«Η "έκθεση Σέρκας" για την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε μόλις προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο, θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των επιχειρήσεων να κάνουν όποιες αναδιαρθρώσεις κρίνουν αναγκαίες για την κερδοφορία τους, απολύσεις, γενικευμένη εφαρμογή της προσωρινής - ελαστικής απασχόλησης, ευελφάλεια, όλες δηλαδή τις αναδιαρθρώσεις για αύξηση της κερδοφορίας τους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Για τις απολύσεις προτείνει προγράμματα κατάρτισης, ενώ για τους ανέργους προτείνει μέτρα ψυχολογικής στήριξης! (...) Να θυμίσουμε επίσης ότι έχει ήδη ψηφιστεί και άλλη μια "έκθεση Σέρκας", που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να εφαρμόζουν ωράριο μέχρι 13 ώρες τη μέρα για 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 78 ώρες τη βδομάδα (...) Τις συγκεκριμένες εκθέσεις "Σέρκας" πρέπει να τις δούμε αλληλένδετες μεταξύ τους. Η μία είναι συνέχεια της άλλης.

(...) Είναι στα πλαίσια της στρατηγικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, και επιδιώκουν να αυξάνουν στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη (...) Η πολιτική που επιβάλλεται με τις εκθέσεις "Σέρκας" διαμορφώνει μια πραγματικότητα όπου ένας μονοπωλιακός όμιλος θα έχει ένα βασικό πυρήνα εργαζομένων ενώ για να καλύπτει όλες τις ανάγκες στην παραγωγή, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής, θα αναζητά και θα προσλαμβάνει πάμφθηνο ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της κάνοντας άθλιες τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της.

(...) Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους, έναντι των ανταγωνιστών τους. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).