Η πραγματική Ιαπωνία του 21ου αιώνα δε μοιάζει με εξεζητημένο σενάριο αισιόδοξης μελλοντολογικής ταινίας, όπου οι λύσεις δίνονται άμεσα με τη βοήθεια υψηλής τεχνολογίας. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση αποδεικνύεται πιο σκληρή από όσο θα μπορούσε να διανοηθεί ένας ευφάνταστος σεναριογράφος, αφού στην μετα-τσουνάμι χώρα του «ανατέλλοντος ηλίου» οι μολυσμένες με ραδιενέργεια πόλεις αδειάζουν αφού πρώτα μολυνθούν οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά και η γη. Τα κέντρα καταυλισμού από παρήγορο αποκούμπι στην ώρα της ανάγκης μετατρέπονται σε αφιλόξενους, σκληρούς, δημόσιους χώρους με τις ελλείψεις να αποχρωματίζουν τα πρόσωπα των πληγέντων και την επίπλαστη «ευσυγκινησία» και την αγωνία των αξιωματούχων στα αστικά ΜΜΕ για γρήγορη έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Με τη σκληρότητα που μόνον ο καπιταλισμός μπορεί να δείξει, δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα στην τρίτη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία του πλανήτη από έλλειψη φαρμάκων, ιατρικής φροντίδας, υγιεινής και από ψύχος. Σχεδόν σε όλους τους καταυλισμούς, η παρουσία γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού είναι συμβολική, αφού ένας γιατρός αναλογεί σε τουλάχιστον 120 άτομα. Διόλου ανεξήγητα έχουν ως τώρα καταμετρηθεί, μετά το τσουνάμι, τουλάχιστον 280 θάνατοι έμμεσα σχετιζόμενοι με την κρίση, ενώ αναμένονται και άλλοι...

Ιάπωνες γιατροί και η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού κρούουν μέρες τώρα τον κώδωνα του κινδύνου για την πιθανότητα εκδήλωσης σοβαρών επιδημιών. Τα κέντρα «φιλοξενίας» δεν είναι παρά εφιαλτικοί χώροι «αποθήκευσης» ανθρώπων. Οι 115.000 άστεγοι σεισμοπαθείς δεν έχουν δει μέχρι στιγμής παρά λίγες δεκάδες τροχόσπιτα και προκατασκευασμένα σπίτια. Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί κι άλλο, αν σκεφθεί κανείς πως μέσα στις επόμενες βδομάδες θα προστεθούν σε αυτούς και άλλοι πάνω από εκατό χιλιάδες, που καλούνται να εγκαταλείψουν σπίτια, περιουσίες και τόπους δουλειάς λόγω των ιδιαίτερα επικίνδυνων επιπέδων ραδιενέργειας.

Κάπως έτσι καταρρέει ο μύθος του παντοδύναμου καπιταλιστικού κράτους, που ανταποκρίνεται τάχα άμεσα στις ανάγκες εκτάκτων καταστάσεων με τη βοήθεια υψηλής τεχνολογίας (όπως και στη χώρα μας επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί και από διάφορους «επιστήμονες» στα αστικά ΜΜΕ, με αφορμή το σεισμό). Αυτό το σύστημα δε σώζει! Εκμεταλλεύεται και κατασπαράσσει ανθρώπους στο βωμό του κέρδους και της μεγιστοποίησής του, όπως κάνει το μονοπώλιο πυρηνικής ενέργειας «Τepco». Δεν αντιμετωπίζει την καταστροφή σαν ζήτημα άμεσης αντιμετώπισης του πόνου των ανθρώπων, αλλά σαν ευκαιρία για μπίζνες, «ανάπτυξη» και κέρδη... Στην τρίτη ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη δε θα ακούσεις κανέναν κυβερνητικό αξιωματούχο ή υψηλόβαθμο εταιρικό στέλεχος να μιλά για δικαιώματα όπως δωρεάν στέγη, Υγεία, Παιδεία. Οι μόνοι που φέρνουν, αυτή τη στιγμή, στο προσκήνιο τέτοια αυτονόητα αιτήματα είναι τα στελέχη, τα μέλη, οι χιλιάδες υποστηριχτές του ΚΚ Ιαπωνίας! Και η φωνή τους, όσο και εάν προσπαθούν να την καταπνίξουν τα αστικά ΜΜΕ, είναι η μόνη που μπορεί τελικά να αφυπνίσει τον ιαπωνικό λαό και να τον κάνει να αγωνιστεί για ένα καλύτερο μέλλον.