Με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, όπως αναμενόταν, στην κυβέρνηση, τέλειωσε τα μεσάνυχτα της Κυριακής η τριήμερη «παράσταση» στη Βουλή. Χρειάζεται, βεβαίως, μια διευκρίνιση πρωταρχικής σημασίας. Το θέατρο είναι μια κορυφαία τέχνη, με λυτρωτικές ιδιότητες για τον άνθρωπο. Το αρχαίο ελληνικό δράμα, ο πρόγονος του σύγχρονου θεάτρου, ήταν θεσμός της Δημοκρατίας. Οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης και ο κωμικός Αριστοφάνης ανήγαγαν το δημόσιο διάλογο και την πολιτική κριτική σε αισθητικά κατορθώματα. Ωστόσο, στο θέατρο, όπως και σε όλες τις τέχνες, το αποτέλεσμα είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Στην τριήμερη «παράσταση» στη Βουλή, είχαμε ένα επικίνδυνο για το λαό έργο (τη στημένη αποπροσανατολιστική άνευ ουσίας δικομματική αντιπαράθεση και, μάλιστα, στην πιο συναινετική εκδοχή της), ένα επιτελείο ηθοποιών, τους εκπροσώπους των δύο μεγάλων κομμάτων, που προσπαθούσαν, εις μάτην, να υποδυθούν τους προστάτες του λαού, και την αντιλαϊκή πολιτική στο μέσο του «θιάσου», για την προώθηση της οποίας έχουν δεσμευτεί και οι δύο συνεταίροι του δικομματισμού.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής επιδίωξαν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να αποκαταστήσουν την εικόνα ενός αποφασισμένου (και αποφασιστικού) μηχανισμού για την προώθηση των αντεργατικών μέτρων ως συνέχεια αυτών της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με παραπέρα ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, της πλήρους ανατροπής του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και της Κοινωνικής Ασφάλισης, της παραπέρα εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Πρόνοιας, γενικά της εξασφάλισης για το κεφάλαιο συνθηκών παραπέρα έντασης της εκμετάλλευσης. Η δήλωση του πρωθυπουργού, λίγο πριν από την ψηφοφορία, ήταν σαφής ως προς την πρόθεσή του να μεταφράσει την ψήφο εμπιστοσύνης σε πρόσθετη νομιμοποίηση αυτής της πολιτικής. Να την παρουσιάσει ως ισοδύναμη της λαϊκής εντολής για την εφαρμογή μιας άγριας ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου.

Με υψηλούς τόνους, αλλά άσφαιρα πυρά, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου έπαιξαν καλά το ρόλο τους. Ως αντιπολίτευση που πασχίζει, και η πολιτική της πλουτοκρατίας να εφαρμόζεται ολοκληρωμένα, και οι λαϊκές δυνάμεις να μην απεγκλωβίζονται απ' αυτήν. Αυτό επιδίωξαν και με τη στάση τους στη Βουλή. Η ταύτιση των δύο κομμάτων επί των βασικών επιλογών (μεταξύ των οποίων και οι «μεταρρυθμίσεις» σε Ασφαλιστικό και Εργασιακά), οδήγησε σε μια κακόηχη συμφωνία. Οι διαφορές επί των διαχειριστικών ικανοτήτων του ενός, ή του άλλου καμιά σημασία έχουν για τους εργαζόμενους, αντίθετα είναι σε βάρος τους. Αλλωστε, το «έργο» το έχουν ξαναδεί.

Η τριήμερη συζήτηση επιβεβαίωσε σε κάθε πτυχή της τη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που επέλεξε να αποχωρήσει απ' αυτήν τη συμπαιγνία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ με το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Καλώντας σε ένταση των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για την απόκρουση της επίθεσης που δέχονται και συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.

Καλώντας, ταυτόχρονα, σε μομφή κατά των δύο κομμάτων και της κοινής και αδιαίρετης πολιτικής τους. Και σε ψήφο εμπιστοσύνης στη δύναμη της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής δράσης, στην ταξική ενότητα και τη λαϊκή συμμαχία, στη ρήξη και την ανατροπή.