Το 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», με κεντρικό σύνθημα «Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται... εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία» πέρασε στην Ιστορία, γράφοντας ταυτόχρονα ιστορία. Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία, Σάββατο βράδυ, μετά από τρεις μέρες έντονων διεργασιών, πολιτικών ζυμώσεων και γνήσιου λαϊκού μα και νεολαιίστικου γλεντιού, διαψεύδοντας (γνώριμες ανέκαθεν) «Κασσάνδρες» και ανοίγοντας δρόμο όχι απλά για το επόμενο, το 39ο, αλλά για τους αγώνες του σήμερα, με επόμενο άμεσο στόχο που πρέπει να παλευτεί και να κερδηθεί, τη γενική πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη.

Υπάρχουν τρία ή τέσσερα σημεία που μπορεί και πρέπει να μνημονευτούν, σχετικά με όσα έγιναν το τριήμερο που πέρασε, ως κύρια χαρακτηριστικά του:

-- Η μαζική συμμετοχή του κόσμου. Το γεγονός ότι προσήλθαν δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι να παρακολουθήσουν τις πολύμορφες εκδηλώσεις του, αψηφώντας ακόμα και αντικειμενικά ανασχετικούς παράγοντες όπως την κακοκαιρία, που τελικά δεν επηρέασε σε τίποτα παρά στη χρονική μετάθεση ορισμένων πολιτικών εργασιών.

-- Η μαζική συμμετοχή ειδικά της νεολαίας, μαθητών και σπουδαστών, νέων εργαζομένων και ανέργων. Η προσέλευσή τους, το κέφι τους, η μαζική συμμετοχή τους και στο πολιτικό σκέλος του Φεστιβάλ (στις ομιλίες και συζητήσεις) αποτέλεσαν αποστομωτική απάντηση στους μηχανισμούς του συστήματος, που με συκοφαντία και άλλα δόλια μέσα επιχειρούν να ορθώσουν τείχος ανάμεσα στο ΚΚΕ, την ΚΝΕ και τη νεολαία.

-- Η παρουσία αυτού του μεγάλου πλήθους, μαζί και η συμβολή δεκάδων καλλιτεχνών, ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού, εργατών της Τέχνης, δείχνουν σαφέστατα ότι παρά και ενάντια στο κλίμα της απογοήτευσης και της τυφλής αγανάκτησης υπάρχουν προϋποθέσεις να εκφραστεί πιο δυναμικά και αποφασιστικά η λαϊκή χειραφέτηση, η οργάνωση και αντεπίθεση εργαζομένων και νεολαίας κατά του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κομμάτων που τα υπηρετούν, για τη ριζική ανατροπή.

-- Οι άοκνες προσπάθειες των μελών και στελεχών της ΚΝΕ για την επιτυχία του Φεστιβάλ. Οι εκατοντάδες ή και χιλιάδες νεολαίοι που εργάστηκαν σκληρά και με αυταπάρνηση για τη διοργάνωση και τέλεση εκατοντάδων πολύμορφων εκδηλώσεων, το μεγάλο άνοιγμα που πραγματοποίησαν στη νεολαία, είναι άλλο ένα μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη, ώστε από καλύτερες θέσεις, με την πείρα που αποκομίσθηκε να οικοδομηθούν ακόμα ισχυρότεροι δεσμοί με τα παιδιά των εργατικών λαϊκών οικογενειών, με τους νέους ανέργους και εργαζόμενους. Να γνωρίσουν αναλυτικότερα την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ από την κρίση, να αγωνιστούν γι' αυτήν με στόχο τη ζωή που τους ανήκει, μια ζωή με πλήρη δικαιώματα, απαλλαγμένη μια για πάντα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

• Ο «Ριζοσπάστης» θα συνεχίσει και στο αυριανό φύλλο, να αναδεικνύει πτυχές αυτού του τόσο πετυχημένου Φεστιβάλ, παρουσιάζοντας τις εκδηλώσεις που έγιναν.

Μεταξύ άλλων η Ελένη Μπέλλου τόνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση πατά περισσότερο από ό,τι προεκλογικά σε δύο βάρκες, της Ευρωζώνης και εκτός αυτής. Οτι δεν έχει τίποτα διαφορετικό να εκφράσει σε σχέση με το «μέσα στην Ευρωζώνη», μόνο εύκολα λόγια περί «διαπραγμάτευσης», «εθνικής περηφάνιας», «ισοτιμίας». Προσπαθεί δε να πείσει το κεφάλαιο ότι σε ενδεχόμενο εξόδου από την Ευρωζώνη μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό κυβερνητικό ρόλο.

Συνέχισε: «Μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης του δημόσιου χρέους εκτός Ευρωζώνης είναι πράγματι σχετικά διαφορετική από τη σημερινή. Είναι παραλλαγμένη πολιτική μια κυβέρνηση να σπάσει τη δανειακή συμφωνία, να σταματήσει για κάποιο διάστημα να πληρώνει τους ξένους δανειστές της, να κόψει νόμισμα η Τράπεζα της Ελλάδας κ.λπ., να κάνει το κράτος κάτι σαν κατάσχεση τραπεζών ανεξάρτητα από το μετοχολόγιό τους, αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ "δημόσιο έλεγχο στον τραπεζικό τομέα". Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ πειράζει το κεφάλαιο, γι' αυτό λέει "δώσ' μου ψήφο", χωρίς πρόγραμμα - θέσεις σύγκρουσης με τα καπιταλιστικά μεγαθήρια. Η λέει "στηρίζω αγώνες" για να αλλάξει η κυβέρνηση, όχι να αλλάξει η κυριαρχία του κεφαλαίου».

Υπογράμμισε ακόμη: «Εργατική, λαϊκή διέξοδος από την οικονομική κρίση και τον πόλεμο προϋποθέτει αλλαγή εξουσίας, ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας προκειμένου να λυθεί η καπιταλιστική αντίφαση: Κοινωνικοποιημένη παραγωγή - ατομική ιδιοκτησία. Διέξοδος είναι να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία όλες οι υποδομές και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όλος ο φυσικός πλούτος, ορυκτός, δασικός υδάτινος κ.λπ. Να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία η γη, τα εργοστάσια, οι τηλεπικοινωνίες, οι τράπεζες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, ο κατασκευαστικός τομέας. Ο,τι ακόμα παραμένει σκόρπιο να συνεταιριστικοποιηθεί. Να είναι αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, χωρίς καμία προϋπόθεση, οι υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Αθλητισμού. Να οργανωθούν η παραγωγή και οι κοινωνικές υπηρεσίες μέσω του κεντρικού σχεδιασμού και να λειτουργούν με εργατικό - λαϊκό έλεγχο».

Διευκρίνισε τι σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός: «Οχι μόνο οργάνωση της παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών, κατάργηση της ανεργίας, όχι μόνο κατάργηση της υποαπασχόλησης και της ετεροαπασχόλησης, αλλά παρέχει σε όλους τους ανθρώπους (όχι μόνο της σχολικής ηλικίας) γενική μόρφωση και ειδίκευση - επανειδίκευση. Οχι μόνο εργασία και ικανοποιητικό ελεύθερο χρόνο, αλλά απαλλάσσει από τη σπατάλη του χρόνου του σε άχαρες δουλειές της αυτοσυντήρησης, αυτές που τα βάρη τους πέφτουν στη γυναίκα. Παρέχει τη δυνατότητα δημιουργίας έξω από ένα στενό επαγγελματικό πλαίσιο, πολιτιστική, αθλητική δραστηριότητα. Ο κεντρικός σχεδιασμός εξισορροπεί τον επιστημονικό - τεχνολογικό εξορθολογισμό με την κοινωνική ανάγκη. Π.χ., νέα επιστημονική - τεχνική ανακάλυψη βομβαρδισμού καρκινικών κυττάρων ΔΕΝ χωρά στην καπιταλιστική λογική των δαπανών Υγείας».

Και τι είναι εργατικός - λαϊκός έλεγχος: «Ο εργαζόμενος να έχει πληροφόρηση από τη διεύθυνση - διοίκηση, να έχει λόγο, να τον εκφράζει στη Συνέλευση του Τμήματός του, του τόπου εργασίας του, να εκλέγει, να ελέγχει και να ανακαλεί τους αντιπροσώπους του στο Εργατικό Συμβούλιο, στον κλάδο, πανελλαδικά. Αυτή είναι η εργατική - λαϊκή εξουσία, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι για το εργατικό κόμμα, για την εργατική πολιτική άλλο ένα πεδίο πάλης κι όχι ένα όργανο της εργατικής εξουσίας».

Μια βραδιά, αφιερωμένη στο Ελληνικό Rock και την ιστορία του, έζησαν όλοι όσοι βρέθηκαν στην Κεντρική Σκηνή την περασμένη Παρασκευή αργά το βράδυ. Μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, ροκ μπαλάντες, ερωτικές μελωδίες, οργισμένοι στίχοι, αλλά και καυστικά σχόλια, τολμηρή σάτιρα, πειράγματα και το κέφι μιας καλής ροκ παρέας συναντήθηκαν αυτήν τη βραδιά κάτω από τον τίτλο «Το ελληνικό ροκ του χτες και του σήμερα», με συνοδοιπόρους τους: Διονύση Τσακνή, Νίκο Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα, Λάκη Παπαδόπουλο και τους Μπλε.

Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς όταν αρχίζει να περιγράφει ή να καταγράφει την πορεία του ελληνικού ροκ τραγουδιού... Από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα, έχει περάσει πλέον μισός αιώνας. Μια μεγάλη περίοδος με πολλά σκαμπανεβάσματα όχι μόνο στο χώρο της μουσικής, αλλά και σε γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Η μουσική σαν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας, δεν θα μπορούσε παρά να συμβαδίσει με τα προβλήματα και τις ανακατατάξεις της κοινωνίας.

Συνάντηση με τις 23 αντιπροσωπείες των Κομμουνιστικών Νεολαιών και αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, που συμμετείχαν στο 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», είχε ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το Σάββατο το πρωί στην έδρα του Κόμματος στον Περισσό.

Ιδιαίτερο ήταν το ενδιαφέρον των διεθνών αντιπροσωπειών για τις εξελίξεις στην Ελλάδα που ανέλυσε διεξοδικά το στέλεχος του Κόμματος. Ο Γ. Μαρίνος παρουσίασε τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την καπιταλιστική κρίση, σημειώνοντας ότι είναι κρίσιμο ζήτημα να κατανοείται ολόπλευρα ο χαρακτήρας της, και αναφέρθηκε στη δράση του Κόμματος μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, ώστε αυτό να απαντάει στην πολύμορφη επίθεση του κεφαλαίου. Υπογράμμισε ότι η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ έχει μέτωπο απέναντι σε κάθε μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και στον οπορτουνισμό. Ανέλυσε, επίσης, τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή με την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που ανταγωνίζονται για μεγαλύτερη επιρροή και μερίδιο από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, ματοκυλώντας τους λαούς.

Ακολούθησε πλούσιος διάλογος και το ενδιαφέρον των αντιπροσωπειών στάθηκε ιδιαίτερα στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την κοινωνική συμμαχία, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις, ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, τη δράση τους στο κίνημα.