ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Σκληρές αναμετρήσεις στη Βουλή! Πόσο σκληρές; Πολύ σκληρές!..

***

Αρκετά «σκληρές», πάντως, για να στηθεί το θέατρο!..

***

Καθότι, δίχως θέατρο οι βασιλείς μένουν γυμνοί...

***

Αλλά και αρκετά «σκληρές», για να πάρουν είδηση της κοροϊδίας πολλοί τηλέπαθοι που δεν πήραν ακόμη...

***

Μέχρι και ο Κεφαλογιάννης εξανέστη!!! Ο νεότερος! Για τα «ρετιρέ»! Ιδού το πρόβλημα! Το κεφάλαιο να μένει άθικτο...

***

Χώρια ο Βενιζέλος! Με τον Πολύδωρα! Σκοτώθηκαν, επιστρατεύοντας μέχρι και τον Μεφιστοφελή!!!

***

Για την ταμπακέρα δεν είπαν τίποτα, αλλά τι σημασία έχει...

***

Αλαβάνο: Για να δώσετε μάχη μείνατε στη Βουλή; Σκληρή μάχη κι εσείς...

***

Γιακουμάτο: Τα επιχειρήματά σου θυμίζουν καφενείο της κακιάς ώρας...

***

ΟΤΟΕ (πλειοψηφία): Αν δεν καλέσετε τους πάντες (του λαού) δίπλα σας, και σεις δίπλα τους, τα πράγματα δε διαγράφονται ρόδινα...

***

Ο καθένας το μαγαζί του; Αυτό, την πολιτική των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ βολεύει...

***

Το βασικό θέμα είναι ο ιδιωτικός τομέας! Εκεί βρίσκονται οι πολλοί!!

***

Ακου «νέα διακυβέρνηση»! Η ίδια είναι με μπλε...

***

«Μάχη» στη ΝΕΤ Μπασιάκου - Γείτονα! Δεν καταλάβαινες το παραμικρό! Ούτε τι λένε (φώναζαν και οι δυο μαζί), αλλά κυρίως το πού διαφωνούν...

***

Πάει η ...εθνική (!) οικονομία!..

Γρηγοριάδης Κώστας

Associated Press

ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

Με την «ελευθερία» η χολέρα...

Εως και 9 κάτοικοι της Καμπούλ έχουν χάσει τη ζωή τους ενώ έχουν μέχρι στιγμής αναφερθεί 2.000 κρούσματα χολέρας - ωστόσο, η κυβέρνηση διαψεύδει τα στοιχεία αυτά, που μεταδόθηκαν χτες από το «Ασοσιέιτεντ Πρες». Η «απελευθέρωση» του Αφγανιστάν καλά κρατεί...

Εθελούσια...

Οταν στον πίνακα των ανακοινώσεων έφτασε το χαρτί, μαζεύτηκαν να το κοιτάζουν. Την άλλη μέρα, ξεκίναγαν οι αιτήσεις. Πήγε από τους πρώτους. Είκοσι πέντε χρόνια στην εταιρία, το 'δε σαν μεγάλη ευκαιρία να πάει στο χωριό με την τσέπη γεμάτη και μια σύνταξη που θα 'φτανε για να μη στερηθεί τίποτα μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Σε λίγες μέρες ήρθε και η απάντηση. «Με βάση τη σύμβαση, έγινε αποδεκτή η αίτησή σας για εθελούσια έξοδο. Προβλέπεται αποζημίωση τόση και η μηνιαία σύνταξή σας είναι αυτή». Χαράς ευαγγέλιο! Μάζεψε γνωστούς και φίλους σ' ένα τσιμπούσι αποχαιρετιστήριο και έβαλε τον 15χρονο γιο του να παίξει κιθάρα, περιχαρής που τερμάτισε «ευδοκίμως» τον επαγγελματικό του βιο.

Πέρασαν τα χρόνια. Η ζωή στο χωριό κυλούσε κατά το πώς την είχε σχεδιάσει. Ο γιος πάτησε τα 25, με τελειωμένο μόνο το Λύκειο και χωρίς να τον βαραίνει πια το καθήκον του στρατού. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, κατεβαίνει μια μέρα στην Αθήνα. Κάτι παλιοί γνωστοί, κάτι βουλευτές, κάποιοι της Ομοσπονδίας και στο μήνα πάνω, ο γιος υπάλληλος της εταιρίας. Με σύμβαση αορίστου. «Τα μάτια σου δεκατέσσερα» τον συμβούλεψε πριν τη μεγάλη κάθοδο στην πρωτεύουσα. «Εχουμε υποχρέωση στους ανθρώπους». Του νοίκιασε και σπίτι. Και στην τράπεζα άνοιξε λογαριασμό στο όνομά του με ένα παχύ κομπόδεμα «για τα πρώτα έξοδα».

Τους πρώτους μήνες έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Υστερα πιο αραιά, μέχρι που έκανε να φανεί εβδομάδες ολόκληρες. Είχε πάψει πια να είναι εργένης και με μια συνάδελφο στη δουλιά το πήγαιναν «για σοβαρά». Ενα πρωί, αρχές άνοιξης, χτύπησε το τηλέφωνο. «Ξέρεις, πατέρα, θέλω ένα δάνειο, προσωρινό, γιατί αλλάζουμε σπίτι και τα πράγματα σφίγγουν». Εκανε μια γερή ανάληψη από την αποζημίωση της εθελούσιας και τσόνταρε για το σπίτι. Υστερα ήρθε το εγγόνι. Τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Τα ωράρια εξαντλητικά. Ο μισθός κάθε χρόνο και μικρότερος. Αναγκάστηκε να κάνει ιδιωτική ασφάλεια, γιατί το ταμείο βούλιαξε και ο εργοδότης είπε να βολευτεί ο καθείς όπως μπορεί «γιατί η εταιρία έχει έξοδα και δεν περισσεύουν λεφτά για εισφορές». Τα βράδια, ακόμα κι αργά, δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. «Δούλευα σπαστά 16 ώρες» δικαιολογούνταν την επόμενη μέρα.

Το παιδί μεγάλωνε, μαζί και οι υποχρεώσεις. Αντίστροφα μίκραινε η αποζημίωση της εθελούσιας στο ταμείο του πατέρα. Ωσπου κάποια μέρα το νέο έπεσε βαρύ, μέρα μεσημέρι. «Απολύσεις πατέρα και είμαι από τους πρώτους. Η εταιρία λέει έχει ζημιές και πάει για εξαγορά. Φεύγει και η γυναίκα μου. Ο νέος επενδυτής μας βρίσκει πολλούς και ακριβούς και από τον άλλο μήνα μας σχολάει όλους, σχεδόν 2.000 άτομα...». Βούρκωσε. Το βράδυ πήρε το κομπιουτεράκι και άρχισε τους υπολογισμούς. Η αποζημίωση της εθελούσιας είχε πιάσει πάτο. Η σύνταξη έπρεπε τώρα να μοιραστεί σε πέντε στόματα, μέχρι να βρεθεί άλλη δουλιά στην Αθήνα. Για μια στιγμή σκέφτηκε το τσιμπούσι της εθελούσιας 15 χρόνια πίσω και ένας κόμπος έσφιξε το λαιμό του...

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ