Πού πήγατε, κύριοι, τους πενήντα έναν κρεμασμένους; Πού πήγατε τα κορμιά των πενήντα έναν πατριωτών. Πού έχετε καταχωνιάσει τα κόκαλά τους; Πού είναι ο τάφος τους; Το μνημείο που είχε στηθεί για να τιμάμε τη μνήμη τους; Ολα αυτά τα κρύψατε πίσω από τη μάντρα του κήπου σας, από τα κάγκελα της μάντρας του κήπου σας, από την τεράστια ταμπέλα του κέρδους σας; Καμία ντροπή και για τίποτα από όλους σας!
Και όταν σας φωνάξουν φασίστες θα καταφύγετε στη δικαιοσύνη για να αποδείξετε το αντίθετο. Και μπορεί και το δικαστήριο να αποφανθεί πως ο χαρακτηρισμός ήταν λάθος. Οι πράξεις σας, όμως, αυτά που σας καταγγέλλουν δείχνουν. Γιατί φασισμός είναι όταν δε σέβεστε την ιστορία. Οταν τραβάτε μια μαύρη κουρτίνα ανάμεσα στα μάτια των γενεών που έρχονται και στις όμορφες πράξεις των γενεών που έφυγαν. Μια μαύρη κουρτίνα για να σκεπαστούν τα πατριωτικά παραδείγματα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την πράξη σας. Εσύ Μπουτάρη που έβαλες μάντρα και κάγκελα μπροστά στα μάτια μας για να μας κρύψεις την αλήθεια, προβάλλοντας τα κρασιά σου σαν μεγαλύτερη ηθική αξία από την πράξη των εκτελεσμένων πατριωτών. Και εσύ κράτος και αστυνομία που του έδωσες άδεια - και άλλοθι - σε αυτή την αθλιότητα.
Και όταν η Αντιγόνη, κύριε Μπουτάρη, γεμάτη οργή και με πλήρη συνείδηση έρθει και γκρεμίσει τις μάντρες σας και τις ταμπέλες σας, αποδίδοντας σεβασμό στους νεκρούς, τότε τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν ακόμα περισσότερο. Θα φωνάξετε την αστυνομία να υπερασπιστεί το κέρδος σας και τη φιλοσοφία σας. Και εκεί στη Λεωφόρο Μαραθώνος, θα ανταμώσετε όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις και θα ρίχνετε καπνογόνα, υπερασπιζόμενοι την ελεύθερη αγορά και τη χυδαία πρακτική της. Και θα λυπάστε βαθιά, εσείς και το κράτος και η αστυνομία, που δε θα έχετε τα ίδια δικαιώματα που είχαν οι Γερμανοί. Να περάσετε, δηλαδή, θηλιές στα κεφάλια των συγκεντρωμένων και να τραβήξετε όλες μαζί τις τριχιές, όπως έκαναν οι Γερμανοί, για να μην κουραστούν κρεμώντας έναν - έναν τους πατριώτες, επαναλαμβάνοντας και εσείς την παγκόσμια πρωτοτυπία της εκτέλεσης.
Εμφανίστηκε και μια «κίνηση» των πρωτοκλασάτων συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΑΣΚΕ με επικεφαλής τον ίδιο τον Πολυζωγόπουλο που στην ουσία εκφράζει απλά την αγωνία του ΠΑΣΟΚ για απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας και ως εκ τούτου και των προνομίων που απολαμβάνουν αυτά τα στελέχη στον κρατικό μηχανισμό. Μιλάνε για «κοινωνικό πρόσωπο» (τώρα το θυμηθήκανε, τόσο καιρό στήριζαν αυτή την πολιτική!), αλλά στην ουσία το πρόσωπο αυτό είναι μια προσπάθεια φτιασιδώματος της φιλομονοπωλιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Ενώ δηλώνουν «κατηγορηματικά αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας», αποδέχονται τη μετοχοποίηση (αυτή δεν είναι ιδιωτικοποίηση!), θεωρούν σημαντική την είσοδο στην ΟΝΕ και αναπτυξιακό το ρόλο του Χρηματιστηρίου, ψελλίζουν κάτι για κολοβό 35ωρο (χωρίς 7ωρο, 5ήμερο) και τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι «η νικηφόρα προοπτική», φυσικά του ΠΑΣΟΚ!
Η ηγεσία της ΔΑΚΕ στήριξε αυτή την πολιτική, μέσα και από το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο μαζί με την ΠΑΣΚΕ και όσο και να προσπαθεί δεν τα καταφέρνει - όπως και η ΠΑΣΚΕ - να αποδείξει τη διαφοροποίησή της από την πολιτική του κομματικού της φορέα, της ΝΔ, που είναι αναφανδόν και πλειοδοτεί υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή συνολικά υπέρ των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Ο ΣΥΝ και οι ΣΥΝ αυτώ (ΚΕΔΑ, «Χώρος» κλπ.), θέλουν έναν καλό καπιταλισμό, με καλούς κανόνες της αγοράς, με καλό Χρηματιστήριο (είναι ένας δημιουργικός θεσμός(!) κατά τον ΣΥΝ), θέλουν και έναν καλό καταμερισμό «κυρίων» στους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως οι Αερομεταφορές, οι Τηλεπικοινωνίες, κλπ. Ετσι θέλουν έναν κρατικό φορέα στις Τηλεπικοινωνίες (όσο κομμάτι δημόσιο έχει απομείνει φυσικά στον ΟΤΕ, γιατί δε ζητούν την επαναφορά του στο κράτος) δίπλα στα ιδιωτικά μονοπώλια, μια κρατική «Ολυμπιακή Αεροπορία» (ΟΑ) δίπλα στις ιδιωτικές, έναν κρατικό τομέα πλάι στους ιδιωτικούς κολοσσούς που αναπτύσσονται σήμερα στον τομέα Υγείας κλπ.
Να λοιπόν ένας καλός καπιταλισμός, ισορροπημένος, ακίνητος και στατικός, που έχει μοιράσει τα οικόπεδά του: Από δω ο ιδιωτικός και από κει ο δημόσιος τομέας. Συμφωνία κυρίων! Θα μπορούσαν να προτείνουν και κάτι ακόμα: Να μην εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια την εργατική τάξη και τους λαούς, να αφήσουν και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να αναπτύσσονται, να μη σκοτώνονται μεταξύ τους και προκαλούν πολέμους, κλπ.
Δε χρειάζεται νομίζουμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στη στάση των ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, στην ΟΣΠΑ τουλάχιστον, όλα αυτά τα χρόνια: Ταυτίστηκαν πλήρως, στηρίζοντας με κάθε μέσο την κυβερνητική πολιτική, προκαλώντας την αδρανοποίηση και την απογοήτευση των εργαζομένων.
Αυτή είναι η μια πλευρά των εξελίξεων. Ομως υπάρχει και η άλλη: Οι συγκλονιστικές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό, το Γκέτεμποργκ, τη Γένοβα. Ειδικά για την τελευταία - όπου έκανε αίσθηση η παρουσία του ΚΚΕ (που καταχειροκροτήθηκε) και του ΠΑΜΕ - ενόχλησε μερικούς η τοποθέτηση του ΚΚΕ πως δεν μπορεί να είναι συνεπής η διεθνής δράση, χωρίς δράση σε εθνικό επίπεδο: Δεν μπορείς με άλλα λόγια να «γλείφεις» ΠΑΣΟΚ και μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα και να λες ότι παλεύεις την «παγκοσμιοποίηση» (δηλαδή τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον ίδιο τον καπιταλισμό, για να μην μπερδευόμαστε). Καθώς επίσης ενόχλησε και η κριτική του ΚΚΕ σε ορισμένα συνθήματα, όπως το «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Δηλαδή τα μονοπωλιακά κέρδη ας υπάρχουν; Για να μη μιλήσουμε και για φαιδρές απόψεις περί διαδικασιών διαλόγου στη Γένοβα (με έναν νεκρό!), όπως λένε ορισμένοι!
Αυτά τα ερωτήματα θέλουν απάντηση. Και η μόνη θετική απάντηση για τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα είναι: Συσπείρωση, Επιτροπές Αγώνα τώρα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, ενάντια στην ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων, για μόνιμη και σταθερή απασχόληση, για μια άλλη οικονομία. Για να διαμορφώσουμε το χώρο υποδοχής, το αποκούμπι των εργαζομένων που θέλουν να παλέψουν, ώστε να ακολουθήσουν και όσοι αμφιταλαντεύονται. Και θα ακολουθήσουν. Είμαστε σίγουροι.