ΙΣΤΟΡΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ

Παράδειγμα κομμουνιστή δημοσιογράφου

Στα 56 χρόνια από τη δολοφονία του

Ηταν πορεία προς το θάνατο. Το ήξερε καλά κι όμως πήγε. Τον ωθούσε η συνείδηση του κομμουνιστή δημοσιογράφου. Αλλωστε το 'χε αποδείξει με τη δράση του, στα δύσκολα χρόνια της δημοσιογραφικής του δουλιάς, στο «Ριζοσπάστη» και στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην Κατοχή, όταν έστηνε τα παράνομα τυπογραφεία, αλλά πάνω απ' όλα στα περίφημα ρεπορτάζ του, γιατί η πένα του αποτύπωνε την ίδια την ψυχή του λαού. Γιατί πηγή του ρεπορτάζ του Βιδάλη ήταν η ίδια η ζωή του λαού. Το τελευταίο ρεπορτάζ του, γράφτηκε με το αίμα της ζωής του. Ηταν συνειδητή επιλογή. Ηθελε να πάει ο ίδιος στη Θεσσαλία, όπου οργίαζε η κατοχική ληστοσυμμορία του Σούρλα, δολοφονώντας και σφάζοντας τους αγωνιστές του ΕΑΜ, τους κομμουνιστές, σε μια περίοδο όπου το ντόπιο αντιδραστικό καθεστώς της άρχουσας τάξης, με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών προσπαθούσε να επιβάλει την εξουσία του, σπρώχνοντας το λαό στον εμφύλιο πόλεμο. Το ρεπορτάζ δε γράφτηκε ποτέ. Η δολοφονία του έγινε το πιο ζωντανό ρεπορτάζ για τις συνθήκες ζωής του λαού της Θεσσαλίας, αλλά και για το ξεσκέπασμα των δυνάμεων και των μεθόδων τους, που ήθελαν ή την υποταγή των ανυπόταχτων ή την εξόντωσή τους. Αυτό το «ρεπορτάζ» ζωντανεύει σήμερα μέσα από ένα γράμμα στη συντρόφισσα της ζωής του, που έγραψε ένας Θεσσαλός αγωνιστής της Αντίστασης, που του 'λαχε η μοίρα να παρακολουθήσει από κοντά τον Γολγοθά του Βιδάλη. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά σε κείμενο του Α.Σπήλιου στο «Ριζοσπάστη», (17/8/1947), στον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Βιδάλη. Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει σήμερα αυτό το κείμενο και ένα ακόμη σύντομο άρθρο του Γ. Λαμπρινού, στο «Ριζοσπάστη», 15/8/1947).

Μέσα από τα δυο αυτά κείμενα, άγνωστα ως τώρα, με εξαίρεση τις γενιές που έζησαν τα γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου, σκιαγραφείται ο κομμουνιστής δημοσιογράφος, στις συνθήκες της εποχής του, ως παράδειγμα για τις μέρες μας. Αυτές που τα ΜΜΕ, παρουσιάζουν για ρεπορτάζ μια φανταστική πραγματικότητα, έξω απ' αυτή που διαμορφώνει για το λαό το σάπιο αντιδραστικό καθεστώς της εκμετάλλευσης, προκειμένου να συνδράμουν στη φθορά των συνειδήσεων. Γιατί, κατασκευάζοντας την κάλπικη πραγματικότητα μέσα από κείμενα και εικόνες που προβάλλουν τη βιτρίνα του καπιταλισμού για κουκούλα της σαπίλας τους, προσπαθούν να αποδιώξουν από μπροστά τους τον εφιάλτη του δικού τους κόσμου. Μόνο που και σήμερα υπάρχει «Ριζοσπάστης», γιατί υπάρχει Κόμμα της εργατικής τάξης. Και το ΚΚΕ οργανώνει την πάλη της αντίστασης και της ρήξης. Και η εφημερίδα του καθημερινός οργανωτής, διαφωτιστής και προπαγανδιστής της πολιτικής του συνεχίζει στο δρόμο που διάλεξε και τράβηξε ο Βιδάλης. Διδασκόμαστε απ' αυτόν, για να κάνουμε το καθήκον μας. Και θα επιμένουμε ως το τέλος. Για να κάνουν οι προλετάριοι τη δική τους έφοδο στον ουρανό, να κατακτήσουν τον κόσμο που τους ανήκει, σπάζοντας τις αλυσίδες τους, για να περάσουν από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.

«Τα όρνια και τα σκυλιά έτρωγαν τις σάρκες του»

Ενα δραματικό αλλά και χαρακτηριστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο. Αετόπουλα από τη Θεσσαλία, που χωροφύλακες και παρακρατικοί βασάνισαν άγρια. Αυτή ήταν τότε η κατάσταση που ήθελε να δει με τα μάτια του ο Βιδάλης και να την παρουσιάσει στο «Ρ». Η φωτογραφία αυτή είχε σταλεί το 1946 στη σύνταξη της «Νέας Γενιάς», το περιοδικό που έβγαζε το ΚΣ της ΕΠΟΝ

Ενας χρόνος ανακύλησε τις μέρες του, από τότες που χάσαμε τον Κώστα Βιδάλη. Τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, η τραγωδία της χώρας μας φτάνει στην κορυφαία της πράξη. Κι όμως απαρχή της περιόδου αυτής σαν γυρίσει κανείς το κεφάλι πίσω του και πιάσει να ξεκουκίσει το κομπολόι των 365 αυτών ημερών, θα 'ρθει να σταθεί στα δάκτυλα της μνήμης μια ματωμένη χάντρα - ένα ανθρώπινο κορμί. Το γυμνωμένο κορμί ενός Αθηναίου δημοσιογράφου, να βασανίζεται και να μαρτυράει εκεί κάπου σ' ένα χαμένο σημείο του κάμπου του θεσσαλικού. Ενός Αθηναίου δημοσιογράφου που πήγαινε να κάνει το καθήκον - του κι έπεσε μέσα στα νύχια των Ζουλού της «Δυτικής Δημοκρατίας».

Πέρασ' ένας χρόνος από τότε - και πόσα έγιναν... Πέρασ' ένας χρόνος από τότε κι αυτά που είδαμε, κοιταγμένα με τα σημερινά μας μάτια - τα καθαρότερα και τα στυγνότερα - μας φαίνονται με άλλο πια φως φωτισμένα.

Ελάτε να ξεφυλλίσουμε προς τα πίσω τις φοβερές, τις μεγάλες αυτές σελίδες.

Ιούλιος - Αύγουστος '46

Η Θεσσαλία καίγεται - η Θεσσαλία βογκάει - η Θεσσαλία είναι άρρωστη βαριά και χαροπαλεύει μέσα στον εφιάλτη των αγγλοοργανωμένων ορδών του Σούρλα. Σ' όλη τη χώρα καταστροφή και χαμός.

Μεταφέρω από τις εφημερίδες το χρονικό ενός τραγικού 10ήμερου.

(Αρχές Αυγούστου).

Περιοχή Μακρυχώρι - Δεσέλι, Σφαγμένοι 50.

Στο Καζακλάρ σκότωσαν 10. Στον Πλατύκαμπο 7. Στο Καλαράρ σκότωσαν με ξιφολόγχη μια γυναίκα και την έριξαν στις φλόγες του σπιτιού της. Στο Καλαμάκι (Αγιάς) σκοτωμένοι 6. Στη Βουλγαρινή έκαψαν 9 σπίτια.

Και ένα μικρό πρόχειρο ημερολόγιο από τους τίτλους των εφημερίδων της εποχής:

3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (1946): Δηλώσεις υπουργού Στεφανοπούλου! «Το αίμα θέλει εκδίκηση κι εδώ που φτάσαμε τώρα δε σταματάμε!».

4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Γεγονότα στο Βόλο. Μπλόκο της Χωροφυλακής. Συλλήψεις. Επιδρομή του Καλαμπαλίκη. Εβαλαν φωτιά στα Γραφεία του ΚΚΕ.

9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Φωτιά και αίμα. Η Θεσσαλία στη διάκριση του Σούρλα. Αλλοι 29 φόνοι δημοκρατικών.

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: «Καταγγέλλω την κυβέρνησιν ότι διασαλεύει την τάξιν!» δηλώσεις του κ. Βασιλειάδη, των βενιζελικών φιλελευθέρων στην Επιτροπή Εξουσιοδοτήσεως.

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: 24 καταδίκες σε θάνατο από το Στρατοδικείο. «Υπάρχει κράτος έξω από την Αθήνα; Στο Βένετο Βόλου συμμορίτες του Μπίσδα ρίχνουν από ένα βράχο 30 χωρικούς. Ο κ. Αβραάμ λέει: -- Καλά τους έκαναν!».

Τα διάβαζε όλος ο κόσμος τότε αυτά στην Αθήνα. Τα διάβαζε κι ο Βιδάλης. Μα του Βιδάλη δεν του 'φτανε το διάβασμα. Ηθελε να πάει επιτόπου, να τα ζήσει, να τ' αναπνεύσει, να τα δει. Να βάλει το χέρι του πάνω στο φλογισμένο «τύπον των ήλων». Ηθελε να κατεβεί μονάχος του κάτω ως τα καρφιά που σταυρώνουν το λαό οι εκατόνταρχοι. Δημοσιογράφος απ' την κορφή ως τα νύχια, ένιωσε να τεντώνεται μέσα του η σφεντόνα του υπέρτατου επαγγελματικού του καθήκοντος και να τον σπρώχνει αβάσταχτα προς την Αποστολή του:

-- Θα πάω να δω τι γίνεται εκεί πέρα!

Δύο φορές ζήτησε από τον σ. Καραγιώργη να τον αφήσει, και τις δύο φορές ο διευθυντής του «Ριζοσπάστη» προσπάθησε να τον κρατήσει, λόγω των συνθηκών, να τον πείσει να αναβάλει τουλάχιστον. Την τρίτη το 'βαλε το ζήτημα επιτακτικά:

-- Φεύγω αύριο κι ό,τι θέλει ας γίνει!

Τέτοιος ήταν ο Βιδάλης. Οι ήρωες κρύβουν πάντα το μάρτυρα μέσα τους...

...Εφυγε απ' την Αθήνα την Κυριακή, 11 Αυγούστου. Εφτασε στη Λάρισα την άλλη μέρα κι άρχισε αμέσως την έρευνα. Κυκλοφορούσε μέσα στη θεσσαλική πρωτεύουσα ελεύθερα, φανερά, θαρραλέα. Νόμιζε πως δεν είχε να κρύψει τίποτε κι από κανέναν - αφού έκανε το καθήκον του. Την Τρίτη 13 Αυγούστου έχουμε το τελευταίο ζωντανό μήνυμα του Βιδάλη στην εφημερίδα. Επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον σ. Καραγιώργη για να του πει πως φεύγει, την ίδια μέρα για το Βόλο, συνεχίζοντας την περιοδεία του κι ότι από το Βόλο θα 'παιρνε το βαπόρι και θα γύριζε...

-- Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό, θα τα πούμε...

Από το τηλέφωνο τράβηξε ίσια για το Σταθμό. Στις 3 το απόγευμα έφυγε το τρένο για το Βόλο. Μπήκε και ξεκίνησε για το τελευταίο ταξίδι της ζωής του. Στον Πλατύκαμπο, πρώτος σταθμός, 20 λεπτά με το τρένο από τη Λάρισα, τον κατέβασαν οι Σουρλικοί...

Για τα παρακάτω δε θα μιλήσουμε εμείς. Αφήνουμε σ' ένα γράμμα να το κάνει. Ενα γράμμα Θεσσαλού αγωνιστή της Αντίστασης - όπως υπογράφεται - που του 'λαχε η μοίρα να παρακολουθήσει από κοντά το Γολγοθά του Βιδάλη και ένιωσε υποχρέωσή του να στείλει το γράμμα αυτό, μονάχος του, από δική του πρωτοβουλία. Δεν αλλάξαμε ούτε τη γλώσσα, ούτε μια λέξη από το κείμενο:

«Λάρισα 16/9/46

Αγαπητή,

Μέσα από το τρομοκρατικό όργιο σου στέλνω αυτές τις λίγες γραμμές για να δώσω λίγο φως στην υπόθεση Βιδάλη. Μείνε ήσυχε Ελληνικέ λαέ, ότι οι θυσίες δεν πάνε χαμένες. Εάν είναι δυνατόν αντίγραφο δίνεις στο "Ριζοσπάστη".

Ενα πρωί 9 π.μ. στο καφενείον του Χρήστου Τσιτσικλή στη Μελιά φθάνει ένα φορτηγό αυτοκίνητο της ΥΕΚΑ από τον Πλατύκαμπο με δύο πολίτας ενόπλους, έναν πολίτη άοπλο και τρεις φέροντες στρατιωτικές ενδυμασίες. Ερωτούν έναν χωρικόν διά το αρχηγείον και κατόπιν κατευθύνονται στο νεκροταφείο. Εδώ υπάρχουν αυτοκίνητα της ΥΕΚΑ και τινά ιδιόκτητα. Ολοι προχωρούν 3-4 βήματα και κατόπιν συναντούν έναν γενειοφόρον ένοπλον υπαρχηγόν του Ζούρλα, Τσιόρτζη. (Σημ. Πρόκειται για τον Αγγλο Τζορτζ Μίλερ). Κάτι του λέγουν και εκείνος κουνάει το κεφάλι του. Μεταξύ άλλων του λέγουν ότι στη Λάρισα βρίσκεται ο κορυφαίος κουκουές και συντάκτης του "Ριζοσπάστη" Βιδάλης (αυτά τα έλεγεν ο άοπλος πολίτης) και τους είπαν ότι πάση θυσία έπρεπε να συλληφθεί. Σε μια στιγμή ο Τζιόρτζης ερωτά τον πολίτην: -- "Και η ασφάλεια γιατί δεν τον πιάνει"; -- "Είναι νόμιμος" του λέγει. Ο άοπλος πολίτης που συνομιλεί ήτο χωροφύλαξ της ασφαλείας Λαρίσης. Αυτά τους είπαν και έφυγαν. Την επαύριον τας πρώτας μεταμεσημβρινάς ώρας ομάδα εξ 20 και πλέον σουρλικών οπλισμένοι με αυτόματα κατερχόμενοι του αυτοκινήτου εις τον σταθμόν Πλατυκάμπου μπλοκάρουν το τρένο και κάνουν έλεγχο ταυτοτήτων. Ενας μεσήλιξ έως 45 ετών με έναν χαρτοφύλακα συλλαμβάνεται και οδηγείται επί του αυτοκινήτου το οποίον ενηδρεύει όπισθεν του σταθμού. Τη στιγμή αυτή αρκετοί αξιωματικοί του στρατού μένουν απλοί θεατοί του δράματος. Μαζί με αυτόν πιάνουν και έναν νέον τον οποίο αφήνουν, διότι απεδείχθη ότι κατευθύνεται στο Βόλο για το στρατό. Αστραπιαίως διεδόθη ότι ο συλληφθείς ονομάζεται Βιδάλης. Ο ατυχής Βιδάλης παραλαμβάνεται και τοποθετείται στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση στη Μελιά. Στο μεταξύ του έχουν αποσπάσει τον χαρτοφύλακα. Το αυτοκίνητο σταματά. Εχουν φτάσει στη Μελιά. Κατέρχονται μπροστά στο καφενείο του Χρήστου Τσιτσικλή. Το καφενείο είναι γεμάτο από χωρικούς ενόπλους και μη. Ο Βιδάλης ατάραχος κάθεται σε μια καρέκλα και του προσφέρουν μάλιστα και λουκούμι. Ερωτά τους χωρικούς για την εσοδεία και για πολλά άλλα, γεωργικής φύσεως, πράγματα. Πολλά απ' αυτά τα σημειώνει όπισθεν του πακέτου των σιγαρέτων (διότι του έχουν αφαιρέσει τον χαρτοφύλακα). Ο Βιδάλης είναι ήρεμος και ανύποπτος. Οι Σούρληδες πηγαινοέρχονται και μουρμουρίζουν. Ενας λέγει: "Τι τον κρατάτε". Τη στιγμήν εκείνη μια κοπέλα που περνούσε από το καφενείο και άκουσε όλα αυτά έθεσε τα χέρια της στο πρόσωπο και έφυγε κλαίοντας.

Σαν αστραπή πέρασε μπροστά από το Βιδάλη όλη αυτή η εικόνα και σαν κάτι να προαισθάνθη. Αρκέσθη μόνο να δαγκώσει λίγο τα χείλη του. Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει και ο ατυχής Βιδάλης παραλαμβάνεται από τους συμμορίτας. Οι χωρικοί τον κοιτάζουν θλιμμένοι. Οδηγείται στο νεκροταφείο, προτού καθήσει του παίρνουν το σακάκι και το ωρολόγι του. Τώρα ο κύκλος είναι στενός. 5 συμμορίτες και ο Βιδάλης. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή. Ο Βιδάλης απαντάει θαρραλέα: "Το ΕΑΜ σήμερα, έχει όλο το λαό και γρήγορα θα νικήσει", απαντά με θάρρος (μπρε θάρρος το ζαγάρ! λέγει ένας σουρλικός). Τις ασυνάρτητες ερωτήσεις των σουρλικών κόπτει το φρενάρισμα ενός τζιπ. Είναι ο αρχηγός.

Ρίχνει μια ματιά και τους λέγει: "ο κύριος που λέγαμε"; Μάλιστα απαντά ο Βιδάλης. Σε λίγο όλοι αποσύρονται και μένει ο Σούρλας με τον υπασπιστή του και ο Βιδάλης. Αρχίζει η ανάκριση. Δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω πολλά. Ενα μόνο διακρίνω. Βούλγαρε! τον αποκαλούν. Και ατάραχος απαντά: "Λάθος κύριε. Ελληνας χριστιανός, πραγματικός κομμουνιστής"! Η ανάκριση βάσταξε μέχρι τις 12 μ.μ. χωρίς κακοποίηση. Σε μια στιγμή ο Σούρλας απομακρύνεται και μπαίνοντας στο τζιπ φεύγει. Σε λίγο κουστωδία κακούργων πέφτει στον ατυχή Βιδάλη. Τον παραμορφώνουν κυριολεκτικά. Ατάραχος τα υπομένει λέγοντας: "Το ΕΑΜ θα νικήσει". Στις 3 τα χαράματα παραλαμβάνεται ο ατυχής γυμνός εντελώς και οδηγείται στον Γολγοθά.

Εις τη θέσιν Κούμια Μελιάς και εις το χωράφι του Χρήστου Νταούτη στο δρόμο μαστιγώνεται άγρια. Τα πρόβατα μακριά βελάζουν, εδώ ο ατυχής δέχεται δεκάδες μαχαιριές από τον κακούργο Τζιόρτζη. Δεν έχει ξεψυχήσει... "Ζήτω το ΕΑΜ! φωνάζει, ζήτω οι αγωνιστές"! Οι συμμορίται του αποκόβουν τας παρειάς για να μη φωνάζει. Συγκεντρώνει τας δυνάμεις του. Ενα ΕΑΜ ΕΑΜ ακούγεται μαζί με έναν πυροβολισμό. Οι κακούργοι απετελείωσαν τον ήρωα Βιδάλη. Το πρωί τα σκυλιά έγλειφαν τα αίματα και μαζί με τα όρνεα έτρωγαν τις σάρκες του. Ο ατυχής έμεινε άταφος μέρες. Το μεγαλύτερο μέρος του σώματος το έφαγαν τα όρνεα και τα σκυλιά. Ενα μέρος ετάφη».

Αιωνία σου η μνήμη ήρωα.

Ενας αγωνιστής

της Αντιστάσεως Λαρίσης

ΙΩΑΝΝΗΣ»...

Εδώ τελειώνει το γράμμα. Είναι ένα ντοκουμέντο πάνω στην υπόθεση που έμεινε ως τα σήμερα αδημοσίευτο. Λογαριάζαμε να το δώσουμε πρώτο - πρώτο σ' ένα βιβλίο που ετοιμαζόταν να βγει τις μέρες αυτές - πάνω στην πρώτη επέτειο του θανάτου του Βιδάλη. Οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν, για την ώρα, την έκδοση αυτή. Τα χαρτιά μπορούν να περιμένουν όταν στους κάμπους βροντάει το κανόνι και στα βουνά κεραυνοί...

«Ριζοσπάστης» 17.8.1947

Του
Α. Π. ΣΠΗΛΙΟΥ

Κορυφαίο σύμβολο

Οταν πέρσι, ακριβώς τις μέρες αυτές, μας ήρθε το μήνυμα για το μαρτυρικό θάνατο του Κώστα Βιδάλη, η Θεσσαλία εστέναζε κάτω από το αυτόματο και το δολοφονικό μαχαίρι των Σουρλαίων.

Εφέτος, ένα χρόνο ύστερα, η εικόνα έχει αλλάξει τραγικά και αξιοθρήνητα γι' αυτούς: οι προστατευόμενοι του Τζορτζ Μίλερ ταμπουρώθηκαν μέσα στη Λάρισα κάτω από την προστασία ενός Σώματος Στρατού και μερικών σμηνών αεροπλάνων. Κι έξω από τη Λάρισα, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο πέρα από τα ακρινά σπίτια της, στέκουν και προφυλάσσουν τον κάμπο της οι προπέρσινοι και κυνηγημένοι, σφαγμένοι, κρεουργημένοι χωρικοί του: ο Δημοκρατικός Στρατός...

Το αίμα του Βιδάλη δεν είναι μόνο ο ακραίος σταθμός αλλά και το κορυφαίο σύμβολο ενός τιτανικού αγώνα που όφειλε, για δεύτερη φορά, να πάρει σάρκα και οστά.

1945 και 1946.

Κόλαση η Θεσσαλία. Σουρλαίοι, Μίλερ, Λίνακερ, έχουν επιδοθεί μανιακά στο ανόσιο έργο: να ξεκληρίσουν τη γενιά που πολέμησε τον προηγούμενο κατακτητή. Χωριά καμένα, σπιτικά ρημαγμένα, χωρικοί κυνηγημένοι, φυλακισμένοι, σφαγμένοι. Το αίμα τρέχει και ποτίζει τον πάντοτε γόνιμο κάμπο.

Αύγουστος 1946.

Μόνο μια εφημερίδα μπορούσε να διαλαλήσει στον κόσμο την κραυγή ενός ήρωα λαού: ο "Ριζοσπάστης". Αλλά μετάβαση δημοσιογράφου τότε στη Θεσσαλία εσήμαινε βέβαιο θάνατο. Με απόλυτη γνώση της προσωπικής θυσίας, ο πρώτος που το ζήτησε ήταν ο Βιδάλης. Του το αρνήθηκαν. Επέμενε.

"Δεν είναι έντιμο να συμβαίνουν αυτά στη Θεσσαλία και να μην είμαστε εκεί"!

Ηταν η φωνή ενός συνειδητού δημοσιογράφου; Ναι. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ηταν η φωνή ενός δημοσιογράφου μέλους και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Αυτό ήταν.

Και πήγε.

Αλλά πώς πήγε; Τον συνόδευαν τα επείγοντα μηνύματα κάποιας μυστικής υπηρεσίας του υπουργείου προς όλους τους σταθμούς χωροφυλακής του ταξιδιού του για τη Λάρισα. Κι όταν έφθασε εκεί, ο Σούρλας, ο Μίλερ, ο Λίνακερ, τον κρατούσαν γερά στο χέρι τους.

Μια, δυο, τρεις ημέρες...

Δεν είχαμε ειδήσεις του. Μια Τρίτη μεσημέρι, μας ήρθε ένα τηλεφωνικό του μήνυμα: "Φεύγω σιδηροδρομικώς για το Βόλο".

Ηταν το τελευταίο. Στο μικρό σταθμό της Μελιάς, λίγα χιλιόμετρα από τη Λάρισα, μέσα σ' ένα τρένο γεμάτο από αξιωματικούς του επίσημου κράτους των Αθηνών, οι Σουρλαίοι επέδραμαν, τον πήραν κανονικότατα και τον έφεραν έξω.

Πιο πέρα περίμενε ο Τζορτζ Μίλερ. Από τη Λάρισα αγωνιούσε στο τηλέφωνο ο Λίνακερ. Οταν έμαθε πως τον έσφαξαν, γέλασε ευχαριστημένος. Ησύχασε.

Ενας χρόνος πέρασε από τότε. Στην πρώτη επέτειο του θανάτου του Βιδάλη, ο "Ριζοσπάστης" αισθάνεται βαθιά την απώλεια του ακριβού, του πολύτιμου συνεργάτη του αλλά και είναι περήφανος για τον άντρα, τον αγωνιστή που γαλούχησε.

Ο "Ριζοσπάστης" δεν μπορεί με άλλους ανθρώπους, εκτός από Βιδάληδες, να εκπληρώσει την αποστολή του σαν εφημερίδα του ελληνικού λαού, όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος: εκφραστής και δια-λαλητής και πρωτοπόρος για τη λευτεριά σ' αυτόν τον αιματοποτισμένο τόπο που λέγεται Ελλάδα.

Αν ζούσε ο Βιδάλης σήμερα, θα ήταν από τους πρώτους εξόριστους στην Ικαρία, μαζί με όλο το άλλο συντακτικό προσωπικό του "Ριζοσπάστη".

Και από κει, θα μπορούσε να χαρεί η ψυχή του τη σημερινή εικόνα της Θεσσαλίας που τόσο τον είχε αναστατώσει πέρσι: τους νικητήριους παιάνες του κάμπου και τους ματωμένους στη Λάρισα νταήδες»...

«Ριζοσπάστης» 15-8-1947

Του
Γ. ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ