Μπροστά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο λαός της Γαλλίας, και ολόκληρος ο κόσμος, βομβαρδίζεται από αναλύσεις Μέσων Ενημέρωσης, αστικών κομμάτων κι άλλων επιτελείων που «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου». Τον καλούν να επιλέξει το «φως» έναντι του «σκότους», να υπερασπιστεί τις «ευρωπαϊκές αξίες, τη δημοκρατία, την ελευθερία, κόντρα στην ακροδεξιά». Κοντολογίς, να ψηφίσει Μακρόν κι όχι Λεπέν.

Φυσικά, η αποκρουστική υποψηφιότητα της Λεπέν εκπροσωπεί τον εθνικισμό, τον ρατσισμό που ο γαλλικός λαός πρέπει να απομονώσει με την πάλη του. Μπορεί όμως αυτό να γίνει στηρίζοντας τον Μακρόν; Δεν είναι νέο το δίλημμα. Εχει «μπαγιατέψει». Τέθηκε για πρώτη φορά το 2002, όταν ο Σιράκ αναμετρήθηκε με τον πατέρα Λεπέν. Τέθηκε ξανά το 2017, αυτήν τη φορά με την κόρη Λεπέν εναντίον του Μακρόν.

Τίθεται και τώρα. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι η «πανστρατιά» στη λογική του «μικρότερου κακού» οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο «μεγαλύτερο κακό». Αποτέλεσε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε και θα συνεχίσει η κυβέρνηση Μακρόν, των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των απολύσεων, των αντιασφαλιστικών νόμων, της έντασης της καταστολής, των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στο Σαχέλ, στη Μέση Ανατολή, στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία, μετά την καταδικαστέα ρωσική εισβολή.

Τελικά, τα κοινά καλέσματα των αστικών πολιτικών δυνάμεων στη Γαλλία αβάνταραν την ακροδεξιά, εμφανίζοντάς την ως «αντισυστημική» δύναμη, σπρώχνοντας σε αυτήν λαϊκές δυνάμεις που έχουν συσσωρευμένη οργή από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την πολιτική όλων των κυβερνήσεων. Οδήγησαν στον αφοπλισμό και τον συμβιβασμό το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μετατρέποντάς το σε «χειροκροτητή» κυβερνήσεων - που «έγδαραν» τον λαό στη συνέχεια - στο όνομα του «σκιάχτρου της ακροδεξιάς».

Οδήγησαν στην αντιδραστικοποίηση συνολικά του πολιτικού σκηνικού, με την καθολική αποδοχή του πλαισίου των δήθεν «αξιών της ΕΕ» και από τις λεγόμενες «αριστερές δυνάμεις» τύπου Μελανσόν, καθώς και του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ. Ηταν αυτές ακριβώς οι αξίες που οδήγησαν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Συρία, Λιβύη), στην απαγόρευση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και συμβόλων στο ένα τρίτο των κρατών της ΕΕ, στην αναγόρευση των συνεργατών των ναζί στις Βαλτικές χώρες και αλλού σε ήρωες. Μέσω των εκβιαστικών διλημμάτων δόθηκε διαχρονικά «λευκή επιταγή» στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, με τις μισές χώρες της ΕΕ να μην αναγνωρίζουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τη συνδικαλιστική δράση, το δικαίωμα της διεκδίκησης και της απεργίας.

Ετσι φτάσαμε, βήμα το βήμα, στην εκλογική άνοδο των αντιδραστικών δυνάμεων. Από το 17% το 2002, στο 21% το 2017 και σήμερα στο 23%. Εάν στο ποσοστό της Λεπέν προστεθούν και τα άλλα ακροδεξιά μορφώματα που εμφανίστηκαν (Ζεμούρ, Αινιάν), το άθροισμα φτάνει το 32%.

Είναι επομένως παντελώς αστήριχτες οι αναλύσεις που κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλοι στην Ελλάδα, που προσπαθούν να εμφανίσουν ως απάντηση στην ακροδεξιά τη «συνταγή» εκείνη που οδήγησε στη γιγάντωσή της. Ακούγεται βεβαίως σαν κακόγουστο αστείο οι χειροκροτητές της αντιδραστικής κυβέρνησης Ζελένσκι και των «αζοφικών» ναζί να ανησυχούν για την Λεπέν στη Γαλλία...

Τέτοιου είδους κάλπικα διλήμματα εξυπηρετούν τελικά μόνο στο να «στοιχίσουν» τον λαό πίσω από δυνάμεις που θα βάλουν τα δικαιώματά του στη λαιμητόμο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τα οποία εξυπηρετούν τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων (σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα και ακροδεξιά).

Απάντηση μπορούν και πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα, οργανώνοντας τη δική τους ανεξάρτητη πάλη με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες τους. Δίνοντας τη μάχη μαζί με ένα Κομμουνιστικό Κόμμα κι ένα δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα, που θα στοχεύουν στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας η οποία γεννά φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους, ανοίγοντας τον δρόμο για να γίνουν πράξη οι ελπίδες και τα οράματα των λαών με βάση τις σημερινές δυνατότητες.

(Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Παρόν»)