Κάθε φορά που η κυβέρνηση συζητά για την εισοδηματική πολιτική, αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να δει τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων σε συνάρτηση με την πολιτική των επιχειρηματικών κερδών. Αποτελεί, για παράδειγμα, καθεστώς η διοργάνωση ειδικών συνεντεύξεων Τύπου ή και οργανωμένων συζητήσεων στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια όπου εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των εργαζομένων ή των επιχειρηματιών διατυπώνουν (ο καθένας από τη δική του σκοπιά) αν και σε ποιο βαθμό είναι σωστή και δίκαιη η εισοδηματική πολιτική. Αν δηλαδή είναι ικανοποιητικές ή όχι οι αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις, που αποφασίζει η κυβέρνηση για τους δημοσίους υπαλλήλους, στρώνοντας παράλληλα το χαλί για ανάλογες αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες δεν οργάνωσαν μια συνέντευξη Τύπου και ποτέ δε συζήτησαν στα κανάλια για τα κέρδη και υπερκέρδη ή ακόμη και για τις ζημιές των επιχειρήσεων,που επηρεάζονται από την εκάστοτε εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και παράλληλα επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά την οικονομία.

Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός των κυβερνώντων έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Πόσες φορές δεν ακούσαμε, για παράδειγμα, τον πρωθυπουργό ή άλλα κυβερνητικά στελέχη να δυσφορούν - με δηλώσεις στις κάμερες - για τους "παχυλούς μισθούς" που παίρνουν κάποιες κατηγορίες "προνομιούχων" εργαζομένων ή και να εκφράζουν τη... συμπάθειά τους στους "μη προνομιούχους" εργαζόμενους με τους μισθούς πείνας. Με την τακτική αυτή προσπαθούν να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη στη λογική πως αυτό που μοιράζεται από την πίτα του παραγόμενου πλούτου της χώρας δεν είναι ολόκληρο το κομμάτι της πίτας (μισθοί - κέρδη), αλλά μόνο το κομμάτι της πίτας "μισθοί".Και στην προσπάθειά τους να διασπάσουν το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, κάθε φορά που συζητούν για τη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής, δίνουν απλόχερα στοιχεία για το πόσοι είναι οι υψηλόμισθοι και πόσοι οι χαμηλόμισθοι, επιδιώκοντας να φέρουν τους δεύτερους σε αντιπαράθεση με τους πρώτους.Και, δυστυχώς, μερικές φορές πετυχαίνουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη ή ακόμη και να βάζουν τους εργαζόμενους να μαλώνουν μεταξύ τους, επειδή ο ένας παίρνει περισσότερα από τον άλλο, αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα παχυλά κέρδη που τους εξασφαλίζει η οικονομική πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και φέτος, με το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, όπου σύσσωμο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης εμφανίστηκε να υποστηρίζει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι "θα τα κονομήσουν" με τις μεγάλες αυξήσεις που θα πάρουν το 1997. Μόλις την περασμένη Τετάρτη, ακούσαμε τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη - στην εφ' όλης της ύλης τηλεοπτική συνέντευξή του - να τα εμφανίζει όλα "ωραία και καλά". Ετσι, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την αδιαλλαξία της κυβέρνησής του απέναντι στους απεργούς καθηγητές και να τους φέρει σε αντιπαράθεση με την κοινή γνώμη, αλλά και τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους, είπε πως "οι εκπαιδευτικοί πήραν περισσότερα..."! Η αλήθεια όμως, που ξέρει, αλλά δε λέει ο κύριος πρωθυπουργός, είναι πως η ονομαστική αύξηση των εκπαιδευτικών φαίνεται μεγαλύτερη από τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους, επειδή η κυβέρνηση δεν έδωσε την αύξηση των 10.000 δραχμών το μήνα που είχε δεσμευτεί να δώσει το Δεκέμβρη του 1996 ο πρώην υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου.

Συνολικά όμως, η αλήθεια σχετικά με το ύψος των πραγματικών αυξήσεων που θα πάρουν φέτος οι δημόσιοι υπάλληλοι - αν και όσοι πάρουν - με το νέο μισθολόγιο είναι εντελώς διαφορετική. Και η αλήθεια αυτή, που προσπαθούν να κρύψουν συστηματικά και συνειδητά, είναι πως η κυβέρνηση Σημίτη παρατείνει την πολιτική μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων, ώστε να εξασφαλίσει τη "σταθεροποίηση και ανάπτυξη" των καπιταλιστικών κερδών.Μια πρώτη γεύση αυτής της αλήθειας θα τη ζήσουν σύντομα οι εργαζόμενοι, όταν πληρωθούν με βάση το νέο μισθολόγιο (το αργότερο το Μάη), ενώ συνολική εικόνα θα έχουν του χρόνου, που θα τους έρθει το εκκαθαριστικό της εφορίας.

Την αλήθεια, για την ουσία της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε σήμερα, παραθέτοντας στοιχεία όχι για τους εργαζόμενους που έχουν μεγαλύτερους μισθούς από κάποιους συναδέλφους τους ή αν κάποιοι πήραν μεγαλύτερες μισθολογικές αυξήσεις, αλλά για τη μοιρασιά της πίτας μισθοί - κέρδη,στην τελευταία εξαετία. Και τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν - με την αναμφισβήτητα άχρωμη και σκληρή γλώσσα των αριθμών - ότι η μονόπλευρη λιτότητα αποδείχτηκε αποτελεσματική μόνο για τα κέρδη και τα υπερκέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ενδεικτικά της άγριας διανομής και αναδιανομής των λαϊκών εισοδημάτων, με τη μεταφορά πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών από τις τσέπες των μισθωτών και συνταξιούχων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών, είναι και τα επίσημα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά:

• Το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών και άλλων εισοδημάτων (πλην μισθωτών και συνταξιούχων), ως ποσοστό του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος αυξήθηκε από 59,7% το 1990 σε 63,1% το 1995.
• Το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώθηκε σαν ποσοστό του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος από 40,3% το 1990 σε 36,9% το 1995. Για όσους τα παραπάνω ποσοστά αυτά δε λένε τίποτε, θα το πούμε διαφορετικά.

Αν η μοιρασιά της πίτας του εθνικού εισοδήματος μεταξύ αμοιβών των εργαζομένων από τη μια και από την άλλη των επιχειρηματικών κερδών και των άλλων εισοδημάτων γινόταν με τον ίδιο τρόπο που γινόταν το 1990, τότε το 1995 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα ήταν πλουσιότεροι κατά 800 περίπου δισ. δραχμές (έπρεπε να μοιραστούν μεταξύ τους 9 τρισεκατομμύρια δραχμές αντί 8,2 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν), ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη και τα άλλα εισοδήματα έπρεπε να είναι μειωμένα κατά 800 δισ. δραχμές (να μοιραστούν δηλαδή μεταξύ τους 13,3 τρισ. δραχμές αντί 14,1 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν το 1995).

Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP, το 1995, το ποσοστό αύξησης των κερδών των 3.600 βιομηχανικών επιχειρήσεων (κερδοφόρων και ζημιογόνων) ήταν 38%, ενώ την ίδια χρονιά η ονομαστική αύξηση των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν ξεπέρασε το 3,8% ή το 10%, αν δεχτούμε τους ισχυρισμούς που προβάλλει η κυβέρνηση.

***

Αλήθεια, γιατί δεν είπε τίποτε για όλα αυτά ο κύριος πρωθυπουργός; Με ποιο σκεπτικό δηλαδή "δεν αντέχει η οικονομία" για προστασία και βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, αλλά αντέχει για την προκλητική αύξηση των καπιταλιστικών κερδών; Πού βρίσκει τη δύναμη και την τόλμη αυτή η κυβέρνηση να τα βάζει με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού (και αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά τους με πρόσχημα την "αντοχή της οικονομίας"), αλλά δε θίγει ούτε στο ελάχιστο την ασυδοσία, τα προνόμια και τα υπερκέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, που αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του λαού; Και τέλος: Πώς είναι δυνατόν να έχει ξεσηκωθεί όλη η Ελλάδα - με εξαίρεση τους μεγαλοεπιχειρηματίες - ενάντια στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και ο καθηγητής κύριος Σημίτης να υποστηρίζει πως αυτή η πολιτική είναι και "προοδευτική" και "κοινωνικά δίκαιη" και... "αριστερή";

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Η "Τσιπίτα Ιντερνάσιοναλ" πριν μερικά χρόνια - συγκεκριμένα το 1990 που ιδρύθηκε - ήταν απλώς "Τσιπίτα". Μέσα σε έξι χρόνια γιγαντώθηκε, έγινε όμιλος με συμμετοχή και της "ΔΕΛΤΑ" και έγινε "Ιντερνάσιοναλ", με εργοστάσια στη γειτονική Βουλγαρία, στην Πορτογαλία και την Αίγυπτο. Το 1995 τα κέρδη του εργαστασίου στη Λαμία άγγιζαν τα 1,2 δισ. δραχμές και το 1996 πάνω από 1 δισ. δραχμές μπήκαν στις τσέπες των ιδιοκτητών.

Τα κρουασάν, τα τυρογαριδάκια, τα πατατάκια και τελευταία τα "bake rolls", αγαπημένες τροφές της νεολαίας - και όχι μόνο - πέρα από τα τεράστια κέρδη που απέφεραν, της έδωσαν το δικαίωμα να φέρεται και σπόνσορας ως "Τσιπίτα Πανιώνιος"...

Πίσω όμως απ' όλη την ελκυστική εικόνα που έχει σχηματίσει στην "ελεύθερη" αγορά για την εταιρία ο ιδιώτης Θεοδωρόπουλος (πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης), κρύβεται η μαύρη, κατάμαυρη κατάσταση για τους 800 εργαζόμενους που "γεύονται" τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, κατά τα πρότυπα της "Λευκής Βίβλου" και των ανάλογων κατευθύνσεων ΣΕΒ - κυβέρνησης. Ανάμεσά τους, και αυτοί που περιμένουν στο "ακουστικό" τους για να κάνουν τέσσερα μεροκάματα το μήνα!

Από πληροφορίες που καταφέραμε να συλλέξουμε από εργαζομένους και απολυμένους - γιατί η πρόσβαση και επαφή με το εργοστάσιο είναι ουσιαστικά απαγορευμένη - μάθαμε ότι: Η επιχείρηση απασχολεί θεωρητικά 800 εργαζομένους. Από αυτούς οι 300 - 350 απασχολούνται με συμβάσεις αορίστου χρόνου και οι υπόλοιποι 450 - 500 με εξάμηνες συμβάσεις.Η σχέση απασχόλησης γυναικών - ανδρών είναι 70% - 30%

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έστω και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι εργαζόμενοι "έδεσαν το γάιδαρό τους" για έξι μήνες, αφού η εταιρία ειδοποιεί τηλεφωνικά όποιον εργαζόμενο αυτή επιθυμεί ή έχει υποδειχτεί από ντόπιο βουλευτή ή παράγοντα, να πάει για δουλιά. Αφού γίνεται η πρόσληψη, δηλώνεται στον ΟΑΕΔ για να πέσει η επιδότηση. Ο κάθε προσλαμβανόμενος με τη μέθοδο αυτή, υποχρεώνεται να υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό, ότι δέχεται να απασχολείται από μία 1 (μία) ημέρα τη βδομάδα ως....4 (τέσσερις) ημέρες το μήνα.

Κανένας εργαζόμενος δε γνωρίζει τις συμβατικές του υποχρεώσεις και τις εργασιακές του σχέσεις, σύμφωνα με το υποχρεωτικό για τους εργοδότες εκτέλεση ΠΔ 156, κατόπιν οδηγίας της ΕΕ που ισχύει από το 1995.

Ανάλογα με τις παραγγελίες που έχει η εταιρία, χρησιμοποιεί και το μόνιμο προσωπικό.Για παράδειγμα, μπορεί να σταματήσει για μία ή και δύο βδομάδες κάποιο παραγωγικό τμήμα και να θέσει σε διαθεσιμότητα τους αντίστοιχους εργαζομένους. Σε άλλες περιπτώσεις η εντατικοποίηση της εργασίας φτάνει σε εξοντωτικά σημεία, ενώ πάγια "ιδιορρυθμία" των επιχειρηματιών είναι να μεταφέρουν την ευθύνη στις εργαζόμενες, που κάτω από το φόβο της απόλυσης, αναγκάζονται να υπογράφουν ότι δέχονται να δουλεύουν νύχτα.

Οι επιχειρηματίες, όμως, έχουν βρει και άλλο τρόπο προσπορισμού εύκολων χρημάτων. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα είχε αρκετό ενδιαφέρον ο έλεγχος στην εκτέλεση διάφορων ενδοεπιχειρησιακών προγραμμάτων κατάρτισης του προσωπικού. Οπως, για παράδειγμα, αν γίνονται ή αν τελειώνουν ποτέ...

Οι ιδιοκτήτες της εταιρίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της κυβέρνησης για "διείσδυση στο βαλκανικό χώρο" και εκμεταλλευόμενοι τα επιπλέον κίνητρα, μεταφέρουν μηχανήματα του τμήματος κρουασάν του εργοστασίου της Λαμίας, στη Βουλγαρία.

Αφήσαμε τελευταία - όχι σε σημασία - την ανυπαρξία και απαγόρευση δημιουργίας σωματείου, προκειμένου να το συνδυάσουμε με το σλόγκαν των επιχειρηματιών που είναι "το εργοστάσιο πάει καλά, γιατί δεν υπάρχει σωματείο"!Αυτός είναι ο γνωστός μας - άγνωστος "μίστερ Τσιπίτα", ή "Τσιπίτα - Πανιώνιος", ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί. Και θα είναι αυτός, αν οι εργαζόμενοι δεν αναδείξουν και δεν κάνουν πράξη το δικό τους "σλόγκαν" που δεν μπορεί να είναι άλλο από το: Ενότητα και αγώνας.

Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ