Μόνο τον τελευταίο μήνα, η τουρκική κυβέρνηση δέσμευσε το μισό Αιγαίο για να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις, επανέλαβε όλες τις αξιώσεις της για αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου και έστειλε μια ακταιωρό του Λιμενικού να περιπολεί στα Ιμια, μέσα σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Ως προς τα υπόλοιπα, ο Φιντάν επισκέφτηκε τη Λιβύη και ο Ερντογάν την Αίγυπτο, με ατζέντα τα Ενεργειακά, που συνδέονται άμεσα με τον καθορισμό ΑΟΖ σε θαλάσσιες περιοχές που συνδέονται με κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και αμφισβητούνται από την Τουρκία. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι τα παζάρια στα Ελληνοτουρκικά που κορυφώνονται με ΝΑΤΟική ατζέντα, είναι μέρος μιας συνολικότερης διαπραγμάτευσης για διευθετήσεις στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο να θωρακιστούν τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα και να αγκιστρωθεί η Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, χάριν της ΝΑΤΟικής συνοχής. Το μόνο λοιπόν που πετυχαίνουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα όταν διαφημίζουν τη «θετική ατζέντα» των Ελληνοτουρκικών και μιλάνε για «νέα σελίδα» στις σχέσεις των δύο κρατών, είναι να καλλιεργούν επικίνδυνο εφησυχασμό και να αναπαράγουν το βολικό ψέμα ότι από ένα τέτοιο, ΝΑΤΟικής κοπής παζάρι, μπορεί να προκύψει κάτι καλό για τον ελληνικό, τον τουρκικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Σαν έτοιμοι από καιρό, οι αντιδράσεις ΗΠΑ - ΕΕ για τον θάνατο Ναβάλνι μονοπωλούν τις τελευταίες μέρες τη διεθνή επικαιρότητα, στην αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία. Η σύζυγος του Ναβάλνι, η οποία προσκλήθηκε τόσο στη Διάσκεψη του Μονάχου όσο και στο Συμβούλιο των Ευρωπαίων ΥΠΕΞ, προβάλλεται ήδη ως η διάδοχός του στην αντιπολίτευση κι αυτή που «μπορεί να γκρεμίσει τον Πούτιν», ενώ τα σενάρια για τον θάνατο του Ναβάλνι δίνουν και παίρνουν. Το βέβαιο είναι ότι, είτε ζωντανός, είτε νεκρός, ο ρόλος του στην αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας ήταν προδιαγεγραμμένος και δεν έχει καμιά σχέση με τις «αξίες» της «ελευθερίας» και της «δικαιοσύνης», που τάχα υπερασπίζονται στο πρόσωπό του οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, απέναντι στην «απολυταρχία της Ρωσίας». Τα ίδια ακριβώς ακούγαμε και πριν από δυο χρόνια, όταν ξεκίναγε ο πόλεμος στην Ουκρανία, για να αποδειχτεί τελικά ότι τόσο ο ουκρανικός όσο και ο ρωσικός λαός πληρώνουν τους ανταγωνισμούς των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, που καμουφλάρονται από το ΝΑΤΟ ως η ...σταυροφορία του «ελεύθερου κόσμου» ενάντια στη «ρωσική απολυταρχία». Μέσα σ' αυτό το σκηνικό εντάσσεται και η αντιπαράθεση για τον θάνατο του Ναβάλνι. Οσο για εκείνα τα τρωκτικά που βρήκαν ευκαιρία να πουλήσουν αντικομμουνισμό, με ψέματα και ανιστόρητους παραλληλισμούς ανάμεσα στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία και τη Σοβιετική Ενωση, το μόνο που εξηγεί την εμμονή τους στη διαστρέβλωση και στη συκοφαντία είναι η ανησυχία τους ότι αργά ή γρήγορα οι λαοί θα απαντήσουν στα αδιέξοδα των ανταγωνισμών και των πολέμων, διαλέγοντας τον δικό τους δρόμο και όχι τους «σωτήρες» που προσπαθούν να τους «φορέσουν» από τη μια και την άλλη πλευρά.