Από την τελευταία κινητοποίηση των εργαζομένων στο Δημόσιο

Ολη αυτή η κατασυκοφάντηση του δημόσιου τομέα και των εργαζομένων σε αυτό στοχεύει τις υποτυπώδεις κρατικές κοινωνικές παροχές προς τα λαϊκά στρώματα. Οι λαϊκές οικογένειες, οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα με αναπηρία είναι αυτοί που θα χάσουν κυριολεκτικά τα πάντα. Ο «σκληρός πυρήνας» του κράτους, η αντιλαϊκή και κατασταλτική του φύση (κατασταλτικοί και φοροεισπραχτικοί μηχανισμοί, δικαστήρια, δημόσια διοίκηση κλπ.) δεν θα πειραχτούν. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα αν δει κανείς από ποιους τομείς έχει ξεκινήσει η συρρίκνωση του Δημοσίου:

1) «Πετσόκομμα» στους εργαζόμενους.

Από το 2009 απολύθηκαν πάνω από 30.000 εργαζόμενοι «stage» και μειώθηκε κατά 75.000 ο αριθμός των συμβασιούχων. Ως γνωστόν οι «stage» και οι συμβασιούχοι κάλυπταν κενά σε καίριες υπηρεσίες για τα λαϊκά στρώματα, όπως παιδικοί σταθμοί, καθαριότητα, δημόσιες υπηρεσίες, ασφαλιστικά ταμεία, γραφεία του ΟΑΕΔ κ.ά. Επιπλέον μειώθηκαν κατά 50.000 οι δημόσιοι υπάλληλοι μέσω συνταξιοδοτήσεων που δεν αναπληρώθηκαν. Η κυβέρνηση «καμαρώνει» γι' αυτό, όταν ήδη το 2010 και το 2011 μόνο έχουν συνταξιοδοτηθεί 23.000 εκπαιδευτικοί, σύμφωνα με την υπουργό Παιδείας, χωρίς να υπολογίζονται οι χιλιάδες που θα συνταξιοδοτηθούν αυτή την περίοδο. Στο μεταξύ η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων θα φτάσει συνολικά τους 150.000 μέχρι το 2015. Μείωση που θα οξύνει την ταλαιπωρία στις δημόσιες υπηρεσίες, θα καταργήσει τμήματα και υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για τα λαϊκά στρώματα.

Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου στις 8 Σεπτέμβρη για το θεσμό του κρατικού υπαλλήλου, όπου «ο υπάλληλος είναι διαθέσιμος για το σύνολο του δημόσιου τομέα», «δηλαδή, εάν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό σε συγκεκριμένα νοσοκομεία, σχολεία ή φορείς του Δημοσίου, αυτό θα μπορεί να μετακινείται σε άλλους χώρους».

Οχι μόνο πλεονάζον προσωπικό δεν υπάρχει - ιδιαίτερα σε τομείς πρώτης ανάγκης για τη λαϊκή οικογένεια - αλλά τραγικές ελλείψεις. Για παράδειγμα, τι μειώσεις μπορούν να γίνουν στην ήδη «κουτσουρεμένη» Πυροσβεστική, που υπολειτουργεί με ελλείψεις σε άψυχο και έμψυχο υλικό; Δεν θα θέσει, μια νέα συρρίκνωσή της, σε κίνδυνο την προστασία των δασών, την πυρόσβεση, δεν θα υποβαθμιστεί η ίδια η ποιότητα ζωής και η ασφάλεια των λαϊκών στρωμάτων; Μερικά αποκαλυπτικά παραδείγματα για το καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας:

Η κυβέρνηση επιβάλλει στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, σε έναν κρίσιμο και ευαίσθητο τομέα της Υγείας, να μειώσει το 10% από τους 56 εργαζόμενους. Το Ινστιτούτο στεγάζεται στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και εφαρμόζει δωρεάν σε κάθε παιδί που γεννιέται στη χώρα Προληπτικό Ανιχνευτικό Πρόγραμμα Νεογνών, διερεύνηση, κλινική αντιμετώπιση και γενετική συμβουλευτική σε πλήθος σπάνιων παθήσεων. Η μείωση του προσωπικού θα έχει σημαντικές επιπτώσεις σε έναν τόσο νευραλγικό τομέα. Το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) είναι το μοναδικό στη χώρα κέντρο για τυφλούς μαθητές και δεν καλύπτει τις ανάγκες όλων των τυφλών. Εδώ και χρόνια μεγάλο βάρος της λειτουργίας του σηκώνουν συμβασιούχοι εργαζόμενοι, ενώ λόγω των ελλείψεων και της υποχρηματοδότησής του διακυβεύεται η ύπαρξή του. Στο ΚΕΑΤ επιβάλλεται μείωση προσωπικού κατά 10%.

Γενικότερα, από τους 151 φορείς που μπαίνουν στην «εφεδρεία», πάνω από 30 αφορούν σε Πρόνοια - Υγεία. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ήδη 185.000 παιδιά με αναπηρία μένουν εκτός Ειδικής Αγωγής, εκτός άλλων δομών Πρόνοιας που έχουν ανάγκη. Πού θα πάνε αυτά τα παιδιά, συνολικά τα άτομα με αναπηρία; Είτε θα τα αναλάβει η οικογένεια, σηκώνοντας αφόρητο βάρος χωρίς να έχει και την επιστημονική γνώση να το κάνει, είτε θα καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα.

Αλλο παράδειγμα είναι οι δημόσιες μεταφορές: Κόβεται ή μεταφέρεται αλλού το προσωπικό, κόβονται δρομολόγια, εξαναγκάζοντας τον κόσμο να περπατάει μεγάλες αποστάσεις ή να πληρώνει ταξί ακόμα και για να πάει στη δουλειά του. Ηδη γραμμές λεωφορείων και τρόλεϊ έχουν κοπεί, ήδη η ώρα αναμονής στον ΗΣΑΠ έχει φτάσει στα 10 λεπτά. Ταυτόχρονα, το κόστος των εισιτηρίων έχει αυξηθεί κατά πολύ και οι επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα το αυξήσουν κι άλλο, τα ΜΜΜ θα γίνουν λιγότερο ασφαλή, λιγότερο αξιόπιστα.

2) «Τσεκούρι» σε κρατικούς πόρους.

Τέλος Αυγούστου το υπουργείο Οικονομικών εξήγγειλε μειώσεις, ανάμεσα σε άλλους, και στους εξής τομείς: Σε νοσηλευτικά ιδρύματα, Κέντρα Υγείας και ερευνητικά προγράμματα κατά 9.210.000 ευρώ (ποσοστό μείωσης 28%). Στο ΕΚΑΒ κατά 1.900.000 ευρώ (-15%). Σε δαπάνες νοσοκομειακής και φαρμακευτικής περίθαλψης σε οικονομικά αδύνατους κατά 1.600.000 ευρώ (-17%). Σε μονάδες ψυχικής υγείας κατά 36.895.000 ευρώ (-45%). Στο ΚΕΘΕΑ κατά 11.730.000 ευρώ (-51%). Σε λοιπά νοσηλευτικά και υγειονομικά ιδρύματα κατά 4.390.000 ευρώ (-49%). Στον ΟΚΑΝΑ για τα κέντρα πρόληψης κατά 4.500.000 ευρώ (-50%). Σε Περιφέρειες για δαπάνες λειτουργίας πάσης φύσεως προνοιακών ιδρυμάτων κατά 8.396.000 ευρώ (-60%). Σε μονάδες κοινωνικής φροντίδας (ΝΠΔΔ) κατά 2.050.000 ευρώ (-13%).

Οι ανάγκες «ζωής και θανάτου» των λαϊκών στρωμάτων σε ασθενοφόρα, Κέντρα Υγείας, νοσηλευτικά και υγειονομικά ιδρύματα, πρόληψη από τη μάστιγα των ναρκωτικών - που έτσι κι αλλιώς έμεναν ακάλυπτες - τώρα κυριολεκτικά σαρώνονται. Οποιος πληρώνει θα «αγοράζει» ακόμη και την ίδια τη ζωή και υγεία...

3) Δραματική υποβάθμιση σχολείων, νοσοκομείων, προνοιακών δομών.

Πώς εκφράζεται η «συρρίκνωση του δημόσιου τομέα» στα σχολεία; Αυτή τη στιγμή τα σχολεία είναι «γυμνά»: Δεν έχουν βιβλία, πετρέλαιο, γραφική ύλη, ούτε χαρτί υγείας σε κάποιες περιπτώσεις. Ολα καλούνται οι γονείς να τα πληρώσουν. Ακόμα και «μερεμέτια» ή βάψιμο σχολείων αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι γονείς. Με τη συγχώνευση 2.000 σχολείων, χιλιάδες μαθητές δεν έχουν εξασφαλισμένη ούτε καν τη μεταφορά τους στο πλησιέστερο σχολείο. Ταυτόχρονα χιλιάδες είναι τα κενά σε καθηγητές, τα οποία η κυβέρνηση «μπαλώνει» με φθηνούς ωρομίσθιους εργαζόμενους που τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο. Η υπουργός στη Βουλή στις 20 Ιούνη είχε κάνει λόγο ακόμα και για εθελοντική εργασία συνταξιούχων εκπαιδευτικών στα σχολεία, ενώ έχει ανοίξει η όρεξη δημάρχων να προσλάβουν άνεργους εκπαιδευτικούς μέσω των προγραμμάτων «κοινωφελούς εργασίας». Με τη λεγόμενη αποκέντρωση του «Καλλικράτη» τα σχολεία θα τα λειτουργούν οι δήμοι, οι οποίοι θα «κόβουν» ανάλογα με τα οικονομικά τους, θα επιβάλλουν δίδακτρα, τροφεία κλπ.

Εκατοντάδες δημοτικοί παιδικοί σταθμοί σε όλη τη χώρα θα ξεκινήσουν να λειτουργούν στα τέλη Οκτώβρη ή αρχές Νοέμβρη, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού! Πολλοί δήμοι για να εξοικονομήσουν χρήματα προτίμησαν να πάρουν 8μηνίτες και όχι 12μηνίτες συμβασιούχους. Αυτό είχε άμεση επίπτωση για χιλιάδες νέα ζευγάρια: Αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι, προσπαθούν με συγγενικά πρόσωπα να καλύψουν αυτή την ανάγκη ή πληρώνουν κάποιον για να προσέχει το παιδί. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι πληρώνουν εκατοντάδες ευρώ το χρόνο τροφεία, ενώ πάνω από 15.000 παιδιά έμειναν έξω από τους παιδικούς σταθμούς. Ας σκεφτούν οι γονείς τι επιπτώσεις θα έχει στην ασφάλεια των παιδιών και τις παρεχόμενες υπηρεσίες η μείωση του προσωπικού και των λειτουργικών εξόδων. Με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο εκφράστηκαν αυτές οι επιπτώσεις στην περίπτωση του παιδικού σταθμού Δήμου Ρίου που έπρεπε να ταΐσει με 1,5 κιλό ψάρι 75 παιδιά!

Στα νοσοκομεία, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης σημαίνει ότι ασθενείς και ασφαλιστικά Ταμεία θα πληρώνουν όλο και περισσότερα για πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες. Με τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων - πάλι στο όνομα του «νοικοκυρέματος» - καταργούνται τμήματα, μειώνονται κλίνες, χιλιάδες ασθενείς διώκονται βίαια από το ΕΣΥ. Μειώνονται στις 1.000 οι κλινικές, με επιπτώσεις άμεσες στην ίδια τη διασφάλιση της ζωής. Το «λιγότερο κράτος» έχει σαν αποτέλεσμα τα κύρια έσοδα των νοσοκομείων να προέρχονται από τις τσέπες των ασθενών (5ευρω, πληρωμή για εξετάσεις, απογευματινά ιατρεία κλπ.) και από τα ασφαλιστικά ταμεία που ήδη «αιμορραγούν». Ταυτόχρονα, συγχωνεύονται ή καταργούνται οι περισσότερες απ' τις 94 δομές Πρόνοιας, εκ των οποίων 7 είναι Κέντρα Αποθεραπείας, Φροντίδας και Κοινωνικής Αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ).

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων εκτιμά ότι το 10% του πληθυσμού είναι άτομα με κάθε είδους αναπηρία από όλες τις ηλικίες. Από αυτούς οι 500.000 είναι άτομα με βαριές αναπηρίες, από τους οποίους περίπου 100.000 με πολύ βαριές αναπηρίες, σε σημείο να μην μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να επικοινωνήσουν κλπ. Οι υπάρχουσες δομές καλύπτουν γύρω στα 3.000-4.000 άτομα. Ο,τι κλείνει, οξύνει τα τεράστια προβλήματα.