Στις αρχές της προηγούμενης βδομάδας, μια ολιγοήμερη αναστάτωση προκλήθηκε στους εργοδότες του οπτικοακουστικού χώρου, καθώς για τρεις μέρες έκλεισε η πλατφόρμα που δέχεται τις αιτήσεις υπαγωγής στο ΕΚΟΜΕ. Ο Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Εργων (ΣΑΠΟΕ) αντέδρασε αμέσως με δημόσια επιστολή, απαιτώντας να ανοίξει άμεσα η στρόφιγγα των χρημάτων που ακούραστα έπαιρναν πίσω. Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης δεν χάλασε σε κανέναν το χατίρι, το πρόβλημα λύθηκε, αλλά η δικαιολογία περί «τεχνικών προβλημάτων» δεν έπεισε κανέναν. Ισα ίσα μεγάλωσε τον προβληματισμό.

Το ΕΚΟΜΕ ιδρύθηκε το 2017 ως αναπτυξιακό εργαλείο προσέλκυσης κεφαλαίων. Αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στη στρατηγική της αστικής τάξης, στον χώρο του οπτικοακουστικού, με το περίφημο επενδυτικό κίνητρο, είτε επιστροφής χρημάτων είτε φοροαπαλλαγής, με αποκλειστικό κριτήριο την ικανότητα των παραγωγών να βγάλουν εις πέρας ένα έργο, και όχι την καλλιτεχνική αξία του έργου. Με άλλα λόγια, το κυβερνητικό ταμείο ενίσχυε με γενναία ποσά, της τάξης του 40% επί του προϋπολογισμού ενός έργου, τους παραγωγούς, ενώ εκείνοι από την πλευρά τους κράτησαν μισθούς και εργασιακά δικαιώματα στα επίπεδα της κρίσης και παράλληλα πολλαπλασίασαν την εντατικοποίηση στην εργασία. Στην περίπτωση των τηλεοπτικών παραγωγών δε, τα κατέβασαν στο επίπεδο της γαλέρας, αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό των οπτικοακουστικών έργων. Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις στο κίνημα ενίσχυσαν τη λογική του «δουλίτσα να υπάρχει» λειτουργώντας ως το άλλοθι παραγωγών και κυβέρνησης για να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στα αιτήματα π.χ. για ΣΣΕ.

Την ίδια στιγμή που τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και αυτή της ΝΔ διαφημίζουν το ΕΚΟΜΕ ως την απόλυτη καινοτομία, «το ελληνικό Χόλιγουντ», η παραγωγή εθνικής κινηματογραφίας είναι στα ίδια, ίσως και χειρότερα επίπεδα. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου είναι διαρκώς υποχρηματοδοτούμενο και με συνεχείς δυσλειτουργίες, ο κίνδυνος να ενταχθούν σε αυτό και τηλεοπτικές παραγωγές είναι ορατός και, όπως διαφαίνεται, η ενίσχυση των δημιουργών σκηνοθετών και παραγωγών του έργου τους γίνεται όλο και πιο δυσοίωνη.

Με λίγα λόγια, αυτό που παρουσιαζόταν σαν «τα κλειδιά του Παραδείσου» για την ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου, αναδεικνύεται τραγικά σαν η λαιμητόμος του.

Ο τσακωμός ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για κακοδιαχείριση είναι έωλος και σε μεγάλο βαθμό και υποκριτικός. Αραγε πότε δεν κατηγόρησε μια κυβέρνηση μια άλλη για κακοδιαχείριση, όταν τα πακέτα των χρημάτων καταβροχθίζονταν σε παροχές από το μεγάλο κεφάλαιο; Πότε άραγε δεν προετοίμαζαν το επιχείρημα της «καμένης γης» σε προεκλογικές περιόδους;

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι έτοιμες να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» των τεχνικών, ηθοποιών και δημιουργών στον χώρο του οπτικοακουστικού ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για το μέλλον του ΕΚΟΜΕ. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως είναι να συρθούν οι εργαζόμενοι πίσω από τα αιτήματα των παραγωγών. Οι εργαζόμενοι, οι οποίοι πλήρωσαν με εντατικοποίηση και μείωση μισθών την ανάπτυξη, θα πληρώσουν τώρα και την κρίση;

Η θεατρική ομάδα του Μικρασιατικού Συλλόγου Καισαριανής παρουσιάζει την παράσταση «Η κραυγή της σιωπής», ένα έργο βασισμένο στο ιστορικό μυθιστόρημα του Σπύρου Τζόκα σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Γιώτας Ευσταθίου, την Πέμπτη 22 και την Παρασκευή 23 Δεκέμβρη στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Καισαριανής.

«Η κραυγή της σιωπής», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θεμέλιο», είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα μνήμης. Είναι η τραγική ιστορία της οικογένειας του Σπύρου Κοντούλη, μεγάλου ποδοσφαιριστή της εποχής του Μεσοπολέμου, που αγωνιζόταν στην ΑΕΚ και την Εθνική Ελλάδος. Μέσα από τη σύντομη διαδρομή της ζωής του αποτυπώνεται καρέ καρέ η συγκλονιστική Ιστορία της Ελλάδας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Είναι η διαχρονική κραυγή της Μικρασιάτισσας μάνας, που κυνηγημένη διαφύλαξε τα παιδιά της στον κατατρεγμό και της τα πήραν λίγα χρόνια αργότερα οι κατακτητές Γερμανοί και οι δοσίλογοι Ελληνες.