Την παροιμία «μπροστά σου απλώνει τα χαλιά, πίσω σ' ανοίγει λάκκους» θυμίζουν τα λόγια «στήριξης» της «Νέας Αριστεράς» για την Παλαιστίνη. Ο Αλέξης Χαρίτσης, σε συνάντηση με τον Πρέσβη της Παλαιστίνης, ενημέρωσε ότι θα καταθέσει αίτημα για να προσκληθεί και να μιλήσει στο Κοινοβούλιο ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Καλά όλα αυτά, αλλά ακόμη δεν έχουν απαντήσει αποχωρήσαντες και μη από τον ΣΥΡΙΖΑ: Γιατί η κυβέρνησή τους, όπως και όλες οι επόμενες, δεν εφάρμοσε την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής, ήδη από το 2015, για την αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους; Ούτε μιλάνε φυσικά για τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο «χτίσιμο» της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, την προώθηση του σχήματος 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ + ΗΠΑ), με την προετοιμασία της διμερούς συμφωνίας που απλά ολοκλήρωσε η ΝΔ και στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών». Οπως και τότε, έτσι και σήμερα, ο μπούσουλας είναι η αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από τη στήριξη των εγκληματικών ΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Γι' αυτό, την ώρα που αναμασούν τα περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» και ενίστανται για την πολιτική Νετανιάχου, αφήνουν στο απυρόβλητο συνολικά το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, την για δεκαετίες απάνθρωπη κατοχή και την ευρωατλαντική συνενοχή.

Πλώρη για τη χειρότερη πενταετία των τελευταίων 30 χρόνων έχει βάλει η διεθνής οικονομία, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η οποία προειδοποιεί στην έκθεσή της ότι η δεκαετία του 2020 θα είναι «μια δεκαετία χαμένων ευκαιριών» αν δεν υπάρξει μια «μείζονα διόρθωση πορείας». Περιττό να πούμε βέβαια για ποιον θα είναι οι «χαμένες ευκαιρίες», αλλά και τι αξία έχουν οι εκκλήσεις στελεχών της Παγκόσμιας Τράπεζας για «επενδυτικές εκρήξεις (που) έχουν τη δυνατότητα να μεταμορφώσουν τις αναπτυσσόμενες οικονομίες και να τις βοηθήσουν να επιταχύνουν την ενεργειακή μετάβαση και να επιτύχουν μια μεγάλη ποικιλία αναπτυξιακών στόχων». Μόνο που το πρόβλημα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας είναι ακριβώς αυτό: Η τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου που δεν βρίσκει κερδοφόρες διεξόδους, ο ανταγωνισμός που οξύνεται στο έπακρο, μεταξύ άλλων και για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό σε πολλές γωνιές του πλανήτη έχουμε πραγματικές εκρήξεις, από τη σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων για τον έλεγχο πηγών και δρόμων Ενέργειας και εμπορευμάτων, για αγορές και σφαίρες επιρροής, που ανοίγουν νέες «ευκαιρίες» για το κεφάλαιο, την ώρα που οι λαοί σέρνονται πιο βαθιά στην εκμετάλλευση και στον πόλεμο. Γι' αυτό μόνο ανησυχία προκαλούν τα περί «μείζονος διόρθωσης πορείας», που σημαίνει κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα για να τη βγάλει το κεφάλαιο καθαρή από τη διαφαινόμενη νέα καπιταλιστική κρίση.