«Η απόφαση του Πρωτοδικείου Χαλκίδας βάζει "μπουρλότο" στο δάσος, οδηγεί στην οικοπεδοποίηση και στους οικοπεδοφάγους μεγαλοκαταπατητές». Αυτή ήταν η πρώτη εκτίμηση του Προέδρου του Αγροτικού Συνεταιρισμού Προκοπίου Δαφνούσας, Δημ. Κουτσουφλάκη, μόλις πήρε στα χέρια του και διάβασε την υπ' αριθμόν 55/2000 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, που δέχτηκε τις αγωγές τις οποίες είχαν καταθέσει το 1992 οι Φράνσις Νόελ Μπέκερ και Εδουάρδος Νόελ Μπέκερ του Φράνσις, κατά του Ελληνικού Δημοσίου και στην ουσία, δικαίωσε το μεγαλοτσιφλικά. Με την απόφασή του αυτή, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκίδας αναγνωρίζει ότι το δασόκτημα -εκτάσεως 43.000 στρεμμάτων που βρίσκεται στις περιφέρειες των τέως κοινοτήτων Προκοπίου και Δαφνούσας Εύβοιας (στο όρος Κανδήλι)- ανήκει από χρησικτησία με βάση διατάξεις του νόμου ΔΞΗ/1912 στους μεγαλοτσιφλικάδες Μπέκερ.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι:

• τη συγκεκριμένη υπόθεση εκδίκασαν οι Βασιλική Ηλιοπούλου (πρόεδρος Πρωτοδικών), Μαρία Κουτέρη (πρωτοδίκης), Γεώργιος Μιτρούδης (πρωτοδίκης - εισηγητής).
• η αγορά του τσιφλικού είχε γίνει παράνομα από τον Εντουαρντ Νόελ το 1832 από τους Τούρκους, πριν η Εύβοια ενσωματωθεί στην Ελλάδα το 1833 και επομένως η δικαιοπραξία ήταν άκυρη νομικά. Γι' αυτό και κατά την εκδίκαση της προσφυγής του ο Φ. Ν. Μπέκερ, δεν προσκόμισε τίτλους (χοτζέτια και ταπιά) στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας, δηλώνοντας ότι κάηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής (1942) όταν οι Ιταλοί έκαψαν το σπίτι του. Ομως, όπως βεβαιώνουν οι κάτοικοι της περιοχής κάτι τέτοιο αποκλείεται να συνέβη αφού στο σπίτι του Μπέκερ είχε εγκατασταθεί η διοίκηση των Ιταλών.
• ο Φ. Ν. Μπέκερ και οι πρόγονοί του εκμεταλλεύτηκαν με στυγνό τρόπο την περιοχή και τους κατοίκους της, σαν να βρίσκονταν σε αποικία και οι κάτοικοι ήταν δούλοι, αφού διέθεταν «μπιστικούς» οπλοφόρους που τρομοκρατούσαν και ξυλοφόρτωναν όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει την όποια εντολή του τσιφλικά.
• Υπέθαλψαν... ληστές της εποχής (1870) και επί κυβέρνησης Θρασύβουλου Ζαΐμη, ο επικεφαλής της συμμορίας που πραγματοποίησε τη σφαγή στο Δήλεσι (3 Αγγλους διπλωμάτες και έναν Ιταλό), Τάκος (Δημήτριος) Αρβανιτάκης, μαζί με τον αδελφό του Χρήστο, υπηρετούσαν στο κτήμα «Αχμέτ Αγά» του Φρανκ Νόελ (προγόνου του σημερινού τσιφλικά Νόελ - Μπέκερ, ως οπλοφόροι.

Να πώς περιγράφονται στο βιβλίο «Η σφαγή στο Δήλεσι, Αγγλοκρατία και Ληστοκρατία», του Τ. Βουρνά, σελ. 8, οι Αρβανιτάκηδες: «Εμπιστοι στην υπηρεσία του Αγγλου φεουδάρχη, θεωρήθηκαν ως κατ' εξοχήν συνεργάτες του (του Φρανκ Νόελ) στην καταπίεση των χωρικών της Εύβοιας και διεκπεραιωτές της εγκληματικής συμπεριφοράς του ξένου τσιφλικά έναντι των αγροτών, τους οποίους βασάνιζαν και τρομοκρατούσαν για λογαριασμό του ξένου. Κατά την εποχή της ληστείας και της σφαγής του Δήλεσι, οργίαζαν οι φήμες στην Αθήνα (εφημερίδες της εποχής) ότι ο προστάτης του Αγγλος έδωσε στους Αρβανιτάκηδες το «στίγμα» των ξένων, ώστε να συλληφθούν αιχμάλωτοι και στη συνέχεια να εκβιαστεί η κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη και να περιέλθουν στα χέρια του Αγγλου τσιφλικά κι άλλες εκτάσεις γης και δασών, που τις εποφθαλμιούσε. Η όλη υπόθεση της ληστείας συνδέεται και με πολιτικές επιδιώξεις των Αγγλων, οι οποίοι ήθελαν «ν' αποδείξουν» ότι η Ελλάδα είχε ανάγκη στενότερης εξάρτησης από το αγγλικό στέμμα, αφού δεν ήταν σε θέση να εμπεδώσει την τάξη στο εσωτερικό της».

Από τότε, όμως, παρά τις κατά καιρούς εξεγέρσεις των κατοίκων της περιοχής (πρώτη φορά ανάμεσα στα 1910-20), ενάντια στο απολυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς συμπεριφοράς και μεταχείρισης των δούλων - εργαζομένων στο τσιφλίκι του, οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν τον ενόχλησαν, αλλά αντίθετα επιδίωκαν τη... φιλία του. Γι' αυτό, πολλές φορές, πολλά από τα «εξέχοντα» μέλη των αστικών κυβερνήσεων «φιλοξενήθηκαν» στο «φτωχικό του» στο δάσος του «Αχμέτ Αγά» (όπως ήταν η ονομασία παλιότερα του σημερινού Προκοπίου).

Μεταξύ άλλων, οι Μπέκερ, «φιλοξένησαν»:

• τους συνταγματάρχες της 21ης Απρίλη, που στην περίοδο της Χούντας, πηγαινοέρχονταν.
• τους Νεοδημοκράτες στη μεταπολίτευση.
• τους «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981. Η τελευταία - γνωστή επίσκεψη- στελέχους του ΠΑΣΟΚ, έγινε τα Χριστούγεννα του 1999 και ήταν αυτή του σημερινού υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου.

Με τέτοιες γνωριμίες και διασυνδέσεις πώς να μην κοιμάται ήσυχος ο μεγαλοτσιφλικάς ότι κάποια μέρα θα γίνει κύριος των δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δασικής και καλλιεργήσιμης έκτασης, αλλά και πλούσιους σε κοιτάσματα λευκολίθου; Ο Φ. Ν. Μπέκερ, εξάλλου, ήταν αυτός που στήριξε το Σκαλιστήρη στην ασύδοτη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των κατοίκων της περιοχής για πάνω από μια 20ετία. Τη στήριξη αυτή, ο Σκαλιστήρης την ανταπέδωσε στον Μπέκερ τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, μετά τη Χούντα, όταν στις 9 Μάη του 1975 οι κάτοικοι της περιοχής ξεσηκώθηκαν σύσσωμοι κατά του Εγγλέζου δυνάστη, όταν θέλησε να οργώσει για χωράφι το γήπεδο Προκοπίου. Τότε, ο Σκαλιστήρης που απασχολούσε στο συγκρότημα πάνω από 6.000 εργαζόμενους έβαλε μπρος τους εκβιαστικούς και χαφιεδίστικους μηχανισμούς τις απειλές απόλυσης. «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο» ή «κόρακας, κοράκου δε βγάζει μάτι».

Η συσπείρωση και ενότητα ακτημόνων εργαζομένων και κατοίκων, ενάντια στον ξένο τσιφλικά, εκφράστηκε μέσα από τη δημιουργία και δράση του σωματείου της «9ης Μάη», ονομασία που πήρε από την ημερομηνία ξεσηκωμού της περιοχής ολόκληρης. Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, προοδευτικούς, όλο το λαό που πάλευε για το μεροκάματο - που ήταν στην εκμεταλλευτική δούλεψη του τσιφλικά και του Σκαλιστήρη - απαίτησαν το μοίρασμα του τεράστιου τσιφλικού σ' αυτούς που ανήκει: τα χωράφια στους ακτήμονες για καλλιέργεια, τα οικόπεδα να μοιραστούν στους κατοίκους και το δάσος να περιέλθει στο Δημόσιο.

Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, αντί να ανταποκριθεί στο φιλολαϊκό αίτημα να καταργήσει το τσιφλίκι και τον τσιφλικά, ενεργεί τα δέοντα. Βάζει μπρος τον κατασταλτικό μηχανισμό. Κάθε ημέρα αγώνα των κατοίκων περισφίγγει ο κλοιός των αστυνομικών δυνάμεων. Οι δεκάδες αστυνομικοί, στην αρχή, γίνονται εκατοντάδες στη συνέχεια, για να μαζευτούν χιλιάδες. Ναι, πάνω από 2.000 αστυνομικοί, σαν αστακοί οπλισμένοι, κατακλύζουν την περιοχή που αστυνομοκρατείται, επιβάλλοντας «στρατιωτικό νόμο» τάξη και ασφάλεια... Η Ελληνική κυβέρνηση στέλνει Ελληνες πολίτες να χτυπήσουν ομοεθνείς τους για να μη θιγούν τα συμφέροντα του ξένου μεγαλοτσιφλικά.

Να ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο εκείνων των ημερών, όπως το διηγείται στο «Ρ» ο Ν. Δημητρίου, ταμίας του Αγροτικού Συνεταιρισμού, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, και δείχνει το καθεστώς υποταγής και εξάρτησης στους ιμπεριαλιστές. Ο Μπέκερ, μας λέει ο Ν. Δημητρίου, θεωρώντας δικό του φέουδο την περιοχή είχε αναρτήσει την εγγλέζικη σημαία προκλητικά. Φτάνοντας οι εξεγερμένοι στην περιοχή του κτήματος, κατέβασαν την εγγλέζικη σημαία και τοποθέτησαν την ελληνική, σύμβολο ότι τούτη η γη είναι δική μας.Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής Αττικής και Νήσων, επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων, θεωρώντας το προσβολή διέταξε τη σύλληψη αυτών που «τόλμησαν» να την κατεβάσουν.

Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός στην περιοχή μπορεί να μην είχε το αποτέλεσμα ως προς τα αιτήματα που έβαζε το λαϊκό κίνημα της «9ης Μάη 1975», ωστόσο άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στο καθεστώς διαχείρισης του δάσους.

• Μέχρι το 1975 την παραγωγή από τη ρητινοκαλλιέργεια προσποριζόταν ο Μπέκερ πληρώνοντας μεροκάματο στους ρετσινάδες 1,40 δρχ., ενώ το πούλαγε 8-10 δρχ./κιλό αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Το ίδιο και από την υλοτομία.
• Σήμερα το δάσος το διαχειρίζεται ο Αγροτικός Συνεταιρισμός και το Δασαρχείο Λίμνης και στην υλοτομία και στη ρητινοκαλλιέργεια, αποφέροντας εισόδημα σε πάνω από 100 οικογένειες, με τους 300 τόνους ρετσίνι και τα χιλιάδες κυβικά ξύλα από την υλοτομία.
• Επίσης, κάτω από την πίεση του αγώνα και του λαϊκού κινήματος της περιοχής, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αναγκάστηκε να υπογράψει το 1984 - διά του τότε υφυπουργού Γεωργίας - την πλειοψηφική απόφαση (είχαν μειοψηφήσει οι 3 δυνάστες - μέλη του Ανωτάτου Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών), με την οποία αναγνωρίζονταν τα 43.000 στρέμματα ως δημόσια δασική έκταση.

Ομως, ως «πονηρότεροι» διαχειριστές του αστικού κράτους έναντι των Νεοδημοκρατών οι «σοσιαλιστές», άφησαν «ανοιχτό παράθυρο» στο μεγαλοτσιφλικά για να μπορέσει να προσφύγει στην αστική δικαιοσύνη. Πράγμα που εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο Φ. Ν. Μπέκερ, μετά από 8 χρόνια και το 1992 κατέθεσε την αγωγή στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας, με το γνωστό αποτέλεσμα μετά από 8 χρόνια κυοφορίας στις δικαστικές αίθουσες και αφού οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να ενισχύσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία με αντιδασικούς νόμους και να νομιμοποιήσουν, στην ουσία, τον Μπέκερ, άλλους μεγαλοτσιφλικάδες, οικοπεδοφάγους και καταπατητές δημόσιων δασών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων.

Στα 16 χρόνια που μεσολάβησαν από το 1984 μέχρι το Φλεβάρη του 2000 που εκδόθηκε η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας - να σημειωθεί ότι η απόφαση αυτή κρατήθηκε κρυφή μέχρι τις 16 Ιούνη 2000 λόγω των εκλογών της 9ης Απρίλη και των αρνητικών πολιτικών επιπτώσεων που θα είχε για το κυβερνών κόμμα- το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση «δεν κούνησε το δαχτυλάκι του» για τη δέσμευση της τεράστιας έκτασης υπέρ του Δημοσίου. Αντίθετα, παράγοντες, κυβερνητικοί και φιλοκυβερνητικοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της περιοχής κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τελειώνει η υπόθεση υπέρ του... μεγαλοτσιφλικά. Ακόμα και σε προγράμματα αγροτουρισμού (Λέντερ) τον ενέταξαν.

Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι δασεργάτες, όλοι οι κάτοικοι ανησυχούν από τις επερχόμενες εξελίξεις, μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Χαλκίδας. Είναι αποφασισμένοι, όμως, αν χρειαστεί να ξαναπάρουν την υπόθεση στα χέρια τους για να σώσουν τη δημόσια περιουσία, αν η κυβέρνηση δεν πάρει μέτρα». Το δάσος είναι φυσικός πλούτος και πηγή ζωής για μας, λέει ο Δ. Κουτσουφλάκης και θα είμαστε σε αγωνιστική επαγρύπνηση να το υπερασπιστούμε».

«Θα μπορούσε η κυβέρνηση να του "κόψει τα ποδάρια" αν ήθελε και να μην του έδινε το δικαίωμα προσφυγής στα δικαστήρια», λέει στο «Ρ» ο Γ. Καπετάνιος, αντιπρόεδρος του συνεταιρισμού.

«Οπως καταφέραμε με τον αγώνα μας να μπούμε μέσα (στο δάσος) και να το διαχειριζόμαστε, έτσι θα συνεχίσουμε γι' αυτά που αγωνιστήκαμε το 1975», συμπληρώνει ο Ν. Δημητρίου.