Αυτά που λέει το ΚΚΕ - λένε όλοι από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη ΝΔ και από τους Ανεξάρτητους Ελληνες μέχρι τη ΔΗΜΑΡ - δεν πρόκειται να γίνουν παρά μόνο στη Δευτέρα Παρουσία. Δε λένε, όμως, τι λέει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ καλεί το λαό να γίνει πρωταγωνιστής, να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει η χώρα. Και, μόλις το ακούν αυτό, ξεσαλώνουν όλοι μαζί. Λένε πως η χώρα δεν έχει δυνατότητες, πως ο λαός θα πεινάσει, πως αν βγούμε από την ΕΕ και αποκοπούμε από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς με τους οποίους μας έχει αλυσοδέσει η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, τότε θα «καταστραφούμε»...

Μια είδηση, όμως, αναδεικνύει πως η Ελλάδα και παραγωγικές δυνατότητες έχει και πλούτο τεράστιο έχει και πως όλα αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν για ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Η είδηση λέει πως η ΛΑΡΚΟ κατατάσσεται μεταξύ των πέντε κορυφαίων παραγωγών σιδηρονικελίου παγκοσμίως, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την πρώτη θέση στην προμήθεια νικελίου προς τους μεγαλύτερους παραγωγούς ανοξείδωτου χάλυβα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια ΛΑΡΚΟ, για την οποία εδώ και μέρες παίζεται ένα τεράστιο αλισβερίσι, σύμφωνα με το οποίο εκπρόσωποι διαφόρων μηχανισμών αφήνουν ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο να κλείσει...

Τι σημαίνει όμως αυτό; Οτι η χώρα έχει όχι μόνο αστείρευτες παραγωγικές δυνατότητες, αλλά και πως τους ήδη αναπτυγμένους παραγωγικούς τομείς μπορεί να τους αξιοποιήσει προς όφελος του λαού και της συνολικότερης παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας. Μόνο που για να γίνει αυτό, η ΛΑΡΚΟ -και η κάθε ΛΑΡΚΟ- δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη μέγκενη της υπηρέτησης των κερδών των μονοπωλίων. Σημαίνει πως αντί η ΛΑΡΚΟ να «αξιοποιηθεί» -όπως στηρίζουν όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου αναφερόμενες στο ξεπούλημά της- πρέπει ο ορυκτός πλούτος να γίνει κοινωνική περιουσία και μέσα από μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία να τεθεί στην υπηρεσία του λαού. Ετσι μόνο, οι εργαζόμενοι θα γίνουν πραγματικά αφέντες του πλούτου που παράγουν.

Σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να υπάρξει η μόνη ρεαλιστική πρόταση διεξόδου της χώρας από την κρίση προς το συμφέρον του λαού. Οι προτάσεις εκείνες που ανακυκλώνουν με διαφορετικά λόγια τη «διαπραγμάτευση» του μνημονίου, που μιλούν για «ακύρωσή του», αλλά αφήνουν άθικτο τον πυρήνα της αντιλαϊκής επίθεσης, για παράδειγμα, η πλήρης παράδοση της ΛΑΡΚΟ στα μονοπώλια, είναι συνέπεια της ίδιας της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ. Γι' αυτό και συνδέεται και με την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης για την οποία όμως οι κατά τα άλλα «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δε λένε τίποτα. Συνδέεται με την πολιτική εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλά αυτές οι δυνάμεις τέτοια έξοδο από την κρίση, τέτοια ανάπτυξη, των μεγαλοεπιχειρηματιών ευαγγελίζονται.