Περίσσεψαν χτες για άλλη μια φορά, στα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, οι εκτιμήσεις για ιστορικές εκλογές με κριτήριο το γεγονός ότι υπήρξε διεθνές ενδιαφέρον, αλλά και πανευρωπαϊκό, αλλά και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η «αριστερά» όπως έλεγαν, συγκέντρωνε το μεγαλύτερο ποσοστό που συγκέντρωσε μεταπολιτευτικά για να μην πούμε μεταπολεμικά, αν και οι συνθήκες δεν είναι ακριβώς οι ίδιες. Αλλωστε, και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδιζε τα περί «ιστορικής ευκαιρίας», να γυρίσει σελίδα η χώρα, ο λαός. Ενώ και οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων, αλλά και ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ στις πρωινές δηλώσεις τους εξέφρασαν την ίδια εκτίμηση. Βεβαίως, η αστική προπαγάνδα έχει τα δικά της κριτήρια για να εκτιμά με βάση τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, στοχεύοντας να επιδράσει στις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να αποδεχτούν όχι μόνο αυτά τα κριτήρια εκτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και τις συνέπειες που αυτό θα έχει στη συνέχεια για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλλά υπάρχει το υπόβαθρο, για να παρουσιάζουν με μια βαρύγδουπη εκτίμηση (ιστορικές εκλογές), μια διαδικασία που από τη φύση της δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από το να εκφράζει τον εκλογικό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Και μάλιστα, όταν οι ίδιοι που εκτιμούν την «ιστορικότητα» να εκτιμούν την ίδια στιγμή ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου δεν ταυτίζονται με τις θέσεις τους, δεν τους έχουν εμπιστοσύνη. Που σημαίνει ότι το πραγματικό κριτήριο για τους εργαζόμενους, το λαό, αν θα αλλάξει, αν θα βελτιωθεί η ζωή του ήταν αφ' ενός έξω από τη συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα, όπως βεβαίως και τα κριτήρια που το διαμόρφωσαν.

Γιατί το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι ευνοϊκό για το λαό. Είναι αρνητικό. Το πρώτο κριτήριο γι' αυτήν την εκτίμηση είναι οι απώλειες του ΚΚΕ, τις οποίες το ίδιο το ΚΚΕ εκτιμούσε με δεδομένο ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα, γνωρίζοντας ότι το κριτήριο για ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις ήταν το «μη χείρον βέλτιστον», δηλαδή ότι εμφανίστηκε η δυνατότητα δημιουργίας μιας κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ που τουλάχιστον προπαγάνδιζε ότι θα βάλει φρένο στα χειρότερα, και ίσως ανακουφίσει τη ζωή τους. Κριτήριο, που διαμορφώθηκε από την απαίτηση εδώ και τώρα λύσεις στα προβλήματα σε συνδυασμό με τη μεγάλη φθορά της ΝΔ και τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχουν αποκτήσει την απαιτούμενη άμεση πείρα από τη συμμετοχή στην οργάνωση και διεξαγωγή των αγώνων. Αλλωστε το ζήτημα της συμμετοχής στα συνδικάτα, στην οργάνωση των αγώνων είναι σε τέτοια επίπεδα, (το 15% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένο ενώ ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι πλειοψηφία), που δεν αρκεί για να επιδράσει στη ριζοσπαστικοποίηση μεγαλύτερων τμημάτων του λαού.

Επίσης το εκλογικό αποτέλεσμα, όπως και στις προηγούμενες εκλογές διαμορφώθηκε κάτω από τη γενικευμένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, σε συνθήκες οξυμένης, παρατεταμένης, οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης με την άναρχη χρεοκοπία σε βάρος των εργατικών λαϊκών στρωμάτων να εντείνεται.

Υπάρχει επίσης ένα αρνητικό στοιχείο στο εκλογικό αποτέλεσμα που συνηγορεί στην εκτίμησή μας ότι δεν είναι ευνοϊκό για το λαό, είναι αρνητικό. Η εμφάνιση του νέου δίπολου. Κεντροδεξιά-κεντροριστερά. Που μπορεί να ασκήσει αρνητική επίδραση στην ανασύνταξη του εργατικού, του λαϊκού κινήματος. Με δεδομένο το γεγονός ότι πρώτη δύναμη ήρθε η ΝΔ αλλά και το γεγονός της δύναμης που έδωσαν λαϊκές δυνάμεις στη «Χρυσή Αυγή».

Είναι γεγονός ότι πριν ακόμη από τις εκλογές της 5ης Μάη, το ΚΚΕ είχε εκτιμήσει την οργανωμένη μετακίνηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέγεθος του οποίου αποκαλύφθηκε αμέσως μετά τις εκλογές. Βεβαίως το ΚΚΕ είχε επίσης πριν τις εκλογές της 6ης Μάη εκτιμήσει για αυτές τις εκλογές - με δεδομένη τη μεγάλη φθορά των αστικών κομμάτων - τη δυσλειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και με αδυναμία διαχείρισής της. Αντικειμενικά έχει δυσκολία να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική και να αναζητεί αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αφού η εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση, όχι μόνο δε μπορούσε να λειτουργήσει, άλλωστε αυτό διαφάνηκε και στις εκλογές του 2007 και του 2009 που ο δικομματισμός έχανε ψήφους, αλλά το 2012 ήρθε συντριβή. Είχε εκτιμήσει επίσης ότι για πρώτη φορά εμφανίζεται εναλλακτική κυβερνητική λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού, εκτός των δύο αστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την κάλπικη διαχωριστική γραμμή «μνημονιακές - αντιμνημονιακές δυνάμεις» ή «δεξιά - αριστερά». Ποιο ήταν το σταθερό σημείο «μνημονιακών - αντιμνημονιακών» ή «δεξιάς - αριστεράς», όπως την προσδιόρισε ο ΣΥΡΙΖΑ; Παρά την όποια διαφοροποίηση ως προς το περιεχόμενο, η σταθερή βάση ήταν η υπεράσπιση της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ με υπερβάλλοντα ζήλο από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τη μη αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Επομένως εδώ «πάτησε» και η έκφραση της οργής και της αγανάκτησης και η λογική του «εδώ και τώρα λύση». Και διαμορφώθηκε ένα ρεύμα ψυχολογίας για ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε στις εκλογές της 6ης Μάη δεύτερο κόμμα, ενώ εμφανίστηκε η δυνατότητα αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και πιο συγκεκριμένα του σοσιαλδημοκρατικού πόλου με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι ένα κομμάτι του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, αυτό που το ονόμαζαν «πατριωτικό», ή «κοινωνικό», ή το «καλό ΠΑΣΟΚ», είχε μετακινηθεί ολόκληρο στον ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά η πλειοψηφία του μηχανισμού των εργατοπατέρων της ΠΑΣΚΕ, του Α.Τσοχατζόπουλου κλπ. Επομένως η αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας είχε ξεκινήσει, έτσι που ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ολοένα και πιο ανοιχτά ως το ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι ο Σλοβένος πρόεδρος της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών Σβόμποντα στήριξε ανοιχτά ΣΥΡΙΖΑ.

Και στη ΝΔ ήρθαν αλλαγές μικρότερης κλίμακας, με την προσχώρηση στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ., της Ντ. Μπακογιάννη και του κόμματός της, που δείχνει διεργασίες και στη λεγόμενη «κεντροδεξιά».

Βεβαίως η ΚΕ του ΚΚΕ αμέσως μετά τις εκλογές εκτίμησε ότι αυτή η περίοδος είναι μεταβατική και ως προς την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, μέχρι τη διαμόρφωση και τη σταθεροποίηση του δίπολου «κεντροδεξιά-κεντροαριστερά». Αλλά ήδη έχει προχωρήσει. Οπως επίσης έχουμε εκτιμήσει και έχουμε πει δημόσια ότι ενώ με το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, δεν προχώρησαν ακριβώς γιατί οι επόμενες εκλογές θα συνέβαλαν στην ενίσχυση του διπολικού αστικού πολιτικού συστήματος σε αντικατάσταση του δικομματικού, ενώ στην ίδια ρότα συμβάλλουν και τα ενδεχόμενα κυβερνήσεων συνεργασίας είτε «κεντροδεξιάς» με πυρήνα τη ΝΔ είτε «κεντροαριστεράς» με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκτίμηση σχετικά με το νέο δίπολο ότι είναι αρνητικό για το λαό εδράζεται στο γεγονός ότι η πολιτική τους ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, έχει ενιαία κατεύθυνση για λύση στα πλαίσια του ευρωμονόδρομου και έξοδο από την κρίση με ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, ανεξάρτητα από τις διαφορές στη διαχείριση.

Ενα στοιχείο το οποίο επίσης θα συμβάλλει στην καλλιέργεια αναμονής είναι η διαφαινόμενη τάση στα πλαίσια της ΕΕ για χαλάρωση όπως λένε του χρόνου εφαρμογής των μέτρων ή ακόμη και για να ξαναδούν ορισμένα ζητήματα του μνημονίου όπως είπε ο ΟΟΣΑ και η Λαγκάρντ, δηλαδή το ΔΝΤ. Νάτη λοιπόν και η επαναδιαπραγμάτευση. Μόνο που όλα τα παραπάνω έρχονται όχι ως αποτέλεσμα της «αντιμνημονιακής», τάχα πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως μιας τάσης για αλλαγή του μείγματος πολιτικής διαχείρισης της κρίσης η οποία βαθαίνει συνολικά στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, αλλά και διεθνώς, ιδιαίτερα μετά την όξυνσή της στην Ισπανία και το γεγονός ότι ακολουθεί η Ιταλία και πιθανά η Γαλλία. Αυτά τα ζητήματα σε συνδυασμό με την αναζήτηση «φόρμουλας» ενίσχυσης του κεφαλαίου για επενδύσεις στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αξιοποιούνται για να καλλιεργήσουν κάλπικες ελπίδες για ανακούφιση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, ενώ καμιά τέτοια ανακούφιση δεν μπορούν να φέρουν. Είναι μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου που θα φέρουν νέα αντεργατικά μέτρα αφού προϋπόθεση για έξοδο από την κρίση και επενδύσεις είναι το φτήνεμα των εργατών και βεβαίως ιδιωτικοποιήσεις. Που άλλωστε προβλέπονται και στη δανειακή. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τις τράπεζες, έχει στο πρόγραμμά του τη δημιουργία δημόσιας επιτροπής που θα εξετάσει συμπράξεις με το κεφάλαιο σε ό,τι έχει απομείνει σε κρατική ιδιοκτησία. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι προβλέπουν τέτοιες αλλαγές στην ΕΕ ή ειδικά για την Ελλάδα, βάζουν ως βασική προϋπόθεση τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις.

Στο εκλογικό αποτέλεσμα συνέβαλαν και τα παραπάνω για τη δυνατότητα θετικών δήθεν αλλαγών στα πλαίσια της ΕΕ που προπαγανδίστηκε και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την επαναδιαπραγμάτευση γεγονός που καλλιέργησε αυταπάτες, όπως και οι εκβιασμοί από τη ΝΔ για «ευρώ ή καταστροφή, χάος» ή η παραπληροφόρηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο εφησυχασμός ότι δεν πρόκειται να επιβληθεί νέα εσωτερική υποτίμηση και «κούρεμα» ή ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ όταν και τα δυό ενδεχόμενα είναι ανοιχτά ακριβώς λόγω βαθέματος της κρίσης στην ΕΕ. Σε συνδυασμό βεβαίως με το γεγονός ότι έχει συνταγή εξόδου από την κρίση, συνταγή που όμως είναι σε όφελος του κεφαλαίου. `Η ο εκβιασμός του ΣΥΡΙΖΑ «να σώσουμε το σπίτι μας που καίγεται», λέγοντας πως τώρα δεν είναι ώρα να συζητάμε σε όφελος τίνος θα βγει η οικονομία από την κρίση από τη στιγμή που η οικονομία καταρρέει! Αρα να σώσουμε τους επιχειρηματικούς ομίλους λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά σ' αυτά τα πλαίσια η παραπληροφόρηση την οποία έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι μηχανισμοί υπέρ του, και ενάντια στο ΚΚΕ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δεν ήταν μόνο αυτό που εμφανίστηκε στο τουίτερ στο διαδίκτυο, ότι η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί σε υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, (βλέπε σημερινός «Ριζοσπάστης», σελ.2). Ηταν οι φήμες το προηγούμενο χρονικό διάστημα για στελέχη του ΚΚΕ που καλούσαν σε ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ, τα ψέματα και οι ατιμίες για διαφωνίες στα καθοδηγητικά όργανα του ΚΚΕ, για παραβίαση του προγράμματός του κλπ. που στόχο είχαν με την παραπληροφόρηση να χτυπήσουν το ΚΚΕ, στο οποίο κατά τα άλλα έκαναν πρόταση συνεργασίας ενώ αποδείκνυαν και με την ύπουλη προπαγάνδα ενάντιά του ότι δεν την ήθελαν.

Υπάρχει όμως και το λεγόμενο διεθνές ενδιαφέρον. Πράγματι δεν είναι καινούριο. Ολοι θυμούνται την επιμονή του Ομπάμα πριν ενάμιση χρόνο κατά τη συνάντησή του με την Μέρκελ στις ΗΠΑ να μιλάει για αλλαγή στάσης απέναντι στην Ελλάδα και τη φροντίδα σωτηρίας της. Από τότε λέγαμε ότι με δεδομένη την οικονομική κρίση και την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή μας λόγω των υδρογονανθράκων και της μεταφοράς τους, η Ελλάδα αξιοποιείται ως πεδίο εκδήλωσής τους λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Βεβαίως υπάρχουν και άλλα στοιχεία. Η ψήφος της 6ης Μάη δεν ήταν μόνο κατά των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά εξέφραζε διαμαρτυρία και κατά της ΕΕ, αλλά χωρίς τη συνειδητοποίηση του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Και απ' αυτή την άποψη, με δεδομένη την επιδίωξη χειραγώγησης του λαού με την επόμενη εκλογική μάχη, επειδή ακριβώς στην Ελλάδα το εργατικό κίνημα είχε μεγάλη δράση και παρέμβαση, ανεξάρτητα αν αυτή είναι αναντίστοιχη με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού, το διεθνές ενδιαφέρον εστιαζόταν στο γεγονός ότι παρόμοια κατάσταση μπορεί να υπάρξει και σε άλλες χώρες της ΕΕ, αφού και σ'αυτές οι λαοί αντιμετωπίζουν την ίδια άγρια πραγματικότητα, τα ίδια βάσανα, άρα οι λαοί να μιμηθούν την ελληνική εμπειρία.

Αλλά το κύριο ζήτημα ήταν ότι η Ελλάδα, η κρίση στην οικονομία της εντάχθηκε στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ-Γερμανία, σε συνδυασμό με τα σενάρια για Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων.

Ολα τα παραπάνω συνιστούν και το πλαίσιο που διαμορφώθηκε στην εκλογική αναμέτρηση και στις 17 Ιούνη καθώς και στην απώλεια ψήφων του ΚΚΕ που όπως προαναφέραμε την εκτιμούσαμε.

Το ΚΚΕ σε όλη αυτή την περίοδο αποκάλυψε το χαρακτήρα της κρίσης, είπε στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα την αλήθεια κόντρα στις αυταπάτες και τους εκβιασμούς ότι φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και με την καπιταλιστική ιδιοκτησία ανέπαφη, πολύ περισσότερο με πολιτική ενίσχυσής της για ανάπτυξη που θα λύσει και εργατικά, λαϊκά προβλήματα. Η ζωή θα το επιβεβαιώσει γρήγορα με δεδομένο το βάθεμα και τη διάρκεια της κρίσης, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, και τις συνέπειές τους στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα ενδεχόμενα είτε της ανεξέλεγκτης πτώχευσης είτε νέου μεγαλύτερου «κουρέματος» είναι ανοιχτά, ενώ η επερχόμενη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στο τέλος Ιούνη, θα αποκαλύψει του λόγου το αληθές.

Η συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης σε μια τόσο κρίσιμη φάση, που απαιτεί γραμμή ρήξης και αντεπίθεσης, θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα σε μεγάλη ήττα του κινήματος, καθώς η συμμετοχή του ΚΚΕ, σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, θα έδινε άλλοθι στις κάλπικες ελπίδες για δυνατότητα φιλολαϊκής λύσης σε συνθήκες κρίσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία ανέπαφη και ταυτόχρονα θα συνέβαλε ώστε στη λαϊκή συνείδηση το ΚΚΕ να εμφανιστεί σαν κόμμα που δεν αντιπαλεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ από σήμερα κιόλας θα είναι στην πρώτη γραμμή για την ανακούφιση του λαού. Και βεβαίως στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος μέσα από την οργάνωση των αγώνων για λύσεις στα επείγοντα προβλήματα. Αλλά χρειάζεται και η εργατική τάξη στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους να πάρει την ευθύνη και να οργανώσει τη δράση για την υπεράσπιση της ζωής της. Το ίδιο και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλλάζοντας πρώτα απ' όλα συσχετισμούς στα συνδικάτα, μαζικοποιώντας τα, αλλά και πολιτικοποιώντας τον αγώνα κόντρα στην πολιτική που θα τους πλασάρουν ως δήθεν πορεία ανακούφισής τους.

Το ΚΚΕ έχει προτάσεις και αιτήματα για την άμεση ανακούφιση του λαού, των ανέργων, των εργατικών λαϊκών οικογενειών, των νέων ζευγαριών με μικρά παιδιά, των αυτοαπασχολουμένων που κυριολεκτικά έχουν χρεοκοπήσει, της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών, που όλοι οι αρνητικοί δείκτες είναι σε βάρος τους. Είναι έτοιμο να δράσει από κοινού με το λαό, μέσα στο λαό για να εξασφαλιστούν φάρμακα, περίθαλψη στα νοσοκομεία, στα κέντρα υγείας, εξειδικευμένα προγράμματα για τους συνταξιούχους με τις συντάξεις πείνας. Για να αντιμετωπιστεί ο άμεσος κίνδυνος στάσης πληρωμών μισθών και συντάξεων που αποτελεί πραγματική απειλή. Για να μη μείνει η λαϊκή οικογένεια από φάρμακα και τρόφιμα σε περίπτωση άναρχης πτώχευσης, νέων Μνημονίων. Θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή στην περίπτωση που εξαπολυθεί στρατιωτική επίθεση στην Συρία και στην συνέχεια το Ιράν, καθώς αυτή προετοιμάζεται και από την ΕΕ, και από το ΝΑΤΟ, και βεβαίως από τις ΗΠΑ.

Αλλά ξαναλέμε η εργατική τάξη, ο λαός έχουν την ευθύνη και τον πρώτο λόγο για να σπρώξουν τις εξελίξεις σε όφελός τους. Οι ταξικές μάχες είναι μπροστά. Και η γραμμή του ΚΚΕ θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά.