Στη συνεστίαση της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ μίλησε το βράδυ του Σαββάτου η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. Νωρίτερα, στο πλαίσιο της παρουσίας της στη Θεσσαλονίκη, είχε συνάντηση με αντιπροσωπεία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης των εργαζομένων stage και έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Μιλώντας στη συνεστίαση της ΚΟΘ του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Χρειάζεται μεγαλύτερο πείσμα, μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, μεγαλύτερη μαχητικότητα, αλλά και βαθύτερη γνώση. Μεγαλύτερη ικανότητα, πραγματικά πολιτική τέχνη, σε συνθήκες κρίσης να συμβάλουμε στο να αντιμετωπιστεί κάθε πνεύμα υποχωρητικότητας, μοιρολατρίας και να εκτιναχθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα προς τα εμπρός. Εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή. Σήμερα και τον εαυτό μας πρέπει να τον κρίνουμε πολύ αυστηρά, αλλά θα κριθούμε και πολύ αυστηρά.

Σε συνθήκες κρίσης, όπως πολλές φορές έχουμε πει, δύο πράγματα μπορεί να συμβούν: `Η το κίνημα θα κάνει ένα θαρραλέο βήμα προς τα εμπρός, ένα βήμα αναγέννησης, ανασύνταξης και αντεπίθεσης ή θα σημειώσει μια μεγάλη υποχώρηση, από την οποία θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να συνέλθει.

Εμείς κοιτάμε τον πρώτο δρόμο. Το κίνημα να πάει μπροστά, να αντεπιτεθεί. Εκεί κρίνεται η ευθύνη μας και μπορούμε να δώσουμε πολύ περισσότερα παρά ποτέ.

Χρειάζεται τέχνη, χρειάζεται αύξηση της ικανότητας, αλλά και αύξηση της διάθεσης για προσφορά και αυτοθυσίες. Ποτέ το κίνημα δεν πέρασε μπροστά δίχως μια σωστή, εύστοχα επεξεργασμένη πολιτική γραμμή, αλλά και δίχως τη μαζική ετοιμότητα προσφοράς και αυτοθυσίας των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών. Και επειδή το παρελθόν έχει αποδείξει ότι μπορούμε να διαθέσουμε και τα δύο και επειδή το παρόν απαιτεί να είμαστε πιο ώριμοι και πιο ετοιμοπόλεμοι από ποτέ, δηλώνουμε την ετοιμότητά μας να ανοίξουμε το δρόμο προς τα εμπρός.

Δε χρειάζεται να αναφερθώ στο τι έχει ο λαός μπροστά του να πάθει. Δε χρειάζεται να θυμίσουμε ότι εδώ και 5 μήνες έχει προετοιμαστεί το έδαφος για τα πιο βάρβαρα, τα πρωτόγνωρα μέτρα στην Ελλάδα, τα χειρότερα μέτρα που έχουμε ζήσει από τη δεκαετία του '50 και μετά. Δε χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει για το εισόδημα, την Κοινωνική Ασφάλιση, για τη συνταξιοδότηση, για τις εργασιακές σχέσεις, για όλες τις γενιές και πάνω από όλα για τις νεότερες.

Το έχουμε πει πολλές φορές και δε θα πάψουμε να το λέμε ότι αν δεν υπάρξει η εργατική λαϊκή αντεπίθεση και η κοινωνική συμμαχία, τότε οι νεότερες γενιές θα ζήσουν πολύ χειρότερα από εμάς και από τους προηγούμενους.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα. Πρέπει να ξεχάσουμε - όχι να βγάλουμε από τη μνήμη μας και τα διδάγματά μας - αλλά πρέπει να ξεχάσουμε τις εμπειρίες που έχουμε από τους συνηθισμένους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες που ζήσαμε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά και πιο πριν. Αυτοί οι αγώνες έδωσαν αρκετά πράγματα. Μπορεί να μην έδωσαν όλα όσα ο λαός διεκδικούσε, αλλά είχαν αποτέλεσμα ορισμένες κατακτήσεις. Αλλωστε, τώρα μιλάμε να μη χάσουμε τα υπολείμματα των κατακτήσεων που έχουμε και να μη βρεθούμε σε πολύ χειρότερη θέση.

Τιμάμε αυτούς τους περασμένους αγώνες. Και έχει κάθε λόγο το κόμμα μας να τους τιμά, γιατί οι κομμουνιστές, χωρίς να θεωρούμε ότι έχουμε το μονοπώλιο της δράσης, ήμασταν μπροστάρηδες, ήμασταν πρωτοπόροι και στηρίξαμε και εμπνεύσαμε πολλούς από αυτούς. Ομως, αυτοί οι αγώνες ό,τι έδωσαν το έδωσαν. Σήμερα μιλάμε για νέους, πρωτόγνωρους και ασυνήθιστους αγώνες. Αγώνες που δεν ασκούν μια συνηθισμένη πίεση.

Μιλάμε για αγώνες - για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα που χρησιμοποιεί και ο αντίπαλος - που κυριολεκτικά τρομοκρατούν. Αγώνες που διαμορφώνουν σεισμούς, ρήγματα, και στο κοινωνικό, και το πολιτικό επίπεδο. Και οι μόνοι αγώνες σήμερα που μπορεί να εξασφαλίσουν μιαν έστω αποτελεσματική άμυνα, που μπορούν να εξασφαλίσουν και κάποιες κατακτήσεις, είναι οι αγώνες εκείνοι που γεννάνε μια διαφορετική συνείδηση. Οι αγώνες εκείνοι που κατατείνουν, που κατευθύνονται στην πάλη για την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Μόνο αυτοί οι αγώνες μπορεί να διευκολύνουν σήμερα η πλάστιγγα να γείρει προς τον ένα δρόμο, το δρόμο της αντεπίθεσης. Διαφορετικά, αν δεν κατευθυνθούν προς τα εκεί οι αγώνες, θα μιλήσουμε για μια ήττα, για μια στασιμότητα και υποχώρηση, προσωρινή οπωσδήποτε, γιατί η ιστορία της ανθρωπότητας με μαθηματική ακρίβεια θα εξασφαλίσει την κύρια τάση προς τα εμπρός, με τη λαϊκή βεβαίως παρέμβαση, την εργατική. Αλλά, οπωσδήποτε, η στασιμότητα και η υποχώρηση θα φέρει το κίνημα σε μια δυσκολότερη θέση, σε μια δυσκολότερη φάση νέας ανασυγκρότησης.

Η λαϊκή αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια για τα προβλήματα που υπήρχαν, υπάρχουν και διαγράφονται πιο οξυμένα σήμερα, αυτή η λαϊκή αγανάκτηση από μόνη της δεν αρκεί. Και μάλιστα, αν μείνει στο επίπεδο της αγανάκτησης, μπορεί ακριβώς να φέρει ακόμη μεγαλύτερο συμβιβασμό, ακόμη μεγαλύτερη μοιρολατρία, ακόμη μεγαλύτερη υποχώρηση.

Η αγανάκτηση είναι φυσιολογική, όταν αδειάζει η τσέπη σου, όταν έχεις ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια για το αύριο. Αυτό που χρειάζεται σήμερα, σαν πρώτο βήμα για το εργατικό κίνημα, για το λαϊκό κίνημα, είναι η απάντηση η εξής: Πού οφείλεται η οικονομική κρίση και τι πρέπει να κάνει ο λαός στις συνθήκες κρίσης. Αυτό για μας είναι το κρίσιμο ερώτημα. Ολα τα άλλα μπορούμε να τα αναλύσουμε, να τα συζητήσουμε, αλλά το κυριότερο είναι αυτό.

Εμείς τραβάμε μια βαθιά διαχωριστική γραμμή. Είναι οικονομική καπιταλιστική κρίση. Και στις συνθήκες της κρίσης, ο λαός οξύνει την αντίθεση, ανεβάζει το θερμόμετρο της ρήξης και της σύγκρουσης και δε συναινεί σε τίποτα. Διεκδικεί περισσότερο από όσο διεκδικούσε ποτέ.

Η ΝΔ τι έλεγε πριν τις εκλογές και τι εξακολουθεί να λέει σήμερα με χαμηλότερους τόνους; Πριν τις εκλογές έλεγε ότι η κρίση είναι διεθνής, εισαγόμενη, ήρθε απ' έξω στην Ελλάδα. Βεβαίως είναι διεθνής. Αλλά κρίση στην Ελλάδα εκδηλώθηκε γιατί στην Ελλάδα υπάρχει το ίδιο σύστημα, το καπιταλιστικό. Ακολουθήθηκε η ίδια στρατηγική στήριξης του συστήματος και της κερδοφορίας, η ίδια στην ουσία διαχειριστική λογική.

Και, βεβαίως, στην Ελλάδα είναι και θα είναι οξύτερη για έναν λόγο, που αν θέλετε δεν είναι και τόσο ιδιαίτερος. Η προσαρμογή και ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ σε συνθήκες μιας ανάπτυξης καπιταλιστικής και ανισόμετρης, σε συνθήκες όπου μέσα στην ΕΕ υπάρχει λυκοσυμμαχία - βαδίζουν μαζί κατά των λαών, αλλά τσακώνονται ποιος θα έχει το πάνω χέρι - είναι φυσικό η κρίση στην Ελλάδα να είναι πιο βαθιά, να είναι χειρότερη και η ανάκαμψη επίσης να είναι πιο δύσκολη, πιο μακρόχρονη και να βγάλει το λαό σε ακόμη χειρότερη θέση, αν η αντίστασή του δεν είναι αυτή που πρέπει.

Βεβαίως, η ΝΔ κληρονόμησε πάρα πολλά στοιχεία της κρίσης από την ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση. Ερχεται το ΠΑΣΟΚ και ανακαλύπτει ότι η διεθνής κρίση δεν έχει τόση σημασία - το έλεγε προεκλογικά και σε ένα βαθμό το λέει και σήμερα - η κρίση έχει να κάνει με τη διαχείριση που έκανε η ΝΔ. Βγάζουν το καπιταλιστικό σύστημα συνειδητά λάδι. Το αθωώνουν, ή, στην καλύτερη περίπτωση, εμφανίζονται σαν οι ηθικοί απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που το χάλασαν κάποιοι κυβερνήτες, κάποιοι υπουργοί, κάποια λαμόγια, κάποιοι ανήθικοι και διεφθαρμένοι άνθρωποι.

Αν αυτή η αντίληψη επηρεάσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ότι η κρίση ήρθε γιατί υπάρχουν οι μίζες, γιατί κάποιοι φοροδιαφεύγουν, γιατί κάποιοι δηλώνουν λιγότερα στην εφορία, ή γιατί κάποιοι τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι, αν υπάρξει αυτή η αντίληψη, εμείς λέμε καθαρά ότι ο λαός θα βρεθεί στριμωγμένος στη γωνία. Βεβαίως, τα σημάδια που έχουμε είναι ενθαρρυντικά, υπάρχουν θετικές διεργασίες στο λαό. Και μιζαδόροι υπάρχουν, και διεφθαρμένοι υπάρχουν, και εξαγορασμένοι υπάρχουν, και τέτοιοι υπάρχουν και μέσα στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Αλλά δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση. Δεν είναι αυτοί που άδειασαν τα κρατικά ταμεία.

Τα κρατικά ταμεία δεν τα άδειασε η φοροδιαφυγή πριν απ' όλα, τα άδειασε η φοροαπαλλαγή, τα άδειασε το τσάμπα χρήμα στο μεγάλο κεφάλαιο, τα άδειασαν οι αναπτυξιακοί νόμοι, τα κίνητρα, τα άδειασε η γενικότερη πολιτική και βεβαίως όταν έχεις μια τέτοια πολιτική πρέπει να εξαγοράσεις, πρέπει να διαφθείρεις τους παρακάτω μέχρι το μεδούλι. Αν δε φτιάξεις μια διεφθαρμένη στεφάνη γύρω από την ολιγαρχία του πλούτου, αν δε διαμορφώσεις συνένοχους ακόμη και με ψίχουλα, τότε το σύστημα δεν μπορεί να σταθεί μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η άρχουσα τάξη και ο λαός και τα μεσαία στρώματα από την άλλη.

Η κρίση είναι οικονομική, η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού, είναι χαρακτηριστική κρίση και έχει και ιδιαιτερότητες. Επιγραμματικά, γιατί είναι κρίσιμο ζήτημα: Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του με τον ίδιο εύκολο τρόπο που το έκανε πριν. Κρίση βαθιά υπήρχε, χωρίς να εκδηλωθεί με τον τρόπο που εκδηλώθηκε σήμερα και στη δεκαετία του '70, και στη δεκαετία του '80 και στην Ελλάδα, και στη δεκαετία του '90.

Πώς ξεπέρασε το καπιταλιστικό σύστημα την κρίση; Με τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες ανοίχθηκαν νέες αγορές, έδωσαν διέξοδο και άμβλυναν την κρίση με τα κεφάλαιά τους στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η ελληνική άρχουσα τάξη μπόρεσε να χειριστεί μια σειρά ζητήματα της ύφεσης σε βασικούς κλάδους της βιομηχανίας, γιατί είτε αυτοί που έκλειναν τα εργοστάσια εδώ πήγαιναν στη Βουλγαρία και αλλού, είτε τα μετέφεραν και μπόρεσαν να αμβλύνουν την κρίση.

Πώς μπόρεσαν να την αμβλύνουν: Υπήρχε διευρυμένος καπιταλιστικός τομέας με τις ιδιωτικοποιήσεις, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Σήμερα όμως αυτά τα πράγματα έχουν στενέψει. Οι κρατικές επιχειρήσεις οι καπιταλιστικές έγιναν ιδιωτικές, τα κεφάλαια κινούνται ελεύθερα, οι εργασιακές σχέσεις έχουν ανατραπεί, μια σειρά κατακτήσεις έχουν παρθεί πίσω. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν την κρίση με τον ίδιο τρόπο.

Οι ανταγωνισμοί είναι οξύτατοι. Το ευρώ χτυπάει το δολάριο και το δολάριο το ευρώ, το δολάριο χτυπιέται με το κινέζικο γουάν. Σήμερα δεν έχουμε απλά τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία, σήμερα στον ανταγωνισμό μπαίνουν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες χώρες. Αξονες και αντιάξονες. Ο ανταγωνισμός τρώει αρκετά από τα κέρδη του κεφαλαίου, γιατί για να ανταγωνιστούν μεταξύ τους πρέπει να κάνουν γρήγορες αλλαγές, πρέπει να λαδώσουν, πρέπει να μοιράσουν χρήματα, πρέπει να εξαγοράσουν, πρέπει να ξοδέψουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι για να βγάλουν από τη μέση άλλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Δείτε την εικόνα της διαφήμισης πόσο έχει αυξηθεί την τελευταία δεκαετία. Αυτά τα δίνουν από ένα μέρος των κερδών τους. Από τα ταμεία, που είναι συλλέκτες τεράστιων ποσών, που τα έχουν βγάλει από την ταξική εκμετάλλευση, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, από τη ληστεία φτωχότερων χωρών.

Επομένως, τι τους μένει; Να μειώσουν τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, να απολύουν 200.000 - 300.000 δημόσιους υπάλληλους όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες και θα έρθει και στην Ελλάδα, να διώξουν μαζικά τους συμβασιούχους, τους εργαζόμενους stage, να ανεβάσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια, να μοιράζουν μία θέση σε πέντε και έξι εργαζόμενους, να συρρικνώσουν απελπιστικά την όποια δημόσια Υγεία και Παιδεία, να αυξήσουν τους τοπικούς πολέμους, να αλλάξουν σύνορα.

Δεν μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα με τον συνηθισμένο τρόπο, ή με τον - πιο σχετικό με το σήμερα - ίδιο τρόπο να περάσει την κρίση.

Επομένως, όποιοι πιστεύουν ότι θα περάσουν δύσκολα 3-4 χρόνια και θα ξαναγυρίσουμε στο πριν από τότε, θα πρέπει να κόψουν κάθε μορφή ιδεολογικής, πολιτικής, συναισθηματικής και παραδοσιακής επαφής που είχαν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και όποια παρακλάδια έχουν.

Πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται τι σημαίνει καπιταλιστικό σύστημα, τι σημαίνει αστικό πολιτικό σύστημα, τι σημαίνει μονοπώλιο, τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, ορολογίες που τις χρησιμοποιεί το ΚΚΕ και όχι τυχαία. Εμμένουμε σε αυτούς τους όρους, όσο και αν μας λένε ότι χρησιμοποιούμε όρους 100 και 150 χρόνων. Εμείς θα τους χρησιμοποιούμε, γιατί όποιος βγάζει από το πρόγραμμά του επιστημονικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, τότε κάνει το πρώτο βήμα για το μεγάλο και ανεπίστρεπτο γλίστρημα.

Πρέπει να ξεμπερδεύουμε με αυτούς. Ο αγώνας θα είναι σκληρός, αλλά ξεμπερδεύοντας με αυτούς, τότε η αγανάκτησή σου και το μίσος ενδεχόμενα που υπάρχει απέναντι σε αυτούς που παίρνουν τέτοια μέτρα, θα μετατραπεί σε μία ώριμη, μαχητική και νηφάλια ταυτόχρονα πολιτική συνείδηση. Είναι άλλο πράγμα να είσαι άνεργος και να χτυπάς δεξιά και αριστερά, να μην ξέρεις ποιος σου φταίει και να παιδεύεσαι και άλλο πράγμα να είσαι άνεργος και να ξέρεις τι σου φταίει, να ξέρεις ποιον δρόμο πρέπει να βαδίσεις, ακόμη κι αν δεν έχεις από την πρώτη στιγμή το κουράγιο και το θάρρος να τον βαδίσεις, θα έρθει η στιγμή που θα το επιλέξεις.

Και θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή σας και σε ένα άλλο πράγμα. Δεν είναι μόνον οι βαριές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που έχουμε. Οχι τυχαία, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. χρησιμοποιούν τους γνωστούς όρους. Η ΝΔ λέει εγώ δε στηρίζω την κυβέρνηση, εγώ στηρίζω την Ελλάδα. Το ίδιο λέει και ο Καρατζαφέρης. Και ο Παπανδρέου με προκλητικό τρόπο από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλάει για την πατρίδα και τον πατριωτισμό. Οταν ακούμε πολλά, η "Ελλάδα", το "εθνικό συμφέρον", η "εθνική μας υπόθεση", "πατρίδα" και "πατριωτισμός", από αυτά τα στόματα, όχι τα στόματα του λαού και των απλών ανθρώπων, εμείς κουμπωνόμαστε.

Εμείς λέμε στο λαό: Δεν αξίζει να παραχωρήσεις ούτε ένα ευρώ σ' αυτούς που θέλουν να τα δώσουν στην πλουτοκρατία, στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια, δεν έχει σημασία πείτε τα όπως θέλετε. Σ' αυτούς που έχουν πατρίδα και γι' αυτούς πατρίδα είναι όπου υπάρχει κερδοφορία. Βγαίνει μεγάλη κερδοφορία στην Ελλάδα πατρίδα είναι η Ελλάδα, βγαίνει στη Βουλγαρία, η Βουλγαρία, βγαίνει στην Τουρκία πάνε στην Τουρκία, βγαίνει στο Αμπού Ντάμπι, πάνε στο Αμπού Ντάμπι. Και το έχει ζήσει όλη η Βόρεια Ελλάδα και όλη η Ελλάδα. Πού μετέφεραν τις εγκαταστάσεις τους;

Εμείς τον πατριωτισμό τον ταυτίζουμε με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και τις επιτυχίες του εργαζόμενου λαού. Αυτοί την πατρίδα τη βάζουν σε εισαγωγικά. Δεν είναι τυχαίο που γίνεται όλη αυτή η συζήτηση περί πατριωτισμού. Δύο φορές στη Βουλή καταθέσαμε Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό να μας απαντήσει τι γίνεται με το Αιγαίο.

Φαίνεται το εξής πράγμα. Είναι αδύνατον ο καπιταλισμός να βγει από την κρίση, αν δεν προχωρήσει σε αναζωπύρωση εθνικιστικών και μειονοτικών ζητημάτων σε νέες τοπικές συγκρούσεις και σε αλλαγή συνόρων. Οχι για να πουλήσουν κάποια όπλα. Τους πολέμους τους κάνουν όταν δεν μπορούν με άλλα μέσα να ελέγξουν τις αγορές.

Και σήμερα οι πόλεμοι δε γίνονται από τους κανονικούς στρατούς, γίνονται από μισθοφόρους. Υπάρχουν πολλαπλά στρατιωτικά σώματα, λέγονται Ευρωστρατός, λέγονται ΦΡΟΝΤΕΞ, λέγονται διάφορα. Αυτά τα χρησιμοποιούν και σαν μοχλό κατάκτησης αγορών, αλλά και σαν τάγματα για να επεμβαίνουν στο εσωτερικό των χωρών για να παρεμποδίσουν από λαϊκές κινητοποιήσεις, αν θέλετε, απλής προοδευτικής κατεύθυνσης μέχρι και κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις.

Αιγαίο, λοιπόν. Ο πρωθυπουργός δεν ήρθε στη Βουλή να απαντήσει στο ερώτημά μας για το τι έχει συμφωνήσει με τις ΗΠΑ και όχι μόνο, για το Αιγαίο, τα Βαλκάνια, την ΠΓΔΜ, το Κυπριακό και το Αφγανιστάν. Μας έστειλε τον κ. Πάγκαλο να απαντήσει. Δε δεχθήκαμε, δεν πήγαμε και θα θέσουμε το θέμα τη Δευτέρα στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή.

Εχει δημοσιευθεί φαρδιά - πλατιά η συμφωνία του Αιγαίου, σε εφημερίδα μάλιστα φιλοκυβερνητική. Η ΝΔ είπε πως δε διάβασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα. Δεν είδε τίποτε. Αυτά τα θεωρούν εθνικιστικά και ρηχά ζητήματα, τα σύνορα. Είναι κοσμοπολίτες, είναι υπεράνω συνόρων, είναι "μοντέρνοι", αυτά θεωρούνται ντεμοντέ, να ασχολείσαι με τα σύνορα και με την άμυνα της χώρας. Ο δε λαλίστατος κ. Καρατζαφέρης, κουβέντα. Αντίθετα, είπε με τις ΗΠΑ να πάμε. Ο,τι κι αν είναι, πρέπει να πάμε με αυτές.

Τι λέει, λοιπόν, η συμφωνία για το Αιγαίο. Οτι όλη η περιοχή που αμφισβητεί η Τουρκία ανατολικά του 25ου παράλληλου, κηρύσσεται ζώνη στην οποία δεν μπορούν και δεν πρέπει να πετάνε ούτε τα τούρκικα αεροπλάνα, αλλά, προσέξτε, ούτε και τα ελληνικά. Σ' αυτήν τη ζώνη θα πετάνε μόνο ΝΑΤΟικά. Προσέξτε, δεν είναι μόνον η συνεκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου, όπου έχουν μοιραστεί 20% στην Ελλάδα, 20% στην Τουρκία και 60% στις αμερικάνικες εταιρείες. Είναι και το εξής ζήτημα: Οτι ο ελληνικός στρατός, με βάση αυτήν τη συμφωνία, φεύγει από τη Σάμο, από τη Λέσβο, από την Ικαρία, από όλα αυτά τα νησιά. Αρα, η αμυντική ικανότητα της χώρας πάει πριν τον 25ο παράλληλο και δεν καλύπτει όλο το ελληνικό έδαφος.

Μας λένε, "η Ελλάδα είναι μέσα στο ΝΑΤΟ, ο στρατός μας είναι ενταγμένος στο ΝΑΤΟ". Αυτό δε σημαίνει ότι θα ανεχθούμε μείωση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, και μείωση του δικαιώματος στην αμυντική ικανότητα.

Γιατί δε μιλάνε πάνω σ' αυτό; Ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς με το δικό του τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ μουγκός, ο άλλος σε άλλο μήκος κύματος. Γιατί καλούν το λαό να κάνει το πατριωτικό του καθήκον και να ανεχθεί να χάσει 10% και 20% από το μισθό του, να δεχθεί να πληρώνει φόρο και για την αποζημίωση των απολύσεων, γιατί να δεχθεί να βγει στη σύνταξη στα 67 στο όνομα του πατριωτισμού, όταν αυτοί είναι στο παρά πέντε μιας συμφωνίας.

Εμείς βροντοφωνάζουμε για να την αποτρέψουμε και να την παρεμποδίσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η μείωση των εθνικών ορίων της Ελλάδας. Το θέμα είναι ότι αν σήμερα τα βρουν με την Τουρκία, αύριο αν η Τουρκία πάει σε άλλο χαράκωμα - γιατί αλλάζουν οι συμμαχίες - και η Ελλάδα σε άλλο, θα συγκρουστούμε μεταξύ μας. Και δεν έχουμε καμία όρεξη τα παιδιά του ελληνικού λαού να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Αν αξίζει να χύσεις το αίμα σου είναι για την υπεράσπιση της πατρίδας σου, αλλά και να χύσεις το αίμα σου εάν χρειάζεται για την εργατική εξουσία, για τη λαϊκή εξουσία, για να έρθει ο λαός στην εξουσία.

Και τέλος, όλοι, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., και ο ΣΥΡΙΖΑ - και εδώ να δείτε τον επικίνδυνο ρόλο του οπορτουνισμού, δεν τον ταυτίζω με τους άλλους, ο οπορτουνισμός έχει τους δικούς του κινδύνους - τα βάλανε με τους κερδοσκόπους και τις αγορές τις ανεξέλεγκτες. Ενα πράγμα είναι γνωστό: Αγορά ίσον καπιταλισμός. Απομονώνουν τον καπιταλισμό από την αγορά, την αγορά από την εκμετάλλευση, την αγορά από την κερδοσκοπία.

Τι είναι, δηλαδή, η αγορά; Λαϊκή αγορά είναι; Ολοι αυτοί οι χρηματοοικονομικοί κύκλοι που κάνουν την αξιολόγηση, είναι αυτοί που είτε κάνουν άμεσα το δανεισμό - αν είναι τραπεζικοί όμιλοι, επιχειρηματικοί όμιλοι και κάνουν και την αξιολόγηση - ή είναι εγγυητές των δανειστών. Ποιοι έχουν δανείσει την Ελλάδα; Οι γερμανικές τράπεζες, οι γαλλικές τράπεζες, οι βρετανικές, οι ελβετικές τράπεζες που είναι εκτός ΕΕ και τέσσερις τράπεζες που είναι στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι πιστωτές. Και όταν οι πιστωτές, οι καπιταλιστές σε δανείζουν, θα σε δανείσουν για να τα πάρουν πίσω και για να πάρεις βεβαίως αυτά όλα τα μέτρα. Οταν βλέπουν ότι δεν παίρνουν πίσω τα λεφτά τους, θα σε χτυπήσουνε.

Από πού κι ως πού υπάρχει "ηθικός" και "ανήθικος" καπιταλισμός και από πού και ως πού αποσπούν όλα αυτά τα φαινόμενα που έχουμε μπροστά μας από την ίδια την κρίση και το χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος; Γιατί θέλουν να φανατίσουν το λαό για να μη βλέπει την αιτία. Γιατί θέλουν να υποβάλουν το λαό σε θυσία και να μην τους πάρει αμπάριζα ο λαός και τους πετάξει έξω.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι. Δεν υποτιμούμε, και το λέμε ειλικρινά, οποιοδήποτε αγώνα μπορεί να φέρει έστω και μισό αποτέλεσμα. Γιατί αυτό, ξέρουμε, δίνει κουράγιο, αποκτά ο λαός εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Αλλά τέλειωσε η περίοδος που οι αγώνες έφερναν εύκολα αποτελέσματα. Σήμερα μπορεί να κάνεις αγώνες και να μην έχεις αποτέλεσμα. Αλλά αυτό που κάνεις σήμερα θα φέρει αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο που αν περάσουν αυτά τα μέτρα χωρίς αντίσταση, τότε πραγματικά ο απολογισμός θα είναι τραγικός. Λέμε, λοιπόν, στο μεγάλο μέρος του λαού, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Τι θα χάσεις αν παλέψεις; Τη σύνταξη στα 67 και στα 70; Τη μερική απασχόληση, την ανεργία, την περιπλάνηση;

Ομως, αυτό που έχει σημασία είναι το εξής πράγμα: Να συνειδητοποιηθεί ότι δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός κανένα από τα μέτρα. Να μη συμβιβαστεί στη συνείδησή του. Δεύτερο. Το κίνημα θα δυναμώσει πια από τα κάτω προς τα πάνω. Στηρίζοντας τις ελπίδες, αλλά και δυναμώνοντας το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, μαζικούς φορείς, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, Γυναικείους Συλλόγους, ό,τι υπάρχει σήμερα ζωντανό και πρωτοπόρο. Ολο αυτό πρέπει να ενωθεί. Και αν θέλετε, μπορούν να τραβηχτούν στη μάχη και άλλοι που σήμερα ταλαντεύονται.

Πρέπει να συγκροτηθεί ένα κίνημα επιτιθέμενο, που δεν έχει απλά κάποιους στόχους πάλης, αλλά γραμμή κατεύθυνσης που λέει: Παλεύω κόντρα στην εξουσία των μονοπωλίων, παλεύω κόντρα στην ΕΕ, παλεύω για μιαν άλλη πολιτική εξουσία. Ταυτόχρονα, βέβαια, έχει θέσεις για τα μεροκάματα, για τις συντάξεις, για την Παιδεία, την Υγεία, για το χωράφι, για τις ακτές, για τα βουνά, για τα δάση.

Εδώ πρέπει να διασφαλίσουμε το όλοι για έναν και ένας για όλους. Να μην περάσουν οι διασπαστικές ενέργειες. Εχουν τρελαθεί αυτό το διάστημα και λένε: Ποιοι φοροδιαφεύγουν; Οι υδραυλικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι ελευθεροεπαγγελματίες. Βεβαίως υπάρχει τμήμα των μεσαίων στρωμάτων που φοροδιαφεύγει. Και εμείς τους λέμε, μην έχετε αυταπάτες, κάποια χρόνια γλιτώσατε τα χειρότερα φοροδιαφεύγοντας, σαν αμυντικό μέτρο. Ομως, σήμερα δε θα σας πετσοκόψουν μόνο φορολογικά. Σήμερα ένα μεγάλος μέρος των αυτοαπασχολούμενων θα εκδιωχθεί και με τη φορομπηχτική πολιτική, αλλά και με τις μεγάλες εταιρείες.

Επομένως, αντί να ψάχνουμε ποιος υδραυλικός φοροδιαφεύγει, ή πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν παραπάνω εισόδημα από αυτούς που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει όσοι έχουν συμφέρον από την αντεπίθεση κατά των μονοπωλίων να γίνουν μια γροθιά. Γιατί, στο κάτω - κάτω, όλοι σε κάποια φάση θα αρχίσουμε να προσεγγίζουμε στα προβλήματα ο ένας με τον άλλο. Και ακριβώς σήμερα χρειάζεται ένα κίνημα ρήξης, αποδέσμευσης και σύγκρουσης.

Αυτό το κίνημα μπορεί κάτι να αποσπάσει. Αλλά αν πάμε με τα συνηθισμένα μέτρα, κάνω μια απεργία, κάνω δύο κουράζομαι, δεν ξανακάνω, ή η ανυπομονησία να έχω άμεσα αποτελέσματα, τότε ο αντίπαλος θα φανεί πολύ πιο δυνατός. Αυτή τη στιγμή ο αντίπαλος είναι σχετικά δυνατός, με την εξής έννοια: Δεν μπορεί να διαχειρίζεται την κρίση με τον ίδιο τρόπο που τη διαχειριζόταν πριν. Το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει. Οταν σαπίζει γίνεται και επικίνδυνο, βεβαίως, αλλά σήμερα υπάρχουν προϋποθέσεις να το τραυματίσεις, να του επιβάλεις ρήγματα, μέχρι την τελική ανατροπή.

Αν δεν το κάνει ο λαός σήμερα, τότε το αστικό πολιτικό σύστημα θα μεταμορφωθεί, θα ανασυγκροτηθεί, και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα θα περάσει σε ανάκαμψη.

Εμείς, για άλλη μια φορά το λέμε, απάντηση στο ερώτημα, ή το κίνημα μπροστά ή στάσιμο και πίσω. Εμείς απαντάμε μπροστά, με οποιοδήποτε τίμημα, με οποιοδήποτε κόστος. Αλλά και τα κριτήρια της απόδοσης του Κόμματος δεν μπορεί να είναι τα ίδια με χθες και προχθές. Εχουμε περάσει μια εικοσαετία - 92 χρόνια έχουμε Ιστορία - αλλά περάσαμε μια εικοσαετία από την κρίση, από τις ανατροπές που φέρανε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σε υποχώρηση.

Τα καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας, τα καταφέραμε να ανασυγκροτηθούμε, να αποκτήσουμε μια σύγχρονη επαναστατική φυσιογνωμία, τα καταφέραμε να είμαστε συνέχεια του Κόμματος που ιδρύθηκε το 1918, δε χάθηκε καμία συνέχεια, τα καταφέραμε να τα βγάλουμε πέρα με θεούς και δαίμονες. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια λέγαμε, έχουμε και αδυναμίες, δυσκολίες, το σοσιαλιστικό σύστημα δεν υπάρχει, αδυνάτισε το κίνημα, κλπ. Ομως, στη φάση που βρίσκεται - όχι το Κόμμα, στη φάση που βρίσκονται τα προβλήματα τα εργατικά, τα λαϊκά - δεν έχουμε δικαίωμα να επικαλούμαστε αποκλειστικά και μόνο τις αντικειμενικές δυσκολίες.

Αυτό που έχει σημασία, χωρίς να υποτιμάμε τις δυσκολίες και τις δυνατότητες, πρέπει να ανεβάσουμε στα ύψη συλλογικά και ατομικά την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας. Και αυτό ισχύει για τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ και για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες που δεν είναι μέλη του Κόμματος και αρκετοί από αυτούς καμιά φορά είναι και καλύτεροι από εμάς . Πρέπει να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας. Ο απλός άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά. Ας σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει ο κομμουνιστής, τι μπορεί να κάνουμε όλοι μαζί».