Οταν η πολιτεία απέναντι στην υποχρέωσή της για στήριξη των τεχνών επαφίεται στους χορηγούς, σημαίνει πως αντί να δημιουργεί υποδομές, ώστε ελεύθερα να αναπτύσσονται η καλλιτεχνική έρευνα και έκφραση, αφήνει το χώρο να αλώνεται από αλλότρια συμφέροντα. Οταν ένας συλλογικός φορέας ή κάποιος δημόσιος θεσμικός φορέας, παίρνει το δρόμο της αναζήτησης χορηγών σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας, βάζει πολύ νερό στο κρασί του. Ξέρει ότι δε θα μπορέσει να πραγματοποιήσει ό,τι είναι «εκτός ενδιαφέροντος» των χορηγών. Μ' άλλα λόγια αυτολογοκρίνεται. Εχουμε τα δραματικά φαινόμενα, σε σπουδαία Δημόσια Ιδρύματα, όπως η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αντί «πινακίου φακής», για μια χορηγία δηλαδή, να βάζει στο εκπαιδευτικό της πρόγραμμα την ίδια τη διαφήμιση του χορηγού.