Πέντε προτάσεις - μοχλούς για το ξελάσπωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών απ' την κρίση και το πέρασμά τους σε φάση ανάκαμψης, παρουσίασε στην ετήσια Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, ο Αλ. Τσίπρας, πετυχαίνοντας «να κερδίσει, επί της αρχής τουλάχιστον, τους παριστάμενους επιχειρηματίες, αν κρίνει κανείς απ' το χειροκρότημα αλλά και τα σχόλια που πυροδότησε», σύμφωνα με την καταγραφή της «Αυγής». Συγκεκριμένα δεσμεύτηκε για:

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις για να αποπροσανατολίσει το λαό και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκάλεσε η τοποθέτησή του μία μέρα πριν στο Συνέδριο του «Economist» για «αναστολή του μνημονίου». Ούτως ή άλλως, η προεκλογική δέσμευση για ακύρωση του μνημονίου με ένα νόμο στη Βουλή, έχει αναιρεθεί εδώ και καιρό. Πολύ περισσότερο που ο Γ. Δραγασάκης ξεκαθάρισε έγκαιρα ότι «δε μιλάμε για μονομερείς ενέργειες (...) αλλά για επαναδιαπραγμάτευση». Τα λεκτικά παίγνια δεν μπορούν να συγκαλύψουν ότι όπως κι αν βαφτίσουν το μνημόνιο, η όποια συμφωνία με την τρόικα και την ΕΕ θα είναι από άποψη ουσίας βαθιά αντιλαϊκή, αφού συμπυκνώνει την ευρωενωσιακή στρατηγική στο όνομα της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό.

Η δανειακή σύμβαση, την οποία δεν αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο και την κατανομή των εσόδων αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης σύμφωνα με τους όρους της παρούσας Σύμβασης, του Μνημονίου και της Σύμβασης Συγχρηματοδότησης» (σελίδα 59, παράγραφος 8 της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου). Αρα, δανειακή και μνημόνιο είναι ένα και το αυτό. Η όποια διαπραγμάτευση, που μπορεί να γίνει για ένα νέο κούρεμα του χρέους, δε θα μεταβάλει τους όρους του μνημονίου, παρά μόνο προς το χειρότερο, αφού θα συνοδευτεί από πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.

Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας αποσαφήνισε ότι αν επιμένουν στη διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και στη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, είναι γιατί «η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν νέο σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψει»! Χρειάζεται δηλαδή παροχή ρευστού από την ΕΕ -ενδεχόμενα και άλλους- προκειμένου να προχωρήσει σε «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, να αναλάβει το δημόσιο το μεγάλο βάρος της ανάταξης της οικονομίας», για να «ενθαρρύνουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις, να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία». Αρα καπιταλιστική ανάπτυξη που λόγω ανταγωνιστικότητας, δεν πρόκειται να δώσει τίποτα στους εργαζόμενους.

Ακόμα και ένας πρωτοετής στα οικονομικά γνωρίζει ότι ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, μισθών και συντάξεων και ταυτόχρονα με αφαίμαξη της μεγάλης φοροδοτικής δεξαμενής, που δεν είναι άλλη από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω της φορολογίας που εμφανίζει σαν το μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού, προϊδεάζει για νέες επιδρομές στο ήδη ισχνό λαϊκό εισόδημα.

Αλλωστε, οι καπιταλιστές έχουν χίλιους τρόπους να περιφρουρούν τον κλεμμένο απ' το λαό πλούτο και να αποφεύγουν τη φορολόγησή του. Επιπλέον, η επιβολή φορολογίας στους καπιταλιστές, δε συνάδει με το διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά της ανάκαμψης, δηλαδή της κερδοφορίας τους. Δε συμβαδίζει όμως και με τη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα, ότι: «Είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές αγροτικών και μεταποιητικών προϊόντων». Τάζει στήριξη, άρα φοροαπαλλαγές και προνόμια σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις και να τροφοδοτήσουν ανάκαμψη.

Η δίκαιη ανταμοιβή των παραγωγών του πλούτου, είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ τα 751 ευρώ μεικτά! Κι αυτά όμως τα ψίχουλα, που δημαγωγικά υπόσχεται στους εργαζόμενους, εντάσσονται στην προσπάθεια χειραγώγησής τους αφού, όπως είπε, πρέπει να γίνουν «αρωγοί και συμμέτοχοι, από κοινού με τους παραγωγικούς επιχειρηματίες στην εθνική προσπάθεια». Μάλιστα, δεσμεύτηκε απέναντί τους ότι θα ισοφαρίσουν την αύξηση στον κατώτατο μισθό, απ' τη μείωση του ενεργειακού κόστους που θα τους διασφαλίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά ούτε αυτή την υπόσχεση μπορεί να τηρήσει στο πλαίσιο της ΕΕ και της αστικής εξουσίας, που δεν είναι διατεθειμένη να αποχωριστεί ούτε δεκάρα απ' τα κέρδη της για αυξήσεις στους μισθούς. Ο Γ. Σταθάκης έχει ξεκαθαρίσει, ως αρμόδιος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι επαναφορά των μισθών προϋποθέτει επαναφορά σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, εξέλιξη που τα ίδια τα αστικά επιτελεία τοποθετούν στο πολύ μακρινό μέλλον. Οσο για τις ΣΣΕ, το μόνο κεκτημένο στην ΕΕ είναι να καταργηθούν κι εκεί όπου υπάρχουν, πράγμα που ήδη υλοποιείται.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευθαρσώς δηλώνει ότι θα πριμοδοτήσει το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης, θα του εξασφαλίσει δηλαδή τσάμπα εργατική δύναμη. Κρύβει φυσικά ότι η ανεργία στον καπιταλισμό δεν αντιμετωπίζεται, υπήρχε κι όταν η ανάπτυξή του κάλπαζε. Η καταστροφή εργατικής δύναμης που συντελείται στη διάρκεια της κρίσης, είναι αδύνατον να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι ανακύκλωση των ανέργων και ημίμετρα που θα κρατάνε την οργή τους σε επίπεδα ασφάλειας για το σύστημα.

Οσο για το διαχωρισμό των κεφαλαιοκρατών σε καλούς και κακούς, δε βοηθά μόνο το σύστημα, το οποίο εξωραΐζει και συγκαλύπτει ότι σε κάθε περίπτωση βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Βοηθά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύπτει το ρόλο του ως δύναμης διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οσο για τις «ιδιωτικές επενδύσεις» που θα σέβονται τους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους, οφείλει να υποδείξει στο ακροατήριο τουλάχιστον μια καπιταλιστική χώρα ή έστω μια περίπτωση όπου το κεφάλαιο υπολόγισε τους εργαζόμενους και το περιβάλλον στη δίψα του να βγάλει κέρδη.

Η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, για την οποία τόσο κόπτεται, αυτομάτως αναιρεί κάθε δημαγωγία περί κοινωνικής προστασίας. Ταυτίζεται ο στόχος αυτός με περιστολή κάθε δικαιώματος του λαού, της πρόσβασής του σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ. Εξάλλου, δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ πού ακριβώς θα βρει τα λεφτά για να ασκήσει κοινωνική πολιτική, πόσο μάλλον όταν διαβεβαιώνει τους αστούς ότι κάθε δεκάρα που θα εξοικονομεί θα κατευθύνεται στην ενίσχυση των επενδύσεών τους.

Η συντριβή των κοινωνικών συστημάτων Υγείας και ασφάλισης είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μ. Βρετανία, η οποία αποφασίζει νέες περικοπές στο ιατροφαρμακευτικό της σύστημα, για το οποίο κόμπαζε δημαγωγικά. Αλλά και στις ΗΠΑ της «άλλης διαχείρισης» που ορέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευση, εξαιτίας της υπερχρέωσης. Τόσο που η κυβέρνηση ετοιμάζει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Ο,τι δηλαδή κάνουν και οι κυβερνήσεις στα κράτη μέλη της ΕΕ-Ευρωζώνης, με ή χωρίς μνημόνιο...

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ρ. Δούρου, πραγματοποιεί επίσκεψη στις ΗΠΑ, για την οποία δεν έχει γνωστοποιηθεί πρόγραμμα. Το μόνο που έγινε γνωστό, είναι ότι θα μιλήσει σε εκδηλώσεις πανεπιστημίων. Οπως θα δούμε παρακάτω, καθηγητές πανεπιστημίων είναι σημαίνοντα στελέχη των διαφόρων «Think Tanks» («Δεξαμενές Σκέψης»), μεταξύ αυτών το CFR, που δηλώνει ανοιχτά ως σκοπό του την επίδραση σε δυνάμει υπουργούς Εξωτερικών χωρών ανά την υφήλιο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Γενάρη, ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκε στις ΗΠΑ προσκαλεσμένος δύο τέτοιων «δεξαμενών σκέψης», του Ινστιτούτου Brookings και του Ινστιτούτου Levy. Το πρώτο είναι ένας λεγόμενος «μη κερδοσκοπικός οργανισμός» που στηρίζεται από το αστικό κράτος των ΗΠΑ και συμβάλλει τα μέγιστα στην προώθηση των στόχων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Στις τάξεις του υπάρχουν όλων των ειδών τα στελέχη διαφόρων υπηρεσιών, διπλωμάτες, επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί. Πρόεδρός του είναι ο Στρομπ Τάλμποτ, με καριέρα δημοσιογράφου (σοβιετολόγου), κυβερνητικού συμβούλου, ακαδημαϊκού και ειδικού σε θέματα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, με εξειδίκευση σε Ευρώπη, Ρωσία, Ανατολική Ασία και πυρηνικά. Ο Τάλμποτ ήταν υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μπιλ Κλίντον (1994 - 2001).

Για το είδος των παρεμβάσεών του, ενδεικτικά παραθέτουμε ορισμένα απ' όσα λέει για την Κούβα: «Ο πρώτος παράγοντας που καθυστερεί την κουβανική οικονομία δεν είναι οι κυρώσεις από τις ΗΠΑ (αν και ιδιαίτερα σκληρές), αλλά το σύστημα κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας της». Ανοιχτά υποστηρίζει ότι πρέπει να ανατραπεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα μέσω της οικονομικής διείσδυσης «ως λύσης για να μην προκληθεί ένας αιματηρός εμφύλιος».

Το Ινστιτούτο Levy διατυμπανίζει ότι στόχος του είναι η επίτευξη ταξικής συνεργασίας, που μεταφράζεται σε άνευ όρων υποταγή των εργαζομένων στους καπιταλιστές. Οι προτάσεις του είναι «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα της κυρίαρχης τάξης. Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το Ινστιτούτο φαίνεται πως προϋπήρχαν της επίσκεψης Τσίπρα στις ΗΠΑ. Αν και δε διαθέτουμε άλλα στοιχεία για το πότε και από ποιους οικοδομήθηκαν, ωστόσο οι αναλύσεις του Ινστιτούτου μοιάζουν σαν δίδυμα αδελφάκια με τις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση και τις προτάσεις για ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης.

Η «Αυγή», σε διθυραμβικό της κείμενο για συνέδριο του Ινστιτούτου τον περασμένο Νοέμβρη στο Βερολίνο, μας πληροφορεί: «Το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy (...) είναι ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά ινστιτούτα οικονομικής ανάλυσης και πολιτικής οικονομικής στις Ηνωμένες Πολιτείες (...) βαθιά προσκολλημένο σε μετα-κεϊνσιανές αναλύσεις (...) που στοχεύουν στη ριζική αναδιοργάνωση του τρόπου λειτουργίας των θεσμών του σύγχρονου καπιταλισμού, με απώτερο σκοπό μια ορθολογικά λειτουργούσα οικονομία»...

Κι ακόμα ότι ομιλητές στο Συνέδριο ήταν μεταξύ άλλων ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ο αναπληρωτής Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Γερμανία, ο επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ και μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της τράπεζας, η πρώτη αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ο πρόεδρος και CEO της Ομοσπονδιακής Τράπεζας του Ντάλας, ο πρόεδρος και CEO της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα, ο διευθυντής Ερευνας στην Deutsche Bank, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Γιώργος Σταθάκης.

Στο πλαίσιο εκείνης της επίσκεψής του στις ΗΠΑ, ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε και με το «αμαρτωλό» CSIS. Πρόκειται για σωστό «εκτροφείο» της πιο «μαύρης» αντίδρασης, με μεγάλη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, που συγκεντρώνει «μυαλά» ικανά να εκπονήσουν τα πλέον πολεμοκάπηλα σχέδια προς όφελος των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων των ΗΠΑ.

Το CSIS ιδρύθηκε το 1962. Δηλώνει ότι η αποστολή του είναι «η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας, προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων». Επίσης, «παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών».

Το περιεχόμενο των στρατηγικών και των «λύσεων» του CSIS, προκύπτει αβίαστα από το ποιοι τις επεξεργάζονται και τι αντιπροσωπεύουν. Τα μέλη της διοίκησής του έχουν «βαριά» βιογραφικά και έχουν θητεύσει σε σημαντικές πολιτικές, επιχειρηματικές και ακαδημαϊκές θέσεις στις ΗΠΑ και αλλού. Για παράδειγμα: Ο διαβόητος Μπρεζίνσκι, φανατικός αντικομμουνιστής, ικανό και σκληρό γρανάζι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Τζίμι Κάρτερ, αλλά και σύμβουλος του πρεσβύτερου Μπους! Συγγραφέας τού «Η γέννηση και ο θάνατος του Κομμουνισμού τον 20ό αιώνα», με διασυνδέσεις με πετρελαϊκές εταιρείες.

Επίσης: Ο πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών και άνθρωπος του Ομπάμα, Σ. Ναν, επί χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας των ΗΠΑ, μέλος των ΔΣ της πετρελαϊκής «Chevron», της κορυφαίας στους επεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών DELL, της «Κόκα - Κόλα» και της «General Electric». Ο Ντ. Αμπσάιρ, πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ την περίοδο 1983 - 1987. Ο Γ. Σρέιερ επίτιμος πρόεδρος της «Merrill Lynch», ενώ έχει διατελέσει ανώτερος οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού. Ο Τζ. Μπελ, αντιπρόεδρος του αεροναυπηγικού κολοσσού «Μπόινγκ».

Ακόμα, ο Χ. Μπράουν, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, μέλος του ΔΣ της καπνοβιομηχανίας «Philip Morris». Ο Γ. Κοέν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπ. Κλίντον, διετέλεσε μέλος του ΔΣ του ομίλου CBS. Ο Μ. Κεντ διετέλεσε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Κόκα - Κόλα». Ο Τζ. Σλέσινγκερ είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ την περίοδο 1973 - 1975 και πρώην διευθυντής της CIA. Ο Ρ. Τίλερσον είναι πρόεδρος της «Exxon Mobil». Ο γνωστός Κίσιγκερ, εμπνευστής μερικών από τις επαχθέστερες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ.

Ισχυρή επιρροή ασκεί και το CFR, από τα μεγαλύτερα «Think Tanks» των ΗΠΑ, με εξειδίκευση στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Ο πρόεδρός του Richard Haas, διετέλεσε υψηλόβαθμο στέλεχος του State Department την περίοδο 1981-2003, σύμβουλος του Μπους για θέματα Μέσης Ανατολής και του πρώην υπουργού Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, καθώς και πρώην αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Brookings, στο οποίο αναφερθήκαμε και πιο πάνω. Επίτιμος πρόεδρός του είναι ο Ντ. Ροκφέλερ.

Ανάμεσα στα στελέχη του, φιγουράρουν ο Γ. Κοέν πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών Μ. Ολμπράιτ και Κ. Πάουελ, ο πρώην επικεφαλής του ΟΗΕ Κ. Ανάν, ο Αν. Τσουμπάις, δεκάδες ανώτατα στελέχη μονοπωλιακών ομίλων, οι οποίοι και το χρηματοδοτούν, εκδότες, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων κ.ά. Ενα πλήθος αξιωματούχων με θέσεις κλειδιά στην αμερικανική διοίκηση (Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, εμπειρογνώμονες για την εθνική ασφάλεια και την τρομοκρατία). Εκεί δραστηριοποιείται και η B. Kodmani μέλος του λεγόμενου Εθνικού Συριακού Συμβουλίου, μία από τις βασικές αντιπολιτευόμενες την κυβέρνηση Ασαντ δυνάμεις, που έχει πολύ καλές σχέσεις με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.

Σχέσεις με το CFR διατηρούν οι «Bank of America», «Merrill Lynch», «Chevron Corporation», «Exxon Mobil Corporation», «Goldman Sachs Group», «JP Morgan» και δεκάδες ακόμα μεγαθήρια που δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας.

Επισήμως το CFR δηλώνει ανεξάρτητο και πως δεν φιλοδοξεί παρά στο να αποτελεί πηγή ενημέρωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής, που απευθύνεται σε «κυβερνητικούς αξιωματούχους, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες». Δεν κρύβει φυσικά ότι επιδιώκει να παίξει ρόλο στη «διαπαιδαγώγηση» δυνάμει υπουργών Εξωτερικής Πολιτικής, όχι μόνο των ΗΠΑ. Για το σκοπό αυτό διοργανώνει συνεδριάσεις, συσκέψεις, σεμινάρια για «ηγέτες» απ' όλον τον κόσμο, ενώ «τρέχει» και ειδικό πρόγραμμα. «Τρέχει» ακόμα πρόγραμμα που παρέχει στους μονοπωλιακούς ομίλους τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν με κυβερνητικά στελέχη...

Το CFR έχει κατά καιρούς με εκθέσεις του υποδείξει στην αμερικάνικη κυβέρνηση να ενθαρρύνει την ΕΕ να αυξήσει τις πιέσεις στην Κύπρο. Αυτό έκανε το 2006, εκτιμώντας ότι οι προβλέψεις του «σχεδίου Ανάν» ήταν προς όφελος της ελληνοκυπριακής πλευράς, και καλώντας την Ουάσιγκτον να «ενθαρρύνει» τους Ευρωπαίους να ασκήσουν την επιρροή τους προς την Κυπριακή Δημοκρατία για να επιδείξει αυτή «περισσότερο εποικοδομητική συμπεριφορά». Ομοίως, ζητούσε από την κυβέρνηση Μπους να προχωρήσει «σε συγκεκριμένα πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά βήματα για να εξέλθουν οι Τουρκοκύπριοι από τη διεθνή απομόνωση».

Στην ίδια έκθεση σημείωνε για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις πως παρά τις διαφορές και διαφωνίες, Ουάσιγκτον και Αγκυρα έχουν ουσιαστικά κοινούς στόχους στο Ιράκ που είναι κυρίως η δημιουργία ενός ενιαίου, ομόσπονδου κράτους. Γι' αυτό προτείνει την έναρξη ενός «τριμερούς διαλόγου» για τα κουρδικά ζητήματα με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, της Τουρκίας και ηγετών των Κούρδων του Ιράκ, όπως και τη δημιουργία μιας «υψηλού επιπέδου επιτροπής αμερικανοτουρκικής συνεργασίας», που θα εγκαινιάσει ένα διμερή στρατηγικό διάλογο ασφάλειας.

Το CFR είχε παρέμβει και στην υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσσόβου. Στέλεχός του προέβλεπε το 1996 κίνδυνο «έκρηξης στο Κόσοβο, όπου 2,5 εκατ. Αλβανόφωνοι ζητούν την ανεξαρτησία τους από την καταπιεστική πολιτική του Βελιγραδίου». Εκτιμούσε ακόμα ότι οι ενδεχόμενες συγκρούσεις στο Κόσσοβο είναι δυνατόν να επεκταθούν στην ΠΓΔΜ και να εμπλακούν η Ελλάδα, η Αλβανία και η Βουλγαρία και κατέληγε προτρέποντας «για την αποφυγή του κινδύνου αυτού χρειάζεται να παρέμβει η αμερικανική διπλωματία»... Που παρενέβη κατά τον γνωστό σε όλους μας τρόπο.

Το 2004 σε έκθεσή του για το Ιράκ προειδοποιούσε την κυβέρνηση Μπους για ρήγμα στις διατλαντικές σχέσεις και πρότεινε την εξεύρεση «συμβιβαστικών λύσεων» έντονου ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, προκειμένου οι πλευρές στις δύο άκρες του Ατλαντικού να χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ από κοινού (και για «κοινά συμφέροντα») με στόχους την τρομοκρατία και την εξαπόλυση προληπτικών πολέμων σε «εξαιρετικές περιπτώσεις»...

Είναι παραπάνω από προφανές ότι τέτοιου είδους ιδρύματα δεν είναι λέσχες φιλολογικών συζητήσεων. Μόνο και μόνο μια ματιά στον κατάλογο όσων τα επανδρώνουν ή τα χρηματοδοτούν, αρκεί για να καταλάβει κανείς το ρόλο που παίζουν στην προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων ανά την υφήλιο. Κυβερνητικοί παράγοντες και άνθρωποι - κλειδιά της κρατικής μηχανής ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην εξαπόλυση σειράς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μονοπώλια που μετά το πέρας των πολεμικών επιχειρήσεων ή και κατά τη διάρκειά τους, επέδραμαν για να λεηλατήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών που έγιναν στόχος των ιμπεριαλιστών.

Αποκαλυπτικό είναι και το γεγονός ότι στελέχη τους φαίνεται να μεταπηδούν από το ένα στο άλλο, αναλαμβάνοντας πάντα σημαντικούς ρόλους. Ενα μόνο παράδειγμα: Ο σημερινός πρόεδρος του CFR διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Brookings...

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε για τη συνάντηση Τσίπρα - CFR σημειώνει τις «ιδεολογικοπολιτικές διαφορές» που διαπιστώθηκαν, μικρή αξία έχει. Αλλωστε, μετά την επίσκεψη στις ΗΠΑ, έγινε γνωστό ότι οι Αμερικάνοι συνομιλητές του Αλ. Τσίπρα θέλησαν να μάθουν τη θέση του για το ΝΑΤΟ, αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας της βάσης της Σούδας, που γι' αυτούς είναι στρατηγικής σημασίας. Η απάντηση που έλαβαν είναι ότι παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, δεν υπάρχει πρόθεση απεμπόλησης των δικαιωμάτων που απορρέουν για τη χώρα μας από την Ατλαντική Συμμαχία...