«Στενή παρακολούθηση και άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση και τους εταίρους μας για να γίνουν επιτέλους όλα τα σωστά πράγματα που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο και εκκρεμούν εδώ και χρόνια και ταυτόχρονα να διορθωθούν οι αστοχίες του προγράμματος, που θα βάλουν εμπόδια στην ανάπτυξη και θα στρέψουν ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις στην παραοικονομία»...

Τα παραπάνω προσδιόρισε ως τη «γραμμή του ΣΕΒ για τα επόμενα δύο χρόνια», ο πρόεδρος των εγχώριων βιομηχάνων, Θ. Φέσσας, μιλώντας στη χτεσινή γενική συνέλευση του Συνδέσμου τους.

Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, απευθυνόμενος στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ εστίασε στην ανάγκη επίτευξης ευρύτερων συναινέσεων ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης, αλλά και στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής πέρα και πάνω από κυβερνήσεις και μνημόνια.

Ο παραδοσιακός διαχωρισμός Αριστεράς - Δεξιάς είναι ξεπερασμένος, τόνισε χαρακτηριστικά ο Θ. Φέσσας, επιβεβαιώνοντας ότι μοναδικό ζητούμενο του κεφαλαίου είναι η στήριξη της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του, πέρα και πάνω από την κυβερνητική διαχείριση.

«Το πραγματικό δίλημμα είναι ένα: Θέλουμε την ανοιχτή κοινωνία του ανταγωνισμού, της συμμετοχής, των ευκαιριών, της κινητικότητας, ή θέλουμε τα κλειστά συστήματα των διακρίσεων, της αναξιοκρατίας, της στασιμότητας, της εσωστρέφειας;», υπογράμμισε ο Θ. Φέσσας, βάζοντας παράλληλα πλάτες και στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης - που βέβαια, με τη σειρά του συνδέεται με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις - αλλά και στον υπό διαμόρφωση εκλογικό νόμο.

Προσδιορίζοντας τις «άμεσες προτεραιότητες», στάθηκε στα εξής:

-- Βάζοντας πλάτες στην κυβερνητική πολιτική, πρότεινε την καθιέρωση «σύγχρονων εργασιακών σχέσεων», με αιχμή την αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου:«Βλέπουμε τις παρενέργειές του σε κρίσιμες δραστηριότητες, όπως στα λιμάνια που παραλύουν το τελευταίο διάστημα και απειλούν την κρουαζιέρα», τόνισε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

Εστίασε, επίσης, στο «να διασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του θεσμού της διαιτησίας, για να αποφύγουμε μισθολογικές υπερβολές και πισωγυρίσματα». Σύμφωνα με τον Θ. Φέσσα, οι ομαδικές απολύσεις και το «lockout» «δεν είναι ατζέντα του ΣΕΒ».

-- Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου. Υπάρχει, ανέφερε, όλη η τεχνογνωσία, οι υποδομές και η απαιτούμενη βοήθεια, ενώ χαρακτήρισε ως «μητέρα των μαχών» την καταπολέμηση της φοροκλοπής.

-- «Εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος». Ζήτησε άμεση εφαρμογή χαμηλών φορολογικών συντελεστών, με αυστηρότατη διαδικασία είσπραξης και επικαλέστηκε το παράδειγμα της Ρουμανίας που μείωσε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 24% στο 9% και τα αντίστοιχα έσοδά της αυξήθηκαν κατά 12%. «Καμουφλάροντας» τις αξιώσεις του κεφαλαίου, έθεσε το ερώτημα... ποιος θα συντηρεί τους περίπου 2,7 εκατ. συνταξιούχους και 700.000 υπαλλήλους του Δημοσίου αν αυτοί που πληρώνουν αποστασιοποιηθούν ή φύγουν από τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο, πρότεινε την εισαγωγή ενός «κόφτη φορολογικών συντελεστών», με άμεση μείωση μόλις επιτυγχάνονται οι στόχοι για τα κρατικά έσοδα.

-- Ολοκληρωμένο σχέδιο προσέλκυσης επενδύσεων. Ευρωπαϊκοί και εθνικοί πόροι, όπως είπε, δεν επαρκούν για να χρηματοδοτήσουν τις επενδυτικές ανάγκες της χώρας. Πρότεινε επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων, επενδύσεις στον τουρισμό και την ψηφιακή οικονομία.

Καταλήγοντας, σημείωσε πως «όλα όσα λέμε μπορούν να γίνουν. Περιμένουμε από όσους έχουν την ευθύνη και την νομιμοποίηση να τα κάνουν και να τα κάνουν άμεσα».

Σε ό,τι αφορά το νέο διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΒ, στη θέση του προέδρου επανεξελέγη για δεύτερη συνεχόμενη θητεία ο Θ. Φέσσας («Quest Συμμετοχών»), ενώ νέα μέλη του ΔΣ εξελέγησαν οι Η. Αθανασίου (ΕΛΑΪΣ - UNILEVER), Οδ. Αθανασίου («Lamda Development»), Ελ. Κάτσου (ΦΑΡΜΑΤΕΝ), Μ. Στασινόπουλος («Ελληνική Βιομηχανία Αλουμινίου») και Μ. Τσαμάζ (OTE).

«Το πρόγραμμα διάσωσης που συμφωνήθηκε αφορά τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν και ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να κάνετε αυτό που είναι καλό και αναγκαίο για τη χώρα», τόνισε από την πλευρά του ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, μιλώντας στη συνέλευση του ΣΕΒ.

Εστιάζοντας στην ανάγκη του κεφαλαίου για επίτευξη ευρύτερων «συναινέσεων» ανάμεσα στα αστικά κόμματα, αλλά και δίνοντας απλόχερη στήριξη στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενόψει και της επόμενης δέσμης αντιλαϊκών μέτρων, ο Ζ. Κ. Γιούνκερ τόνισε χαρακτηριστικά: «Απαιτείται πολιτική στήριξη και συναίνεση από όλες τις πλευρές και πλήρης ιδιοκτησία του προγράμματος. Πρέπει να είναι σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε το μείγμα πολιτικής και να ξεκαθαριστεί ότι αυτοί που λένε το αντίθετο είναι εχθροί της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας»...

Σε αυτό το πλαίσιο, απευθυνόμενος τόσο στον πρωθυπουργό, όσο και στους μελλοντικούς διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής, υπογράμμισε: «Αλέξη, η κυβέρνησή σου δεν θα είναι η τελευταία, θα υπάρξουν κι άλλες μετά τη δική σου, αλλά πρέπει να πω ότι έχουμε τις καλύτερες δυνατές σχέσεις. Αρχίσαμε στο σκοτάδι και πλέον κινούμαστε στο φως»...

Και συνέχισε: «Σήμερα είναι ζωτικό ότι η άποψή μας επικράτησε, καθώς η έξοδος θα ήταν καταστροφική και κυρίως για τους ευγενείς ανθρώπους αυτής της χώρας. Είμαι χαρούμενος που η Ελλάδα έχει ρίξει άγκυρες στην ΕΕ και έχει την ευκαιρία να φτιάξει το μέλλον της».

Απευθυνόμενος και προς τους εγχώριους επιχειρηματίες, τους κάλεσε να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες χρηματοδότησης, όπως μέσω του λεγόμενου «πακέτου Γιούνκερ».

Με αναφορά στο κεφάλαιο ισοδυναμούσε ο χαιρετισμός του πρωθυπουργού στη χτεσινή Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε τη «βάσιμη προσδοκία ότι μπαίνουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης» και υποστήριξε ότι «έχουμε καλό μομέντουμ και στόχος της κυβέρνησης είναι να μην πάει χαμένο, να το αξιοποιήσουμε ώστε να πολλαπλασιάσουμε τις θετικές συνέπειες».

Κάνοντας τον απολογισμό των πεπραγμένων της κυβέρνησης για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αναφέρθηκε στο νέο «αναπτυξιακό νόμο», στα διάφορα χρηματοδοτικά εργαλεία για την ενίσχυση της ρευστότητας, στην ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», που επιτρέπει στις τράπεζες να αποκτήσουν πρόσβαση σε φτηνά προγράμματα δανεισμού και να τα επεκτείνουν στις επιχειρήσεις.

Χαρακτήρισε, ακόμα, «ιδιαίτερα θετική εξέλιξη» το ξεμπλοκάρισμα μεγάλων έργων, ωστόσο συνέστησε στο εγχώριο κεφάλαιο να αυξήσει τις επενδύσεις του καθώς αυτό «λειτουργεί ελκυστικά για ξένους επενδυτές».

Αναφερόμενος στο κρατικό χρέος υποστήριξε ότι η σχετική καταρχήν συμφωνία μειώνει το βαθμό κινδύνου της χώρας και δημιουργεί θετικές προσδοκίες και ότι όταν αποκτήσει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά θα οδηγήσει στην άνοδο της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

Επέμεινε να καθησυχάζει τους βιομηχάνους ότι η κυβέρνηση έκανε και κάνει «όλα τα απαραίτητα βήματα για την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας». Εντούτοις, τους συνέστησε να βάλουν κι αυτοί ένα χεράκι, λέγοντάς τους πως «δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι για την επιτυχία προγραμμάτων ισχύ αξιώματος έχει η αποδοχή τους από το κοινωνικό σύνολο για να επιτυγχάνεται κοινωνική συνοχή». Στην κατεύθυνση αυτή τους προέτρεψε να πετάξουν ορισμένα ψίχουλα στους εργαζόμενους, να σέβονται «τις κοινωνικές, ψυχολογικές και δημιουργικές πλευρές της εργασίας» και να μην υποβιβάζουν τον εργαζόμενο σε αναλώσιμο συντελεστή εργασίας.

«Η μονομερής και (...) ακραίας νεοφιλελεύθερης προσέγγισης εμμονή στην ελαστικοποίηση της εργασίας, στη μείωση του εργατικού κόστους και στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, σε τελευταία ανάλυση είναι αντιπαραγωγική, καθώς λειτουργεί εις βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και της ίδιας της παραγωγικότητας της εργασίας», ανέφερε, με τη λέξη - κλειδί βέβαια να είναι το «μονομερής». Δεν αρνείται δηλαδή ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τη βάση για την καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά σημειώνει ότι από μόνα τους δεν αρκούν...

Προετοιμάζοντας εξάλλου το έδαφος για τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, «ξέθαψε» και αυτός τον περιβόητο «κοινωνικό διάλογο»: Κάλεσε «το σύνολο των κοινωνικών φορέων να συμμετάσχουν σε έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο για την βελτίωση και την αποκατάσταση του πλαισίου των εργασιακών σχέσεων», αναπαράγοντας τα γνωστά κάλπικα περί «μετάβασης σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό του ρόλου των παραγωγικών δυνάμεων, των παραγωγικών φορέων», περί «κοινωνικών εταίρων» που έχουν τάχα «έναν κοινό στόχο και ένα κοινό συμφέρον, την έξοδο από την κρίση»...

Με κεντρική θέση «λιγότεροι φόροι - μικρότερες δαπάνες» προσήλθε στη συνέλευση του ΣΕΒ, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκης, επιχειρώντας να πείσει το εγχώριο κεφάλαιο ότι το δικό του «μείγμα» διαχείρισης είναι πιο αποδοτικό για την αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.

Είπε, ζητώντας μεγαλύτερα περιθώρια «ευελιξίας» για το κεφάλαιο: «Σήμερα, έχουμε μόνο έναν δρόμο για την έξοδο από την κρίση (...) Μια συμφωνία αλήθειας με τους Ευρωπαίους εταίρους και την ελληνική κοινωνία. Μια δέσμευση για την πραγματική υλοποίηση γενναίων μεταρρυθμίσεων, με αντάλλαγμα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2%. Για επίτευξη ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης 4% από το 2018 και μετά».

Πρόσθεσε, τάζοντας νέα προνόμια στους βιομηχάνους: «Για να πετύχουμε αυτόν το στόχο είναι απαραίτητο να κάνουμε μια στροφή προς τη συστηματική στήριξη της επιχειρηματικότητας και την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Εφαρμόζοντας την αρχή "λιγότεροι φόροι - μικρότερες δαπάνες"».

Επιμένοντας στη στοίχιση του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου, τάζοντάς του μερικά ψίχουλα από τον πλούτο που παράγει με το μόχθο του, ισχυρίστηκε ότι «από αυτήν την ανάπτυξη θα πρέπει όλοι να έχουν μέρισμα. Δεν μπορεί ο λαός να είναι συμμέτοχος μόνο στις ζημίες. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι θα πρέπει να έχουν μερίδιο και στα κέρδη της ανάπτυξης. Και κυρίως, οι νέοι μας».

Για να γίνουν αυτά, επέμεινε ο πρόεδρος της ΝΔ, επιτιθέμενος στην κυβέρνηση, χρειάζεται «πρωτίστως μια κυβέρνηση η οποία είναι πραγματικά προσηλωμένη στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Οχι μια κυβέρνηση που φοράει προσωρινά ένα μεταρρυθμιστικό προσωπείο, αλλά δεν διαθέτει ούτε τη θέληση, ούτε την ικανότητα να εφαρμόσει αυτά που νομοθετεί».

Ως τέτοιον όρο έβαλε και ότι «απαιτείται ο εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος. Αυτό σημαίνει κατ' αρχάς σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου. Καμία σοβαρή επένδυση δεν πρόκειται να γίνει όταν ένας επενδυτής δεν γνωρίζει τι φορολογικές επιβαρύνσεις θα αντιμετωπίζει σε ένα μήνα. Παράλληλα, φυσικά, απαιτείται να μπει ένα τέλος στην υπερφορολόγηση (...) Χρειαζόμαστε μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση στην ασκούμενη φορολογική πολιτική που θα λειτουργήσει συμπληρωματικά στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και θα σταματήσει να βλέπει τις επιχειρήσεις αποκλειστικά σαν δεξαμενή άντλησης φόρων».