Η Μ. Ρούσση περιέγραψε συνοπτικά την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι λαϊκές οικογένειες της περιοχής, εξαιτίας των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Η ανεργία είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, παρά το ότι δίπλα στην πόλη βρίσκεται η ΛΑΡΚΟ, 12 μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, 5 ιχθυογενετικοί σταθμοί, 3 μονάδες παραγωγής αμμοβολής. Στη ΛΑΡΚΟ «θερίζουν» τα εργατικά «ατυχήματα», οι απολύσεις, ενώ τα νέα παιδιά δουλεύουν με καθεστώς «δουλεμπορίου» ή με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Είναι το δεύτερο έτος χωρίς υπογραφή ΣΣΕ. Η στρατηγικής σημασίας επιχείρηση συνειδητά απαξιώνεται και ετοιμάζεται η ιδιωτικοποίησή της.

Στα ιχθυοτροφεία επικρατεί καθεστώς γαλέρας: Ανεξέλεγκτα ωράρια, άσχημες κι επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς, οι μετανάστες εργάτες ζουν σε παράγκες, οι εργάτες και οι εργάτριες μένουν απλήρωτοι 6, 8 και 10 μήνες. Επιπλέον, θέλουν να καταργήσουν το ΙΚΑ Λάρυμνας, κατάργησαν το υποτυπώδες ολοήμερο σχολείο Λάρυμνας και το Αθλητικό Σχολείο Μαλεσίνας. Μετά την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, ακολούθησε πλούσια συζήτηση για την κρίση, τα αίτια και τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Η περιοδεία της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στην περιοχή ολοκληρώθηκε αργά το απόγευμα με ομιλία σε μαζική συγκέντρωση στο Μαρτίνο.

Στιγμιότυπο από τη σύσκεψη των γυναικών στη Λάρυμνα

Γενικά η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι είναι χωρίς τέλος και είναι ενιαία. Και με αυτή την έννοια είμαστε σε μία πραγματικά διαφορετική φάση. Οχι ότι δεν αξίζει να μιλάμε για τη ΛΑΡΚΟ. Αξίζει και παρά αξίζει, γιατί θα πωληθεί και μπορεί να μετατραπεί σε παλιοσίδερα. Οταν ακούτε πωλήσεις και μάλιστα για τέτοιες επιχειρήσεις, επιχειρούν είτε να τις συρρικνώσουν, είτε να κάνουν αγορά σαν τοποθεσία πια. Παρά το γεγονός ότι η παραγωγή που έχει η ΛΑΡΚΟ έχει μεγάλη σημασία και μεγάλη αξία και για τις ελληνικές αμυντικές ανάγκες και όχι μόνο.

Τώρα πια είναι περιττό να λέμε τι συμβαίνει σε ένα χωριό, τι συμβαίνει στο διπλανό, τι συμβαίνει στον έναν και στον άλλο κλάδο... Η επίθεση -σας το ξαναλέω- είναι ενιαία. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να το φανταστούμε ότι θα συμβεί και να μην υπάρχει πρόθεση να συμβεί. Λόγω κρίσης; Εμείς θα λέγαμε το εξής πράγμα: Η απότομη και οξυμένη επίθεση -πολλά μέτρα σε λίγο χρόνο- οφείλεται στην κρίση. Αλλά δεν ξεπήδησαν τα προβλήματα μόνο από την κρίση. Αυτά τα μέτρα που θα παίρνανε σε δέκα χρόνια, τώρα τα παίρνουν σε μία ημέρα. Και απόδειξη γι' αυτό είναι ότι δεν παίρνουν αυτά τα μέτρα για να ισχύσουν όσο θα κρατήσει η κρίση. Είναι μέτρα διαρκείας. Δεν είναι έκτακτα μέτρα. Μέχρι το 2060 λέει θα ισχύουν αυτά τα μέτρα, τα οποία βεβαίως δεν τα λένε. Είναι μέτρα που ταιριάζουν μέσα στη φύση του συστήματος που ζούμε. Η κρίση συντομεύει το διάστημα για να τα πάρουν.

Και να το πούμε καθαρά: Αν σταυρώσουμε τα χέρια, κάθε χρόνο θα προστίθενται περισσότερα και η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη τα επόμενα χρόνια για να αναποδογυρίσει. Θα αναποδογυρίσει βέβαια κάποτε υπέρ του λαού. Αλλά θα έχουν συσσωρευθεί τέτοια προβλήματα, που θα είναι δύσκολο να πεις ξαναρχίζω την παραγωγή στην τάδε επιχείρηση, ξαναφτιάχνω επιχειρήσεις τέτοιες άμα έχουν κλείσει, άμα έχουν εκποιηθεί και πουληθεί.

Επομένως έχει σημασία: γνώση, καθαρό μυαλό και αντεπίθεση. Γιατί αν δεν έχεις καθαρό πού οφείλεται η κρίση, τότε δεν έχεις και τη δύναμη να παλέψεις. Οχι μόνο δεν έχεις τη δύναμη να παλέψεις, σε τελευταία ανάλυση θα στα παίρνουν και θα λες «δεν γίνεται διαφορετικά»...

Ο,τι περνάμε σήμερα, θα μπορούσε το κίνημα το συνδικαλιστικό, το αγροτικό, των μικρομεσαίων, των γυναικών, της νεολαίας να είναι πιο έτοιμο να τα αντιμετωπίσει; Θα μπορούσε. Εδώ είναι το πολιτικό ζήτημα. Γιατί δε βρέθηκε στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, έτοιμο το κίνημα να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση. Κι ακόμα δεν έχει ετοιμαστεί όπως πρέπει. Σκεφτείτε, όμως, αν δεν υπήρχε και το ΚΚΕ... Τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ισοπεδωμένα. Πριν από λίγες μέρες ήμασταν στις Βρυξέλλες, όπου έγινε συνάντηση ευρωπαϊκών ΚΚ και πρέπει να σας πω ότι οι περισσότεροι που μίλησαν, ιδιαίτερα από μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, είπαν ότι ελάχιστη αντίσταση αναπτύσσεται.

Δηλαδή, σε σχέση με την Ευρώπη, εμείς είμαστε πιο μπροστά, παρότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται από το λαό. Γιατί έτσι είναι. Οταν δεν προετοιμαστείς, όταν δεν έχεις μια πρωτοπορία να σου ανοίξει τα μάτια, να σου δώσει κουράγιο, να σου δώσει έμπνευση, δεν γίνεται τίποτα. Εκεί πέρασαν τα μέτρα με πολύ μικρή αντίσταση. Γίνανε ορισμένες κινητοποιήσεις στη Γαλλία και τώρα ασχολούνται με το να μη βγει ο Λεπέν. Δηλαδή, πίσω, πίσω, πίσω. Αντί να πάμε μπροστά σκέφτονται, πάλι προς τα πίσω.

Επομένως, εμείς ξεκαθαρίζουμε: Η κρίση που περνάμε σήμερα, η οικονομική καπιταλιστική κρίση ήταν αναπόφευκτη. Δεν τη δημιούργησαν τεχνητά τα κόμματα που κυβέρνησαν, ούτε οι μίζες, ούτε η διαφθορά, όλα αυτά που λένε ή η «κακή» διαχείριση. Και μίζες υπάρχουν και διαφθορά και κακή διαχείριση, αλλά η κρίση δε δημιουργείται από αυτό.

Και κοιτάξτε τώρα. Τι κάνει το ΚΚΕ σήμερα; Ενα που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε είναι διαφώτιση. Οχι διαφώτιση για τα προβλήματα, αλλά για την αιτία της κρίσης. Δεύτερον: Από τα ίδια τα πράγματα και αντικειμενικά, σήμερα μπαίνει το ζήτημα -θα σας το πω καθαρά- της βαθιάς ριζικής αλλαγής. Οχι να φύγει μια κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη. Μπαίνει ανοιχτά το ζήτημα ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Είτε έχουμε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, είτε άλλες μορφές κυβέρνησης, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο θα είναι στην εξουσία. Οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης κι αν έχουμε. Και την εποχή που έδινε αυξήσεις, πάλι η ίδια τάξη ήταν. Απλώς ήταν μια φάση που έδινε κάποιες αυξήσεις, τη βόλευε, πάντα λιγότερα απ' ό,τι έπρεπε. Είχε τη δυνατότητα να αποχαυνώνει -με συγχωρείτε- τον κόσμο ότι σιγά σιγά θα βελτιώνει την κατάστασή του.

Εμείς αντιπαραθέτουμε σε αυτή την εξουσία που υπάρχει σήμερα, την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Θα μου πείτε, ο άνεργος, αυτός που πεινάει, μπορεί να ακούσει για τη μεγάλη αλλαγή, για τον τρόπο που πρέπει να γίνει μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή; Θέλει τώρα ικανοποίηση. Δυστυχώς, δεν εξαρτάται από μας. Δεν είμαστε, δηλαδή στην περίοδο, όπου οι αγώνες έφερναν ορισμένες βελτιώσεις, έστω μικρές, στη ζωή του λαού. Σήμερα στα παίρνουν όλα πίσω. Τι βελτίωση να σου φέρουν; Σήμερα, το στοίχημα είναι αν θα πάρεις σύνταξη στα 67 ή στα 70, αν θα πάρεις σύνταξη 500 ή 300 ευρώ...

Εδώ θα καταργήσουν τα επιδόματα ανεργίας, όταν -λέει- θα έχεις περιουσιακά στοιχεία. Δηλαδή, αν έχει ένας νέος άνθρωπος ένα σπίτι από τον πατέρα του ή στο χωριό... Εδώ θα ανεβάσουν την αντικειμενική αξία των δικών μας σπιτιών, αυτών που μένουμε, που μπορεί να έχουμε σπίτια 40 και 50 χρόνων και να μην μας φτάνουν τα λεφτά για επισκευές. Το σπίτι που μένω, μπορεί να είναι στοιχείο πλουτισμού; Δηλαδή, πράγματα τα οποία είναι αυτονόητα. Στον 21ο αιώνα ζούμε, όχι στο 19ο... Και οι ανάγκες των ανθρώπων σήμερα είναι διαφορετικές. Η μεζούρα πρέπει να φτάνει στις ανάγκες του 21ου αιώνα, όχι 100 χρόνια πίσω.

Επομένως, σήμερα έχει αξία ο τοπικός αγώνας, όχι ότι τα παρατάμε δηλαδή - έχει αξία για το κέντρο Υγείας, για να μην κλείσει το «Αλεξάνδρα», το «Αιγινήτειο» - εμείς κάναμε και στη Βουλή παρεμβάσεις για να λυθούν κάποια γραφειοκρατικά, ώστε να πάρουν χρήματα οι ειδικευόμενοι. Ολα έχουν την αξία τους. Αλλά αυτά πρέπει να τα δεις ενταγμένα μέσα στην οργάνωση, την κινητοποίηση, για να συνειδητοποιηθεί ότι η αλλαγή που χρειάζεται στην Ελλάδα πρέπει να είναι ριζική.

Θα γίνει σε μια μέρα; Οχι. Αλλά αν δεν βάλεις πλώρη, αν δεν σκέφτεσαι ότι υπάρχει η δικιά σου οικονομία, η δικιά σου εξουσία, δε γίνεται. Και στο κάτω κάτω, πότε θα τους τρομοκρατήσεις; Οταν πηγαίνεις υπομνήματα στη Βουλή ή κάνεις έναν τοπικό αγώνα και μετά κουράζεσαι και τον σταματάς; 'Η όταν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι αποφασισμένος για πραγματική ρήξη; Πότε έκανε παραχωρήσεις ο καπιταλισμός; Οταν έβλεπε ότι ο σοσιαλισμός ασκούσε επιρροή στο λαό. Οταν η ταξική πάλη οξυνόταν. Τότε έλεγε κάτι πρέπει να κάνω να μην τα χάσω όλα. Τώρα δεν έχει κανέναν λόγο να κάνει παραχωρήσεις. Σε συνθήκες κρίσης μάλιστα. Η κρίση θα ξαναχτυπήσει στην Ελλάδα, θα ξανάρθει νέος κύκλος. Θα μπούμε σε μία ανάκαμψη αναιμική και μετά θα ξεκινήσει νέος κύκλος κρίσης, πολύ χειρότερος από το σημερινό. Αρα δεν έχεις άλλη επιλογή.

Η λύση είναι να αρχίσει να αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης που υπάρχει σήμερα μέσα στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο το Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Για να δούμε, ποιος είναι ο συσχετισμός δύναμης σήμερα μέσα στη ΛΑΡΚΟ; Ποιες δυνάμεις συνδικαλιστικές έχουν την πλειοψηφία; Για να δούμε, τι έφεραν οι τελευταίες τοπικές εκλογές, με τον «Καλλικράτη»; Αν είχες δήμους και περιφέρειες τώρα με άλλη σύνθεση, μπορεί να μην ανέτρεπαν τα πράγματα, αλλά τι δύναμη θα είχε ο θεσμός αυτός;

Επομένως, πρέπει να παραμερίσουν όλοι οι συμβιβασμένοι, οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής, είτε είναι συνειδητοί, είτε από φόβο, είτε από ιδιαίτερο συμφέρον. Και έχεις εμπειρία καθημερινά να το κάνεις. Και έκτακτες και γενικές συνελεύσεις στα σωματεία μπορείς να κάνεις και να ζητήσεις εκλογές για να αλλάξεις την κατάσταση. Και ταυτόχρονα, με διάφορες μορφές -πολυμορφία, δε λέμε κάθε ημέρα απεργία- αρχίζει αυτό το ποτάμι να τρέχει γρήγορα... Θα γίνουν εκλογές; Ευκαιρία... Τα δύο κόμματα αυτά να χάσουν δύναμη. Θα αλλάξει την άλλη μέρα; Οχι. Αλλά θα έχεις κάνει ένα δεύτερο, τρίτο βήμα. Εμείς δεν είπαμε ότι σε ένα βράδυ αλλάζουνε τα πράγματα. Αλλά είτε θα πηγαίνεις μπροστά, είτε πίσω...

Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Κοινωνικοποίηση. Να γίνει λαϊκή περιουσία ό,τι υπάρχει κάτω από τη γη, ο ορυκτός πλούτος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Ενδιάμεση λύση τι είναι; Να δυναμώσει το κίνημα, να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, να δυναμώσει το ΚΚΕ. Οταν λέω ενδιάμεση, είναι η πορεία. Η πορεία προς τη νίκη. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση.

Κι όσον αφορά τις γυναίκες, είναι φανερό ότι θα χειροτερέψει η θέση των γυναικών. Εδώ, στην καλή φάση -ας πούμε- της ανάπτυξης, της καπιταλιστικής, τα προβλήματα των γυναικών οξύνονταν, παίρνοντας υπόψη και τις ανάγκες της εποχής. Διότι στην ταξική καταπίεση γίνεται και φυλετική, για τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, και ηλικιακή για τους νέους και ρατσιστική για τους ξένους εργάτες. Είναι οι μορφές που εντείνεται η εκμετάλλευση.

Και τέλος, οι θέσεις εργασίας που προτείνονται σήμερα στις γυναίκες είναι: Θα κλείνουν τα κέντρα υγείας, τα νοσοκομεία, θα μειώνονται οι κοινωνικές υπηρεσίες, δημιουργούν θέσεις προσωρινής εθελοντικής εργασίας, να κάνουν οι γυναίκες φαγητό στο σπίτι για τους ηλικιωμένους, για τους άπορους, τα παιδιά να τα κρατάνε στο σπίτι. Δηλαδή όλα αυτά που έλεγαν, η γυναίκα σε νέους τομείς και επαγγέλματα, τα γυρνάνε ξανά πίσω. Η γυναίκα είναι καλή μαγείρισσα, η γυναίκα είναι καλή να καθαρίζει, να προσφέρει υπηρεσίες, αλλά η γυναίκα δεν μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες τέτοιες.

Πρώτα πρώτα είναι πολύ βαριές. Οι γυναίκες αντέχουν, μπορούν να κουμαντάρουν τους ηλικιωμένους, να τους σηκώνουν από δω κι από κει; Γίνεται; Εχουμε και μυοσκελετικές διαφορές με τους άντρες, αυτό δεν είναι ενδεικτικό ανισοτιμίας ή απόδειξη ότι πρέπει να είμαστε ανισότιμες. Να κάνουν γλυκά του κουταλιού και να τα πουλάνε στους δρόμους, αυτό για τις γυναίκες... Αυτές είναι οι νέες θέσεις εργασίας, γιατί ανακάλυψαν τώρα ότι είναι καλό να μένει η γυναίκα στο σπίτι, κοντά στα παιδιά. Αν θέλετε, γυρίζουμε και στο επίπεδο των ιδεών πολύ πιο πίσω ακόμα και από τις ιδέες που κυριαρχούσαν και στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Αυτές οι θέσεις προτείνονται στις γυναίκες. Βοηθητικές υπηρεσίες, εκεί που συρρικνώνονται οι κοινωνικές υπηρεσίες. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Ολες για μας είναι σημαντικές, δεν τις χωρίζουμε. Αλλά αυτές είναι φθηνές, κι ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου με τις τεχνολογίες μπορεί να οργανώσεις χώρους εξυπηρέτησης της οικογένειας, δημόσια καθαριστήρια, δημόσια πλυντήρια - σήμερα η τεχνολογία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο.

Στο σοσιαλισμό υπήρχαν. Στον τόπο δουλειάς να έχεις το φαΐ, να έχεις το ένα, το άλλο. Αν θέλεις τρως και στο σπίτι σου, δε σου λέει κανείς φάε στον τόπο δουλειάς, αλλά σήμερα που οι τεχνολογίες απαιτούν λιγότερη δύναμη στη χειρωνακτική δουλειά, λιγότερη ανθρώπινη δύναμη, περισσεύει χρόνος για την οργάνωση σύγχρονων κοινωνικών υπηρεσιών, που εξασφαλίζουν ελεύθερο χρόνο για την οικογένεια, ελεύθερο χρόνο για τη συμμετοχή. Και συζητάμε τώρα, η γυναίκα να κάνει σπίτι της φαγητά, να τα μεταφέρει ή να κάνει τη λάντζα, που μπορεί να γίνει σήμερα με ένα σύγχρονο τρόπο...

Πραγματικά πρόκειται για ένα πισωγύρισμα. Στην πραγματικότητα δεν είναι πισωγύρισμα. Αυτό είναι το προχώρημα του καπιταλιστικού συστήματος. Ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι σαπίλα και παρασιτισμός, καταστολή, πόλεμος και φτώχεια. Αυτό είναι το προχώρημά του, δεν έχει άλλο μέλλον. Τα ιστορικά του όρια είναι συγκεκριμένα. Τώρα, χρονικά το πόσο αυτός θα παραμείνει, εξαρτάται από τους λαούς. Οχι μόνο από τον ελληνικό λαό, αλλά εμείς εδώ λογοδοτούμε, εδώ έχουμε την ευθύνη.

Επομένως, πλώρη για ριζική πολιτική αλλαγή, η συγκεκριμένη που λέμε, όχι αλλαγή μεταμφίεσης. Και αυτό γίνεται μέσα από τους δυνατούς αγώνες, να τους παρεμποδίσουμε, να τους δυσκολέψουμε. Και τόσο να κερδίσουμε σήμερα, εμείς δεν το σνομπάρουμε, αλλά δεν έχει μέλλον η λογική να συγκρατήσω αυτό που γίνεται. Δεν έχει αποτέλεσμα. Αγώνες που δεν έχουν προοπτική το θέμα της εργατικής, της λαϊκής εξουσίας, να το πούμε καθαρά, δεν ασκούν ουσιαστική πίεση. Αγώνες που περιορίζονται σε μικροπράγματα, δεν φέρνουν αποτελέσματα.

Και τέλος, δε φέρνει αποτελέσματα η μοιρολατρία. Και ειδικά οι γυναίκες είναι μεγάλη δύναμη. Οι εφεδρείες που υπάρχουν μέσα στους χώρους των γυναικών για το δυνάμωμα του αγώνα είναι μεγάλες. Και ιδιαίτερα οι νεότερες, οι οποίες είναι αυτές που θα εμπλουτίσουν τον αγώνα και με τα νιάτα τους, με τις σύγχρονες απαιτήσεις, με την ευαισθησία που έχουν. Δεν είναι απλώς η ποσότητα, άντε να μπουν και άλλοι μισοί, είναι ότι ο αγώνας θα γίνει πιο διεισδυτικός, πιο ευαίσθητος, πιο δυναμικός.

Από τη χτεσινή συγκέντρωση στο Μαρτίνο

Με τα παραπάνω λόγια ξεκίνησε την ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, χτες βράδυ, στη συγκέντρωση στο Μαρτίνο, δεύτερο σταθμό της περιοδείας στην περιοχή, μέσα σε ζεστά χειροκροτήματα και το σύνθημα «Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες».

Μιλώντας σε μια μαζική συγκέντρωση στην πλημμυρισμένη από κόκκινες σημαίες κεντρική πλατεία του Μαρτίνου, με τη συμμετοχή εργατών, αγροτών, νέων, γυναικών της περιοχής, τόνισε μεταξύ άλλων: «Είναι ιστορική ευθύνη για όλη την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες, τους μικρομαγαζάτορες να πάρουν διαζύγιο από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να πάρουν διαζύγιο και από τις προκαταλήψεις που τους έχουν καλλιεργήσει για το ΚΚΕ».

Ταυτόχρονα, τόνισε ότι πρέπει να αρχίσουν να προβληματίζονται πάνω στο γενικότερο ζήτημα που λέγεται καπιταλιστικό σύστημα, αλλά να προβληματιστούν και πάνω στο ζήτημα του σοσιαλισμού, για το οποίο υπάρχει πείρα. «Αυτός ο τόπος, αυτός ο κόσμος μπορεί να ζήσει χωρίς καπιταλισμό, χωρίς εργατική τάξη όμως δεν μπορεί να ζήσει», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενη ειδικότερα στη ΛΑΡΚΟ και στα σχέδια της κυβέρνησης, τόνισε ότι «εάν την οδηγήσει στην πώληση το πιο πιθανό είναι ότι θα συρρικνωθεί αλλά ακόμα και να πωληθεί ως οικόπεδο και παλιοσίδερα. Το σίγουρο είναι εάν πωληθεί θα μπει όρος να δοθεί με πολύ λιγότερους εργαζόμενους και τους νέους που θα πάρει θα είναι με όρους δουλεμπορίου». Γι' αυτό, καταλήγοντας, απευθύνθηκε στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ επισημαίνοντας: «Αφήστε τις αυταπάτες. Να περιμένετε τα χειρότερα. Πρέπει όμως να έχετε πείσμα για το δίκιο σας και να μην έχετε καμία μοιρολατρία. Πρέπει να γίνετε ένα ορμητικό ποτάμι που θα τους συμπαρασύρει ως το τέλος».