ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Λεφτά υπάρχουν!

Από τη στιγμή που τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» και τα ελεγχόμενα από την οικονομική ολιγαρχία Μέσα Ενημέρωσης «είδαν» την οικονομική κρίση, το σκηνικό που παρουσιάζουν είναι ζοφερό: Εκατομμύρια εργαζόμενοι σ' ολόκληρο τον κόσμο χάνουν τη δουλειά τους. Ερχεται, λέει, και η σειρά μας. Μεγάλα συνδικάτα και διάφορες εργατικές ενώσεις στα ισχυρά κράτη υποτάσσονται στην εργοδοσία και αποδέχονται «πάγωμα μισθών», μείωση των ημερών απασχόλησης με μείωση των αποδοχών. Πρέπει -αποφαίνονται - να έρθει και η σειρά μας. Και εδώ, αρχίζουν οι...«εθνικοί διάλογοι», και η...«εθνική συνεννόηση». Είτε εκπορεύονται από τη ΝΔ, είτε από το ΠΑΣΟΚ.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να εμπλακούν σε τέτοια διλήμματα, διαπραγματεύσεις και παζάρια. Η οικονομική κρίση που χτυπάει σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι κρίση που την προκάλεσαν οι εργαζόμενοι. Ούτε είναι κρίση που προκλήθηκε επειδή δεν υπάρχουν... λεφτά. Ισα - ίσα, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η κρίση ξέσπασε εξαιτίας της μόνιμης επιδίωξης του κεφαλαίου να αυξάνει συνεχώς τα υπερκέρδη του. Η κρίση ήρθε στο προσκήνιο επειδή χρόνια τώρα η οικονομική ολιγαρχία συσσωρεύει όλο και μεγαλύτερο πλούτο στα χέρια της. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της λεηλασίας που υπέστη ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, από μια χούφτα εκπροσώπους της πλουτοκρατίας. Εχοντας σαν εργαλείο τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, που - ανεξάρτητα αποχρώσεων - υπηρέτησαν με δογματισμό τα συμφέροντα και τις αξιώσεις τους, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου «μπούκωσαν» σε τέτοιο βαθμό, που τώρα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν - όπως στο παρελθόν - την κερδοφορία των αμύθητων κεφαλαίων τους.

Τα στοιχεία που ξεδιάντροπα αυτοί οι ίδιοι δημοσιεύουν κάθε χρόνο είναι πέρα για πέρα αποκαλυπτικά για το πώς «στερέψαμε» από λεφτά. Ιδού μερικά από αυτά:

Τα κεφάλαια που κατείχαν οι πολύ μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις στη χώρα, από 392,9 δισεκατομμύρια το 2000, εκτοξεύτηκαν στα 680,6 δισ. το 2007! Αυτά τα ποσά τα πήραν, τώρα αξιώνουν κι άλλα!
Τα κέρδη που συγκέντρωσαν αυτά τα μονοπώλια, την ίδια ακριβώς περίοδο, έφτασαν σε αστρονομικά επίπεδα. Οι τραπεζίτες τσέπωσαν καθαρά κέρδη ύψους 32 δισ. ευρώ, οι βιομήχανοι 17 δισ. ευρώ, οι μεγαλέμποροι 16 δισ. ευρώ. Σύνολο εφταετίας 65 δισ. ευρώ! Αυτά τα ποσά τα πήραν, τώρα αξιώνουν κι άλλα!
Κοντά σ' αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και μερικά «ψιλά»: Τα 28 δισ. που πήραν οι τραπεζίτες, οι τόκοι των 15 δισ. που λεηλατούν κάθε χρόνο οι... θεσμικοί επενδυτές που δανείζουν το Δημόσιο, τα δισεκατομμύρια των ΣΔΙΤ, των επιχορηγήσεων της εργοδοσίας κλπ. Αυτά τα ποσά τα πήραν, τώρα αξιώνουν κι άλλα.

Οι εργαζόμενοι, που στις σημερινές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ θα προτάξουν το σύνθημα «Την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία», ξέρουν πολύ καλά ότι από το χέρι τους εξαρτάται να μην περάσουν ο εκβιασμός και οι νέες αξιώσεις της εργοδοσίας και των κομμάτων της. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι οι βαποριές με τα δισεκατομμύρια, που συσσωρεύτηκαν στα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών, είναι ο δικός τους μόχθος. Η δική τους καθημερινή παραγωγική δραστηριότητα. Η μάχη που δίνουν με τα μέσα παραγωγής και τις μηχανές για να αυξηθεί ο κοινωνικός πλούτος, τον οποίο όμως ιδιοποιούνται οι άλλοι, οι λίγοι και περιττοί. Τα υπόλοιπα είναι για... φτηνή κατανάλωση.

Συστημική δημοκρατικότητα...

Την πεποίθησή του ότι «ο ΣΥΝ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα» εξέφρασε ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία», με αφορμή την πρόσφατη διαδικασία εκλογής των υποψηφίων για τις ευρωεκλογές. Και χαρακτήρισε «διαδικασία γιορτή για την κατακτημένη εσωκομματική διαδικασία» τον τρόπο που ο ΣΥΝ επέλεξε για να εκλέξει τους υποψηφίους. Βέβαια, κάποια στελέχη του ΣΥΝ που συμμετείχαν στη γιορτή την ένιωσαν κάπως διαφορετικά. Και έκαναν λόγο δημόσια για «εκκαθαρίσεις», «κοψίματα», «αποκλεισμούς» και «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών».

Κάθε κόμμα είναι αρμόδιο και υπεύθυνο να επιλέγει τον τρόπο διεξαγωγής των εσωκομματικών διαδικασιών. Για παράδειγμα, είναι δικαίωμα της ηγεσίας του ΣΥΝ να μοιράζει στους συνέδρους του τις προγραμματικές θέσεις 400 σελίδων που θα τεθούν προς έγκριση, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει το συνέδριο. Και ταυτόχρονα είναι επίσης δικαίωμά τους να παρουσιάζουν τέτοιες διαδικασίες ως αποθέωση της δημοκρατίας. Κάτι αντίστοιχο με εκείνο που έλεγαν πριν λίγα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου όταν, χρησιμοποιώντας τον όρο «συμμετοχική δημοκρατία», επιδίωκαν να κρύψουν την πολιτική τους πρόταση που ήταν σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Ακόμα κι αυτή την εσωκομματική διαδικασία, έτσι όπως έχει εξελιχθεί, ο ΣΥΝ προσπαθεί να τη χρησιμοποιήσει για αποπροσανατολισμό και χειραγώγηση λαϊκών συνειδήσεων. Λέει με άλλα λόγια: Εχουμε πολυφωνία και αυτό μας καθιστά αυτομάτως το πιο δημοκρατικό κόμμα. Λέει συγκεκριμένα στη συνέντευξη: «Σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τη λίστα για τις ευρωεκλογές την κρατά στο συρτάρι του ο πρόεδρος και στις εκλόγιμες θέσεις συνήθως τοποθετεί τους αρεστούς του». Οταν λέει για τ' άλλα κόμματα εννοεί τα άλλα αστικά κόμματα, γι' αυτό μιλά και για τους προέδρους τους. Και σωστά πράττει. Συγκρίνει λειτουργίες ομοίων κομμάτων. Το ΣΥΝ με τ' άλλα του συστήματος...

... και πολυφωνία οπορτουνιστών

Η πολυφωνία τους λοιπόν λένε ότι είναι ταυτόσημη με τη δημοκρατικότητα. Μόνο που αυτή η πολυφωνία στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται και κατανοείται ως εξής: Να μπορεί ένα στέλεχος του ΣΥΝ να δηλώνει υπέρ του ευρωστρατού, ένα άλλο στέλεχος να τον κατακεραυνώνει, ένα τρίτο να ζητά αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και στις αρμοδιότητες που ασκεί και ένα τέταρτο στέλεχος να θέλει ένα νέο ευρωστρατό ως αντίπαλο δέος στο ΝΑΤΟ, και την Ελλάδα να παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτόν. Το ίδιο περίπου που συμβαίνει και με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αρκεί μια ανάγνωση της εφημερίδας του ΣΥΝ, της ΑΥΓΗΣ, για να δεις από σελίδα σε σελίδα εκ διαμέτρου αντίθετες τοποθετήσεις για το ίδιο θέμα. Και όλο αυτό μπορεί να σημαίνει πλουραλισμό και αποθέωση της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα..! Μόνο που όλος αυτός ο πλουραλισμός δεν είναι τίποτα άλλο από καραμπινάτο οπορτουνισμό, έτσι που να χρησιμοποιείται κάθε θέση κατά το δοκούν, και να σπέρνουν αυταπάτες για την ουσία της πολιτικής τους, σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείρισης με την ουτοπία ενός ανθρώπινου καπιταλισμού.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας ανοίγει την αγκαλιά του στον Φώτη Κουβέλη, όταν λίγες μέρες πριν ο εκπρόσωπος του κόμματός του, Θ. Καρίντζης, επικαλούνταν το καταστατικό για να αποκλείσει τη συμμετοχή του στο ευρωψηφοδέλτιο.

Αυτό που αντανακλά η δημοκρατία τους στην εσωκομματική τους λειτουργία, είναι ακριβώς αυτό που αντανακλούν και οι πολιτικές τους θέσεις και προτάσεις. Διαχείριση της κατάστασης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, καμία προοπτική για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί όλο αυτό το μείγμα αποπροσανατολισμού έχει ένα στρατηγικό στόχο: Να μπει φρένο στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να πειστούν οι εργάτες ότι μπορεί να δουν άσπρη μέρα αν ο εργοδότης τους τούς εκμεταλλεύεται λιγότερο... Αλλη ουτοπία. Επικίνδυνη. Αυτή είναι η πολιτική τους θέση και γύρω από αυτήν κλωθογυρνά ο όποιος πλουραλισμός προσπαθούν να πείσουν ότι υπάρχει.

Προστασία των κερδών

Γρηγοριάδης Κώστας

«Σωστά» εκτιμά η κυβέρνηση ότι λειτουργεί «το σύνολο των επιχειρήσεων» και εναποθέτει στην «κοινωνική ευθύνη» των επιχειρηματιών το θέμα της συγκράτησης των τιμών. Τα παραπάνω προκύπτουν από τα λεγόμενα του υφυπουργού Ανάπτυξης, αρμόδιου για θέματα αγοράς, Γ. Βλάχου την παραμονή της 15ης Μάρτη, «Παγκόσμιας Ημέρας Καταναλωτή». Ε, δεν προϋποθέτει και... διδακτορικό στα οικονομικά για να καταλάβει ο καθένας ότι από μια κυβέρνηση που βρίσκει «σωστά» τα επιχειρηματικά κέρδη που προέρχονται και από τη λεηλάτηση των λαϊκών εισοδημάτων και αναφέρεται σε «κοινωνική ευθύνη» του κέρδους δεν μπορεί να περιμένει κάτι για την προστασία των εισοδήματός του και την αντιμετώπιση της ακρίβειας.