Δύσκολα ξεκινάς να γράψεις όταν ξέρεις πως άλλοι πριν από σένα το έκαναν γνωρίζοντας πως η προσπάθειά τους για τη διαφύλαξη και τη διάδοση της αλήθειας ζητούσε ως τίμημα την ίδια τους τη ζωή. Δύσκολα προσπαθείς να περιγράψεις «ό,τι είδες και ό,τι άκουσες», δύσκολα κατορθώνεις δηλαδή να ακολουθήσεις τη βασική αρχή, το βασικό και κύριο κανόνα της δημοσιογραφίας. Γιατί πώς χωρούν σε λέξεις τόσα και τέτοια βλέμματα; Πώς χωρούσαν σε πενήντα ή σε εκατό προτάσεις - που έχεις στη διάθεσή σου - όλοι αυτοί οι ακριβοί, οι πολύτιμοι - ίσως και για κάποιους «ρομαντικοί» - λόγοι που οδήγησαν χτες το απόγευμα τόσες χιλιάδες κόσμου μέχρι το Πεδίον του Αρεως;

Και πολύ περισσότερο με ποιον ακριβώς τρόπο κατορθώνεις να διατυπώσεις την ερώτηση, που πολύ φυσικά και αυθόρμητα γεννήθηκε μέσα σου βλέποντας αυτά τα χιλιάδες μάτια, με τις ρυτίδες πολύχρονων και σημαντικών αγώνων γύρω τους, να καταφτάνουν στο σημείο της συγκέντρωσης. Και πώς τελικά βαφτίζεις τη διάθεσή σου να αποτυπώσεις την ερώτηση στο χαρτί, να φτάσει στα χέρια τα δικά τους αλλά και των άλλων που δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις «φίλους». Θράσος ή χρέος; Αν απάντηση δώσει ο κ. Γιαννόπουλος, «θράσος» θα πει. Αν απάντηση δώσει η ίδια η ιστορία, το αντίθετο θα υποστηρίξει. Και επειδή ακριβώς είναι χρέος, το αυθόρμητο ερώτημα μεταλλάσσεται αυτόματα σε διαπίστωση και κατατίθεται: «Ο κ. Γιαννόπουλος δεν μπορεί, δεν τολμά να αντικρίσει στα ίσια αυτά τα μάτια».

Ναι, για τα μάτια των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης μιλάμε. Για όλους αυτούς, για τους οποίους ο «Ριζοσπάστης» δεν είναι απλώς η εφημερίδα τους. Είναι κάτι πολύ - μα πάρα πολύ - περισσότερο...

«Ο "Ριζοσπάστης" είναι σάρκα από τη σάρκα και αίμα από το αίμα του αγωνιστή λαού μας», είπε λίγο πριν κλείσει την ομιλία του χτες ο διευθυντής της εφημερίδας, Δημήτρης Κουτσούμπας. Και ήταν κάτι που δεν ειπώθηκε απλά, βιώθηκε αυτόματα απ' όλους αυτούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Κομματικών Οργανώσεων Αθήνας, Πειραιά και Αττικής του ΚΚΕ, να καταδικάσουν με την παρουσία τους τον κυβερνητικό αυταρχισμό, που εκδηλώθηκε και με τη δίωξη του υπουργού Δικαιοσύνης εναντίον του «Ρ». Και αυτοί οι χιλιάδες που κατέκλυσαν από νωρίς χτες το απόγευμα το Πεδίον του Αρεως δεν ήταν φυσικά μόνο οι «συναγωνιστές» του κ. Γιαννόπουλου. Ηταν οι εργάτες, αυτοί, που όπως τόνισε στο χαιρετισμό του ο πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων, Δ. Βανδώρος, «χρόνια τώρα ξέρουν πως πριν βγει ο ήλιος, ο "Ρ" θα βρίσκεται στα χέρια τους για να υποστηρίξει τα δικαιώματά τους».

Ηταν οι νέοι, αυτοί που συγκίνησαν με τη φλόγα των ονείρων τους ολόκληρη τη χώρα, ήταν οι νέοι που με τους αγώνες τους τιμούν το παρελθόν και χτίζουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Ηταν οι γυναίκες με τις ευνουχισμένες πλέον κατακτήσεις, που βρέθηκαν εκεί για να βροντοφωνάξουν: «Οχι στη φίμωση του "Ριζοσπάστη"». Ηταν και οι συνταξιούχοι που ξέρουν πως οι αγώνες και τα δίκαιά τους, αυτό το «Ενα κουλούρι αύξηση και φέτος» μόνο μέσα στην εφημερίδα τους, στο «Ριζοσπάστη», θα το δουν.

Ηταν, όμως, ή έστειλαν χαιρετισμό συμπαράστασης και δεκάδες μαζικοί φορείς, εκπρόσωποι συνδικαλιστικών οργανώσεων, αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ήθελαν να δηλώσουν πως η επίθεση κατά του «Ρ» - και κατά προέκταση εναντίον της ελευθεροτυπίας - τους αφορά αφού ουσιαστικά πρόκειται για επίθεση εναντίον εκείνων που παλεύουν και αντιστέκονται, εναντίον των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Ενδεικτικά ίσως για όλα αυτά δύο πανό της χτεσινής συγκέντρωσης που έγραφαν: «Ο "Ρ" θα είναι πάντα μαχητής του δίκιου της εργατικής τάξης» και «Η προσπάθεια φίμωσης του "Ρ" είναι προσπάθεια φίμωσης των εργαζομένων».

Ξεχωριστό πανό και ακριβώς μπροστά από την κεντρική εξέδρα είχαν στήσει και οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα. «Ο "Ρ" δε φιμώνεται» ήταν το σύνθημα. `Η μάλλον η υπόσχεση όλων μας. Ωστόσο, όπως και να έχει, το πανό που ξεχώριζε ήταν αυτό του 4ου Διαμερίσματος: «Γιαννόπουλε, Σημίτη διαβάστε ιστορία, το ΚΚΕ δε λύγισε με τρομοκρατία». Ηταν το σύνθημα που, σε συνδυασμό με τη συγκινησιακά φορτισμένη ομιλία του προέδρου της ΠΕΑΕΑ, Ν. Τερζόγλου, κατόρθωσε να ξυπνήσει στις μνήμες όλων ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, γραμμένες με το αίμα ακόμα πιο ένδοξων ανθρώπων.

Γιατί ποια λέξη να χρησιμοποιήσεις για τους δολοφονημένους δημοσιογράφους του «Ρ» Κώστα Βιδάλη και Κώστα Καραγιώργη; `Η πώς μπορείς να διαγράψεις από τη μνήμη τόσων και τόσων πως ο «Ρ» κάποτε ξεκινούσε από τα υπόγεια και μοιραζόταν από τσέπη σε τσέπη, από χέρι σε χέρι για να διαλαλήσει την αλήθεια; `Η πώς μπορείς να σβήσεις τους αγώνες, την προσπάθεια αυτής της εφημερίδας, να φτάσει «το δίκαιο του εργάτη» σε όλα τα εργοστάσια, σε όλους τους χώρους δουλιάς, σε όλες τις απεργίες και διαδηλώσεις;

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα, αυτοί οι χιλιάδες που βρέθηκαν χτες στο Πεδίον του Αρεως και στη συνέχεια πραγματοποίησαν πορεία μπορούν να νιώθουν πως το χρέος θα συνεχίσει να ψάχνει την αλήθεια του στους δρόμους του αγώνα . Και υπόσχεση ζωής από αυτούς που πέρασαν, από αυτούς που υπάρχουν και αυτούς που θα περάσουν από την εφημερίδα στο μέλλον είναι ακριβώς αυτό:«Σε κάθε δρόμο, σε κάθε αγώνα αυτού του λαού ο "Ρ", όρθιος και μαχητής, θα είναι δίπλα τους».