«Πώς προστατεύεται σήμερα από το κράτος ένα παιδί για να μην "πέσει στα χέρια" του ενός ή του άλλου "πολίτη υπεράνω πάσης υποψίας", για να μπορεί να καταγγείλει τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις, αλλά και για να καταφέρει να επουλώσει τα τραύματά του;», ήταν το ερώτημα που έθεσε η ομιλήτρια. Ξεκαθάρισε ότι η ολόπλευρη προστασία των παιδιών «απαιτεί προσλήψεις ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες», προκειμένου να στηρίζονται οι μαθητές και μαθήτριες, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς, αλλά και να εντοπίζονται έγκαιρα, με βάση τη δυνατότητα που παρέχει η επιστημονική γνώση, περιπτώσεις παιδιών που αντιμετωπίζουν βία και κακοποίηση. Απαιτείται ακόμα «δίκτυο υπηρεσιών με επίκεντρο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», πυρήνα το Κέντρο Υγείας και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας και προτεραιότητα «την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες».

Στον αντίποδα των παραπάνω αναγκών και δυνατοτήτων που υπάρχουν σήμερα, «το κράτος αποσύρεται όλο και περισσότερο από τη λειτουργία των απαραίτητων δομών για την πρόληψη της βίας και της κακοποίησης, την αντιμετώπιση του τραύματος, την προστασία των κακοποιημένων παιδιών και των παιδιών χωρίς οικογένεια», ενώ «αναθέτει τέτοιες υπηρεσίες και υποδομές στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στις ΜΚΟ», ανέδειξε η Β. Δάγκα.

Ετσι, το «αποδεκατισμένο» προσωπικό στις κοινωνικές υπηρεσίες δήμων και Περιφερειών, που αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από συμβασιούχους, αδυνατεί εκ των πραγμάτων να αντεπεξέλθει στον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση, κακοποίηση και επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης. «Πρόκειται για καθήκοντα που αφορούν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή παιδιών και οικογενειών. Απαιτούν αρκετό χρόνο κοινωνικής έρευνας για να διεκπεραιωθούν με τον καλύτερο τρόπο», υπογράμμισε η ομιλήτρια. Αντίστοιχα, «ενώ καταγράφεται μεγάλη αύξηση των αιτημάτων για παιδοψυχίατρο στην Αττική και σε όλη τη χώρα, τα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι αποδεκατισμένα και τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας αντιμετωπίζουν ελλείψεις που καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία τους». Μάλιστα, «σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο υπάρχουν μόνο δύο αυτόνομες μονάδες παιδοψυχιατρικής υγιεινής».

Στο φόντο της ανύπαρκτης οικονομικής, κοινωνικής, συμβουλευτικής και νομικής στήριξης από δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες, σχολίασε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «στην Ελλάδα καταγγέλλεται μόνο το 6% των βιασμών, περίπου 270 στις 4.500 απόπειρες, με τις καταδίκες να περιορίζονται στο 3% αυτών, δηλαδή μόλις σε εννέα περιπτώσεις». Αισθήματα ενοχής και ντροπής, που βασανίζουν τα θύματα κακοποίησης, συνδέονται και με τον φόβο που νιώθουν «απέναντι στην αρένα και τη σήψη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που μοιάζει απειλητική και επικριτική για τα θύματα, με βάση τις αντίστοιχες κυρίαρχες αξίες, ήθη, αντιλήψεις», σχολίασε. Τον Γολγοθά των θυμάτων συμπληρώνουν η αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία στις σχετικές καταγγελίες, οι μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη των δραστών.

Αντίστοιχο τοπίο διαμορφώνεται όσον αφορά τα παιδιά που απομακρύνονται από επικίνδυνα οικογενειακά περιβάλλοντα. Οι σχετικές εισαγγελικές εντολές αυξάνονται, αλλά οι θέσεις σε δομές φιλοξενίας συρρικνώνονται. «Η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης, που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις, λογαριάζει ως "κόστος" τις ανάγκες των παιδιών που έχουν στερηθεί την οικογένειά τους ή ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, όπως είναι για παράδειγμα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί ή κακοποιηθεί, μέλη άστεγων οικογενειών, παιδιά με γονείς τοξικοεξαρτημένους», σημείωσε η Β. Δάγκα.

Η κυβέρνηση και η αρμόδια υφυπουργός, Δ. Μιχαηλίδου, «κομπάζουν» για το «κυβερνητικό έργο», όταν «ακόμα κι αυτές οι ελάχιστες δημόσιες δομές προστασίας παιδιού που έχουν απομείνει είναι αποδεκατισμένες από προσωπικό», όπως αναδείχθηκε και πρόσφατα με κινητοποίηση που οργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων στο Κέντρο «Μητέρα» και στις Παιδoπόλεις. Εξάλλου, τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την ίδια πολιτική στο ζήτημα της παιδικής προστασίας, διαφημίζοντας ότι δήθεν «βάζουν τέλος στην ιδρυματική φροντίδα των παιδιών» και προωθούν την «οικογενειακού τύπου εναλλακτική φροντίδα», μέσα από την αναδοχή και την τεκνοθεσία. «Στις κυβερνητικές τους αποφάσεις, όμως, δεν υπάρχει ούτε λέξη για τους οικονομικούς - κοινωνικούς όρους που θα βοηθούσαν να μειωθούν τα αιτήματα προς την ιδρυματική φροντίδα. Αντίθετα, θεωρείται δεδομένο ότι στον ευαίσθητο τομέα της παιδικής προστασίας εμπλέκονται και θα συνεχίσουν να εμπλέκονται οι κάθε είδους ιδιώτες», κατήγγειλε η Β. Δάγκα και πρόσθεσε πως «ουσιαστικά υποβαθμίζεται η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών της υιοθεσίας και της αναδοχής ως εναλλακτικού τύπου φροντίδα», χωρίς «εκπτώσεις» στα επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια.

Κλείνοντας η Β. Δάγκα ανέδειξε τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες με τις οποίες μαζικοί φορείς δίνουν «ανάσα» από τη δυσωδία και τη νοσηρότητα που αναδίδει η επικαιρότητα, υψώνουν «ασπίδα προστασίας» για κάθε παιδί και οικογένεια που υποφέρει. «Σας καλούμε να πολλαπλασιάσουμε τέτοιες δράσεις σε κάθε εργατικό σωματείο, σε κάθε ένωση αυτοαπασχολούμενων, στον γυναικείο σύλλογο της ΟΓΕ, σε κάθε σύλλογο γονέων και μαθητικό συμβούλιο, στους φοιτητικούς συλλόγους. Να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτησή μας σε συλλογική δράση, αγωνιστική διεκδίκηση και αλληλεγγύη», τόνισε. Στον δρόμο του αγώνα, εξήγησε, μπορεί κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος να διδαχθεί τις αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, να αναπτύξει τα απαραίτητα «αντισώματα» απέναντι στη σήψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Με ξεναγό τον Στρατή Δουνιά, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, οι δεκάδες συμμετέχοντες περιηγήθηκαν στους δρόμους της Αθήνας ψηλαφώντας στιγμές από τους μεγαλειώδεις αγώνες που έδωσε ο λαός μας μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, με μπροστάρη και καθοδηγητή το ΚΚΕ. Κατά τη διάρκεια του περιπάτου, έγινε σύντομη αναφορά σε σημαντικά συμπεράσματα που προκύπτουν απ' την ιστορία της δεκαετίας του 1940. Στον ιστορικό περίπατο συμμετείχε και το παράρτημα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Παιανίας - Γέρακα - Παλλήνης.

Η αρχή έγινε από την πλατεία Συντάγματος, εκεί που στις 12 Οκτώβρη ξεχύθηκε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι. Η Αθήνα ήταν πλέον ελεύθερη. Αφού διαβάστηκε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα απ' τον «Ριζοσπάστη» της εποχής για το πώς γιόρτασε ο λαός της Αθήνας την Απελευθέρωση της πόλης, ο ομιλητής αναφέρθηκε στο τι προηγήθηκε. Στάθηκε στη στάση των διάφορων τμημάτων της αστικής τάξης στην Κατοχή, που στο σύνολό τους άφησαν τον λαό έρμαιο στις δυνάμεις κατοχής, αντιμέτωπο με την πείνα, την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, την τρομοκρατία, τις εκτελέσεις. Στον αντίποδα βρέθηκε το ΚΚΕ, το οποίο αν και βαριά χτυπημένο από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, κατέβαλε ηρωικές προσπάθειες για να ανασυγκροτηθεί και να δράσει άμεσα στη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε. Αναφέρθηκε ακόμα στην ίδρυση της Εθνικής Αλληλεγγύης, του Εργατικού ΕΑΜ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ.

Επόμενος σταθμός ήταν η πλατεία Κολοκοτρώνη. Σε αυτό το σημείο ο Στρ. Δουνιάς ξεχώρισε τις μεγάλες κινητοποιήσεις των αναπήρων στα χρόνια της Κατοχής. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στα συλλαλητήρια στις 8 και 26 Γενάρη 1942, στα οποία συμμετείχαν χιλιάδες ανάπηροι. Στις 26 Γενάρη έξι χιλιάδες περίπου ανάπηροι διαδήλωσαν και πάλι στο κέντρο της Αθήνας με κατεύθυνση την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπου ήταν τότε τα γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής Διανομών. Εκεί, επιτροπή των αναπήρων εξέθεσε τα αιτήματα των συγκεντρωμένων και έγιναν δεκτά.

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες στάθηκαν στη μικρή αναθηματική πλάκα για τους ΕΠΟΝίτες, που έπεσαν στη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία στις 22 Ιούλη 1943, που βρίσκεται στη γωνία Πανεπιστημίου και Ομήρου. Ο Στρ. Δουνιάς αναφέρθηκε στην απότομη άνοδο του μαζικού - λαϊκού κινήματος απ' τις αρχές του 1943, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των εσωτερικών και διεθνών κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων, αλλά και της τροπής στην εξέλιξη του πολέμου, με σημείο καμπής τη μεγάλη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ στις 2 Φλεβάρη. Διαβάστηκαν χαρακτηριστικά αποσπάσματα απ' τον «Ριζοσπάστη» της εποχής, που αποτύπωναν τη συγκλονιστική συμμετοχή του λαού της Αθήνας στη διαδήλωση που αιματοκύλισαν οι κατοχικές αρχές.

Ο περίπατος στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, εκεί όπου στα χρόνια της Κατοχής βρισκόταν το Κεντρικό Ταχυδρομείο. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη μεγάλη απεργία των Τριατατικών και των δημοσίων υπαλλήλων τον Απρίλη του 1942. Ο σπινθήρας που άναψε τη φωτιά ήταν το εξής περιστατικό όπως το διηγήθηκε ο Χαρίλαος Φλωράκης: «Ηταν απόγιομα, γύρω στις 4, όταν λιποθύμησε από την πείνα ένας διανομέας στη μεγάλη σάλα του Κεντρικού [Ταχυδρομείου]. Αυτό στάθηκε και ο σπινθήρας. Γύρω από τον λιπόθυμο συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου και οι υπάλληλοι. Ηταν όλοι αναστατωμένοι, αγανακτισμένοι και στο στόμα τους προφέρονταν η λέξη απεργία, με απόφαση και οργή». Η απεργία κράτησε οκτώ μέρες και έληξε με νίκη των απεργών.

Στη συνέχεια στα Προπύλαια έγινε αναφορά στις φοιτητικές κινητοποιήσεις στα χρόνια της Κατοχής και πιο συγκεκριμένα στην παμφοιτητική απεργία της 17ης Νοέμβρη, αξιοποιώντας και σχετική διήγηση του Γιώργη Τρικαλινού και στις κινητοποιήσεις που έγιναν τον Μάρτη του 1942 για την επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Ο περίπατος ολοκληρώθηκε στη γωνιά Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα, εκεί όπου, στα χρόνια της Κατοχής, βρισκόταν το υπουργείο Εργασίας, εκεί που πραγματοποιήθηκαν κορυφαίες κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης στις 23 - 24 Φλεβάρη 1943 και 5 Μάρτη 1943. Η επιστράτευση χάρη στην πάλη του λαού ματαιώθηκε.