Η ταυτόχρονη επαναφορά στο προσκήνιο όλων των «ανοιχτών» θεμάτων εξωτερικής πολιτικής («Μακεδονικό», Αιγαίο, Κυπριακό) έρχεται να υπογραμμίσει τα επικίνδυνα αδιέξοδα της πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που καθιστά επικίνδυνη την πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι ότι, όπως εύστοχα σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, «προτάσσουν το αμερικανικό και ΝΑΤΟικό συμφέρον στην περιοχή έναντι του ελληνικού».

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η επίσημη Ελλάδα έχει αποδεχτεί ως «βάση επίλυσης» των παραπάνω προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής «σχέδια» και «προτάσεις», που έχουν υπαγορευτεί κατ' ευθείαν από την Ουάσιγκτον (το εκτρωματικό «σχέδιο Ανάν» για το Κυπριακό, την πρόταση Νίμιτς για το Μακεδονικό, ενώ για το Αιγαίο βαδίζουν πάνω στις ΝΑΤΟικές «διευθετήσεις» συνδιαχείρισής του).

Αυτό που έχει αποδειχθεί είναι ότι οι αμερικανόπνευστες «λύσεις», δεν είναι λύσεις και διαιωνίζουν τα προβλήματα, ώστε να δικαιολογείται διαρκώς ο επιδιαιτητικός ρόλος των Αμερικανών.

Η κυβέρνηση Καραμανλή, μετά από μια πρόσκαιρη «ψύχρανση» των σχέσεων με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, λόγω «χαλαρού όχι» στο δημοψήφισμα για το «σχέδιο Ανάν» στην Κύπρο και της αναγνώρισης της ΠΓΔΜ ως «Μακεδονίας» από τις ΗΠΑ, έχει επανέλθει στους «φυσιολογικούς ρυθμούς».

Το πρόσφατο ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, στις ΗΠΑ και η συνάντησή του με την Αμερικανίδα ομόλογό του, Κ. Ράις, έθεσαν τις βάσεις για μια «στρατηγική συνεργασία». Πρόκειται για συνεργασία, που δεσμεύει τη χώρα για πιο ενεργό συμμετοχή στη σταυροφορία των ΗΠΑ «για την προώθηση της δημοκρατίας», δηλαδή συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, συμμετοχή για την ανατροπή μη αρεστών κυβερνήσεων και χτύπημα λαϊκών κινημάτων.

«Η Ελλάδα είναι πεπεισμένη ότι η στρατηγική της θέση ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον αραβικό κόσμο και οι στενές της επαφές με όλες τις εθνότητες στην περιοχή την καθιστούν σύμμαχο των ΗΠΑ», δήλωσε χαρακτηριστικά στην «Ουάσιγκτον Ποστ» ο Ελληνας ΥΠΕΞ, προσδιορίζοντας τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας στη «σταυροφορία των ΗΠΑ». Μάλιστα, πολλές φορές χαιρέτισε την «αμερικανική πρωτοβουλία, που έχει στόχο την ενίσχυση και ενθάρρυνση της επέκτασης της δημοκρατίας και της ελευθερίας στον κόσμο» και έκανε λόγο για «στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ προς περαιτέρω προώθηση της δημοκρατίας».

Προφανώς, η «προθυμία» αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει εκφραστεί στην πράξη τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, είναι που έκανε την Κ. Ράις να δηλώσει ενθουσιωδώς ότι «η Ελλάδα είναι ο καλύτερος φίλος των ΗΠΑ στα Βαλκάνια» και τον Μπους να πει ότι ο Κ. Καραμανλής είναι «σθεναρός ηγέτης». Ασφαλώς, μέτρησε και η δέσμευση της κυβέρνησης να αναλάβει «εν ευθέτω χρόνω» διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή.

Στη λογική του «ρεαλισμού» κινείται και η πολιτική της στα Ελληνοτουρκικά, όπου η κυβέρνηση πασχίζει με κάθε μέσο να διατηρεί «μονομερώς» το καλό κλίμα, αποφεύγοντας την αποσαφήνιση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Προτιμά να «σπρώχνει» στο απώτερο μέλλον, γιατί φοβάται ότι τυχόν διευθέτηση, με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, θα νομιμοποιήσει τις αμερικανοΝΑΤΟικές αξιώσεις για «μοιρασιά» του Αιγαίου.

Εχει ξεκινήσει ένας νέος γύρος στην αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια και όχι μόνο, γεγονός που εγκυμονεί νέους κινδύνους ανάφλεξης στην περιοχή, με την Ελλάδα να δίνει προσάναμμα σε μια φωτιά, που μπορεί να κάψει την ίδια, δηλαδή το λαό της. Αλλωστε, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την ενεργητική εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική δράση, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα εξωτερικής πολιτικής, που εφάρμοζε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην οποία οφείλονται όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση. Ο λαός επαγρυπνώντας πρέπει να αντιδράσει. Πολιτικά, με την καταδίκη και των δυο κομμάτων της πλουτοκρατίας, οργανώνοντας, ταυτόχρονα, τη δική του συμμαχία, στηριγμένη σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή στρατηγική.

ΦΥΛΑΚΤΟΥ

Δεκέμβρης του 1992. Σε εξέλιξη τα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα, με τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο»...

Στο κείμενο αυτό θα επιχειρήσουμε την παρουσίαση ενός ιστορικού αυτού του προβλήματος, όπως εμφανίστηκε και εξελίχθηκε στην τελευταία του φάση, δηλαδή από την αρχή του διαμελισμού της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας, το 1991, μέχρι σήμερα. Θα προσπαθήσουμε, παράλληλα, να περιγράψουμε την πολιτική του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, αλλά και την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών κομμάτων.

Με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας (Δεκέμβρης 1991) άνοιξαν οι «ασκοί του Αιόλου». Ετσι ξεκίνησε ένα έγκλημα διαρκείας κατά των λαών της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων. Ηταν το πρώτο χτύπημα της «νέας τάξης».

Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας έδωσε το έναυσμα για την ανεξαρτητοποίηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι κοινές επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών, αλλά και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, σφράγισαν τις εξελίξεις. Φυσικά, τη σφραγίδα στις εξελίξεις αυτές βάζουν οι ΗΠΑ. Σε κάθε βήμα αυτής της τραγωδίας, με τον πόλεμο στη Βοσνία και τη ΝΑΤΟική επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, εδραιώνεται ο ηγεμονικός ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Βασικό χαρακτηριστικό της «ευρωατλαντικής» επέμβασης είναι η δημιουργία προτεκτοράτων, με τα οποία εξασφαλίζεται ο έλεγχος της «πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης» και μειώνονται τα περιθώρια άσκησης επιρροής της Ρωσίας στο παρόν και στο μέλλον. Διασφαλίζονται επίσης τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας. Σ' αυτό το σχεδιασμό περιλαμβάνονται το Κόσσοβο με την πιθανολογούμενη «ανεξαρτητοποίησή» του, το Μαυροβούνιο εφόσον αποχωρήσει από το «συνεταιρισμό» με τη Σερβία και η ΠΓΔΜ.

Οσον αφορά στην τύχη της ΠΓΔΜ είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι συνεταίροι τους αξιοποιούν την εσωτερική της αστάθεια εξαιτίας των αντιπαραθέσεων μεταξύ των αλβανόφωνων και των σλαβομακεδόνων. Εξάλλου, με το πρόσχημα της αποτροπής της σύγκρουσης οι ΝΑΤΟικοί επέβαλαν τη στρατιωτική τους παρουσία από το 1993. Από το 2004 την «ασφάλεια» της ΠΓΔΜ ανέλαβε ο λεγόμενος ευρωστρατός.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αντιμετώπισαν το θέμα από τη σκοπιά της «ονοματολογίας». Δεν αντιμετώπισαν ποτέ το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και περιορίστηκαν στο να απαιτούν μια ονομασία της γειτονικής χώρας που να μην περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία», ή παράγωγά του. Ενα μέρος της άρχουσας τάξης, μάλιστα, όταν άρχισε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είχε πειστεί ότι μπορεί να ακολουθήσει πολιτική διείσδυσης στα Βαλκάνια υπολογίζοντας σε διαμελισμό της ΠΓΔΜ, απ' τον οποίο θα μπορούσε να επωφεληθεί...

Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια έγιναν υπό το κράτος μιας τέτοιας «κρυφής» επιδίωξης. Η διάψευση οδυνηρή. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μαζί τους και ο ΣΥΝ, με τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια αυτά (τα οποία τώρα θέλουν να ξεχάσουν), αλλά και με τις αποφάσεις στις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, έβαλαν τη χώρα και το λαό σε ένα «φαύλο κύκλο». Τα περιθώρια των όποιων διπλωματικών κινήσεων περιορίστηκαν και οι κυβερνήσεις, πρώτα της ΝΔ και κατόπιν του ΠΑΣΟΚ, στράφηκαν σε «φίλους» και «συμμάχους» για βοήθεια στη λύση του προβλήματος.

Η πολιτική τους ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων «συνεταίρων». Σε κάθε βήμα αυτής της πορείας οι ελληνικές κυβερνήσεις καλούνταν να μπουν όλο και πιο βαθιά στην επιχείρηση της αποσταθεροποίησης, των επεμβάσεων και της εξυπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ως αντάλλαγμα ζητούσαν την υποστήριξη στην υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Οι δύο συνεταίροι του δικομματισμού κατά την εναλλαγή τους στην κυβερνητική εξουσία και στην αξιωματική αντιπολίτευση έφεραν τη χώρα στην πρώτη γραμμή των επεμβάσεων κατά των λαών της περιοχής. Παράλληλα, επέμειναν στην αδιέξοδη πολιτική στις σχέσεις με την ΠΓΔΜ. Την πολιτική των συλλαλητηρίων ακολούθησε η πολιτική της προσαρμογής στις προδιαγραφές του «ευρωατλαντισμού». Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν αυτό που συνέβη το 1995, όταν έξω από το σπίτι του Ελληνα πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα διάβαζε στους δημοσιογράφους την «ενδιάμεση συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ», ενώ την ίδια ώρα στα Σκόπια ο ειδικός απεσταλμένος του Προέδρου των ΗΠΑ, Ρ. Χόλμπρουκ, παρουσίαζε και αυτός την ίδια συμφωνία.

Ακολουθώντας την τακτική συζητάμε (στον ΟΗΕ) και βλέπουμε, πέρασαν τα χρόνια από το 1995 έως το Νοέμβρη του 2004, οπότε η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε την αναγνώριση της ΠΓΔΜ με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Στην περίοδο αυτή, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΝ με την πολιτική του συνέβαλε αφ' ενός στη διαμόρφωση του κλίματος εθνικιστικής υστερίας στην πρώτη φάση, στη φάση των συλλαλητηρίων, ενώ στη συνέχεια συνέτεινε στη διατήρηση των αυταπατών για μια δήθεν «ευρωπαϊκή λύση» του προβλήματος. Μια «λύση», δηλαδή, από αυτούς που άρχισαν το μακελειό των Βαλκανίων το 1991, βομβάρδισαν ανηλεώς τη Γιουγκοσλαβία το 1999, και που μόλις προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο έδειξαν την πρόθεσή τους να δώσουν τη «χαριστική βολή» με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.

Ομως, ακόμα και τώρα, μετά την πρόταση Νίμιτς για τη σύνθετη ονομασία, τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δείχνουν ότι δεν μπορούν να απεγκλωβιστούν από την αδιέξοδη πολιτική της «ονοματολογίας». Επιμένοντας σε μια πολιτική που μόνο κάποιους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου στην προσπάθεια διείσδυσής τους στα Βαλκάνια βοηθάει.

Απόδειξη είναι ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να ανταλλάξουν μια αμερικανική πίεση προς τα Σκόπια για την αποδοχή της πρότασης Νίμιτς με ένα νέο «ναι» στα σχέδια για την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου. Δηλώνοντας συμμετοχή, έτσι, στην επαναχάραξη των συνόρων στο χάρτη των Βαλκανίων για να ολοκληρωθεί το έγκλημα που άρχισε το 1991.

Σ' αυτή τη δεκατετράχρονη πορεία, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στάθηκε με ιδιαίτερη συνέπεια και σταθερότητα απέναντι στο πρόβλημα. Μια συνέπεια που αναγνωρίζεται πλέον από φίλους και εχθρούς. Αντιμετωπίζοντας το θέμα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ ως μέρος του συνολικότερου προβλήματος των Βαλκανίων. Υποστήριξε ότι μόνο αν απομακρύνονταν οι αποσταθεροποιητικοί ιμπεριαλιστικοί παράγοντες από την περιοχή θα ήταν εφικτή η όποια λύση. Μια λύση για την ειρήνη, την ισότιμη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη για τις χώρες και τους λαούς των Βαλκανίων.