Από τις 31 του Γενάρη έως τις 3 του Φλεβάρη 2008 πραγματοποιήθηκε στη Λίμα του Περού το 13ο Συνέδριο του Περουβιάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος, στην έδρα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, σε λαϊκό προάστιο της πόλης, μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και αισιοδοξίας για να ξεκινήσει και σε αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής, των 27 εκατομμυρίων κατοίκων, μια πορεία αλλαγών προς όφελος του εργαζόμενου λαού, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της περιοχής.

Το ΚΚΕ συμμετείχε στο συνέδριο με αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από τον Δήμο Κουμπούρη, μέλος της ΚΕ και βουλευτή, και τον Δημήτρη Καραγιάννη, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Ρ».

Συμμετείχαν ακόμα το ΚΚ Βραζιλίας, το ΚΚ Αργεντινής, το ΚΚ Χιλής, το Γερμανικό ΚΚ και παραβρέθηκαν οι πρέσβεις της Κούβας και της Βολιβίας, όπως επίσης όλα τα κόμματα της Αριστεράς του Περού: Το ΚΚ Περού - Κόκκινη Πατρίδα, που έχει προέλθει από το ΚΚ Περού - Κόκκινη Σημαία (Μαοϊκό) κατά τη μεγάλη διάσπαση που έγινε το 1964 με βάση τη ρήξη στο κομμουνιστικό κίνημα ανάμεσα στο ΚΚΣΕ και το ΚΚ Κίνας, το Ευρύ Μέτωπο της Αριστεράς, το Μέτωπο Νέας Αριστεράς, το Κόμμα Ενωμένος Λαός, το κόμμα «Εμπρός Χώρα», το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Λαϊκό Μέτωπο, η Ενότητα για το Περού.

Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε αυτή τη χώρα και να γνωρίσουμε από κοντά την πολύπλοκη κατάσταση που βιώνουν ο λαός της και οι κομμουνιστές, μέσα σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες αφού η εφαρμογή για χρόνια της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής έχει αφήσει βαθιά σημάδια. Ειδικά τη δεκαετία του '90, που με το αυταρχικό καθεστώς του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι το λαϊκό κίνημα δέχτηκε πολλά χτυπήματα. Η σημερινή αστική κυβέρνηση του Αλαν Γκαρσία είναι ένας από τους καλύτερους συμμάχους των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, μαζί με το αντιδραστικό καθεστώς της γειτονικής Κολομβίας.

Ο καπιταλισμός που αναπτύσσεται στη χώρα μαζί με την εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ, Ιαπωνίας, ΕΕ, έχουν οξύνει παραπέρα την κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που υπολείπονται κατά πολύ της πραγματικότητας, το 52% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας με το 1/4 από αυτό σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Το 70% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι σε συνθήκες υποαπασχόλησης ή ανεργίας ενώ το 80% των παιδιών κάτω των 5 χρόνων που ζουν στις φτωχές ορεινές περιοχές των Ανδεων αντιμετωπίζει το φάσμα του υποσιτισμού και της πείνας. Η κατάσταση στον αγροτικό τομέα, όπου κυριαρχούν μεγάλες πολυεθνικές, είναι απελπιστική για τους εργαζόμενους, ενώ σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις εργατών γης στη συγκομιδή φρούτων η κατάσταση προσεγγίζει συνθήκες σκλαβιάς, όπου γυναίκες δουλεύουν μαζί με τα παιδιά τους για να βγάλουν τη νόρμα που καθορίζουν οι εργολάβοι των πολυεθνικών.

Χαρακτηριστική επίσης είναι η κατάσταση στην πρωτεύουσα Λίμα, όπου μένουν 7 και πάνω εκατομμύρια άνθρωποι, με τα 3/4 να ζουν σε άθλιες συνθήκες χωρίς τα στοιχειώδη (νερό, αποχέτευση, κλπ.) σε παραγκουπόλεις που προήλθαν από καταλήψεις γης και κατακλύζουν τους λόφους της πόλης.

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πραγματοποιήθηκε το συνέδριο, σε μια κρίσιμη περίοδο, με το λαϊκό κίνημα να αναπτύσσει μετά από χρόνια σημαντικούς αγώνες. Τέτοιοι ήταν οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν την περασμένη χρονιά, στις 12 του Ιούλη και στις 8 του Νοέμβρη, που διοργάνωσε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Περού, η οποία συσπειρώνει ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις πιο αγωνιστικές δυνάμεις.

Βασικό ζήτημα με το οποίο ασχολήθηκε το συνέδριο ήταν η πάλη και οι συμμαχίες του κόμματος, η κοινή δράση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, για τη δημιουργία μιας νέας δημοκρατικής κυβέρνησης.

Το σύνθημα του συνεδρίου ήταν «Ενότητα, Οργάνωση και Πάλη για να νικηθεί η νεοφιλελεύθερη συνέχεια και να οικοδομήσουμε τη Λαϊκή Εξουσία», ενώ εξέχουσα θέση είχαν στις αναφορές των θέσεων της ΚΕ και στις ομιλίες των συνέδρων ο Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι, ο ιδρυτής του ΚΚ Περού, δημοσιογράφος και διανοητής, που ήταν ΓΓ του κόμματος μέχρι το θάνατό του, το 1930, καθώς και οι εκατοντάδες μάρτυρες του κόμματος, που ήρθαν αντιμέτωποι με πολλές δικτατορίες που γνώρισε η χώρα και έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα.

Η εισήγηση και οι θέσεις της ΚΕ υποστήριζαν την ανάγκη για ένα ευρύ μέτωπο που θα συσπειρώνει τις αριστερές πατριωτικές δυνάμεις, ώστε να δημιουργηθεί «μια εναλλακτική λύση απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό», η οποία θα δώσει τη μάχη για τη νίκη στις εκλογές του 2011, ουσιαστικά στηρίζοντας μια εκλογική συμμαχία όπου θα τεθεί επικεφαλής ο Ογιάντα Ουμάλα, ηγέτης του λεγόμενου Περουβιάνικου Εθνικού Κόμματος. Στις εκλογές του 2006 ο Ουμάλα διεκδίκησε την προεδρική εκλογή, συγκεντρώνοντας το 37%, απέναντι στον εκπρόσωπο του κεφαλαίου Αλαν Γκαρσία. Στο δεύτερο γύρο το Περουβιάνικο ΚΚ και άλλες αριστερές δυνάμεις στήριξαν τον συγκεκριμένο υποψήφιο.

Το Περουβιάνικο ΚΚ σημειώνει ότι «η πολιτική αλλαγή που θα προέλθει από τη δημοκρατική κυβέρνηση θα ανοίξει και το δρόμο προς τη σοσιαλιστική προοπτική που είναι ο στρατηγικός στόχος του ΚΚ». Στο συνέδριο επισημάνθηκε ότι πρέπει η παρέμβαση του κόμματος να μην περιοριστεί μόνο στην εκλογική συμμαχία. Χρειάζεται να δυναμώσει η αυτοτελής παρέμβασή του, η οργανωτική ιδεολογικο-πολιτική ισχυροποίηση και να ξεπεραστούν οι αδυναμίες. Ιδιαίτερος λόγος γίνεται για «τη ζημιά που προκάλεσε στο λαϊκό κίνημα η δράση του "Φωτεινού Μονοπατιού", στρατιωτικοπολιτικής οργάνωσης που έδρασε τη δεκαετία του '80» (προήλθε από τις τάξεις του ΚΚ Περού - Κόκκινη Σημαία με μαοϊκές επιρροές).

Το Περουβιάνικο ΚΚ θέτει επίσης στόχο την οργανωτική του ανάπτυξη και την προοπτική της ενοποίησης σε ένα κομμουνιστικό κόμμα με το ΚΚ Περού - Κόκκινη Πατρίδα. Ειδική αναφορά γίνεται στη στήριξη της Κομμουνιστικής Νεολαίας, στη δουλειά στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις γυναίκες και την ανάγκη ενίσχυσης του κομματικού Τύπου, που έως τώρα δεν έχει κανονική έκδοση. Το συνέδριο ολοκληρώθηκε με εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και την εκλογή στη νεοσύστατη θέση του πολιτικού υπεύθυνου του Ρενάν Ράφο Μουνιός, έως τώρα γενικού γραμματέα.