Το Κόμμα μας, μέσω και των Θέσεων της ΚΕ, με συνέπεια λόγων και έργων προχωρά με σταθερά βήματα μπροστά, εκσυγχρονίζεται και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, ωριμάζει την αντίληψή του για το Σοσιαλισμό, για την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία μετά και το 18ο Συνέδριό του. Βάζει σε συζήτηση σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικό που γεμίζει με επαναστατική αισιοδοξία, αλλά μπολιάζει και όλα τα μέλη του και τα μέλη της ΚΝΕ, με την τεράστια ευθύνη να ανταποκριθούμε στα καθήκοντά μας, να πρωτοστατήσουμε το επόμενο διάστημα στη γραμμή ανασύνταξης του κινήματος, ο καθένας από το μετερίζι του, στην οικοδόμηση γερών οργανώσεων στους χώρους δουλειάς, με σταθερό προσανατολισμό στους στρατηγικούς τομείς όπως μπαίνουν στις Θέσεις.

Είναι βασικό ζήτημα να κατανοήσουμε τις αντικειμενικές συνθήκες που δρα το Κόμμα καθημερινά, ότι δεν «παίζουμε μπάλα» μόνοι μας. Επιδρά καταλυτικά η καπιταλιστική κρίση, η κατάσταση του εργατικού κινήματος, η χρόνια κρίση στο ΔΚΚ. Μάλιστα, και με βάση την καπιταλιστική κρίση, τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς που αυτή γεννά, τη δυσκολία διαχείρισής της από το Κεφάλαιο ώστε να βγει με τη λιγότερη δυνατή ζημιά από αυτή, η επίθεση στο Κόμμα εντείνεται, παίρνει πολλές μορφές, εκφράζεται συντονισμένα. Από ανοιχτή συκοφαντική επίθεση και διαστρέβλωση στις Θέσεις του και την πολιτική του, την προβοκάτσια (ΓΕΡΜΑΝΟΣ, «Marfin», κ.ά.), την ευθεία επέμβαση κράτους και παρακράτους (48ωρη, υπ. Εργασίας), την επίθεση στα οικονομικά του («Τυποεκδοτική», «902», «Ριζοσπάστης»), τις «επιθέσεις φιλίας» για μια «Αριστερή Κυβέρνηση», το διαχωρισμό βάσης-ηγεσίας, το «έλλειμμα δημοκρατίας» στο Κόμμα, τη «σεχταριστική» γραμμή. Ο στόχος τους είναι ένας, να πληγεί το κύρος του ΚΚΕ, η αναγνώριση στα μέλη του, στην ηγεσία του της πρωτοπορίας στην οργάνωση του λαού, της ιστορικής πείρας, που και με αφορμή την αντεπανάσταση και την κρίση στο ΔΚΚ, θέλουν να αποκόψουν, να διαστρεβλώσουν. Να κοπεί η άμεση σύνδεση του ΚΚΕ και του λαού, της εργατικής τάξης. Να μας εμφανίσουν ότι «δεν ακούμε», δεν «βλέπουμε» τι θέλει ο λαός, είμαστε «αποκομμένοι».

Γιατί όμως τους μπαίνει «αγκάθι» στο μάτι ένα «απομονωμένο» Κόμμα, «μακριά και έξω» από το λαό; Γιατί ξαφνικά γέμισε ο τόπος τιμητές και υπερασπιστές του ΚΚΕ, ακόμα κι αν αυτοί ανέντιμα και -όπως αποδείχτηκε από τη μετέπειτα πορεία τους με δόλο- το πολέμησαν, μίλησαν για «μη ανάγκη ύπαρξής του ΚΚΕ» μετά και το 1991; Γιατί αστικά επιτελεία χτυπούν το Κόμμα όποτε ωριμάζουν συνθήκες για όξυνση της ταξικής πάλης; (π.χ. 48ωρη 2011), ή οργανώνουν και υποστηρίζουν «κινήματα» θέτοντας τα εξαρχής απέναντι στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα (πλατείες: «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα»);. Γιατί, αφού σε όλη την Ευρώπη ανατράπηκαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα ο αντικομμουνισμός εξακολουθεί να είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ και απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα, ταυτίζεται η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό με τους κάθε λογής φασίστες και παρακρατικούς μηχανισμούς;

Γιατί αυτό που ενοχλεί είναι η στρατηγική μας, ο σταθερός προσανατολισμός του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, ο επιστημονικός σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η σταθερή προσήλωσή του σε Μαρξιστικές - Λενινιστικές Αρχές, τόσο θεωρητικά, όσο και οργανωτικά ως Κόμμα Νέου Τύπου. Το «δέσιμο» αυτής της στρατηγικής με την τακτική όπως περιγράφεται στις Θέσεις και η ανάγκη εξειδίκευσης κάθε φορά. Αρα, γι' αυτό λυσσάνε αστοί και οπορτουνιστές, με το Πρόγραμμά μας και το Καταστατικό μας, γιατί δεν υποστείλαμε και δε θα το κάνουμε τη σημαία της ταξικής πάλης. Η μακρόχρονη πορεία εμπλουτισμού της στρατηγικής αντίληψης που ενοποιείται στο παρόν Σχέδιο, το ότι το Κόμμα δε λύγισε το 1991, δεν υποχώρησε το 2012 στις εκλογές, αφήνει στα μέλη του και στην εργατική τάξη τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον.

Είμαστε περήφανοι και δικαιωθήκαμε γιατί δεν υπογράψαμε το Μάαστριχτ, γιατί δε γίναμε ένα με το «χυλό» της πλατείας απ' όπου (και όχι μόνο) ξεπήδησε και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν αναποδογυρίσαμε τη σχέση πολιτικής-οικονομίας, δεν μπαίνουμε και δε θα μπούμε ποτέ στο παιχνίδι της αστικής διαχείρισης. Είμαστε διπλά υπερήφανοι που έχουμε το Π.Α.ΜΕ. που συνεχώς διευρύνεται σε νέους χώρους, που σηκώνει απεργίες μόνο του, που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην οργάνωση των μεγαλύτερων απεργιακών κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, που αναγνωρίζεται ως «αποκούμπι» από όλο και περισσότερους εργάτες. Η ζωή επιβεβαίωσε και τη δημιουργία του ΜΑΣ, των Επιτροπών Αγώνα σε όλες σχεδόν τις σχολές. Είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, κι ας δεν αρέσει σε μερικούς. Η πιο άμεση συμπόρευση με το εργατικό ταξικό κίνημα μπολιάζει τους αυριανούς εργαζόμενους, τη νεολαία με ταξική συνείδηση. Το ΜΑΣ παλεύει στο αστικό Πανεπιστήμιο να σπάει τη λογική του ατομικού δρόμου, συναντώντας τοίχους και δυσκολίες, μιας και ο ταξικός αντίπαλος εξειδικεύει τη δράση του και όχι πλέον μόνο με παρατάξεις δορυφόρους των αστικών κομμάτων, αλλά με συντονισμένη ιδεολογική παρέμβαση (καθ' έδρας, εκπρόσωποι πολυεθνικών κάνουν μαθήματα), με συγκεκριμένα σχέδια αναμόρφωσης των ΑΕΙ-ΤΕΙ (νόμος-πλάισιο, «Σχέδιο Αθηνά») για να γίνουν τα Πανεπιστήμια Επιχειρήσεις εξολοκλήρου, με αξιοποίηση και του διαδικτύου απέναντι στη συλλογική δράση. Παρ' όλα αυτά, με εκατοντάδες κινητοποιήσεις συσπειρώνει χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές, καταφέρνει νίκες αλλού μικρές (βιβλία, σίτιση, πρακτικές) και αλλού μεγαλύτερες (ΑΣΠΑΙΤΕ) στην κατεύθυνση ανατροπής των συσχετισμών στο φοιτητικό κίνημα. Ομως, η επιβεβαίωση αυτή δεν πρέπει να μας αφήνει εφησυχασμένους και με το κακό κουσούρι «καλά τα λέμε, κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε, δε χρειάζεται να κουραστούμε και πολύ». Πρέπει να γίνουμε ικανότεροι στην εξειδίκευση αυτής της γραμμής, στο πώς αποτελεσματικότερα θα συσπειρώνουμε κόσμο στο πλάι μας, τι μας μένει από οργανωμένες δυνάμεις. Εκεί θα κριθούμε όλο το επόμενο διάστημα.

Οι Θέσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση, δίνουν τη δυνατότητα στο Κόμμα μας να βγει πιο ικανό και ισχυρό μετά το Συνέδριο, να προχωρήσει αποφασιστικά στον καλύτερο προσανατολισμό της δουλειάς του, να αντιμετωπίσει αδυναμίες και καθυστερήσεις. Θα πιεστούμε το επόμενο διάστημα, θα «ματώσουμε» υπερασπιζόμενοι το Κόμμα μας και τη γραμμή του, αλλά με σταθερή προσήλωση στο Πρόγραμμα και το Καταστατικό, με ταξική σκοπιά θα φτάσουμε μέχρι τέλους, θα τα καταφέρουμε.

Η τροποποίηση του Καταστατικού επιβάλλεται από:

Την ανάγκη να ανέβει η δράση και ο ρόλος του Κόμματος, μέσα στο εργατικό κίνημα και την Ελληνική κοινωνία, όπου η κρίση και η κυριαρχία του οπορτουνισμού οδηγούν τα πράγματα δεκαετίες πίσω.

Την ανάγκη να θωρακιστεί το Κόμμα από την πολιτική και ιδεολογική επίδραση των δυνάμεων που στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την εγκληματική δραστηριότητα των πιο αντιδραστικών και φασιστικών στοιχείων από αυτές.

Την ανάγκη ενίσχυσης της εσωκομματικής δημοκρατίας και αξιοποίηση κάθε δυνατότητας ενίσχυσης της συλλογικής γνώσης και πείρας του Κόμματος, καθώς το μορφωτικό επίπεδο έχει ανέβει, ενώ έχει εμπλουτιστεί η πείρα από τους αγώνες.

Την ανάγκη διαμόρφωσης νέου περιεχομένου στη θεμελιώδη αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, δεδομένου ότι η Ιστορία έδειξε ότι η παραδοσιακή ερμηνεία και εφαρμογή του δεν κατάφερε να προστατέψει Κόμματα ισχυρά (π.χ. ΚΚΣΕ), από την ανάδειξη στελεχών με προδοτικό ρόλο, ούτε βοήθησε ώστε η βάση του Κόμματος και η εργατική τάξη να μπορούν να ελέγξουν και ανατρέψουν αυτά τα στοιχεία.

Στα πλαίσια αυτά προτείνω:

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

α) Εκτη σειρά (...κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...) Να προστεθεί «και κάθε καταπίεση».

β) Η τελευταία παράγραφος να γίνει:

«Το ΚΚΕ διαμορφώνει το Πρόγραμμα και την πολιτική του στηριγμένο στην κοσμοθεωρία του, με βάση την ανάλυση της διεθνούς και της ελληνικής πραγματικότητας, την πρόοδο της γνώσης και τη γενίκευση της πείρας των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς».

γ) Στην πρώτη παράγραφο η φράση «για την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων» να γίνει «για την υπεράσπιση και διεύρυνση των οικονομικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την υπεράσπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, για την Ειρήνη και την προστασία του Περιβάλλοντος».

ΑΡΘΡΟ 1

Πρέπει να ενισχυθεί το πρώτο συστατικό του όρου «Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός», η Δημοκρατία. Αυτό προϋποθέτει ολόπλευρη ενημέρωση των οργάνων, ελεύθερη έκφραση γνώμης, και συζήτηση σε όλο το Κόμμα των διαφορετικών απόψεων, με την προϋπόθεση ότι δεν έρχονται σε αντίθεση με την ιδεολογία και τις αρχές του Κόμματος. Για να γίνει πρακτικά δυνατό αυτό, να συμπεριληφθεί στο Κεφάλαιο 3 διάταξη για δημιουργία επιτροπής, στα πλαίσια των βοηθητικών επιτροπών της ΚΕ και των παρακάτω οργάνων, με αντικείμενο τη συγκέντρωση απόψεων, την επεξεργασία, ομαδοποίηση και την προώθησή τους για συζήτηση στις Κομματικές διαδικασίες.

Επίσης, να διευκρινίζεται ότι η απαγόρευση δημιουργίας ομάδων αφορά και τη λειτουργία σαν ξεχωριστής ομάδας των μελών και στελεχών που τυχαίνει να συμφωνούν σε πλειοψηφούσα άποψη. Οι αποφάσεις αφορούν όλους το ίδιο.

ΑΡΘΡΟ 23, να διευκρινιστεί: Η καθοδήγηση θα ελέγχει την καταλληλότητα των υποψηφίων, δε θα τους προτείνει.

ΑΡΘΡΟ 38: Η Κομματική Ομάδα δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη.

Η δράση της αναπτύσσεται στα πλαίσια της ΚΟΒ, ή του αντίστοιχου οργάνου, καθοδηγείται, ενημερώνει και λογοδοτεί για τη δράση αυτή.

ΑΡΘΡΟ 41 (β, γ) Να γίνει:

Η ΚΝΕ αποτελεί οργανωτικά αυτοτελή μαζική πολιτική οργάνωση της ελληνικής νεολαίας. Καθοδηγείται πολιτικά και ιδεολογικά από το ΚΚΕ. Ολα τα καθοδηγητικά όργανα της ΚΝΕ, από πάνω ως κάτω συντονίζουν τη δράση τους με τα αντίστοιχα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος, τα οποία είναι υποχρεωμένα να τους παρέχουν κάθε είδους πολιτική και ιδεολογική βοήθεια.

1. Για το άρθρο 49

Νομίζω ότι πολύ σωστά στην πρώτη παράγραφο του προτεινόμενου άρθρου καθορίζεται ότι απουσία 6 μηνών ή μη πληρωμή συνδρομών για το ίδιο διάστημα συνεπάγεται τη «διακοπή της οργανωτικής σχέση».

Η διαδικασία όμως που προτείνεται στη δεύτερη παράγραφο - σύμφωνα με την οποία το παραπάνω όργανο θέτει το μέλος «εκτός οργανωτικής δύναμης» και σε συνέχεια η ΚΟΒ «σε Συνέλευσή της ενημερώνεται και επικυρώνει την απόφαση» - νομίζω ότι δεν είναι κομματικά σωστή. Είναι έξω από το πνεύμα και το γράμμα του Καταστατικού για την ευθύνη που έχει πρωταρχικά η κάθε ΚΟΒ για το χώρο στον οποίο δουλεύει και για το τι κάνουν τα μέλη της. Ουσιαστικά η διαδικασία αυτή απαλλάσσει την ΚΟΒ από τη βασική της υποχρέωση: να ελέγχει τα μέλη της για την τήρηση του Καταστατικού, κι αν δεν το κάνουν να παίρνει τα απαραίτητα μέτρα, μέχρι και τη διαγραφή τους.

Σ' αυτό το πλαίσιο, της ευθύνης της ΚΟΒ για το χώρο της, αλλά παράλληλα και της δυνατότητας - υποχρέωσης που έχει το πιο πάνω όργανο να παρεμβαίνει ώστε να τηρείται πιστά το Καταστατικό, το αμέσως επόμενο άρθρο (50) καθορίζει:

«Κυρώσεις έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν οι ΚΟΒ και όλα τα κομματικά όργανα.

Για τη διαγραφή από το Κόμμα (και βέβαια το να τίθεται κάποιος "εκτός κομματικής δύναμης" ουσιαστικά σημαίνει διαγραφή - Σημ. Σ.Μ.) αποφασίζει η Συνέλευση της ΚΟΒ και επικυρώνεται από αμέσως παραπάνω όργανο».

Και παρακάτω:

«Τα παραπάνω από την ΚΟΒ όργανα μπορούν να κάνουν προτάσεις για διαγραφή στην ΚΟΒ».

Ωστε, ακόμα και στην περίπτωση που η ΚΟΒ από αμέλεια ή για άλλη αιτία δεν προχωρά στα απαραίτητα μέτρα για μέλος που δεν παρευρίσκεται ή δεν πληρώνει τη συνδρομή του επί εξάμηνο, το πιο πάνω όργανο θα κάνει την πρόταση διαγραφής, ώστε η ΚΟΒ να την αποφασίσει. Και σε συνέχεια βέβαια το παραπάνω όργανο θα επικυρώσει αυτή την απόφαση. Θα ακολουθηθεί δηλαδή η ίδια σειρά και διαδικασία που ισχύει για μέτρα και κυρώσεις, μέχρι και τη διαγραφή, που επιβάλλονται και για τις άλλες παραβιάσεις του Καταστατικού.

Για τους πιο πάνω λόγους, δηλαδή και για να μην απαλλάσσεται η ΚΟΒ σε καμία περίπτωση από τις ευθύνες της, αλλά και γιατί οι περιπτώσεις που αναφέρονται στο άρθρο 49 καλύπτονται απόλυτα ως προς τα μέτρα που πρέπει να παρθούν - συγκεκριμένα από το άρθρο 50 - προτείνω η δεύτερη παράγραφος του προτεινόμενου άρθρου 49 να απαλειφθεί.

2. Για το άρθρο 52

Νομίζω ότι, από τη στιγμή που ένα μέλος του Κόμματος που θεωρεί ότι η κύρωση που του επιβλήθηκε είναι άδικη ή υπερβολική έχει το δικαίωμα να κάνει ένσταση μέχρι και το Συνέδριο του Κόμματος, υποχρεωτικά πρέπει και το Συνέδριο να μπορεί να προχωρήσει στην επανεξέταση αυτής της κύρωσης. Διαφορετικά η προσφυγής στο Συνέδριο μένει χωρίς συνέχεια.

Προτείνω να γίνει σχετική συμπλήρωση ή διόρθωση ώστε να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα όργανα στα οποία μπορεί να γίνεται προσφυγή και στα όργανα που μπορούν να την επανεξετάσουν.

Λαμβάνοντας υπόψη το δημοκρατικό χαρακτήρα του Κόμματός μας έλαβα την πρωτοβουλία να συντάξω και να παρουσιάσω αυτό το κείμενο, ύστερα από το κάλεσμα της ΚΕ για διατύπωση προσυνεδριακού διαλόγου.

Αρχικά, θα ήταν αναγκαίο να τονιστεί ότι το Κόμμα μας παρέμεινε αταλάντευτο και στις 9 δεκαετίες της ζωής του και συνεχίζει έως σήμερα την ηρωική του δράση, επιβιώνοντας από αστικά και οπορτουνιστικά χτυπήματα που δέχτηκε κατά καιρούς. Ετσι μόνο τυχαία δεν είναι η δράση και η αγωνιστική ζωή του από το μακρινό 1918 έως σήμερα. Βέβαια, υπήρχαν λανθασμένοι χειρισμοί και αποφάσεις που όμως αναγνωρίστηκαν απολύτως και έγιναν χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον. Και σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της ιστορικής πορείας, πάντα προς όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, και των συμπερασμάτων από αυτή κρατάμε στα χέρια μας το κείμενο με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριό του. Ετσι το Κόμμα μας βρίσκεται μπροστά σε μία πρώτης τάξης ευκαιρία για την ανανέωση και οργάνωσή του. Ομως το Κόμμα μας πρέπει να προσέξει, πρέπει να χτυπήσουν τα προειδοποιητικά καμπανάκια, διότι πάντα «θα το περιμένει στη γωνία» ο αστικός και οπορτουνιστικός Τύπος για να αλλοιώσει τις αποφάσεις και τα συμπεράσματά του, και να τις προβάλλει κατά το δοκούν στο λαό.

Ετσι, λοιπόν, πρώτη ευθύνη της ΚΕ είναι να φτάσουν οι αποφάσεις της, οι εκπορευόμενες από τη συνεδριακή διαδικασία, αυτούσιες και διατυπωμένες ορθά και απλά για να γίνουν κατανοητές από τον καθένα. Επιπροσθέτως, είναι καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία του Συνεδρίου, ο λαός να μένει συνεχώς ενημερωμένος για τις διεργασίες που συμβαίνουν στην αίθουσα στον Περισσό. Δεν είναι δηλαδή, το Συνέδριο του ΚΚΕ ανάλογο με τα συνέδρια των άλλων αστικών - καπιταλιστικών κομμάτων, στα οποία τα συνέδρια και τέτοιου είδους συζητήσεις είναι καθαρά εσωκομματικές διαδικασίες. Τα συνέδρια του ΚΚΕ και κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος αφορούν ολόκληρη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ακόμα, υπάρχει πάντα το θέμα της επικαιροποίησης και ανανέωσης των θέσεων του Συνεδρίου, κάτι που η ΚΕ έχει καταφέρει περίφημα ήδη, καθιστώντας το κείμενο των Θέσεων επίκαιρο και ουσιαστικό.

Ενα άλλο θέμα που θεωρώ σημαντικό είναι η στρατολόγηση νέων μελών τόσο από το ΚΚΕ όσο και από την ΚΝΕ. Ας γίνει το επερχόμενο συνέδριο αφορμή για το ευρύτερο άνοιγμα του Κόμματός μας σε περισσότερο κόσμο. Ετσι θα πλησιάσουμε κοντά στον ιστορικό στόχο και σκοπό της εργατικής τάξης, την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οσον αφορά την ΚΝΕ, είναι πολύ σημαντικό που υπάρχει, και έτσι το ΚΚΕ μπορεί να απευθυνθεί στη νεολαία, στα παιδιά της εργατικής τάξης. Τα μέλη της ΚΝΕ πρέπει να διαπαιδαγωγούνται, ώστε να προορίζονται να γίνουν μέλη του ΚΚΕ. Ουσιαστικά είναι αναγκαία η στενή σχέση ΚΟΒ - ΟΒ. Μεγάλη επιμέλεια θα πρέπει να δοθεί στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των νεολαίων της ΚΝΕ. Αυτοί θα είναι η εργατική τάξη που θα ζήσει ή θα πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, θα είναι οι μπροστάρηδες αυτής της προσπάθειας. Εντέλει, το κάθε μέλος της ΚΝΕ οφείλει να διαδίδει παντού το «δίκιο του εργάτη».

Για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, είναι πολύ σημαντικό το Κόμμα μας να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανασύνταξή του. Το ΚΚΕ είναι ένα από τα πιο ισχυρά ΚΚ από υλικής και ιδεολογικής απόψεως, ώστε να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας. Είναι αναγκαίο να ορθοποδήσει το παγκόσμιο κίνημα, ώστε να ενδυναμωθεί το ΚΚ κάθε χώρας και να μπορεί να αντιπαλεύει το ρεφορμισμό - οπορτουνισμό. Γι' αυτό είναι σπουδαίο κάθε ΚΚ να κινείται στον άξονα του μαρξισμού - λενινισμού. Το Κόμμα μας μπορεί να διατελέσει καταλυτικός παράγοντας γι' αυτό.

Εν κατακλείδι, το Συνέδριο που έχουμε μπροστά μας είναι μια ιστορική ευκαιρία να οργανώσουμε το εργατικό κίνημα, και τα συμμαχικά του, ώστε να επιτύχουμε τους πολυπόθητους σοσιαλιστικούς σκοπούς της τάξης μας. Πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι γι' αυτό ώστε να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων. Να θυμόμαστε πάντα ότι η πιο μικρή πρωτοβουλία κάνει τη διαφορά.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ! ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!

Αγαπητοί σύντροφοι,

Ως φίλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας θεωρώ καθήκον μου να συμβάλω και εγώ με αυτό το σύντομο κείμενο στον προσυνεδριακό διάλογο που γίνεται για τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 19ο Συνέδριο.

Οι Θέσεις ενσωματώνοντας τα συμπεράσματα από τις αποφάσεις για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού στην πρώην Σοβιετική Ενωση καθώς και τα συμπεράσματα από τη μελέτη της ιστορίας και δράσης του Κόμματος στα χρόνια 1949-1968, αναμφισβήτητα αναπτύσσονται και εξελίσσονται περισσότερο, γεγονός που έχει και πρακτική σημασία όσο αφορά τη δράση του ΚΚΕ στο λαϊκό κίνημα.

Μετά τη δύσκολη διπλή εκλογική μάχη που δόθηκε από το ΚΚΕ και την εκλογική του υποχώρηση, οι αστοί και οι οπορτουνιστές νόμιζαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με αυτό. Το κείμενο των Θέσεων αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση σε αυτούς, αφού το ΚΚΕ όχι μόνο δεν παραιτήθηκε αλλά συνεχίζει πιο σταθερό και σίγουρο για την εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής. Η ορθότητα της πολιτικής ή στρατηγικής ενός κόμματος δεν κρίνεται από το ποσοστό που παίρνει στις εκλογές, αλλά από το κατά πόσο οι θέσεις του επαληθεύονται από την πορεία εξέλιξης της κοινωνικής πραγματικότητας, της ίδιας της ζωής.

Είναι μεγάλη η συνεισφορά του ΚΚΕ στον ελληνικό λαό που κατάφερε να αντέξει στην πολύ μεγάλη πίεση που δέχθηκε τότε από τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους, για συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία αντικειμενικά στο τέλος θα άφηνε μόνο απογοήτευση και μοιρολατρία στο λαό, όπως δείχνουν άλλωστε αρκετά παραδείγματα ανά τον κόσμο, όπου Κομμουνιστικά Κόμματα συμμετείχαν στην διαχείριση του καπιταλισμού στη χώρα τους. Προσδοκούσαν να αλλοιώσουν το μαρξιστικό - λενινιστικό χαρακτήρα του Κόμματος, που μέχρι χτες ήταν γι' αυτούς «σεχταριστικό», «αυτιστικό» και διαχώριζαν προβοκατόρικα την απόφασή του για μη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση από τη θέληση και επιθυμία των μελών του. Ακόμη και τις απολύσεις που υποχρεώθηκε να κάνει ο «Ριζοσπάστης» για να συνεχίσει τη λειτουργία του, έφτασαν στο σημείο -χυδαία- να τις εκμεταλλευτούν και να τις αναδείξουν ως ένδειξη της αποτυχημένης στρατηγικής του ΚΚΕ!

Είναι πάρα πολύ σημαντική, κομβική, η θέση που διατυπώνεται στο σημείο 67 ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με οπορτουνιστικά κόμματα και ομάδες σε καμία φάση της ταξικής πάλης. Αλλωστε και ο ίδιος ο Λένιν συνέδεε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό με τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό και τόνιζε ότι χωρίς την ήττα του δεύτερου, τότε και ο ιμπεριαλισμός θα παραμένει αήττητος. Αυτή η θέση που διατυπώνεται στο σημείο 67, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να προστεθεί και στο προτεινόμενο σχέδιο Προγράμματος.

Η θέση που διατυπώνεται στο σχέδιο Προγράμματος για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τυχόν εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, επίσης είναι πολύ σωστή και τοποθετεί το ζήτημα στα σωστά πλαίσια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το ίδιο και η κριτική της θέσης περί κατοχής της Ελλάδας από τη Γερμανία όπως και της θέσης που διατυπώνεται κυρίως από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ περί εξόδου από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, αποσυνδέοντάς την από το ζήτημα της εξουσίας και οικονομίας.

Πιστεύω ότι χρειάζεται περισσότερη διευκρίνιση η δεύτερη παράγραφος στο σημείο 90 η οποία αναφέρεται στην πρόσβαση του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται ανάλογα με την εργασία στο σοσιαλισμό. Εάν μέτρο της ατομικής προσφοράς θα είναι μόνο ο χρόνος εργασίας, χωρίς να διαχωρίζεται η εργασία σε σύνθετη ή απλή, αυτό δεν θα οδηγήσει σε κάποιας μορφής εξίσωση;

Είμαι σίγουρος ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα βγει και από αυτό το Συνέδριο πιο δυνατό και ισχυρό και αυτό θα αποτελεί την καλύτερη συνεισφορά στην υπόθεση της εργατικής τάξης όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλου του κόσμου, για κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, αλλά και τις τρέχουσες εξελίξεις, δίνεται μια ευκαιρία, και ας μην πάει χαμένη, να ξεπεραστούν υποκειμενικές αλλά εξόχως αντιληπτές αδυναμίες του, με σκοπό να αποκτήσει το Κόμμα την αίγλη που του αξίζει. Κάποιες από αυτές θεωρώ πως σχετίζονται με τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά του Κόμματος και τις προσπάθειές του να παρέμβει στη δημιουργία συνείδησης των πολιτών.

Δεν αρκεί να ευαγγελιζόμαστε την επανάσταση, τοποθετώντας τη μάλιστα στο μακρινό μέλλον, όταν θα ικανοποιούνται οι ιδανικές συνθήκες, όταν ο κόσμος ζητάει απάντηση για το παρόν. Πρόκειται για θεολογική προσέγγιση, η οποία ακυρώνει την όποια διάθεση του πολίτη να συμπορευθεί με το ΚΚΕ. Και ταυτόχρονα υποβιβάζει στη συνείδηση των πολιτών το όραμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε ιδεολόγημα ρομαντικών. Κάποιων ρομαντικών που δεν έχουν καν την ικανότητα να το υποστηρίξουν επαρκώς. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η ανάδειξη των θέσεων του Κόμματος γίνεται με τσιτάτα και με κλινικά χαρακτηριστικά. Χωρίς το συγκινησιακό φορτίο του συμπάσχοντα με την κοινωνία και το πάθος του μπροστάρη που μπορεί και ζητάει να πάρει στις πλάτες του τα πάθη και τη μοίρα του κόσμου. Αλλαγή στη συνείδηση του κόσμου δε γίνεται, ακολουθώντας κάποιο πρωτόκολλο, γιατί αυτό τελικά μεταφράζεται σε πνευματική ένδεια και ανασφάλεια. Ο πραγματικός κόσμος, η πληροφόρηση δίνουν στο Κόμμα δυνατά επιχειρήματα που δεν αξιοποιούνται από τους ομιλητές του Κόμματος. Το σύστημα αξιών που παράγεται από το σοσιαλισμό - κομμουνισμό σε αντιδιαστολή με το αντίστοιχο του καπιταλισμού, τα περιβαλλοντικά προβλήματα (προϋπόθεση για την ύπαρξη της ζωής), ο επαναπροσδιορισμός των αναγκών της κοινωνίας, απουσιάζουν η προβάλλονται ανεπαρκώς.

Είναι αδιανόητο να παρουσιάζεται ο σοσιαλιστικός - κομμουνιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας σαν λύση ανάγκης των δυστυχούντων και όχι σαν σύστημα υπεροχής!

Πρέπει να αναδεικνύεται με κάθε ευκαιρία ότι σοσιαλισμός και δημοκρατικές ελευθερίες δεν είναι έννοιες ασύμβατες. Ασύμβατες έννοιες είναι η γνώση, η επάρκεια, η πνευματική καλλιέργεια, το κύρος με τη χρήση ενός λεξιλογίου εκατό λέξεων.

Ο κομμουνιστής είναι φορέας απάντησης αλλά και οράματος και σαν τέτοιος πρέπει να είναι πειστικός αλλά και προσιτός. Εμβαπτισμένος στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου να έχει την ικανότητα να γενικεύει και να αναδεικνύει την υπεροχή του σοσιαλισμού με την πειθώ του γνώστη και το πάθος του οραματιστή. Στοιχεία δυστυχώς ελλείποντα!