ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λαϊκή ανά(σ)ταση!

«Εδώ το καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...) Εχουμε δύο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δύο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».

***

Κι όμως, οι εκπρόσωποι του γαλαζοπράσινου δικομματισμού δεν έχουν λόγο να εξεγείρονται με την «απρέπεια» των παραπάνω διατυπώσεων. Τα παραπάνω γράφτηκαν, πράγματι, για να περιγράψουν την πολιτική των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και λυμαίνονται το λαό. Αλλά όχι στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ.

Το εκπληκτικό είναι ότι η περιγραφή του (αμερικανικού) δικομματισμού έγινε πριν από σχεδόν 130 χρόνια από τον Ενγκελς και περιέχεται στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».

***

Ας έρθουμε τώρα στο δικό «μας» δικομματισμό. Οι εκπρόσωποί του, πολιτικοί ταγοί από κοινού με τους εργατοπατέρες, είναι αυτοί που συμφωνούν και υπογράφουν για «αυξήσεις» 77 λεπτών του ευρώ στο μεροκάματο του εργάτη. Που τα διατάγματά τους για τις επιστρατεύσεις των εργαζομένων διαφέρουν μόνο ως προς το χρώμα (άλλοτε πράσινο, άλλοτε γαλάζιο) του περιτυλίγματος. Που οι υποσχέσεις τους για «καλύτερες μέρες» ισοδυναμούν με πολλαπλασιασμό της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της ακρίβειας, της ανασφάλειας.

Κάθε φορά που υποτίθεται ότι «αντιδικούν», οι «νταβατζήδες» τρίβουν τα χέρια τους. Κάθε φορά που δημαγωγούν, εκείνο που έχουν τελικά να λανσάρουν είναι τα σουηδικά ή τα ιρλανδικά «μοντέλα». Οσο για το λαό είναι το μόνιμο υποζύγιο στο μοντέλο του μονόδρομου. Από την κατάργηση του 8ωρου στη νέα αντιασφαλιστική επίθεση, κι από το ξεπούλημα της «Ολυμπιακής» στο ξεπούλημα κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας, που γίνεται χαλί για να διαβεί η κυρία Κοντο-λύσσα Ράιχ.

***

Δεν υπάρχει τομέας της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής που να μην καταγράφεται το «κάθε φέτος και χειρότερα». Είτε πρόκειται ακόμα και γι' αυτές τις ελεγχόμενες δημοσκοπήσεις, είτε για την εμπορευματοποίηση και θεαματικοποίηση της ανέχειας στα δελτία ειδήσεων, είτε προκύπτει - το κυριότερο - από τη ζωντανή συναναστροφή με τον κόσμο της δουλιάς και του μόχθου, ένα είναι βέβαιο: Τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την ένταση των διατυπώσεων και το βάθος της διαπίστωσης, βλέπουν καθημερινά ότι ολοένα και χειροτερεύει η κατάσταση της ζωής τους.

***

Η συνειδητοποίηση αυτής της πορείας είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή να βάλει φρένο, πολύ περισσότερο να αναστρέψει τα πράγματα.

Ο καιρός των διαπιστώσεων πρέπει πια να δώσει τη θέση του σε μια «νέα εποχή». Την «εποχή» της ενεργητικής αντιμετώπισης, της αμφισβήτησης και τελικά της ανατροπής μιας πολιτικής που «εργάζεται σκληρά» για τους λίγους και καταδυναστεύει τους πολλούς.

«Πολιτική»! Ιδού το ζητούμενο. Γιατί αφού αυτή η σημερινή πολιτική θέλει τον εργάτη να ζει με 600 ευρώ κατώτερο μισθό, τον συνταξιούχο με μέση σύνταξη 475 ευρώ και περισσότερα χρόνια δουλιάς, τον άνεργο υποψήφιο ανασφάλιστο υπό το καθεστώς του «διευθυντικού δικαιώματος» των ελεύθερων απολύσεων, τότε η διέξοδος πρέπει να αναζητηθεί στον αντίποδά της. Σε μιαν «άλλη» πολιτική, που στη θέση της εξουσίας του ΣΕΒ και της οικονομίας των τραπεζιτών, θα αναδείξει μια εξουσία λαϊκή, μια οικονομία λαϊκή.

***

Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Μήπως μιλάμε για «ουτοπία»; Ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς ότι με τη συνέχιση της ίδιας κατάστασης, με τη διαιώνιση των αυταπατών και το συμβιβασμό με το «ρεαλισμό» του δικομματικού μονόδρομου, μπορεί να υπάρξει «ανάσταση». Η μοναδική ανάσταση που γίνεται από μόνη της στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι του ...Χριστού. Οι αρχαίοι Ελληνες το περιέγραφαν έτσι: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Που σημαίνει ότι ο λαός πρέπει να βγει μπροστά. Να φτιάξει το δικό του Μέτωπο, απέναντι στο μέτωπο του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Να αρνηθεί να πειθαρχήσει σε μια «νομιμότητα» που τον θέλει υποζύγιο. Να τους α-ψηφίσει!

***

Στη σφαίρα της πραγματικής ζωής αυτό περιγράφεται ως εξής:

Αλλαγή του συσχετισμού της πολιτικής δύναμης! Ενίσχυση του ΚΚΕ, Μέτωπο για τη Λαϊκή εξουσία, τη Λαϊκή οικονομία. Αποδυνάμωση του δικομματισμού, στράτευση με τον πολιτικό φορέα των συμφερόντων της εργατικής τάξης, της χειμαζόμενης αγροτιάς, των συνθλιβόμενων μικρομεσαίων, της νεολαίας. Είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.

Οσοι πλασάρουν την «ευκολία» της υποταγής, της παθητικοποίησης, τον θεωρούν «ανέφικτο» και «δύσκολο». Αλλά, αν η «Ανάσταση» είναι εφικτή - και είναι - τότε ούτε μέσα από «ευκολίες» θα 'ρθει, ούτε χωρίς να βάλει πλάτη ο ίδιος ο λαός, πετώντας το σταυρό του μαρτυρίου, παύοντας να γυρίζει το μάγουλο πότε στον Αννα και πότε στον Καϊάφα, και σηκώνοντας στους ώμους του τη δική υπόθεση, των δίκαιων αιτημάτων του και των ταξικών του συμφερόντων.

Ν. Μπ.

Η τιμή των αμνών

Το «Καλή Ανάσταση» δε βγαίνει φέτος απ' το στόμα. Ετσι κι αλλιώς ακούγεται σαν Καλή Επανάσταση. Ετσι από καρδιάς, να σηκωθούν τα κεφάλια. Να μην κοιτάνε τα μάτια τ' αφεντικά, τους ληστές και τους φονιάδες των λαών όπως η άρχουσα τάξη την άθλια αφέντρα Κοντολίζα Ράις στο επικείμενο μεταπασχαλινό παζάρι.

Εκεί, τότε θα παιχτεί η τιμή του αρνιού, του μόσχου του σιτευτού, του λαού, του κάθε λαού που δε θέλει να υποτάσσεται αμαχητί. Θα ζητήσει πάλι τη Σούδα ορθάνοιχτη. Το πόπολο βουβό. Τους επισήμους παρατεταγμένους στο «γιες». Θα βεβαιωθεί ότι παραμένουμε στη συμμαχία των προθύμων με την ίδια επιμονή που ανεβαίνει η τιμή του πετρελαίου στο εμπόριο τρόμου που κυριαρχεί στις αγορές.

Ινδιάνοι, Εβραίοι, κομμουνιστές, Βιετναμέζοι, Κουβανοί, Σέρβοι, Ιρακινοί, Ιρανοί. Συνεχής γολγοθάς χωρίς ανάσταση εκτός από την αντίσταση όπου κατάφερε να περιβληθεί ιδέες, να τις υπηρετήσει με συνέπεια και ν' αναλάβει το κόστος.

Στις σχεδόν παρανοϊκές απειλές του ανδρεικέλου Μπους περί πυρηνικού χτυπήματος εναντίον του Ιράν και μιας άθλιας παγκοσμιοποίησης του τρόμου, μας διαφεύγει συχνά μια εικόνα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού που δε χρειάζεται χίλιες λέξεις για να εξεγερθούν κι οι πέτρες εναντίον των υπηρετών και συμβόλων του, όπως η Ράις.

Η μόνη χώρα που έριξε πυρηνικές βόμβες εναντίον αμάχων στο πιο φριχτό στιγμιαίο ολοκαύτωμα της Ιστορίας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι είναι οι ΗΠΑ!... Η ίδια χώρα που σήμερα απειλεί αληθινά ή ψεύτικα όποιο λαό αποκτήσει μη ελεγχόμενη απ' την Ουάσιγκτον πυρηνική τεχνολογία. Οι φονιάδες που θέλουν να ελέγχουν τους φόνους των λαών δεν μπορούν πλέον να πουλήσουν το παραμύθι του «Ενόλα Γκέι» που έριξε τον όλεθρο κι άνοιξε το μανιτάρι δήθεν για να τελειώσει ο πόλεμος. Δεν μπορούν πια να πουλήσουν σε ευπρεπή συσκευασία τη βίαιη επιβολή της ταξικής τους μονοκρατορίας ως εξαγώγιμης δημοκρατίας.

Κι εμείς εδώ, άμοιροι καταναλωτές εδώδιμων κι αποικιακών ειδών από το μπακάλικο των δεδομένων αφεντικών, πουλάμε μεγαλοβδομαδιάτικα παρόλες ξεφτίλας περί «παραδοσιακής φιλίας» κι άλλα τέτοια που σχεδόν φανερώνουν τους δημίους της Κύπρου στα πνεύματα των αγνοούμενων και χαράσσονται στα οστά των θυμάτων της χούντας ελληνικής ή άλλης αμερικανοστήρικτης κι επαναλαμβανόμενης σαν τις ταινίες των Παθών τις μέρες αυτές κάθε ιθαγενούς έαρος.

Νισάφι. Ηρθε η ώρα να ταυτιστούμε με τις ...δημοσκοπήσεις στην πράξη. 98% λέμε «όχι» στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και στους πρόθυμους συνεταίρους τους στο μαζικό ξολοθρεμό ανθρώπων, λαών, κρατών, πολιτισμών. Αν μια φορά βγαίναμε απλώς έξω από την πόρτα μας, δυο βήματα πιο πέρα απ' τον υποκειμενικό μας άξονα, λίγο εγγύτερα στη γραμμή της μαζικής πολιτικής ψυχής μας κι η Ανάσταση θα είχε το νόημα που της πρέπει. Του υιού του Ανθρώπου...

Εχοντας ζήσει τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, μυρίσει το θάνατο στα μισά του τωρινού μου βίου, σύντροφοι, αυτές τις μέρες που το πετρέλαιο βρωμάει αίμα, σε κάποια σειρά των Αδερφοφάδων του Καζαντζάκη ξέρω πως κρύβεται η τιμή του αρνιού. Το τιμολόγιο της ιδεολογικής αισχροκέρδειας το 'κοψαν προ πολλού. Μόνο αν δεν πάει κανείς στο χασάπικό τους θα λάβει τέλος η σύγχρονη ανθρωποφαγία... Αυτή είναι η παράδοσή μας. Η αντίσταση που δεν κρεμιέται σε τσιγκέλια. Η πραγματική τιμή των αμνών...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ