Είναι αλήθεια πως οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα έχουν ...γράψει ιστορία. Συνδέονται άμεσα με όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε στη γύρω περιοχή. Από την άμεση άσκηση εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας μέχρι την υπονόμευση της εθνικής άμυνας. Μια πλούσια και οδυνηρή εμπειρία έχει διδάξει τον ελληνικό λαό πως ολόκληρη η κλίμακα των αμερικανικών επεμβάσεων στην Ελλάδα, επεμβάσεων που έφτασαν να καθορίζουν όχι μόνο τη διάταξη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ή τους προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής, αλλά ακόμα και το σχεδιασμό των δημοσίων έργων, ακόμα και το εκλογικό σύστημα συνδέονται άμεσα με την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα.

Η συμφωνία της 12ης Οκτώβρη του 1953 "μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδος και των Ηνωμένων Πολιτειών περί στρατιωτικών ευκολιών" αποτελεί ένα μνημείο υποτέλειας και ξενοδουλίας. Η συμφωνία αυτή έρχεται ως συνέχεια της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, που επικυρώθηκε στις 19 Φλεβάρη του 1952 και κωδικοποιεί προϋπάρχουσες συμφωνίες - εντολές των Αμερικανών προς τους τοποτηρητές τους.

Με τη συμφωνία αυτή η ελληνική κυβέρνηση, όπως αναφέρεται στο άρθρο 1, "εξουσιοδοτεί" την κυβέρνηση των ΗΠΑ "να χρησιμοποιεί οδούς, σιδηροδρομικές γραμμές και χώρους, να κατασκευάζει, αναπτύσσει και χρησιμοποιεί και θέτει σε λειτουργία στρατιωτικά και βοηθητικά έργα στην Ελλάδα". Με βάση το άρθρο 2 "οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και το υπό έλεγχό τους υλικό δύνανται να εισέρχονται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελεύθερα στην Ελλάδα και στα χωρικά της ύδατα".

Η εγκατάσταση των βάσεων και η συμφωνία γι' αυτές έχουν τις ρίζες τους στον εμφύλιο και στην περίοδο που ακολούθησε. Αποτυπώνουν το όλο πλέγμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ελλάδα που έλαβε χώρα την περίοδο εκείνη. Τη συμφωνία της 12ης Οκτώβρη 1953 υπέγραψε η κυβέρνηση Παπάγου, χωρίς καν εξουσιοδότηση από τη Βουλή. Το περιεχόμενο μάλιστα της συμφωνίας είχε κρατηθεί μυστικό επί ένα μήνα και μόνο ύστερα από δημοσιεύματα του Τύπου η κυβέρνηση την έφερε στη Βουλή.

Είχαν βέβαια προηγηθεί διάφορες άλλες "συμφωνίες" που είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Βάση αποτελούσε το λεγόμενο "Δόγμα Τρούμαν",της 12ης Μάρτη 1947, σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ αναλάμβαναν την ηγεσία του δυτικού κόσμου. Ακολούθησε η συμφωνία της 8ης Ιούλη του 1947 "αφορώσης εις την βοήθειαν προς περίθαλψιν του ελληνικού λαού υπό των ΗΠΑ". Το άλλοθι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, όπως γίνεται ανά τον κόσμο και στις μέρες μας, ήταν η "περίθαλψη", η παροχή "ανθρωπιστικής βοήθειας" κλπ. Επίσης είχαν εκδοθεί πράξεις του Υπουργικού Συμβουλίου "περί στρατιωτικών ευκολιών".

Δύο χρόνια μετά την πτώση της χούντας η ανάγκη "εκσυγχρονισμού" του καθεστώτος της εξάρτησης και κατά συνέπεια των βάσεων ήταν εμφανής. Το άθλιο καθεστώς της συμφωνίας του 1953 είχε γίνει ακόμα αθλιότερο και πιο προκλητικό με τις συμφωνίες της 7ης Φλεβάρη 1972 και της 8ης Γενάρη του 1973 "περί διευκολύνσεων και ελλιμενισμού".Τελικά τον Απρίλη του 1976 οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ Δ. Μπίτσιος και Χ. Κίσινγκερ μονογραφούν ένα "κείμενο αρχών",όπως το αποκάλεσαν.

Το κείμενο αυτό έθετε γενικές κατευθύνσεις και στην ουσία ερχόταν να θεσμοθετήσει την αμερικανική επικυριαρχία στις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί με την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το αντάλλαγμα που έπαιρνε η Ελλάδα τώρα με την ανανέωση της άνευ όρων παράδοσής της στους Αμερικανούς ήταν οι "εγγυήσεις" για την ασφάλειά της απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα,που βέβαια υποθάλπεται από τους ίδιους τους Αμερικανούς.

Η "αμερικανική εγγύηση" είναι γνωστή ως επιστολή Κίσινγκερ προς Μπίτσιο της 7ης Απρίλη του 1976.Σύμφωνα με αυτή, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαβεβαιώνουν ότι "θα αντιταχθούν ενεργά και απερίφραστα σε απόπειρα οποιουδήποτε εκ των μερών επιδιώξει (στην Ανατολική Μεσόγειο και, ιδιαίτερα, στην περιοχή του Αιγαίου) στρατιωτική επέμβαση και θα καταβάλουν μείζονα προσπάθεια για την αποτροπή μιας τέτοιας ενέργειας".Το σκεπτικό αυτής της επιστολής αποτέλεσε τη βάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για τα επόμενα 20 χρόνια, δηλαδή μέχρι σήμερα. Είναι η ίδια λογική της επαιτείας στις Βρυξέλλες για δήθεν "εξασφάλιση των εξωτερικών συνόρων", στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι η βάση της σημερινής αμερικανικής επιδιαιτησίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.Με βάση αυτή τη λογική εκφράστηκε και το "ευχαριστώ" του Κ. Σημίτη προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τις υπηρεσίες τους στην κρίση των Ιμια.

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981, η ιστορία των βάσεων μετατρέπεται σε "θέατρο".Οι βάσεις... "φεύγουν".Βέβαια δεν έφυγαν ακριβώς, αλλά θεσμοθετείται με τη συμφωνία που υπογράφτηκε τελικά το 1983 ένα καινούρια ευέλικτο καθεστώς. Οι λόγοι ήταν προφανείς. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να εκτονώσει το τεράστιο λαϊκό κίνημα ενάντια στις βάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν και μετά τη συμφωνία του 1983 συγκροτήθηκαν στην Αθήνα μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την οριστική απομάκρυνση των βάσεων.

Κάποιες βάσεις βέβαια, όπως του Ελληνικού, της Νέας Μάκρης και των Γουρνών καταργούνται σταδιακά στη συνέχεια, επειδή οι εξελίξεις της τεχνολογίας τις ξεπέρασαν, ενώ αυτές που διατηρούνται, όπως της Σούδας στην Κρήτη, γίνονται απόρθητα φρούρια των Αμερικανών. Η συμφωνία ήταν πενταετούς ισχύος και την ανανέωσε το 1990 η κυβέρνηση της ΝΔ.

Η μεγάλη απάτη όμως βρίσκεται αλλού. Οι διάφορες συμφωνίες που κατά καιρούς υπογράφηκαν αφορούσαν μόνο τις αμερικανικές βάσεις και όχι αυτές που "βαφτίστηκαν" ΝΑΤΟικές,προφανώς και για λόγους οικονομικούς, ώστε να καλύπτονται τα έξοδά τους από τον προϋπολογισμό τους ΝΑΤΟ. Αυτές όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά και δημιουργήθηκαν καινούριες ενταγμένες πλήρως στους νέους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Ο λόγος γίνεται για το Ακτιο,από όπου απογειώνονται τα ιπτάμενα ραντάρ, τη Σούδα,που είναι ναυτική, αλλά και αεροπορική, την αεροπορική βάση του Αραξου,όπου φυλάσσονται οι ατομικές βόμβες των ΗΠΑ που μάλιστα ανανεώθηκαν το 1992.

Βάσεις του ΝΑΤΟ αποτελούν κατά περίπτωση και όλα τα λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας. Ο εκσυγχρονισμός των βάσεων της εξάρτησης και της υποτέλειας δε σταματάει εδώ.Με τη διεκδίκηση από τις κυβερνήσεις των κομμάτων του δικομματισμού της εγκατάστασης της έδρας των ΝΑΤΟικών Στρατηγείων στη Λάρισα και της Μεραρχίας Ταχείας Επέμβασης στη Θεσσαλονίκη,αλλά και με την υπαγωγή επίλεκτων μονάδων του Στρατού Ξηράς, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων απευθείας στο ΝΑΤΟ, όλη η Ελλάδα είναι μια βάση εξόρμησης για την επιβολή των τυχοδιωκτικών σχεδίων της "νέας τάξης πραγμάτων" στην περιοχή.

Μια από τις μελανότερες σελίδες υποτέλειας, στη νεότερη ελληνική ιστορία, γράφτηκε στις 12 Οκτώβρη του 1953.Είναι η ημέρα υπογραφής της πρώτης επίσημης συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Η σελίδα αυτή, 43 χρόνια μετά, μένει ακόμα ανοιχτή.Γράφτηκε και ξαναγράφτηκε για να ανανεωθεί η ισχύς της, με τα ίδια μελανά γράμματα. Φέρει τις υπογραφές όλων των κυβερνήσεων που από τότε πέρασαν από την Ελλάδα.

Οι βάσεις είναι παρούσες και στις μέρες μας, εκσυγχρονίζονται για να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες του ιμπεριαλισμού, στις ανάγκες της "νέας τάξης πραγμάτων".Μερικές απ' αυτές "έκλεισαν" γιατί πια ήταν περιττές, λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Αλλες άλλαξαν όνομα, έπαψαν να είναι αμερικανικές και έγιναν... ΝΑΤΟικές.Τα αφεντικά όμως παραμένουν τα ίδια, οι ίδιοι επικυρίαρχοι. Οι ρόλος τους παραμένει σταθερός. Υπονόμευση της ειρήνης στην περιοχή. Κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας και υπονόμευση από το εσωτερικό της αμυντικής ικανότητας της χώρας.

Δεν είναι όμως μόνο οι παλιές βάσεις. Ολη η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από "διευκολύνσεις",έτσι τις ονομάζουν τώρα, που παρέχονται στο ΝΑΤΟ. Ολα τα στρατιωτικά αεροδρόμια, τα λιμάνια και το οδικό δίκτυο είναι στην υπηρεσία των αναγκών του ΝΑΤΟ. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η ύπαρξη ή μη μιας συγκεκριμένης συμφωνίας στην οποία να γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στις "διευκολύνσεις". Από μόνη της η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, η αποδοχή και ενεργή συμμετοχή της στους πολεμικούς του τυχοδιωκτισμούς, μετατρέπει όλη τη χώρα σε βάση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων, ανάλογα με τις ανάγκες και τα σχέδια που έχουν κάθε φορά.

Ουσιαστικά όλη η Ελλάδα αποτελεί ένα ξέφραγο αμπέλι.Τη διαπίστωση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει η ίδια η πραγματικότητα. Οι αμερικανονατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα έπαιξαν και παίζουν ρόλο υποστήριξης των πολεμικών επιδρομών κατά των λαών της περιοχής. Τέτοιο ρόλο έπαιξαν οι βάσεις του Ακτιου και της Σούδας στους βομβαρδισμούς σε βάρος των Σέρβων της Βοσνίας, λειτουργώντας είτε ως κατασκοπευτικό είτε ως επιχειρησιακό κέντρο. Τα ελληνικά λιμάνια, κατά τη διάρκεια των ίδιων επιχειρήσεων, αποτέλεσαν ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών πολεμικών πλοίων. Ανάλογο ρόλο έπαιξαν και κατά τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο. Και όλα αυτά κατά την πολύ πρόσφατη ιστορία μόνο.

Αύριο: Ο μαχητής, ο αξιωματικός, η σχολή τους