Μέτρα επί μέτρων που οδηγούν την εξαθλίωση στα όρια. Αλλά, «διά ταύτα»;

Αγωνία! Ζητάνε συναίνεση με επίκληση του επόμενου κινδύνου: Να μην μπορούν παρά το τσάκισμα των εργατών να διαχειριστούν την κατάσταση. Τα αδιέξοδα στο φορολογικό και η προαγγελία νέων μειώσεων στις συντάξεις μαρτυρούν εκτός από την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και το στρίμωγμα που υπάρχει στο σύστημα.

Η απάντηση απ' τη σκοπιά των εργατών δεν μπορεί να 'ναι άλλη από την οργανωμένη πάλη για να οξυνθεί η αντίθεση, να οδηγηθεί στο απόλυτο αδιέξοδο το σύστημα, ενώ ταυτόχρονα θα οικοδομούνται τα φύτρα της νέας εξουσίας, της λαϊκής.

Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν απ' τη μια χαροτρομάρα στην άλλη, καθώς ο μεταξύ τους ανταγωνισμός καλά κρατεί. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα τσακίζοντας την εργατική τάξη, αλλά παράλληλα γνωρίζουν πως δεν έχει τέλος ο ανταγωνισμός καθώς πάντα κάποιος απέναντι θα εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες κερδοφορίας.

Προσπαθούν να μειώσουν τους κινδύνους ενός «ατυχήματος» βγάζοντας απ' τη μέση όσο μπορούν τον παράγοντα «εργατική πάλη». Τη φυσιολογική δηλαδή τάση του ανθρώπου να αντιδρά όταν βλέπει από τα χέρια του να παράγονται όλο και περισσότερα αλλά αυτός να δυστυχεί.

Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από το σημείο του να επιβεβαιώνουν απλά τις αναλύσεις του ΚΚΕ για τα όρια του συστήματος. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως η βάρκα δεν πάει μακριά. Και προσπαθούν να κρατήσουν σε μια μασχάλη πολλά καρπούζια: Και τα κέρδη να αυξάνουν και οι εργάτες να λένε σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω.

Οσο κι αν κατοχυρώνουν το δικαίωμά τους να εξαθλιώνουν την εργατική τάξη δεν μπορούν να λύσουν το γόρδιο δεσμό που δημιουργεί αυτή η κατάσταση: Να αυξάνεται διαρκώς ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος και να μειώνεται διαρκώς η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.

Λύση στο γόρδιο δεσμό μπορεί να δώσει μόνο η εργατική τάξη με την πάλη της, κόβοντας «με το σπαθί» ό,τι την συνδέει με το καπιταλιστικό κέρδος. Αφαιρώντας, δηλαδή, την ιδιοκτησία από τα μέσα παραγωγής, επιβάλλοντας μέσα από τη δική της εξουσία τη δική της οικονομία.

Οσο αυτή θα είναι η μόνη προοπτική - και είναι διαρκώς από δω και πέρα η μόνη προοπτική - τόσο θα οξύνεται ο αντικομμουνιστικός αγώνας. Ηδη ακροβολίζονται διάφοροι που ζητάνε από την εργατική τάξη να ξεχάσει την ιστορική κατάκτησή της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, και να κοιτάξει πώς θα συμβάλει στη λειτουργία της δημοκρατίας, δηλαδή στη συνέχιση της εκμετάλλευσης με ρυθμιστή το κράτος των καπιταλιστών.

Κανείς εκτός από τους οργανωτές δεν ξέρει το στόχο της έκρηξης στο «Mall». Ορατές όμως είναι ορισμένες επιδιώξεις. Οι αφροί που βγάζουν ορισμένα άρθρα μιλώντας για «εσχάτη προδοσία» και η στοχοπροσήλωση άλλων που μ' αφορμή την έκρηξη στο «Mall» ξερνάνε χολή για το σοσιαλισμό που γνώρισε η εργατική τάξη, μαρτυρούν και τον οργανωτή και το στόχο του.

Ενώ δεν ξέρουν (ή μήπως ξέρουν;) ποιος έβαλε τη βόμβα, τον χρεώνουν ήδη στην πάλη της εργατικής τάξης για τη δική της εξουσία - οικονομία. Ζητάνε να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή.

Για το εργατικό κίνημα εκτός από αύξηση της επαγρύπνησης απέναντι σε κάθε είδους προβοκάτσιες, οι πρόδηλες στοχεύσεις της αστικής τάξης σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερη ένταση της προσπάθειας για τη λαϊκή συσπείρωση που θα απειλεί στο φως της μέρας κατευθείαν την αστική εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΦΟΔΟΣ που εξαθλιώνει απόλυτα τους εργάτες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ναρκοπέδιο φόρων

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Μάχη κατά φοροδιαφυγής με Ευρωπαίους «κυνηγούς»

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εξάμηνο μορατόριουμ με τρόικα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Φρένο από ΕΚΤ σε νέες τράπεζες

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Ηρθαν οι μπάστακες

Η ΑΥΓΗ: Από τη λίστα στα δόντια της Λαγκάρντ

ΤΑ ΝΕΑ: Νέος τρόμος, παλιά υλικά

ΕΘΝΟΣ: Δολοφονικό χτύπημα με στόχο τη σταθερότητα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τυφλή επίθεση στην ομαλότητα

Η ΕΛΛΑΔΑ: Πρόβα για μεγάλο μακελειό

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Εκρηκτική κλιμάκωση

6 ΜΕΡΕΣ: Η τυφλή βία επέστρεψε

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Βόμβα για ειδικό δικαστήριο

REALNEWS: Τώρα χάθηκε ο υπολογιστής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ξαναμπαίνει στο τρένο η Siemens

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αυθαίρετα, λύση με τίτλους ιδιοκτησίας

«Η "έκθεση Σέρκας" για την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε μόλις προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο, θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των επιχειρήσεων να κάνουν όποιες αναδιαρθρώσεις κρίνουν αναγκαίες για την κερδοφορία τους, απολύσεις, γενικευμένη εφαρμογή της προσωρινής - ελαστικής απασχόλησης, ευελφάλεια, όλες δηλαδή τις αναδιαρθρώσεις για αύξηση της κερδοφορίας τους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Για τις απολύσεις προτείνει προγράμματα κατάρτισης, ενώ για τους ανέργους προτείνει μέτρα ψυχολογικής στήριξης! (...) Να θυμίσουμε επίσης ότι έχει ήδη ψηφιστεί και άλλη μια "έκθεση Σέρκας", που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να εφαρμόζουν ωράριο μέχρι 13 ώρες τη μέρα για 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 78 ώρες τη βδομάδα (...) Τις συγκεκριμένες εκθέσεις "Σέρκας" πρέπει να τις δούμε αλληλένδετες μεταξύ τους. Η μία είναι συνέχεια της άλλης.

(...) Είναι στα πλαίσια της στρατηγικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, και επιδιώκουν να αυξάνουν στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη (...) Η πολιτική που επιβάλλεται με τις εκθέσεις "Σέρκας" διαμορφώνει μια πραγματικότητα όπου ένας μονοπωλιακός όμιλος θα έχει ένα βασικό πυρήνα εργαζομένων ενώ για να καλύπτει όλες τις ανάγκες στην παραγωγή, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής, θα αναζητά και θα προσλαμβάνει πάμφθηνο ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της κάνοντας άθλιες τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της.

(...) Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους, έναντι των ανταγωνιστών τους. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).