλη πλευρά, θα συγκροτηθεί ευρωστρατός με τέτοιο τρόπο που δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να αφαιρέσει από την προστασία του - αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη - εκείνες τις περιοχές που η Τουρκία αμφισβητεί σαν ελληνικά σύνορα. Και σήμερα αυτό το βρετανο-τουρκικό σύμφωνο που υπάρχει, αποφασίζεται και θα ισχύσει για όλη την ΕΕ. Εκεί πάμε, είναι τέτοιος ο συσχετισμός δύναμης που θα περάσει».

«Με τη συγκρότηση του ευρωστρατού - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - έχουμε και την επίσημη αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, που υπάρχει και στο ΝΑΤΟ, θα υπάρχει τώρα και στην ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση λέει όχι, αλλά δεν πρόκειται να αντισταθεί, να βάλει βέτο. Στη συνάντηση που είχα με τον πρωθυπουργό εκ μέρους του Κόμματος θέσαμε αυτό το ζήτημα, να ασκήσει βέτο, θεωρείται όμως λέει ακραία ενέργεια. Θεωρείται ακραία ενέργεια να υπερασπίζεσαι τα σύνορά σου. Χρειάζεται τίποτα άλλο για να ξαναθέσουμε το ερώτημα: Ρήξη ή συμβιβασμός; Ο Χ. Σολάνα δήλωσε σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα πως αν δεν υπάρξει συμφωνία στο Κυπριακό, θα ενταχθεί στην ΕΕ το ελληνοκυπριακό τμήμα, αυτό είναι ή δεν είναι διχοτόμηση; Και δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο; Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει και κίνδυνο γενικευμένου ελληνοτουρκικού πολέμου, σημαίνει σοβαρή κατάσταση. Τόσα χρόνια εμείς τι λέμε; Ρήξη λοιπόν ή συμβιβασμός και ενσωμάτωση;

Και η πρόταση του ΚΚΕ είναι τέτοια που περιέχει και τους αναγκαίους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει ένα ΚΚ, συμβιβασμούς όμως που βοηθάνε τη συμπαράταξη δυνάμεων, που ανοίγουν δρόμους στο λαϊκό κίνημα και όχι συμβιβασμούς για να ενταχτεί και το ΚΚΕ μέσα στο σύστημα».

Αναφερόμενη τέλος στις επικείμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Εχουμε μπροστά μας τη μάχη των δημοτικών εκλογών, εμείς λέμε καθαρά το ΚΚΕ παλεύει για τη συμπαράταξη ευρύτερων δυνάμεων όπως έχει κάνει και σε άλλα μέτωπα. Οχι συμπαράταξη όποια κι όποια. Δεν είμαστε καιροσκόποι. Θα μπορούσαμε να πάμε με αυτοσκοπό να βγάλουμε περισσότερους συμβούλους και να εξασφαλίσουμε περισσότερους δημάρχους και νομάρχες. Κι αλλού να πηγαίνουμε με το ΠΑΣΟΚ αλλού με τη ΝΔ. Γιατί τέτοιες προτάσεις έχουν γίνει και γίνονται. Και τις απορρίψαμε όλες. Τι να κάνουμε εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους, δημάρχους και νομάρχες οι οποίοι θα ήταν αλυσοδεμένοι; Μας έκαναν προτάσεις. Τις απορρίψαμε. Δηλαδή να πάρουμε ένα δήμο και στο διπλανό να λέμε στους ανθρώπους και με τι πρόσωπο, ξέρετε ψηφίστε το συνδυασμό του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ; Αυτός είναι τυχοδιωκτισμός. Κι αυτό που λένε όπως ο ΣΥΝ ότι θα αποφασίζουν οι τοπικές κοινωνίες είναι το παράθυρο για να περάσουν τέτοιες συναλλαγές είτε στον πρώτο είτε στο δεύτερο γύρο. Εμείς είπαμε συμπαράταξη με όποιες δυνάμεις ως τώρα είχαμε κοινή δράση σε ένα ή περισσότερα ζητήματα και συμπαράταξη στην κατεύθυνση όχι δήμαρχοι και νομάρχες μεσίτες των ιδιωτών και υπάλληλοι της εξουσίας, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ γιατί το θεσμικό πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι τέτοιο που λέει, ό,τι κάνεις θα το πληρώνει ο πολίτης, θα γίνεται με τους ιδιώτες επιχειρηματίες, είναι θεσμικό πλαίσιο που αλυσοδένει, γι' αυτό πρέπει να εκλεγούν αγωνιστές που δεν πειθαρχούν και αντιστέκονται, κι αν δεν μπορούν να ανατρέψουν το θεσμικό πλαίσιο θα είναι μπροστάρηδες στα λαϊκά κινήματα.

Και πρέπει να σας πω ότι θεωρούμε πολύ θετικό πως σε αρκετές περιοχές, δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, ήδη έχουν συμφωνηθεί ευρύτερα ψηφοδέλτια συμπαράταξης με το ΔΗΚΚΙ, την ΚΑ και άλλες δυνάμεις. Θεωρούμε ότι αυτή η συμπαράταξη μπορεί να επιτευχθεί και αλλού, αυτή η συμπαράταξη θεμελιώνεται με κοινή δράση και σε άλλα μέτωπα, δεν είναι καιροσκοπική συμμαχία».

«Οι τοπικές εκλογές αλλά και οι εθνικές - κατέληξε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - πρέπει να σημάνουν αισθητό, μαζικό απεγκλωβισμό από το ψευτοδίλημμα ποιο από τα δύο κόμματα θα πάρει εντολή διακυβέρνησης, ή τι είδους μαγειρέματα θα γίνουν για αντιλαϊκές συνεργασίες. Από δω και εμπρός αυτό που μετράει και θα μετράει τα επόμενα χρόνια, είναι πόσο ενισχύεται ο πόλος του ριζοσπαστισμού, ο πόλος του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συσπείρωση. Θα μετράει η δύναμη και η επιρροή του ΚΚΕ.

Εχουμε υψηλούς στόχους. Και χρειάζεται ποιοτικό ανέβασμα της δουλιάς μας, η επίτευξή τους εξαρτάται από τη δική μας σκληρή δουλιά. Απαιτείται να αποδυναμωθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, να χάσουν δήμους. Δεν πρέπει ο λαός να φοβηθεί την αποδυνάμωσή τους. Και στις εθνικές εκλογές, δεν μπορεί βέβαια να προκύψει λαϊκή κυβέρνηση, αυτό εξαρτάται από γενικότερες ανακατατάξεις, αλλά να βγει όσο πιο αδύναμη συντηρητική κυβέρνηση. Τι να φοβηθούμε από την αστάθεια; Τι να την κάνουμε μια σταθερή συντηρητική κυβέρνηση; Και λέμε εδώ ότι υπάρχουν εστίες αντίστασης στον κόσμο, Κούβα, Βενεζουέλα και αλλού, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει και στην Ελλάδα;

Χρειάζεται όμως να δίνουμε τις καθημερινές μας μάχες με όσο γίνεται πιο μεγάλη επιτυχία. Εχουμε ευθύνη για το δυνάμωμα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που στην πορεία θα διεκδικήσει τη λαϊκή εξουσία. Καλούμε το λαό να αποδυναμώσει, να ξεφύγει από το δόκανο των 2 κομμάτων, να έρθει στο ΚΚΕ, να ενισχύσει το μέτωπο πάλης. Πιο έντονα οι νέοι άνθρωποι που θα έχουν την ευθύνη να παλέψουν αλλά και την τιμή να πετύχουν περισσότερα και καλύτερα από μας».