Από την έναρξη των εργασιών του συνεδρίου

Παρουσιάζοντας την εισήγηση, ο πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης της Ομοσπονδίας, Γιάννης Πάσουλας, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Το Συνέδριό μας πραγματοποιείται σε μια περίοδο της πιο άγριας και βάρβαρης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος τόσο των εργαζομένων του κλάδου των κατασκευών, όσο και γενικότερα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Επιπλέον, είναι και περίοδος ιστορικής ευθύνης για το κίνημά μας, να παίξει τον πρωτοπόρο, αναντικατάστατο ρόλο του στην οργάνωση του κλάδου, στον ταξικό του προσανατολισμό, στον απεγκλωβισμό εργαζομένων από τις δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, από ψεύτικες και μάταιες ελπίδες που οδηγούν στην ενσωμάτωση, στη χειραγώγηση, στη συναίνεση και τη συντήρηση ενός σάπιου και παρασιτικού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Είναι ευθύνη και αναμέτρηση με τις δυσκολίες για την οργάνωση, την ενότητα του κλάδου, την ενότητα με όλη την εργατική τάξη, τη συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τις γυναίκες και τη νεολαία για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Αυτή η δουλειά διαμορφώνει ένα πανίσχυρο κίνημα ανατροπής που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα».

«Οι εξελίξεις, η πείρα που αποκτήσαμε πρόσφατα, αλλά και σε όλη την ιστορική πορεία του ταξικού εργατικού κινήματος, αβίαστα μας βάζουν μπροστά σε δύο δρόμους.

Ο πρώτος είναι αυτός που βιώνουμε, η βαρβαρότητα του κεφαλαίου που γνωρίσαμε και προωθεί σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση, δηλαδή η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, με τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων για να βγει αλώβητο από την κρίση.

Η κυβερνώσα αριστερά, παρακάμπτοντας τη γενεσιουργό αιτία, το κέρδος, την καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτό δηλαδή που προκάλεσε την κρίση, εξαπατά το λαό με μυθεύματα του "καλού και κακού" διαχειριστή και καλεί την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να αλλάξουν διαχειριστή. Δηλαδή, να αλλάξουν το μηχανοδηγό στο τρένο, που μόνιμα και σταθερά κινείται στην τροχιά που φέρνει κέρδη για το κεφάλαιο, φτώχεια και δυστυχία για το λαό. Μας καλεί στην ίδια ρότα με άλλο διαχειριστή, με άλλο μείγμα πολιτικής.

Κανένα μείγμα πολιτικής δε θα αλλάξει τη ζωή της εργατικής τάξης αφού εδράζεται στην ίδια πολιτική που γέννησε την κρίση.

Ο δεύτερος δρόμος, η φιλολαϊκή διέξοδος που συμφέρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και δίνει προοπτική σε άλλο δρόμο ανάπτυξης, συνοψίζεται στο τρίπτυχο αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλιακών ομίλων με εργατική - λαϊκή εξουσία και οικονομία για να γίνει η εργατική τάξη αφέντης στον πλούτο που παράγει.

Σε αυτό το δρόμο υπάρχει διέξοδος, λαϊκή ευημερία. Σε αυτό το δρόμο πρέπει να περπατήσει με σοβαρούς, σκληρούς ταξικούς αγώνες η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Σε αυτό το δρόμο έχουν αξία οι όποιες θυσίες. Σε αυτό τον αγώνα δεν πάει τίποτα χαμένο, η εργατική τάξη παλεύει για τον εαυτό της, για τα παιδιά της».

«Στο Συνέδριό μας πρέπει να κουβεντιάσουμε, πιο διεξοδικά και συγκεκριμένα από άλλες φορές, το ζήτημα της κατάστασης του κλάδου.

Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική που λέει, κλάδος κατασκευών σημαίνει οικοδόμοι.

Πρέπει το ζήτημα να το προσεγγίσουμε ως κλάδος που συσπειρώνει εργάτες, εργάτριες, υπαλλήλους, μισθωτούς τεχνικούς από τον πρωτογενή τομέα εξόρυξης, τη μεταποίηση, την κατασκευή μαζί και με τους επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενους του κλάδου, που από κοινού αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Είμαστε θύματα της ίδιας πολιτικής. Εχουμε συμφέρον ανάπτυξης κοινών αγώνων, για την αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας, την ανακούφιση των ανέργων. Εχουμε συμφέρον να παλέψουμε για διέξοδο, με βάση το συμφέρον της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Σημειώνουμε ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου πριν την κρίση πλησίαζαν το ένα εκατομμύριο.

Το δεύτερο και ουσιαστικό ζήτημα, που πρέπει να κουβεντιάσει το Συνέδριό μας, είναι το ζήτημα της ανεργίας και των επιπτώσεων στη ζωή του οικοδόμου και της οικογένειάς του, συνδεδεμένο με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με κατασκευή έργων και υποδομών που θα παίρνουν υπόψη τη βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων και όχι πώς θα αυγατίζουν τα κέρδη των κατασκευαστικών εταιρειών, των τραπεζών και των ομίλων. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε αγώνες που θα παλεύουμε να γίνονται έργα χωρίς κριτήριο, να τα οικονομούν οι εταιρείες για να έχουμε εμείς δουλειά με 28 ευρώ μεροκάματο και χωρίς δικαιώματα».

«Απ' αυτή την άποψη, επιβάλλεται να εξετάσουμε διεξοδικά το ζήτημα ώστε η δουλειά μας να εξασφαλίζει τη συσπείρωση του κλάδου στο βασικό μας πλαίσιο ανακούφισης των ανέργων, με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και παράλληλα να ανοίγει δρόμο, να συσπειρώνει δυνάμεις στην πρότασή μας για τη δημιουργία ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, συνδυασμένο με άλλη πολιτική και οικονομία.

Αυτή η δουλειά βάζει στέρεα τις βάσεις για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αδυνατίζει την αστική προπαγάνδα, συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι του κλάδου ότι η ανεργία είναι παιδί του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Αν δεν ισορροπήσουμε σωστά αυτή τη δουλειά, δύο κίνδυνοι ελλοχεύουν. Ο ένας είναι να μπολιάζουμε τους εργαζόμενους στη λογική ότι οι αγώνες μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, πράγμα που απενοχοποιεί τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και οδηγεί σε μερεμέτισμα του συστήματος και ο άλλος είναι να κλείσουμε τα μάτια στην εξαθλίωση του κλάδου και να εστιάζουμε μόνο στη δημιουργία του ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, δηλαδή στην ανατροπή».

«Υπάρχει ταυτόσημο προβλημάτων των εργαζομένων του κλάδου με τους αυτοαπασχολούμενους, υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης κοινών μετώπων πάλης.

Η ανάπτυξη της πάλης για την ανακούφιση από την ανεργία και την αναδουλειά μπορεί να αποτελέσει σημείο επαφής και δράσης για εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, μικρούς επαγγελματίες και βιοτέχνες του κλάδου. Μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις, που θα ανεβάσουν την αποτελεσματικότητα του αγώνα.

Ασφαλιστική δικλίδα και ταυτόχρονα εγγύηση της αποτελεσματικότητας είναι το δυνάμωμα της προοπτικής που συμφέρει εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους.

Η πάλη για την ανακούφιση των ανέργων απαντάει στο σήμερα, στα άμεσα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι και οι οικογένειές τους, οι επαγγελματίες βιοτέχνες, αυτοαπασχολούμενοι, που ζουν το δράμα της εξαθλίωσης και κινδυνεύουν να πάνε στη φυλακή.

Διέξοδο όμως ολοκληρωμένη, με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να δώσει μόνο η οικονομία που σχεδιάζεται και εφαρμόζεται με προτεραιότητα τις λαϊκές ανάγκες.

Με αυτή τη γραμμή προσεγγίζουμε τη δημιουργία του ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, που θα κατέχει το σύνολο των μέσων παραγωγής, θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και θα αναλαμβάνει τον προγραμματισμό και την υλοποίηση των έργων, σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, την ιεράρχηση κατασκευής μεγάλων έργων ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας.

Προϋπόθεση για το δυνάμωμα του αγώνα και της αποτελεσματικότητάς του για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η συμμαχία εργαζομένων - αυτοαπασχολούμενων στο χώρο των κατασκευών.

Διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων και όχι προς όφελος των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων και των τραπεζών».

«Μια τέτοια δουλειά σημαίνει ότι πρώτα απ' όλα ανοίγουμε μέτωπα σε πολλές κατευθύνσεις.

Μέτωπο, με τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και την κυβερνώσα αριστερά στο εργατικό κίνημα και την πολιτική, όπου προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι μπορεί να συνυπάρξει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, υγιής ανταγωνισμός, καλοί επιχειρηματίες, καλύτερη διαχείριση με έναν καλύτερο διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Οτι μπορεί να χτυπηθεί η ανεργία μέσα σε ένα σύστημα που τη δημιουργεί, αποκρύβοντας από τους εργαζόμενους ότι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι που δημιούργησε την κρίση.

Αυτός ο δρόμος είναι που κατάργησε τις ΣΣΕ, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης, οδηγεί το ύψος της σύνταξης σε προνοιακό βοήθημα.

Αυτός ο δρόμος είναι που ο εργαζόμενος πληρώνει ένα μισθό ενοίκιο, τις περισσότερες φορές σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι η αιτία που από τη μία καταστρέφονται τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις, χιλιάδες οι άνεργοι εργάτες, επιστημονικό και ειδικευμένο δυναμικό βιώνει την ανεργία, μηχανήματα και βιομηχανίες σαπίζουν και από την άλλη οι ανάγκες του λαού μένουν ανικανοποίητες.

Μέτωπο, με τον τρόπο δουλειάς του χτες, το μεροδούλι - μεροφάι, τον ευκαιριακό προγραμματισμό, την έλλειψη σχεδιασμού και ελέγχου.

Μέτωπο, στη δυσκολία της επαφής με τους άνεργους, τη δυσκολία να τους συσπειρώσουμε. Οσο λείπουμε από αυτόν τον κόσμο, που αγωνιά να τα βγάλει πέρα, που δυσκολεύεται να δει τη δύναμη της τάξης του, που δυσκολεύεται να δει ότι αυτός μπορεί να αλλάξει τη ζωή του και όχι οι από πάνω, θα βρίσκουν γόνιμο έδαφος οι χρυσαυγίτικες φασιστικές μέθοδοι και λογικές "φταίνε οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές" και το σύστημα, ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, θα μένει στο απυρόβλητο».

«Ανοίγοντας το ζήτημα της δουλειάς στη νεολαία του κλάδου, ανοίγουμε ένα σοβαρό κεφάλαιο που δεν το είχαμε προσεγγίσει όσο χρειάζεται και είναι ανεξάρτητο με το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετωπίζουμε, δηλαδή ποιος νέος δουλεύει ή ποιος έρχεται στο σωματείο κ.λπ.

Δεν περιοριζόμαστε μόνο στους νέους εργαζόμενους στην οικοδομή. Εστιάζουμε την προσοχή μας στους νέους σε όλο το φάσμα των κατασκευών, στις σχολές μαθητείας, ΟΑΕΔ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΛ, κ.λπ.

Κατά συνέπεια, ανοίγουμε ένα ζήτημα που θα το έχουμε συνέχεια μπροστά μας, ανεξάρτητα από την κρίση στις κατασκευές.

Συζητάμε για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για την αναζωογόνηση των συνδικάτων και τη λειτουργία τους. Δένεται με την προοπτική των αγώνων και τους ανθρώπους που θα είναι η αυριανή διάδοχη κατάσταση στο κίνημά μας. Η δουλειά στη νεολαία είναι το μέλλον στους αγώνες που έρχονται. (...)

Πρώτα από όλα, τα συνδικάτα μας πρέπει να ασχοληθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεολαίοι. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε τη νεολαία με μια γενική ανακοίνωση, που είναι κακή αντιγραφή μιας κεντρικής ανακοίνωσης, που δεν στοχεύει στη νεολαία. Ούτε μόνο με περιοδείες ή εκκλήσεις "έλα να γραφτείς στο σωματείο". Κάθε σωματείο να ασχοληθεί σε σταθερή βάση, με σχέδιο. Να πάρει πρωτοβουλίες, να ανοίξει ζητήματα που αγκαλιάζουν τους νέους».

«Δώσαμε σκληρή μάχη με δυσκολίες, αντικειμενικές και υποκειμενικές. Βελτιώσαμε την προπαγάνδα μας, την επιχειρηματολογία μας, κρίνουμε ότι γίναμε πιο ικανοί στη σύγκρουση με τον αντίπαλο. Σε μεγάλο βαθμό χτυπήσαμε την ηττοπάθεια και τη λογική της αναποτελεσματικότητας.

Συγκρουστήκαμε, δεν πέρασαν οι απεργοσπαστικές λογικές, όπως στο Σωματείο του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, που έλεγαν "οι 48ωρες και 24ωρες απεργίες είναι χαμένα μεροκάματα, αφού δεν κάνουμε διαρκείας, δεν απεργούμε".

Χτυπήσαμε την εργοδοτική τρομοκρατία στα λιγοστά μεγάλα έργα, ξεθάρρεψαν οι εργάτες και απήργησαν, όπως στο Αγρίνιο, στην Πάτρα, στην Αθήνα. Τα συνδικάτα μας στάθηκαν κοντά στην περιφρούρηση της απεργίας, συμπαραστάθηκαν σε κλάδους που δέχονταν λυσσασμένη επίθεση από την εργοδοσία, όπως στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, στο λιμάνι του Πειραιά, στην Πάτρα, στην Ηγουμενίτσα.

Εκφράσαμε έμπρακτα και με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή μας στον μεγάλο αγώνα των Χαλυβουργών, στον Ασπρόπυργο.

Κοντολογίς, η συμβολή μας ήταν θετική. Ομως το κίνημα από τον κλάδο των Κατασκευών έχει περισσότερες ανάγκες, έχει περισσότερες απαιτήσεις.

Εχουμε έμπειρο και εκπαιδευμένο στελεχικό δυναμικό. Ο κλάδος, παρά την ανεργία, διατηρεί τη δυναμική, τη μαχητικότητά του, μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ιδιαίτερο και σημαντικό ρόλο στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.

Γι' αυτό αναλαμβάνουμε σοβαρές ευθύνες, ώστε να μπορέσουμε να μετρήσουμε βήματα μπροστά στο αμέσως επόμενο διάστημα».

«Αναμφισβήτητα, μπροστά μας έχουμε σοβαρές εξελίξεις. Η κρίση βαθαίνει, η επίθεση θα κλιμακωθεί.

Η υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων προϋποθέτει ένταση της τρομοκρατίας, της καταστολής, του αυταρχισμού, χτύπημα του ταξικού κινήματος, ένταση των συνδικαλιστικών διώξεων, για να συνεχίσουν να ελέγχουν τη κατάσταση. Αξιοποίηση του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού ως ιμάντα που θα περνάει στην εργατική τάξη την πολιτική της διαχείρισης, της ηττοπάθειας, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, τον εγκλωβισμό και χειραγώγηση των εργαζομένων.

Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Τι κίνημα θέλουμε σήμερα; Με ποιο προσανατολισμό, με ποια προοπτική; Ποιο είναι το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων;

Θέλουμε κίνημα, που θα αφαιρεί, θα αποκρύπτει το ταξικό χαρακτήρα των μέτρων και θα οδηγεί την εργατική τάξη σε μια καλύτερη διαχείριση ή κίνημα που θα οξύνει την ταξική πάλη; Θα ανεβάζει την πολιτική και ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης, προϋπόθεση αγωνιστικής γραμμής και στάσης απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος, αγωνιστικής στάσης σε όλες τις δυσκολίες της ταξικής πάλης, κίνημα που θα παλεύει, θα διεκδικεί, θα αποκαλύπτει το χαρακτήρα της κρίσης, των μηχανισμών του κεφαλαίου, θα δείχνει τη διέξοδο για την εργατική τάξη, θα συσπειρώνει δυνάμεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου;

`Η θέλουμε κίνημα προσαρμοσμένο τη μια στις επιλογές της σοσιαλδημοκρατίας και την άλλη της κυβερνώσας αριστεράς που οδηγεί στην αγκαλιά του συστήματος;»

«Το συνέδριό μας πρέπει να το απασχολήσει πολύ σοβαρά το ζήτημα της λειτουργίας του σωματείου. Είναι ένα από τα σοβαρότερα οργανωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αν δε δώσουμε βάση σε αυτό το ζήτημα να είστε σίγουροι ότι οι ρόδες θα γυρίζουν στον αέρα.

Το σωματείο είναι ο πιο ευαίσθητος κρίκος του κινήματός μας. Σχεδιάζει, υλοποιεί στο χώρο ευθύνης του την κεντρική κατεύθυνση, που επεξεργάζεται το συνέδριο, η διοίκηση της Ομοσπονδίας. Εχει την άμεση επαφή με τους συναδέλφους.

Σε κάθε περίπτωση, οι δείκτες της αποτελεσματικότητας της δουλειάς μας δοκιμάζονται στο σωματείο όταν μπαίνουν στη διαδικασία εφαρμογής. Οταν η γραμμή μας έρχεται σε επαφή με τους συναδέλφους, όταν γίνεται ζύμωση, όταν δημιουργείται δημιουργική και όχι στείρα αντιπαράθεση.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε:

Πρώτα από όλα, να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο τη βοήθεια της κεντρικής διοίκησης στα συνδικάτα.

Εχουν γίνει βήματα. Χρειάζεται να επιμείνουμε στη συχνότερη επαφή, τη δημιουργική και συγκεκριμένη βοήθεια, να ενημερώνουμε έγκαιρα σε κεντρικά ζητήματα, σε ζητήματα αιχμής, ζητήματα επικαιρότητας, για να μπορούν τα διοικητικά συμβούλια να ενημερώνουν πιο συγκεκριμένα και υπεύθυνα τον κλάδο.

Τα Διοικητικά Συμβούλια πρέπει να προετοιμάζονται καλά από τον Πρόεδρο με συγκεκριμένα θέματα, που το ΔΣ πρέπει να τα γνωρίζει νωρίτερα.

Το κάθε σωματείο, πέρα από τα τρέχοντα, να έχει σχεδιασμό σε κεντρικά ζητήματα που θα τον ελέγχει, θα προσαρμόζει και θα βελτιώνει τα κενά που παρουσιάστηκαν, την επιχειρηματολογία, θα κουβεντιάζει τη στάση και την τακτική του αντιπάλου, θα παίρνει μέτρα. Για παράδειγμα, ζητήματα όπως της ανεργίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Υγείας, των Λαϊκών Επιτροπών, πρέπει να είναι στο μόνιμο σχεδιασμό των σωματείων μας. Θα εξετάζει τα έργα, που είναι σε εξέλιξη στην περιοχή και τα προβλήματα των εργαζομένων εκεί θα σχεδιάζει τη δουλειά του, την παρέμβασή του».

«Η Ομοσπονδία και τα συνδικάτα μας πρέπει να μπουν μπροστά στην οργάνωση του λαού και πρώτα απ' όλα των συναδέλφων του κλάδου.

Να βάλουμε στόχο τα σωματεία μας να γίνουν η ψυχή των Λαϊκών Επιτροπών σε κάθε πόλη. Να γίνουν η απαντοχή του λαϊκού κόσμου, να γίνουν η αφετηρία εξόρμησης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της. Να γίνουν στήριγμα των αγωνιστών, στήριγμα του λαϊκού κινήματος, να κινητοποιούν πλατιές δυνάμεις, να γίνουν στήριγμα της λαϊκής συμμαχίας. Να δημιουργήσουμε παντού λαϊκά στέκια.

Συμφωνούμε όλοι ότι η επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, με όποιο φερετζέ και αν παρουσιάζεται στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, θα οξυνθεί. Το χτύπημα του εργατικού και πρώτα απ' όλα του ταξικού κινήματος είναι προϋπόθεση για το κεφάλαιο για να βάλει σε εφαρμογή τα βάρβαρα μέτρα, να πάρει νέα, να οξύνει την τρομοκρατία. Θα χρησιμοποιήσει τους κρατικούς - παρακρατικούς μηχανισμούς, τη Χρυσή Αυγή, άλλες φασιστικές οργανώσεις, για να καθυποτάξει, να χειραγωγήσει το εργατικό κίνημα.

Εμείς ένα δρόμο έχουμε για να απαντήσουμε, να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να ισχυροποιήσουμε την οργάνωσή μας, να δυναμώσουμε τη φωνή του ταξικού κινήματος, να γίνουμε ικανότεροι στον πόλεμο με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Επιβάλλεται, λοιπόν, χωρίς καθυστέρηση, αμέσως μετά το Συνέδριο τα Συνδικάτα μας να κουβεντιάσουν διεξοδικά αυτό το ζήτημα, να πάρουν μέτρα βελτίωσης της δουλειάς τους και να βάλουν στόχο να μη μείνει οικοδόμος έξω από το Συνδικάτο.

Μπορούμε να βάλουμε σταθμό τη 1 Μάη, με στόχο να έχουμε 2.000 χιλιάδες νέες εγγραφές στα Συνδικάτά μας».