Ωστόσο, το βιβλίο πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Να αποκαλυφθεί η ουσία του και ο στόχος που υπηρετεί. Να κοιταχτεί το ξεσκέπασμά του ως χρέος από τους κομμουνιστές δασκάλους και κάθε προοδευτικό διδάσκοντα, από κάθε γονιό που θέλει να μάθει το παιδί του γράμματα. Γιατί αυτό το βιβλίο, ένα από τα «προϊόντα» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί:

• Ευθεία βολή κατά του δικαιώματος στη γνώση.
• Ευθεία βολή κατά της συγκροτημένης σκέψης.
• Ευθεία βολή κατά της εσωτερικής λογικής και της ιστορικής αλληλουχίας των γεγονότων.
• Ευθεία βολή κατά της εμβάθυνσης στις αιτίες των γεγονότων και της σχέσης αιτίας - αποτελέσματος.
• Ευθεία βολή, πάνω απ' όλα, κατά της αλήθειας, αφού ο λόγος γίνεται για γεγονότα, τα οποία δεν έγιναν και έτσι και αλλιώς, έγιναν έτσι και όχι αλλιώς.

Τα περί ελευθερίας των συγγραφέων του εν λόγω βιβλίου ή του «Παιδαγωγικού Ινστιτούτου» να γράφουν την άποψή τους, όπως διατείνονται οι 503 που υπέγραψαν υπέρ αυτού του βιβλίου (βλέπε εφημερίδα «Αυγή», 8 και 9 Μάρτη 2007) και άλλοι, είναι φούμαρα και υποκρισίες, αποτελούν συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική στο περιεχόμενο των σπουδών. Αλλο στόχο υπηρετεί η ενσωμάτωση στο σύστημα, όχι πάντως την ελεύθερη έρευνα. Και όταν ένα σύγγραμμα εντάσσεται στην υποχρεωτική εκπαίδευση, ενδιαφέρει πρώτα απ' όλους την εργατική - λαϊκή οικογένεια να κρίνει και να αντιδράσει και δεν είναι υπόθεση αποκλειστική κανενός «ειδήμονα».

Ο ισχυρισμός των «503» ότι το βιβλίο δε γράφτηκε με πολιτική εντολή και ότι είναι ιδεολογικά χρωματισμένη η κριτική που του γίνεται, συνιστά υποκρισία. Γιατί το βιβλίο και πολιτική γραμμή εκφράζει και ιδεολογικά χρωματισμένο είναι.

Η αντιπαράθεση διεξάγεται σε βάση που δίνει τη δυνατότητα σε εθνικιστές να κραυγάζουν για «τα ιδανικά και τις παραδόσεις του Ελληνισμού», αλλά και τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά να εμφανίζεται ως προοδευτική, ενώ συμβαίνει το αντίθετο, όπως και με την πρώτη. Η μη απόρριψη και των δύο σημαίνει εγκλωβισμό στις Συμπληγάδες της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η ουσία του βιβλίου: Στον εξοβελισμό των ταξικών αντιθέσεων, της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της ιστορικής εξέλιξης. Εχουν καταργήσει ακόμα και τους όρους αστική τάξη, φεουδαρχία, εργατική τάξη, καπιταλισμός. Δε συζητάμε βέβαια για τον όρο σοσιαλισμός...

Πρώτο παράδειγμα:

Η προσπάθεια να μη γνωρίσουν οι νέες γενιές τους αγώνες των γονιών και των παππούδων τους διαπερνάει όλο το βιβλίο. Απουσιάζουν παντελώς οι αγώνες της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της νεολαίας. Οι νεκροί εργάτες των μεγάλων και μικρότερων εργατικών αγώνων, οι ΕΠΟΝίτες δεν έχουν θέση σε αυτό το κατασκεύασμα. Οι αναφορές που γίνονται αφορούν σε 8 απεργίες από το 1920 έως το 1936, όπως: «1920: απεργία σιδηροδρομικών»! Μαθαίνουμε ακόμα ότι υπήρξαν «αιματηρά επεισόδια σε βάρος απεργών στη Θεσσαλονίκη»! Από ποιους; Γιατί; Αγνωστο... Προφανώς δεν ... υπήρξε ούτε ο Γ. Ρίτσος, ούτε και ο «Επιτάφιος»...

Δεύτερο παράδειγμα:

Στη σελ. 2 διαβάζουμε ότι κατά την Αναγέννηση, «μέσα σε μία ατμόσφαιρα χαράς οι άνθρωποι δημιουργούν σπουδαία έργα (...) Εμπνέονται (...) φέρνουν και πάλι (...) τον άνθρωπο στο επίκεντρο της δημιουργίας και της σκέψης»!

Φαντασθείτε: Δεν υπήρχε τότε η φεουδαρχική καταπίεση και ο τρόμος που ασκούσαν οι φεουδάρχες κατά των δουλοπάροικων! Ούτε η θηριώδης «Ιερά Εξέταση», ούτε η πείνα, η δυστυχία και ο εξανδραποδισμός των λαϊκών μαζών. Επικρατούσε γενικώς μια ατμόσφαιρα χαράς!!... Ας προέκυψαν, επιπλέον, μέσα από αυτό το πλαίσιο οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις.

Τρίτο παράδειγμα:

Στη σελ. 24 γράφεται: «Οι συνθήκες ζωής δεν είναι βέβαια παντού και για όλους τους υπόδουλους πληθυσμούς οι ίδιες. Αλλιώς ζουν για παράδειγμα οι εύπορες οικογένειες των νησιών και αλλιώς οι κολίγοι στη Θεσσαλία».

Σε ποιες συνθήκες ακριβώς ζούσαν οι κολίγοι και όχι μόνο στη Θεσσαλία; Για τη ζωή που έκαναν χιλιάδες και χιλιάδες τρωγλοδύτες, το βιβλίο απαξιοί να αναφερθεί. Αλλά δε λέει ούτε ποια ήταν η πολιτική στάση των προκρίτων και των λαϊκών μαζών, ούτε το πώς ζούσαν οι μη εύπορες οικογένειες των νησιών, σε μια σειρά από τα οποία πραγματοποιήθηκαν επαναστάσεις στα χρόνια της τουρκοκρατίας εναντίον των Ελλήνων προκρίτων (Υδρα, Ανδρος κ.ά.), τους οποίους για ένα διάστημα τα εξεγερμένα πλήθη της φτωχολογιάς φυλάκισαν και πήραν την εξουσία! Αυτά τα γεγονότα όμως, αν και δεν αναιρούν τον προοδευτικό τότε ρόλο της αστικής τάξης, δεν πρέπει να τα μαθαίνει η σημερινή νεολαία. Πρέπει να σκέφτεται ...εκσυγχρονιστικά.

Τα γεγονότα που δεν αρέσουν, φεύγουν από τη μέση...

Την προσπάθεια «εξαφάνισης» των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης υπηρετούν οι παραποιήσεις, η απόκρυψη, η επιλεκτικότητα, αλλά και οι επιμέρους σωστές παραδοχές του, που επιδιώκεται να δώσουν στο βιβλίο αληθοφάνεια.

Για όλους τους παραπάνω λόγους το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού βρίσκεται στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Και σε ό,τι αφορά στα ελληνοτουρκικά, βρίσκεται στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής ελληνοτουρκικής συνεργασίας, δηλαδή της ΝΑΤΟικής τάξης, από την οποία έχουν συμφέρον η ελληνική και η τουρκική πλουτοκρατία, όχι όμως και οι δύο λαοί. Ενα παράδειγμα:

Στη σελ. 100 του βιβλίου διαβάζουμε: Το 1922 «χιλιάδες Ελληνες συνωστίζονται στο λιμάνι (σ.σ. της Σμύρνης) προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα»! Λες και πήγαιναν κρουαζιέρα...

Αν αυτό δε λέγεται πρόκληση ή και χλευασμός προς τις χιλιάδες των δυστυχισμένων, που έπεσαν θύματα και ξεριζώθηκαν εξαιτίας των κυβερνήσεων Βενιζέλου και Γούναρη, πώς αλλιώς λέγεται; Αλλά ο στόχος είναι σαφής: Να αθωωθεί η ελληνική αστική τάξη, να αθωωθούν οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία), που κατέσφαζαν και αυτές τους πρόσφυγες, αλλά και να μην κακοκαρδιστεί η τουρκική αστική τάξη, η οποία έδινε τότε το δικό της αγώνα κυριαρχίας, έστω έχοντας προκληθεί από την ελληνική αστική τάξη.

Ωστόσο, την ουσία όλων των προηγούμενων που αναφέρθηκαν, το βιβλίο την πραγματεύεται και με τρόπο ωμό, αλλά και περίτεχνα. Πώς πλέκεται το περίτεχνο;

1. Με την αφαίρεση μιας σειράς από θρησκευτικές σκουριές σχετικά με το ρόλο της ελληνικής εκκλησίας (ρόλος Γρηγορίου του Ε΄, Παλαιών Πατρών Γερμανού κ.ά.), αλλά όχι και με αναφορά στον αληθινό ρόλο της Εκκλησίας.

2. Με την απάλειψη εθνικιστικών κραυγών του παρελθόντος, αλλά και με την παρουσίαση της δράσης του Ρήγα Φεραίου ως συνέχεια των αρχαίων χρόνων! (σελ. 39), όπου οι μαθητές ρωτιούνται: «Ποια είναι η σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα στους Αρχαίους Ελληνες και στους Νεοέλληνες;»! Η αρχαιοπληξία μπαίνει έτσι από το παράθυρο.

3. Με την επισήμανση για τη σύγκρουση Συμμάχων - φασιστικών δυνάμεων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου όμως οι ευθύνες γι' αυτόν αποδίδονται μονόπλευρα στη ναζιστική Γερμανία και γενικά στον Αξονα, ενώ οι «δημοκρατικές» καπιταλιστικές χώρες βγαίνουν λάδι. Για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι «το 1939 η Γερμανία εισβάλλει στην Τσεχοσλοβακία» (σελ.109). Δεν υπάρχει, όμως, στο βιβλίο και η αναφορά στο «Σύμφωνο του Μονάχου» (1938), τότε που η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Ενώ διαβάζουμε ότι μεταξύ των συμμάχων ήταν και η Ρωσία!! Οχι η Σοβιετική Ενωση, η οποία είναι ...άγνωστο πώς προέκυψε...

4. Με τον προσεκτικό εξωραϊσμό της αποικιοκρατίας, όπου η μόνη δηκτική αναφορά είναι εκείνη των Χριστιανών (sic) κατά των Ινδιάνων. Για όλα τα υπόλοιπα, παρακάμπτονται εντέχνως τα θηριώδη εγκλήματα του καπιταλισμού εναντίον εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων (σφαγές, δουλεμπόριο, βούρδουλας, πείνα). Αντ' αυτού διαβάζουμε: «Τα ισχυρά (sic) ευρωπαϊκά κράτη εκμεταλλεύονται τον υπόλοιπο κόσμο και επεμβαίνουν (sic) στα εσωτερικά του ζητήματα. Δημιουργούν (sic) αποικίες και υπογράφουν προνομιακές συμφωνίες»! (σελ.14).

Υπέγραφαν, όπως βλέπετε, και συμφωνίες!... Ετσι οι συγγραφείς τοποθετούνται με τον χωροφύλακα και ολίγον με το θύμα...

1. Στις 135 σελίδες του (από τις οποίες λιγότερες των 60 αποτελούν κείμενα και οι υπόλοιπες είναι φωτογραφίες, χάρτες, σκιτσάκια κ.ά.) περιλαμβάνεται η περίοδος από την Αναγέννηση μέχρι την άφιξη του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα το 1974 και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ!

2. Πραγματοποιούνται ιστορικά άλματα με τελείως αυθαίρετο τρόπο, π.χ. από το 1950 το βιβλίο πηγαίνει στο 1967. Δε χωρούσε στις σελίδες του ο Λαμπράκης, οι βασανισμένοι της Μακρονήσου, οι εκτελεσμένοι. Αυτά είναι ...κομματικά θέματα. Ενώ οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, που φιγουράρουν στο βιβλίο, ήταν μη κομματικοί...

3. Η λεγόμενη αστυφιλία, ως ένα παράδειγμα, όπως ονομάζουν οι συγγραφείς την ερήμωση των χωριών και τη συγκέντρωση του φτωχόκοσμου στις πόλεις (εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μετακίνησαν βιαίως μόνο οι κυβερνήσεις, για να μην έχει πηγές εφεδρειών ο Δημοκρατικός Στρατός, αλλά γι' αυτό δε λέγεται κουβέντα στο βιβλίο), η λεγόμενη αστυφιλία, λοιπόν, παρουσιάζεται σε μία σελίδα του βιβλίου, η οποία σελίδα περιέχει όλα κι όλα: Μια σχετική γελοιογραφία του ΚΥΡ (!), φωτογραφία της Πλατείας Ομονοίας του 1950 (!), μία αγγελία σε εφημερίδα της εποχής (1961), όπου «χωριατόπαιδο ζητείται διά πρατήριον βενζίνης...» και 59 λέξεις από δημοσίευμα της «Ελευθερίας» (8/4/1962), όπου, σ' ένα παγκάκι, ζευγάρι από την επαρχία συζητά «πώς θ' αγουράσουμε ένα ριτιρέ!...» (σελ.116). Τέτοια ... επιστημονική προσέγγιση του θέματος!

4. Το γλωσσικό ζήτημα περιέχεται σε τρεισήμισι σειρές, όπου κυριολεκτικά γράφεται: «Το γλωσσικό ζήτημα δημιουργεί μεγάλες εντάσεις στην πνευματική ζωή της χώρας, κυρίως στο τέλος του 19ου αιώνα. Οι δημοτικιστές υποστηρίζουν τη χρήση μιας κοινής και κατανοητής από όλους γλώσσας, ενώ οι αντίπαλοί τους μάχονται για μια γλώσσα που συγγενεύει με την αρχαία ελληνική» (σελ.86). Τέλος...

5. Γενικώς έχουμε να κάνουμε με «πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένα».

Εννοείται ότι το δεύτερο σκέλος των παραπάνω λόγων απουσιάζει από το οπτικό πεδίο των συγγραφέων του βιβλίου Ιστορίας. Απουσιάζει, όμως, και το πρώτο, σε πλήθος περιπτώσεων. Αναφέρονται ενδεικτικά:

1. Στη σελ. 109, οι μαθητές διαβάζουν ότι στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ρίχτηκε η ατομική βόμβα. Αλλά δε μαθαίνουν ποια κυβέρνηση ποιας χώρας την έριξε! Ούτε βέβαια για ποιον σκοπό! Αυτά οι συγγραφείς του βιβλίου και το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο» προφανώς τα θεωρούν περιττά...

2. Στη σελ. 112, υπάρχουν δύο (ολόκληρες!) σειρές για το ΕΑΜ! Σε τέτοια ...περίοπτη θέση βρίσκεται η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση. Για τον ΔΣΕ, βεβαίως, δε συζητάμε. Απλώς ονομάζεται σε μισή σειρά... Αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά και στους ιδρυτές του ΕΑΜ! Απουσιάζουν... Μήπως το ΚΚΕ δεν είχε ιδρυθεί ακόμα; (...).

Αλλά και το αν υπήρξε γερμανοϊταλική και βουλγαρική κατοχή στην Ελλάδα,παραμένει ερώτημα του αναγνώστη διαβάζοντας το βιβλίο.Ούτε οι σφαγές στο Δίστομο, ούτε οι 200 της Καισαριανής, ούτε το Κούρνοβο υπάρχουν! Για να καταπραϋνθούν οι «ευρωενωσιακοί εταίροι;

3. Στη σελ. 121, η διχοτόμηση της Κύπρου παρουσιάζεται απλώς και μόνο ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής. Ο ρόλος των ΗΠΑ, της Αγγλίας και του ΝΑΤΟ έχει εξοβελιστεί. Ενώ οι μαθητές πληροφορούνται επιπλέον ότι «η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004, δίνει νέες ελπίδες για τη λύση του ζητήματος»! Η πολιτική για το Κυπριακό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καθώς και του ΣΥΝ, προβάλλει εύγλωττα...

4. Στη σελ. 56, παρουσιάζουν την «Ιερά Συμμαχία» ως εξής: «Ιερά Συμμαχία: Συμμαχία που δημιουργείται το 1814, μεταξύ της Αυστρίας, Ρωσίας, Πρωσίας και Γαλλίας, με στόχο τη διατήρηση της τάξης και των συνόρων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών»!

Διατήρηση της τάξης (!) και των συνόρων (!). Ούτε από τη σκοπιά του αστικού Διαφωτισμού δεν κρίνουν οι συγγραφείς του βιβλίου την «Ιερά Συμμαχία», αυτόν τον δήμιο των λαών, εχθρό της Γαλλικής Επανάστασης και του 1821. Πηγαίνει ακόμα πιο πίσω η πολιτική κρίση και η τοποθέτησή τους. Προφανώς αυτό επιβάλλει ο εκσυγχρονισμένος πολιτικός λόγος, που υπερασπίζει και η «Αυγή».

5. Προκλητικά οι συγγραφείς του βιβλίου μαθαίνουν τα δωδεκάχρονα παιδιά ότι οι πρόκριτοι ή κοτζαμπάσηδες, κατά την τουρκοκρατία, ήταν: «Οι κοινοτικοί άρχοντες εκλέγονται από τα μέλη των κοινοτήτων. Οι πρόκριτοι, συνήθως μεγάλοι σε ηλικία και υποχρεωτικά άνδρες, οφείλουν να είναι ικανοί, τίμιοι και πλούσιοι. Αντιπροσωπεύουν την κοινότητα στις σχέσεις της με την οθωμανική εξουσία, κατανέμουν το ποσό των φόρων...»!! (σελ. 18).

Κατανέμουν το ποσό των φόρων, λοιπόν, οι κοτζαμπάσηδες! Το ότι μαζί με την Εκκλησία και τους Τούρκους πασάδες έπιναν το αίμα των εξαθλιωμένων μαζών, ονομάζεται «κατανομή των φόρων» στο βιβλίο!

6. Από την άλλη, τι θεωρούν ως προνόμια οι συγγραφείς του βιβλίου; «Προνόμια: διευκολύνσεις που παραχωρεί η οθωμανική διοίκηση στους υπόδουλους χριστιανούς»! (σελ. 18). Γενικώς οι υπόδουλοι είχαν προνόμια από την οθωμανική διοίκηση! Και οι χιλιάδες των πεινασμένων και οι Λόντοι, Δεληγιάννηδες, Νοταράδες, Σισίνηδες, Ζαΐμηδες και λοιποί λαογδάρτες που κατείχαν εκτάσεις μεγαλύτερες και από Τούρκους τσιφλικάδες!...

7. Ομως, φαίνεται ότι Ελληνες τσιφλικάδες δεν υπήρχαν, σύμφωνα με τους συγγραφείς της ιστορίας, όπως συνάγεται και από τη σελ. 20, όπου διαβάζουμε: «...άνδρες και γυναίκες, ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Καλλιεργούν ως ελεύθεροι καλλιεργητές τη γη, πληρώνοντας φόρο στους Οθωμανούς ή δουλεύουν ως κολίγοι στα τσιφλίκια τους». Μάλιστα, για να πείσουν οι συγγραφείς, επικαλούνται ως πηγή (!) τον πρεσβευτή Ντε Μπρεβ της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη (1590 - 1606), ο οποίος έγραφε στον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ' (σελ. 19): «Οι σουλτάνοι συνηθίζουν, όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μια επαρχία να διατηρούν θαυμαστή τάξη. (...) Οσο για το λαό, αφήνεται να ζει σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία».

Είναι ψέμα ότι ο λαός διατηρούσε τα αγαθά του, γιατί απλούστατα δεν είχε αγαθά για να διατηρήσει. Τα διατηρούσαν οι τσιφλικάδες που δεν είχαν αντισταθεί. Γι' αυτό και πολλοί κάθονταν στ' αυγά τους ή και τούρκεψαν, για να μη χάσουν τις τεράστιες περιουσίες τους. Τα προνόμιά της διατηρούσε και η εκκλησία.

8. Στη σελ. 40 πληροφορούμαστε για τον Ιωάννη Καποδίστρια μόνο ότι αρνήθηκε να αναλάβει την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας. Γιατί; Καμία απάντηση. Τουλάχιστον, ας ανέφεραν οι συγγραφείς του βιβλίου κάτι από τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ του Καποδίστρια, όπου ο ίδιος κυνικά ομολογεί γιατί επί χρόνια τασσόταν κατά της Επανάστασης, όντας υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου... Εγραψε: «...ο Αυτοκράτωρ δεν εδίσταζε να αποδοκιμάση επισήμως το εγκληματικόν των Εταιριστών κίνημα ως και την διαγωγήν του πρίγκηπος Υψηλάντου, όστις είχε την ατυχίαν να καταστή τυφλόν της Εταιρείας όργανον».²Αυτά έγραψε ο κόμης Καποδίστριας...

Στην αντιπαράθεση εθνικιστών - «εκσυγχρονιστών» υπάρχει μια κοινή βάση: Με εξαίρεση ορισμένα γεγονότα, όπως το κρυφό σχολειό (που όντως δεν υπήρξε), τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, βασικά υπάρχει σιωπή όσον αφορά στον πραγματικό ρόλο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Στο βιβλίο Ιστορίας διαβάζουμε τα εξής όλα και όλα για το Πατριαρχείο:

«Ηγέτης τους είναι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης και έχει ειδικά προνόμια. Φροντίζει τις εκκλησιαστικές υποθέσεις αλλά και θέματα σχετικά με την οικογένεια και την εκπαίδευση (σελ. 18). «Το 1454, ιδρύεται η Πατριαρχική Σχολή στην Κωνσταντινούπολη που παραμένει σε όλη τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας πνευματική εστία, όπου φοιτούν πολλοί νέοι» (σελ. 22).

Πλήρης αποσιώπηση για το τι έκανε στην πραγματικότητα το Πατριαρχείο και γενικά ο ανώτερος κλήρος, οι οποίοι: Δε φορολογούνταν. Η εκκλησία διατηρούσε όλα της τα κτήματα και μπορούσε να κληρονομήσει μέχρι το 1/3 της περιουσίας κάθε χριστιανού. Εγραψε σχετικά ο Μαρξ:³

«Οι αρχιεπίσκοποι και δεσποτάδες είνε, σύμφωνα με το νόμο, μέλη στα κοινοτικά συμβούλια και κάτω από την καθοδήγηση του πατριάρχη, κανονίζουν το φόρο υποτέλειας, που βαραίνει τους Ελληνες. Ο πατριάρχης είνε υπεύθυνος απέναντι στην Πύλη για τη διαγωγή των ομοθρήσκων του. Αυτός έχει το δικαίωμα να δικάζει τους ραγιάδες της θρησκείας του. Αυτό το δικαίωμα το μεταβιβάζει στους μητροπολιτάδες και δεσποτάδες των επαρχιών και τις αποφάσεις τους είνε υποχρεωμένοι να τις εχτελούν οι υπάλληλοι, οι κατήδες κλπ. Εχουν το δικαίωμα να τιμωρούν με πρόστιμα χρηματικά, με φυλάκιση, με ξύλο, με εξορία. Ακόμη η εκκλησία τούς δίνει το δικαίωμα του αφορισμού. Εξόν από τα χρηματικά πρόστιμα δικαιούνται να παίρνουν και διάφορους δασμούς από τις πολιτικές και εμπορικές πράξεις. Κάθε θέση της ιεραρχίας έχει και ανάλογη χρηματική τιμή. Για να επικυρώσει την εκλογή του ο πατριάρχης πληρώνει στο Ντιβάνι ένα πάρα πολύ σεβαστό ποσό. Αυτός πάλι με τη σειρά του, πουλάει τον κλήρο του στις αρχιεπισκοπές και τις επισκοπές. Αυτές οι τελευταίες, κάνοντας το ίδιο, βγάζουν στη δημοπρασία τις δευτεροβάθμιες θέσεις και τους φόρους και χειροτονούν τους παπάδες. Αυτοί κάνουν ψιλά την εξουσία που αγόρασαν απ' τα αφεντικά τους και εμπορεύονται όλες τις ιερές πράξεις: βαφτίσια, γάμους, διαζύγια και διαθήκες».

Μια σειρά εθνικιστών (π.χ. Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, Παπαθεμελής, καθηγητές κ.ά.) υποστηρίζουν ότι οι πατριάρχες και άλλοι ανώτεροι κληρικοί έγιναν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ολοκαύτωμα. Μάλιστα, ο μητροπολίτης Ανθιμος επικαλέστηκε το γεγονός ότι 50 Πατριάρχες είχαν μέσον όρο πατριαρχικής θητείας μόλις ενάμιση χρόνο.

Αυτό είναι σωστό. Με τη διαφορά ότι ο κ. Ανθιμος θα έπρεπε να είναι ακριβής και στο εξής: Από το 1623 έως το 1700, δηλαδή σε 77 χρόνια, έγιναν πράγματι 50 αλλαξοπατριαρχίες. Αλλά έγιναν με δωροδοκίες, με εξαγορές των βεζίρηδων, των αρχηγών των γενίτσαρων, ακόμα και των γυναικών του χαρεμιού. «Ο Παχώμιος ο Β΄ στα 1587 έγινε πατριάρχης πληρώνοντας 12 χιλιάδες φλωριά. Τον ρίχνει ο μητροπολίτης Φιλλιπούπολης με 24 χιλιάδες χρυσά και γίνεται αυτός πατριάρχης. Οι αντίπαλοί του πληρώνουν για να τον ρίξουν 40 χιλιάδες χρυσά».⁴

Ο Μαρξ εξήγησε τον ρυθμιστή της εξωτερικής πολιτικής του Πατριαρχείου:

«Η θρησκευτική αγανάκτηση ενάντια στους Λατίνους αποτελεί, μπορούμε να πούμε, το μοναδικό κοινό σύνδεσμο ανάμεσα στους διάφορους ορθόδοξους λαούς, που κατοικούνε στην Τουρκιά».⁵ Και ο Γ. Ζέβγος έγραψε:

«Για ν' αποκρούσει τις αξιώσεις του παπισμού το πατριαρχείο, αξιώσεις που έτειναν να πάρουν από τη δικαιοδοσία του τουλάχιστο τους σλαβικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας, στηριζόταν στο σουλτάνο. Είναι αυτονόητο ότι το πατριαρχείο ανταπόδινε πιο πλούσιες υπηρεσίες στο σουλτάνο».⁶

Στα χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, που ήταν επανάσταση εθνικοαπελευθερωτική με αστικό περιεχόμενο, καθώς και στα χρόνια τα επαναστατικά, η αστική τάξη (πλοιοκτήτες, έμποροι, τραπεζίτες, τσιφλικάδες που είχαν αστικοποιηθεί) ακολούθησε την πορεία που διήνυσαν και οι άλλες αστικές τάξεις στην Ευρώπη: Εμφάνιση και ανάπτυξη μέσα στο φεουδαρχικό πλαίσιο, συμβιβασμοί με την κυρίαρχη απολυταρχία, συγκρούσεις μαζί της και υποταγή, και τελικά, άλλοτε με ταλαντεύσεις, άλλοτε με διάφορες ξένες συμμαχίες (Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία), εναλλασσόμενες ή και μόνιμες, τελικά με την ένταξή της στην επαναστατική διαδικασία, η αστική τάξη, ως ηγετική δύναμη της επανάστασης, οδήγησε στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους.

Με βάση τα παραπάνω εξηγείται και η α ή β στάση ηγετικών παραγόντων της, συμπεριλαμβανομένων και παραγόντων της εκκλησίας.

Αναφερόμαστε κυρίως στους παπάδες και όχι στους καλόγερους, πολλοί από τους οποίους ήταν εκμεταλλευτές των λαϊκών μαζών και σκόρπιζαν το σκοτάδι για να αισχροκερδούν και να πλουτίζουν. Σε βιβλία ιστορικών που σέβονται την επιστήμη τους διαβάζουμε πλήθος παραδειγμάτων, όπου πολλοί καλόγεροι στα χρόνια της τουρκοκρατίας πουλούσαν στον κόσμο κόκαλα νεκρών ως λείψανα αγίων ή κατασκεύαζαν θαύματα για να τρέχουν οι πιστοί και να αποθέτουν στις «θαυματουργές» εικόνες τάματα, ενώ τα μοναστήρια, ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων, κατέκλεβαν τους εξαθλιωμένους ραγιάδες.

«Εκείνος που κατηγόρησε και συκοφάντησε τον Γρηγόριο ήταν ο Μητροπολίτης Πισιδίας Ευγένιος (...) Από καιρό φιλοδοξούσε να γίνει Πατριάρχης, αλλά δεν τα κατάφερε (...) Ο Ευγένιος λοιπόν πήγε και κατέθεσε πως ο Γρηγόριος ήταν ο αρχηγέτης της επανάστασης».⁷

Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (άλλοτε αρχιεπίσκοπος Αθηνών) έγραψε το 1950 την αλήθεια:

«Ο Πατριάρχης δεν ήτο μέλος της Φιλικής Εταιρείας, ούδ' υπεκίνησε την επανάστασιν, επομένως ήτο όλως αθώος της αποδοθείσης αυτώ κατηγορίας και άδικον υπέστη θάνατον».⁸

Τα ίδια γράφει και ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης,⁹ ενώ ο Ανδρέας Λασκαράτος ειρωνευόταν τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1872) που ανέλαβε να φτιάξει και να απαγγείλει ύμνο στον Γρηγόριο:

«Σε συγχαίρω(...) να προσαγορέψης τον ανδριάντα του Γρηγοράκη. Δώστου κι από μέρους μου τα γκαρδιακά χαιρετίσματά μου και πες του πως του εύχομαι να ξακολουθάει να φανατίζει τους όχλους, όσο (...) να τους κάμη ακόμη περισσότερο απ' ό,τι είναι δίπολους γαϊδάρους».¹⁰

Ο Γιάννης Κορδάτος έγραψε από το 1924 ότι ο Γρηγόριος ο Ε΄ δεν είναι εθνομάρτυρας. Και γι' αυτό «άκουσα χυδαίες βρισιές. Ομως τα νεότερα στοιχεία που ήρθαν στο φως επιβεβαίωσαν την άποψή μου ώστε και νεότεροι αστοί δημοσιογράφοι και νεότεροι κληρικοί να παραδεχτούν τη γνώμη μου. Ενας απ' αυτούς, ο Ν. Πιπινέλης, γράφει:

"...ως ορθώς παρατηρεί ο Κορδάτος, ο θάνατος του Πατριάρχου δεν έχει, παρά την ιστορικήν αξίαν μιας ασκόπου και αδικαιολογήτου βιαιότητας η οποία εις τας παραμονάς των μεγάλων γεγονότων δε σταματά τίποτε από τας αναγκαίας εξελίξεις, αλλά δίδει εις τους διψώντας από επανάστασιν λαούς το πρόχειρον λάβαρον του εκσπώντος συναγερμού"».¹¹

Οπως είπε ο Γιάννης Σκαρίμπας, «γιαγνίς ολντούς»! Που θα πει, «γράψε λάθος»¹²...

Οταν τον Νοέμβρη του 1820 ο Παπαφλέσσας πήγε στην Πελοπόννησο, σταλμένος από τη Φιλική Εταιρεία, για να ξεκινήσει η Επανάσταση, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν ένας από εκείνους που, όπως έγραψε ο Κορδάτος, «έπεσαν του πεθαμού»!¹³ Και σε σύσκεψη, που κάλεσε ο Παπαφλέσσας, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός «ξεστόμησε βαριές φράσεις και λέξεις κατά του Παπαφλέσσα. Τον είπε απατεώνα, εξωλέστατο και μιαρό. Λένε, πως ο Παπαφλέσσας εξαγριωμένος του απάντησε πως είναι μασκαράς (...) Εγινε αρχιερέας αφού δωροδόκησε τους τρανούς του Πατριαρχείου (βλ. Φραντζή "Επίτομος Ιστορία" τ. Α΄, σελ. 98 - 99, Γερμανού "Απομνημονεύματα" σελ. 23 και Φωτάκου "Απομνημονεύματα", Α΄ 172 - 173)».¹⁴

Μάλιστα, οι πρόκριτοι φυλάκισαν τον Παπαφλέσσα στο Μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, απ' όπου δραπέτευσε και σε συνεννόηση με τους Κολοκοτρώνη, Αναγνωσταρά, Καρατζά, κ.ά. συμφώνησαν ότι ο πιο κατάλληλος τόπος, για να ξεκινήσει η Επανάσταση, ήταν η Καλαμάτα.

Και μόνο όταν έφτασε η 24η Μαρτίου 1821, δηλαδή μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών, που σχεδόν όλη η Πελοπόννησος είχε ξεσηκωθεί και η Πάτρα πανηγύριζε την τουρκική υποχώρηση από τη δράση του λαϊκού ηγέτη Παν. Καρατζά και των παλικαριών του, μόνο στις 24 Μαρτίου, λοιπόν, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και μια σειρά πρόκριτοι μπήκαν στην Πάτρα με ενόπλους.

Ετσι, είναι ψέμα ότι ο Γερμανός ύψωσε πρώτος τη σημαία της Επανάστασης του 1821. Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαογέννητος ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.

Στις 24 Μαρτίου 1821 η σημαία της Επανάστασης υψώθηκε και στην Καλαμάτα από την ενωμένη δύναμη των Μανιατών, του Παπαφλέσσα, του Κολοκοτρώνη κ.ά., που έβγαλαν επαναστατική προκήρυξη στις 28 Μαρτίου 1821, «πρώτον έτος της ελευθερίας».¹⁵

Αυτή είναι η αλήθεια. Οσο για τους τρανούς προκρίτους της Αχαΐας, μαζί και ο Γερμανός, που μπήκαν στην Πάτρα στις 24 Μαρτίου 1821, από τη μία σχημάτισαν αναμεταξύ τους το «Αχαϊκόν Διευθυντήριον», δηλαδή συγκέντρωσαν στα χέρια τους όλες τις «εξουσίες»,¹⁶ από την άλλη, εξαιτίας της ανικανότητας και της δειλίας των προκρίτων και των δεσποτάδων του «Αχαϊκού Διευθυντηρίου», αλλά και εξαιτίας του φόβου τους για τη μαζική λαϊκή ένοπλη πάλη, ο τουρκικός στρατός μπήκε στην Πάτρα όπου επιδόθηκε σε σφαγές του λαού της.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, μιλώντας για το παραπάνω βιβλίο, καταφέρθηκε κατά της «παγκοσμιοποίησης» (δεν την ονομάζει καπιταλισμό) που επιδιώκει να ισοπεδώσει τα πάντα. Σημειώνουμε δύο πράγματα:

Πρώτο: Απάντηση στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί ο εθνικισμός, αλλά η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που βρίσκονται στο συγκεκριμένο έθνος - κράτος, με στόχο να εγκαθιδρυθεί σε αυτό η λαϊκή εξουσία.

Δεύτερο: Τον θεό και την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, τα οποία όπως είπε ταυτίζονται με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, δεν τα επικαλέστηκε μόνο το τμήμα του κλήρου που ήταν υπέρ της Επανάστασης του 1821, αλλά και το τμήμα του κλήρου που ήταν εχθρός της. Αλλά η Ιερά Σύνοδος φρόντισε στο παρελθόν να κάψει πολλά γραπτά κείμενα κληρικών που πήραν το μέρος των Τούρκων κατά της Επανάστασης, για να μην υπάρχουν μη βολικές μαρτυρίες...

1. Γ. Β. Πλεχάνωφ «Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «ΓΝΩΣΕΙΣ», σελ. 8.

2. ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ», σελ. 139, εκδόσεις ΜΠΑΫΡΟΝ.

3. ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΒΓΟΥ, «ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», Μέρος Α, σελ. 12 - 13, εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ» ΑΕ, Αθήνα 1945.

4. ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΒΓΟΥ, ό.π. σελ. 19.

5. ό.π.

6. ό.π.

7. Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΥ «ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ», τ. 10ος (1821 - 1832), σελ. 213, ΕΚΔΟΣΕΙΣ 20ός ΑΙΩΝΑΣ.

8. ό.π., σελ. 220.

9. ό.π., σελ. 221.

10. ό.π., σελ. 219.

11. ό.π., σελ. 220.

12. Γιάννη Σκαρίμπα «Το '21 και η αλήθεια», τ. Α΄, σελ. 34, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

13. Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΥ ό.π. σελ. 177.

14. Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΥ ό.π, σελ. 178.

15. Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΥ ό.π, σελ. 191.

16. Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΥ ό.π, σελ. 185.