Τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος αποτελούν από τη μια η επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και από την άλλη η επίθεση στη συνείδηση των μελών της. Ενα ακόμα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η μια συνοδεύει την άλλη, θέτοντας στο στόχαστρο ιδιαίτερα τις γυναίκες, αποτελεί και η είδηση που πέρασε τις προηγούμενες μέρες από τις σελίδες των ισπανικών σε αυτές των ελληνικών εφημερίδων. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, οι μητέρες των μαθητών σε μια μικρή κοινότητα στη Βαλένθια της Ισπανίας βρέθηκαν αντιμέτωπες με το πρόβλημα που προκλήθηκε από τις περικοπές του υπουργείου Παιδείας. Η σχολική μεταφορά περιορίστηκε μόνο στους μαθητές που κατοικούν σε απόσταση μεγαλύτερη των τριών χιλιομέτρων από το σχολείο. Η απόσταση των τριών χιλιομέτρων υπολογίζεται σε ευθεία γραμμή, πράγμα που σημαίνει πως ο περιορισμός αυτός ανάγκασε αρκετούς μαθητές να περπατούν ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα και μάλιστα αρκετά από αυτά εκτός οδικού δικτύου, αφού πρόκειται για μια περιοχή επαρχιακή.

Προκειμένου να συγκεντρώσουν το ποσό που χρειάζεται για να μισθώσουν ένα σχολικό λεωφορείο που θα μεταφέρει τους μαθητές από και προς το σχολείο οι μητέρες προχώρησαν στην έκδοση και την πώληση ημερολογίου με ημίγυμνες φωτογραφίες τους. Μαζί με την είδηση αυτή αναπαράχθηκαν και τα σχόλια που τη συνόδευσαν, όπως «μαμάδες έτοιμες για όλα» και άλλα παρεμφερή. «Η μάνα τα πάντα μπορεί να κάνει για το παιδί της. Ακόμα και να γδυθεί δημοσίως, αν χρειαστεί», είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν τα δημοσιεύματα. Το συμπέρασμα αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο τις Ισπανίδες μητέρες που προχώρησαν στην κίνηση αυτή, αλλά έχει ως αποδέκτες το σύνολο των γυναικών που βρίσκονται αντιμέτωπες με τις περικοπές στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας - Πρόνοιας, με την ολομέτωπη επίθεση στη ζωή των οικογενειών τους.

Η επίθεση του κεφαλαίου δεν αφορά μόνο τα δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας αλλά στοχεύει ιδιαίτερα στη συνείδηση των γυναικών που ανήκουν σε αυτή. Η κάλυψη των αναγκών των μελών της οικογένειας παρουσιάζεται, τόσο από την ΕΕ όσο και από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, ως υπόθεση ατομική και οικογενειακή, ως ευθύνη που βαραίνει κυρίως τις ίδιες τις γυναίκες. Το αστικό κράτος αποσύρεται όλο και πιο πολύ από την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, περικόπτει τις σχετικές δαπάνες, συρρικνώνει τις αντίστοιχες δομές και το προσωπικό τους. Το βάρος που πέφτει στους ώμους των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων αυξάνεται. Μαζί με αυτό εντείνεται και η ιδεολογική επίθεση. Στόχος της είναι να καλλιεργήσει την αντίληψη πως η ίδια η οικογένεια και κατά κύριο λόγο οι γυναίκες είναι υπεύθυνες να καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών, των ηλικιωμένων, των μελών τους που είναι άτομα με ειδικές ανάγκες ή πάσχοντες από χρόνιες ασθένειες.

Δεν αρκούνται να φορτώνουν την ευθύνη στην πλάτη των γυναικών αλλά επιδιώκουν να καλλιεργήσουν την άποψη πως καλός γονιός, καλή μητέρα είναι αυτή που προκειμένου να ανταποκριθεί στην ευθύνη αυτή είναι διατεθειμένη να κάνει «τα πάντα». Αυτή η λογική οδηγεί τις γυναίκες όχι μόνο να βάζουν το χέρι στην τσέπη προκειμένου να πληρώσουν τις εμπορευματοποιημένες και ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες, αλλά και να προσπαθούν να μπαλώνουν οι ίδιες όπως όπως τα κενά και τις ελλείψεις των σχολείων, των παιδικών σταθμών, των νοσοκομείων και των υπόλοιπων δομών Πρόνοιας, να στρέφονται στην αναζήτηση χορηγών και στη «λύση» της «φιλανθρωπίας» στην προσπάθεια να διατηρήσουν έστω και σε στοιχειώδη λειτουργία δομές και υπηρεσίες. Παράλληλα, η λογική αυτή δημιουργεί στις γυναίκες ενοχές πως αν δεν ενεργήσουν με τον τρόπο αυτό δεν είναι καλές μητέρες, δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον και την ευθύνη τους.

Ανάμεσα στις «λύσεις» που προτείνονται δε λείπουν και αυτές που αποτελούν πραγματικό «δηλητήριο», αφού εκθέτουν τις ίδιες τις μητέρες και τα παιδιά τους στα πιο κραυγαλέα παραδείγματα της σήψης του καπιταλισμού. Οι μητέρες στο εν λόγω χωριό της Ισπανίας, που δέχθηκαν να ποζάρουν με τα εσώρουχα για να φτιάξουν και να πουλήσουν ένα ημερολόγιο προκειμένου να μισθώσουν ένα σχολικό λεωφορείο, δεν αποτελούν το μόνο, ούτε το πιο κοντινό μας παράδειγμα. Πριν λίγους μήνες το Διοικητικό Συμβούλιο Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων σε σχολείο της Πάτρας δέχθηκε τη χορηγία που του δόθηκε από έναν οίκο ανοχής προκειμένου να εξασφαλίσει το σχολείο ένα φωτοτυπικό μηχάνημα. Στο όνομα της κάλυψης των ελλείψεων κάνουν τις μητέρες και τους γονείς συμμέτοχους στην εξοικείωση των παιδιών τους με ορισμένες από τις πιο αποκρουστικές πλευρές του καπιταλισμού, στη νομιμοποίηση στη συνείδησή τους φαινομένων όπως είναι η πορνεία, η εκπόρνευση των γυναικών, η προσβολή της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητάς τους.

Οι εργαζόμενες και οι άνεργες μητέρες, οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας μπορούν να απαντήσουν στην επίθεση. Πρώτα απ' όλα, χρειάζεται να μην επιτρέπουν να αξιοποιείται η ευθύνη που αισθάνονται απέναντι στην οικογένεια και τα παιδιά τους σαν δύναμη πίεσης για υποχώρηση και συμβιβασμό με το σύστημα της εκμετάλλευσης και τη σαπίλα που το συνοδεύει. Αντιθέτως, να τη μετατρέψουν σε ώθηση για τη συμμετοχή τους στο κίνημα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της οικογένειάς τους. Η δική τους ευθύνη δεν είναι να κάνουν γενικά «τα πάντα» για τα παιδιά και την οικογένειά τους, αλλά να κάνουν αυτό που πρέπει: Να πάρουν τη θέση τους στο λαϊκό κίνημα, στο ταξικό εργατικό αλλά και το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, να παλέψουν για να εμποδίσουν τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν σοβαρό αντίκτυπο στις υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας που χρειάζονται οι ίδιες και οι οικογένειές τους. Να γίνουν παράδειγμα αγωνιστικότητας, αξιοπρέπειας και ταξικής περηφάνιας για τα παιδιά τους. Να τα διαπαιδαγωγήσουν στην πράξη με τις αξίες της συλλογικότητας, της ταξικής και λαϊκής αλληλεγγύης, της ισοτιμίας των δύο φύλων. Να παλέψουν ώστε να χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, για τα δικά τους και για όλα τα παιδιά.