Associated Press

Τα προβλήματα διαβίωσης για τα λαϊκά στρώματα είναι τεράστια στο Πακιστάν, που αποτελεί για τον ιμπεριαλισμό προκεχωρημένη βάση

Την προεκλογική περίοδο του Πακιστάν σημάδεψε η δολοφονία της ηγέτιδας του Κόμματος του Λαού του Πακιστάν (ΡΡΡ), Μπεναζίρ Μπούτο, στις 27 Δεκέμβρη του 2007, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης. Ο δικτάτορας - πρόεδρος της χώρας, Περβέζ Μουσάραφ και το κόμμα του, ΡΜL-Q, εμφανίστηκαν αρχικά να τα «χάνουν» και οι έρευνες να οδηγούν σε αδιέξοδο. Ενα αδιέξοδο, που έγινε αφορμή να κατηγορηθεί η προεδρική πλευρά για υποκίνηση και συγκάλυψη του εγκλήματος. Προκειμένου να απαλλαγεί των κατηγοριών, ο Π. Μουσάραφ ζήτησε τη βοήθεια της Βρετανικής Σκότλαντ Γιαρντ. Οι έρευνες φυσικά και δεν απέδωσαν καρπούς, πέρα από μία έκθεση για τα αίτια θανάτου, που αποδόθηκαν σε έκρηξη και όχι σε πυρά, όπως ισχυριζόταν το κόμμα της Μπούτο, αφήνοντας τους δράστες στην αφάνεια και επιτρέποντας την αναθέρμανση των σεναρίων για το ποιος και με τι συμφέροντα προχώρησε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του δολοφονικού σχεδίου.

Το καθεστώς Μουσάραφ σπεύδει να κατηγορήσει την πλευρά των φυλών, που ζει στα σύνορα με το Αφγανιστάν και να καταδείξει ως δράστη τον Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ, ώστε να νομιμοποιήσει τις συνεχώς αυξανόμενες επιθέσεις της στην περιοχή και τις «εκκαθαριστικές» που πραγματοποιεί με τις ευλογίες των ΗΠΑ, σκοτώνοντας αμάχους και παιδιά στο όνομα του «αντιτρομοκρατικού αγώνα»...

Το ΡΡΡ εκμεταλλεύτηκε τη δολοφονία στο έπακρο, κατηγορώντας τον πρόεδρο για υπόθαλψη και υποκίνηση. Εστησε μνημόσυνα με προεκλογικό τόνο, γέμισε τις πόλεις με φωτογραφίες της Μπούτο και απαίτησε ψήφους για τη δικαίωσή της... Ο σύζυγος του θύματος, Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, χρησιμοποίησε τη δολοφονία ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ», για να ξεχαστούν οι κατηγορίες εναντίον του για διαφθορά και οικονομικές καταχρήσεις, διαδεχόμενος τη σύζυγό του στην ηγεσία του κόμματος και μιλώντας για «κάθαρση, ελευθερία και δημοκρατία» στη χώρα... Μόνο που και το ΡΡΡ έχει αποδείξει πίστη στις ΗΠΑ και πειθώ στις εντολές τους...

Αντίστοιχη και η πορεία του ετέρου διεκδικητή της πρωθυπουργίας, Ναουάζ Σαρίφ, επίσης εξόριστου πρώην πρωθυπουργού, κατηγορούμενου για συνωμοσίες, σκάνδαλα και διαφθορά. Ο Ν. Σαρίφ, ηγέτης του Κόμματος PML-N, χαίρει της υποστήριξης των νομικών κύκλων της χώρας και των δικαστικών που αποπέμφθηκαν από τον Μουσάραφ, κατά την αναστολή του Συντάγματος τον προηγούμενο χρόνο. Και αυτός εκμεταλλεύτηκε το θάνατο της Μπ. Μπούτο για να συγκεντρώσει ψήφους, αλλά και ως βήμα ενάντια στον πρόεδρο της χώρας και το κόμμα του.

Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος των ΗΠΑ, των οποίων η ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας αποδεικνύεται καθοριστική, επί σειρά δεκαετιών. Σκοπός της Ουάσιγκτον είναι να εξασφαλίσει ότι δε θα αναδειχτεί «ισλαμιστική» πολιτική δύναμη στην εξουσία που θα μπορέσει να τους «απειλήσει», αναλαμβάνοντας τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων που διαθέτει το Πακιστάν, με πρόθεση να απειλήσει τη Δύση... Αυτή είναι η επίσημη θέση των ΗΠΑ, που δικαιολογεί το γιατί αναμειγνύονται στα εσωτερικά μιας τρίτης χώρας, στην πραγματικότητα όμως η «τρομοκρατία των ισλαμιστών» και η καταπολέμησή της είναι απλά η κάλυψη των πραγματικών τους προθέσεων. Το Πακιστάν βρίσκεται σε μία ιδιαίτερα σημαντική γεωπολιτική - στρατηγική θέση, για τον έλεγχο της περιοχής. Επιτρέπει τον έλεγχο του Αφγανιστάν, που ζει υπό κατοχή εδώ και έξι χρόνια και των υπολοίπων γειτόνων του, αποτελώντας ένα σταυροδρόμι των ενεργειακών πηγών της Ανατολής. Ετσι η συμβολή στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», και οι υπηρεσίες που παρείχε στο παρελθόν και παρέχει και σήμερα το Πακιστάν, προβάλλεται ως το «δυνατό χαρτί» από το καθεστώς.

Η ΕΕ και η πολυσυζητημένη «διεθνής κοινότητα» υποτίθεται ότι εκφράζουν επιφυλάξεις για τις συνθήκες διενέργειας των εκλογών, για την κίνηση Μουσάραφ να επιβάλει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προκειμένου να αλλάξει τη δικαστική ηγεσία και να εξασφαλίσει τη νομιμότητα της εκλογής του στην προεδρία, αλλά στηρίζουν τις «αντιτρομοκρατικές» προσπάθειες, δηλαδή νομιμοποιούν τη σφαγή στις περιοχές των φυλών...

Πάντως και η «διεθνής κοινότητα» και οι επίδοξοι πρωθυπουργοί δεν ασχολούνται ουσιαστικά με τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα που ταλανίζουν το λαό της χώρας. Η ανεργία ξεπερνά κάθε φαντασία, οι μισθοί είναι εξευτελιστικοί, ενώ διαστάσεις μάστιγας λαμβάνει και η εργασία ανηλίκων, με μικρά παιδιά να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες για περισσότερες από 12 ώρες. Ενας λαός που το μέλλον του φαντάζει υποθηκευμένο σε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και πρέπει να βρει τρόπο να αντιδράσει, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, με ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού ταξικού αγώνα.