Ο Μάκης Μαΐλης

Στο πλαίσιο της υπεράσπισης της ιστορίας, όπως αυτή γράφτηκε με ποτάμια αίματος, αλλά και εξέτασης των γεγονότων που την απαρτίζουν έτσι ώστε να προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη λαϊκή πάλη σήμερα, η ΚΕ του ΚΚΕ διοργάνωσε χτες πλατιά εκδήλωση στην έδρα της στον Περισσό, με θέμα «Επος και διδάγματα» και ομιλητές τους: Μάκη Μαΐλη, μέλος της ΚΕ, Ανατόλι Αρσέενκο, καθηγητή ιστορίας στο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου και Αλφρεντ Ρούμπιξ, πρόεδρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Λετονίας.

Οπως τόνισε καλωσορίζοντας τους εκατοντάδες, μέλη και φίλους του ΚΚΕ, που προσήλθαν για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση κατακλύζοντας την Αίθουσα Συνεδρίων, ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, η χτεσινοβραδινή πρωτοβουλία δεν ήταν μια ακόμα επετειακή εκδήλωση, αλλά είχε ως στόχο να φωτιστούν περαιτέρω ορισμένες πλευρές του θέματος που πραγματεύτηκε ώστε να βγουν επίκαιρα διδάγματα, πολύτιμα για τις νεότερες κυρίως γενιές.

Αμέσως μετά τις ομιλίες, αποσπάσματα των οποίων φιλοξενεί σήμερα ο «Ρ», ακολούθησαν ερωτήσεις από τους συμμετέχοντες και μικρές παρεμβάσεις.

Να σημειώσουμε πως στο χώρο λειτουργούσε έκθεση βιβλίου από τη «Σύγχρονη Εποχή» ενώ στην εκδήλωση έντονη ήταν η παρουσία των νέων.

Αναφερόμενος στις παραποιήσεις της ιστορίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ανέφερε πως κυρίαρχη θέση καταλαμβάνουν τα ζητήματα σε σχέση με το ρόλο του ΚΚΣΕ και προσωπικά του Στάλιν, για να τονίσει πως «το Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο προώθησε το σύνθημα "όλα για το μέτωπο, όλα για τη νίκη", αλλά και έκανε τιτάνια οργανωτική, πολιτική, μαζική δουλιά». Συνέχισε αναφερόμενος εκτενώς στα καθήκοντα που ο πόλεμος έφερε μπροστά στο ΚΚΣΕ και στη σοβιετική κυβέρνηση, στο πώς ανταποκρίθηκαν σ' αυτά, σημειώνοντας πως «όσοι παραποιούν την ιστορία προσπαθούν να αρνηθούν ότι στα χρόνια του μεγάλου πατριωτικού πολέμου το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν αξεπέραστο πρότυπο "εμπόλεμου κόμματος"» και παρέθεσε στοιχεία που επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως «το Κομμουνιστικό Κόμμα δίκαια κέρδισε φήμη και αναγνώριση ως Κόμμα - Καθοδηγητής, Κόμμα - μαχητής». Ο Α. Ρούμπιξ δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στις χώρες της Βαλτικής, ενημερώνοντας πιο συγκεκριμένα γι' αυτή τους Ελληνες συντρόφους, για να καταλήξει με την αισιόδοξη πεποίθηση: «Καμία παραποίηση δε θα σκιάσει τον ηρωικό άθλο των σοβιετικών ανθρώπων, που φέρουν στους ώμους τους το κύριο βάρος της νίκης ενάντια στη ναζιστική Γερμανία και τους δορυφόρους της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διεξάγοντας αυτό που για το σοβιετικό λαό ήταν Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Και σαν τέτοιος θα παραμείνει για πάντα στην ανθρώπινη ιστορία».

Ο Ανατόλι Αρσέενκο

Ακολούθως ο Α. Αρσέενκο αναφέρθηκε πιο αναλυτικά στα μέσα οικονομικής πίεσης που χρησιμοποίησε ο ιμπεριαλισμός. Καταλήγοντας τόνισε: «Δυστυχώς η εργατική τάξη των χωρών της σοσιαλιστικής κοινότητας δεν μπόρεσε να εκπληρώσει το σημαντικότατο καθήκον που διατύπωσε ο Κ. Μαρξ: "Να κατακτήσει τα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να παρακολουθεί τη διπλωματική δραστηριότητα των κυβερνήσεών της και στην ανάγκη να της αντιπαρατεθεί με όλες τις δυνάμεις και τα μέσα, που έχει στη διάθεσή της".

Σε αυτό συνίσταται η μέγιστη τραγωδία του "σύντομου" 20^ου αιώνα που άρχισε με τη νίκη και το θρίαμβο των ιδεών του Μεγάλου Οχτώβρη σε όλο τον κόσμο και τελείωσε με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Αλλά είναι βέβαιο ότι η εργατική τάξη θα μπορέσει. Γιατί το σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" είναι σήμερα τόσο επίκαιρο όσο και την αυγή του 20^ου αιώνα».

Ο Αλφρεντ Ρούμπιξ

Ο φασισμός - τόνισε ο Μ. Μαΐλης - είναι ιμπεριαλισμός. Τα γερμανικά μονοπώλια έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία, μαζί με τα αμερικανικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά. Και βεβαίως τα κόμματά τους, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά και η καθολική εκκλησία.

Ακολούθως αναφέρθηκε στις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος που «έφεραν» το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπως είχαν «φέρει» και τον Α' και στις οποίες στηρίχτηκε το ΚΚ των Μπολσεβίκων χαράσσοντας τη γραμμή της πάλης κατά του πολέμου, χλευάζοντας την ιμπεριαλιστική ρητορεία περί «υπεράσπισης της πατρίδας», αποδεικνύοντας ότι πατρίδα των καπιταλιστών είναι τα κέρδη και οι σφαίρες επιρροής, οργανώνοντας την επαναστατική πάλη. Ο ομιλητής μίλησε εκτενώς και για τις ενδοαστικές αντιθέσεις και την επίδρασή τους στην εξέλιξη των πραγμάτων κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ αναφορά έκανε και στο τι συνέβη στην Ελλάδα, στον καθοδηγητικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, στη θυσία χιλιάδων μελών του, αλλά και στο ότι το ΚΚ δεν μπόρεσε επαρκώς να ανταποκριθεί στον αυτοτελή ρόλο του, που όπως υπογράμμισε δεν είναι κάτι το αφηρημένο αλλά συντίθεται από την αταλάντευτη προσήλωση στο στρατηγικό στόχο και τη χάραξη της τακτικής που διαποτίζεται απ' αυτήν. Καταλήγοντας ο Μ. Μαΐλης απάντησε στα περί «αντιφασιστικής ιδεολογίας» που πρέπει να αποκτήσουν οι λαοί, πρόσκληση που ταυτίζεται με την οπορτουνιστική στρατηγική του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου» και τόνισε πως αυτό που χρειάζεται σήμερα η εργατική τάξη είναι η απόκτηση κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Τις τοποθετήσεις των κεντρικών ομιλητών ακολούθησαν σύντομες παρεμβάσεις από παρευρισκόμενους. Πρώτος πήρε το λόγο ο Τηλέμαχος Λουγγής, πρόεδρος του ΚΜΕ, ο οποίος παρέθεσε σημαντικά ιστορικά στοιχεία σχετικά με την πολιτική της αστικής τάξης στις χώρες της Ευρώπης για τον καθορισμό των στρατιωτικών συμμαχιών, ενώ τόνισε ότι «για να εξορκίσουν το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανάται, παραγράφουν την ιστορία». Στη συνέχεια μίλησε ο Τριαντάφυλλος Γεροζήσης, ιστοριογράφος και νομικός, ο οποίος επικεντρώθηκε στη σημασία της απόβασης στη Νορμανδία για την έκβαση του πολέμου, εξηγώντας με ιστορικά στοιχεία ότι δεν αποτελεί την κρίσιμη καμπή του πολέμου.

Το λόγο πήρε ο Ν. Παπαγεωργάκης, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο αναθεωρήθηκε η ιστορία στη Γερμανία για να εξυπηρετήσει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Ο ομιλητής κατέληξε τονίζοντας ότι «η υπεράσπιση της ιστορίας είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος».

Στην παρέμβασή του ο Β. Φυτσιλής, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ και συγγραφέας, μιλώντας ως αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, τόνισε ότι «εμείς λέμε την 9η του Μάη με το όνομά της και την τιμάμε σαν την ημέρα που ο Κόκκινος Στρατός κάρφωσε το κοντάρι με την κόκκινη σημαία και το σφυροδρέπανο στην κορυφή του τρούλου του Ράιχσταγκ».

Παραθέτοντας στοιχεία από τα σχολικά βιβλία ιστορίας γύρω από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα οποία κατάφωρα στρέφονται ενάντια στην ΕΣΣΔ και τους αγώνες των κομμουνιστών, η Ελένη Μπιμπίρη, καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης, υπογράμμισε ότι «η αστική τάξη δε θέλει να δώσει στη νέα γενιά την ιστορία». Στην ομιλία του ο Γ. Ηρακλέους, εκπαιδευτικός, σημείωσε ότι η αντισοβιετική προπαγάνδα υπάρχει σε όλα τα σχολικά βιβλία, όχι μόνο τα ιστορικά. Επισήμανε δε ότι υπάρχει ταύτιση μαύρου -κόκκινου σε όλο το σχολείο, χαρακτηρίζοντας αυτό το εγχείρημα της αστικής τάξης ως μία «προσπάθεια να στρώσουν ένα λευκό σεντόνι λήθης στα μάτια των παιδιών».

Ο Γ. Στεφανίδης, ζωγράφος και λογοτέχνης, τόνισε ότι ήρθε η ώρα να σηκώσουν οι λαοί το κεφάλι με όποιο τρόπο και όποια θυσία, να ξετινάξουν από πάνω τους το φασισμό.

Στην εκδήλωση διαβάστηκε μήνυμα της Ελένης Μπιμπίκου -Αντωνιάδου, ιστορικού από το Παρίσι, η οποία άσκησε κριτική στις αντιεπιστημονικές μεθόδους ιστοριογραφίας και την παραχάραξη της ιστορίας.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι απαντήσεις από τους ομιλητές στις πολυάριθμες ερωτήσεις που είχαν κατατεθεί. Το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων επικεντρώθηκε σε ιστορικά γεγονότα που έχουν χρησιμοποιηθεί από την αστική προπαγάνδα για να ενισχύσουν την αντικομμουνιστική επίθεση.

Μεγάλος ήταν ο αριθμός ερωτήσεων γύρω από την εκστρατεία δυσφήμισης του Στάλιν και της ΕΣΣΔ, τη στάση της ΕΣΣΔ σε μια σειρά γεγονότα πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και για την πορεία των ανατολικών χωρών προς το σοσιαλισμό. Μεγάλο επίσης ήταν το ενδιαφέρον για τους παράγοντες που οδήγησαν στις ανατροπές, τη στάση του σοβιετικού λαού την περίοδο της αντεπανάστασης, καθώς και ερωτήματα για τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας.

Φωτίστηκαν πλευρές της ιστορίας που η αστική τάξη προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμαυρώσει προς όφελος του ιμπεριαλισμού, ενώ στο κλείσιμό του ο Μ. Μαΐλης τόνισε ότι «αναδεικνύεται η ανάγκη να δοθεί ιδεολογική πάλη στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, οι εκπαιδευτικοί έχουν χρέος να απειθαρχήσουν και να διδάσκουν την αλήθεια. Φοβούνται την εργατική τάξη και τους λαούς ότι θα αποδείξουν πως το πισωγύρισμα είναι προσωρινό».