«Κατ' αρχήν, από την πλευρά των εκπροσώπων στο Συμβούλιο Ασφαλείας, οι εκπρόσωποι της Ισπανίας και της Βρετανίας προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη θέση τους, βεβαίως έχοντας πλήρη την αντίθεση όλων των ευρωβουλευτών που ήταν εκεί», δήλωσε προς το «Ρ» ο Κώστας Αλυσσανδράκης και πρόσθεσε ότι οι πρέσβεις Γαλλίας και Γερμανίας προσπάθησαν να καταδείξουν ότι τάσσονται σταθερά κατά του πολέμου.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι στην ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ προς τους πρέσβεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, τι θα πράξουν οι χώρες τους σε περίπτωση που γίνει έτσι κι αλλιώς ένας πόλεμος, θυμίζοντας ότι υπάρχει ένα γαλλικό αεροπλανοφόρο στην περιοχή, αλλά και ότι η Γερμανία έχει δώσει πλήρη χρήση του εδάφους και του εναέριου χώρου της ...δεν υπήρξε κάποια απάντηση.

Στη συνάντηση με τον Χανς Μπλιξ, η εικόνα που μεταφέρθηκε ήταν αντίστοιχη με αυτήν, που ο ίδιος είχε εκθέσει μια μέρα πριν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ότι, «δηλαδή, υπάρχει πρόοδος αναφορικά στον αφοπλισμό του Ιράκ, αλλά υπάρχουν δυσκολίες στην επιβεβαίωση της καταστροφής των όπλων που έχουν δηλώσει ότι έχει καταστρέψει το ιρακινό καθεστώς. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι με τον Χανς Μπλιξ, που φαίνεται ότι κάνει αντικειμενικά τη δουλιά του, αλλά στις ερμηνείες που δίνονται στα λεγόμενά του».

Από την πλευρά των αξιωματούχων του ΟΗΕ, το ζήτημα που τέθηκε προς συζήτηση είναι η νομιμοποίηση εντός της διεθνούς κοινότητας μιας απόφασης, που έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα, «δηλαδή απασχολούσε το ζήτημα ότι ενδέχεται το ΣΑ να λάβει απόφαση που θα έδινε το "πράσινο φως" για μία επίθεση, αλλά το γεγονός αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η απόφαση νομιμοποιείται στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, που θέτει ένα σημαντικό πρόβλημα για την ίδια την υπόσταση και το κύρος του ΟΗΕ», όπως τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

- Στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά και τις υπόλοιπες επαφές που είχατε στον ΟΗΕ, υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο να μην υπάρξει απόφαση. Ποιο είναι το μέλλον;

- Στην περίπτωση της Γαλλίας, πριν καν τις δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ, ο πρέσβης μάς τόνισε χαρακτηριστικά ότι «δε μας αρέσει να μιλάμε για βέτο, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουμε μία δεύτερη απόφαση».

Οσο για το μέλλον, όπως προείπα, Γαλλία και Γερμανία δεν απάντησαν. Επισήμως, δεν υπάρχει καμία αναφορά ή δήλωση. Μόνο μία νύξη και αυτή κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τον εκπρόσωπο της Κομισιόν στην Ουάσιγκτον, όπου, στην ερώτησή μου τι θα κάνει η ΕΕ σε περίπτωση πολέμου, θα εμπλακεί ή όχι, δεν είχα απάντηση ...απλά ότι «μετά την επίθεση, στην κατάσταση που θα διαμορφώνεται, η ΕΕ δεν μπορεί να μείνει έξω», που καταδεικνύει ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα υπάρξει εμπλοκή. Τώρα πώς θα υπάρξει αυτή η εμπλοκή, δε διευκρινίζεται.

Βάσει των υφιστάμενων δεδομένων, μόνον η Γαλλία θα είχε τη δυνατότητα άμεσης εμπλοκής, εκτός εάν ο πόλεμος διαρκέσει, δίνοντας, χρονικά, τη δυνατότητα και στους υπολοίπους. Εάν τους το επιτρέψουν φυσικά οι Αμερικανοί, οι οποίοι επιθυμούν να κάνουν μόνο τους τη βρωμοδουλιά.

- Δηλαδή, η Γαλλία έχει προετοιμαστεί διά παν ενδεχόμενο;

- Νομίζω ότι αυτό δείχνει η στάθμευση του αεροπλανοφόρου «Σαρλ ντε Γκολ» στην περιοχή. Αν και επισήμως το αρνούνται και κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει κάτι, νομίζω ότι έχουν τη δυνατότητα.

Από την πλευρά των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων, υπήρξαν συναντήσεις με βουλευτές που αντιτάσσονται στον πόλεμο. Ο αριθμός των βουλευτών που αντιτίθενται στον πόλεμο έχει μια σημαντική αύξηση, σε σχέση με αυτούς που είχαν αντιταχθεί στον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν, τονίζει ο Κώστας Αλυσσανδράκης και προσθέτει: «Να σημειώσουμε ότι τότε είχαν αντιταχθεί περίπου 20 βουλευτές, ενώ σήμερα ο αριθμός αυτών είναι 130. Οι περισσότεροι είναι μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος και μας τόνισαν χαρακτηριστικά ότι τα δύο τρίτα των μελών του κόμματος τάσσονται κατά του πολέμου και, ασχέτως εάν είναι στη μειοψηφία σήμερα, έχει τη σημασία του. Υπάρχουν συγκεκριμένες φιλειρηνικές δραστηριότητες που ξεκινούν και από βουλευτές, όπως στην περίπτωση της Κίνησης Γυναικών, που βρίσκεται κοντά στην βουλευτή Μπέρνις Τζόνσον, που συμμετείχε στην εκδήλωση περικύκλωσης του Λευκού Οίκου, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας... Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι δεν έχουν εξαντληθεί όλες οι δυνατότητες αφοπλισμού του Ιράκ και κάποιοι που τάσσονται ενάντια στην επέμβαση, με τρόπο που δε διαφέρει σημαντικά από αυτόν του φιλειρηνικού κινήματος. Εντούτοις, εντός του Κογκρέσου ελάχιστα γίνονται».

Επαναλαμβάνεται ότι το ζητούμενο, κυρίως, δεν είναι αυτός καθαυτός ο πόλεμος, αλλά η υποδούλωση του Ιράκ και του λαού του από τα ευρω-ατλαντικά συμφέροντα. Η τεράστια συγκέντρωση πολεμικών μέσων, επομένως, πέρα από την ψυχολογική σημασία για την υποταγή του Ιράκ, έχει μια ουσιαστικότερη έννοια. Είναι αυτή που συνδέει το πρόβλημα με το ευρύτερο ζήτημα της οικονομικής και στρατηγικής έλευσης της Νέας Τάξης. Αυτό σημαίνει ότι η τεράστια αυξανόμενη συσσώρευση πολεμικών μέσων δύναται να χρησιμοποιηθεί σε βάθος χρόνου σε επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις, σε πλείστα σημεία της ευρύτερης περιοχής.

Πάνω από τα άκρως σημαντικά συμφέροντα με το ζήτημα του Ιράκ, υπάρχει το ευρύτερο ζήτημα της ολοκληρωμένης έλευσης της Νέας Τάξης, στην οποία, έτσι κι αλλιώς, εντάσσεται το Ιράκ ως ένα επιμέρους σημαντικό θέμα. Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται και το νόημα του ξεχωριστού ποιοτικού βήματος που έχει η υποδούλωση του Ιράκ με αυτά ή εκείνα τα μέσα. Δηλαδή, το βαθύτερο νόημα του «ποιοτικού βήματος», αν όχι άλματος, βρίσκεται στο πλαίσιο της επιβολής του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού ως πολύτιμο βήμα διευκόλυνσης, πολλαπλής οικονομικής και γεωστρατηγικής σημασίας. Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία που εξαντλείται αυτοεπαναλαμβανόμενη στην καταστρεπτική συνέπεια του πολέμου, αδυνατεί ή δε θέλει να εισχωρήσει στο κουκούτσι του πορτοκαλιού και εμμένει στις συνέπειες δειγμάτων της φλούδας του.

Η υπερσυγκέντρωση πολεμικών αρμάδων στον Κόλπο κι η προετοιμασία άλλων στη Σούδα της ελληνικής Κρήτης, συμπεριλαμβανομένων των γαλλικών πολεμικών, δεν έχουν το νόημα μόνο μιας πολεμικής κατάκτησης του Ιράκ. Αντίθετα, μια τέτοια σύγκρουση με εξαρχής απώλειες συμμαχικές, μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία μιας ολοκληρωτικής συμμετοχής της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης στον πόλεμο που θα υπερβαίνει τα περιορισμένα οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά όρια του Ιράκ.

Χρειάστηκε ο πόλεμος κι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας για να διατυπωθεί το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ στη γιορτή των πενήντα χρόνων του που προβλέπει τις εκτός των ορίων του επεμβάσεις ακόμη και για προληπτικούς λόγους. Σήμερα, ενώ η προσοχή της ευρωπαϊκής, δυτικής κυρίως κοινής γνώμης είναι στραμμένη στις κυβερνήσεις, ένας σιδηρόφραχτος μιλιταριστικός συνασπισμός, το ΝΑΤΟ, αναλαμβάνει από μόνο του την εκκαθάριση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής από κάθε μορφή ακόμη και λεκτικής αντίστασης. Δηλαδή, όλα δείχνουν ότι επικρέμαται ένας πολεμικός κίνδυνος που υπερβαίνει τα δραματικά όρια κινδύνου του Ιράκ.