Στις κάλπες προσέρχονται σήμερα τα στελέχη, τα μέλη και οι ψηφοφόροι της ΝΔ για την εκλογή του νέου προέδρου του κόμματος, με τους δύο υποψηφίους, Ευ. Μεϊμαράκη και Κυρ. Μητσοτάκη, να έχουν διασταυρώσει τα ξίφη τους όλο το προηγούμενο διάστημα, προσπαθώντας καθένας τους να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στη συνολικότερη προσπάθεια του κόμματός τους να καταστεί ξανά «ικανή» εναλλακτική για την αστική διακυβέρνηση.

Ζήτημα που δεν αφορά μόνο τους ίδιους, το κόμμα τους ή τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και τους συμμάχους του κεφαλαίου, άρα και κέντρα του εξωτερικού. Διόλου τυχαία, πριν μερικές μέρες, αναζητώντας πώς μπορεί να ...περπατήσει καλύτερα η κεντροδεξιά στην Ελλάδα, δείχνοντας επίσης ότι οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι άμεσα συνδεδεμένες με την ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη για το μέλλον της Ευρωζώνης, η αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal», σε δημοσίευμά της, χαρακτήριζε «σημείο καμπής» την προοπτική εκλογής του Μητσοτάκη.

Συγκεκριμένα, σε άρθρο με τίτλο «Ακτίδα Ελπίδας του Νέου Ετους για την Ελλάδα», ανέφερε ότι σε μία τέτοια περίπτωση «θα άνοιγε η πόρτα ώστε η ΝΔ να επανατοποθετηθεί σαν ένα μοντέρνο κεντροδεξιό κόμμα, υπέρμαχο της επιχειρηματικότητας, το οποίο θα μπορούσε να συσπειρώσει τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα». Σύμφωνα με την εφημερίδα, αυτό θα μπορούσε να έχει σημαντικές συνέπειες: «Μία αναμορφωμένη και ανανεωμένη ΝΔ, ικανή να ασκήσει δυναμική αντιπολίτευση, θα πίεζε τον ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις φιλόδοξες, αλλά κυρίως ανεκπλήρωτες, μεταρρυθμιστικές υποσχέσεις του. Θα αναπτέρωνε, επίσης, το ηθικό του δοκιμαζόμενου ιδιωτικού τομέα, η τύχη του οποίου είναι καθοριστική για την προοπτική της ελληνικής οικονομίας». Τέλος, εκτιμούσε ότι μια νίκη Μητσοτάκη θα είχε απήχηση και πέραν της Ελλάδας και «θα έστελνε το μήνυμα ότι πολιτική ανανέωση στην Ευρώπη είναι εφικτή, ακόμα και υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες».

Φαίνεται η άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ, πιο σωστά τμήματα του κεφαλαίου στις ΗΠΑ, βλέπουν με καλό μάτι τη νίκη Μητσοτάκη για τα συμφέροντά τους και στην ΕΕ.

Βεβαίως, παρά τις επιμέρους διαφορές των Μεϊμαράκη - Μητσοτάκη, η ανάγκη προώθησης «μεταρρυθμίσεων» - καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων προς αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας με νέα προνόμια για το κεφάλαιο πάνω στα ερείπια εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών, είναι το σημείο σύγκλισης και των δύο υποψηφίων.

Ο μεν Μεϊμαράκης είπε σε διάφορες συνεντεύξεις που έδωσε όλο αυτό το διάστημα: «Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, σε όλους τους τομείς. Στην οικονομία, στα εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στη λειτουργία του κράτους, στη φορολογία». Παρουσιάζει την πρότασή του ως ένα μείγμα πολιτικής που θα λέει όχι στη «σκληρή λιτότητα». «Εμείς δεν πρόκειται να προχωρήσουμε στη σκληρή λιτότητα» αναφέρει χαρακτηριστικά, προσθέτει ωστόσο ότι είναι «άλλο η δημοσιονομική πειθαρχία και η ήπια προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε». Αναγνωρίζει, άλλωστε, ότι στα μνημόνια «υπήρχαν και προτάσεις σε σωστή κατεύθυνση». Παραπέρα, η κριτική του απέναντι στη διαχείριση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνίσταται στην εκτίμησή του ότι είναι «βαθύτατα υφεσιακά μέτρα όλα αυτά και οι νέοι φόροι και οι περικοπές και κάθε τι το οποίο αυτή την ώρα από την αγορά αφαιρείται». Δηλαδή θεωρεί ότι δυσκολεύουν την καπιταλιστική ανάκαμψη, απ' αυτή τη σκοπιά κάνει κριτική. Επιμένει, εξάλλου, ότι «το κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής» και ότι «είναι ανάγκη να βελτιωθεί ποιοτικά, χωρίς απολύσεις. Να είναι επιτελικό, να μην κάνει επιχειρήσεις, αλλά να έχει αρμοδιότητα σε μείζονα ζητήματα, όπως η Παιδεία και η Υγεία». Είναι μια εκδοχή που θεωρεί ότι έτσι το κράτος θα λειτουργεί πιο αποτελεσματικά για το κεφάλαιο.

Από την ίδια σκοπιά με διαφορετικές προτεραιότητες και μείγμα σε σχέση με τον Β. Μεϊμαράκη και η κριτική του Κ. Μητσοτάκη στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι η δική του συνταγή είναι που ενισχύει το κεφάλαιο. Ο Μητσοτάκης διαβεβαιώνει ότι «με εμένα ως αρχηγό της αντιπολίτευσης, θα ψηφίσουμε όλες τις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα ενισχύουν τη λειτουργία της αγοράς, θα προάγουν την κοινωνική δικαιοσύνη, θα εξορθολογίζουν το κράτος και θα αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας». Και ακόμα: «Με εμένα πρωθυπουργό οι δεσμεύσεις της χώρας (βλ. το τρίτο μνημόνιο που ψήφισε και η ΝΔ τον Αύγουστο) θα τηρηθούν, αλλά θα αποτελούν τμήμα μιας ευρύτερης πολιτικής με εθνικό πρόσημο. Μεταρρυθμίσεις "Made in Greece" χρειάζεται η πατρίδα μας». Τέλος, αναζητά σημεία πιθανής «συνεννόησης» με την κυβέρνηση σε πεδία όπως η Παιδεία (με μόνιμο στόχο της ΝΔ την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων) αλλά και η συνταγματική αναθεώρηση, ακριβώς για την προσαρμογή του αστικού κράτους και των θεσμών του στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

Οποιος και να κερδίσει, μένει να φανεί το αμέσως επόμενο διάστημα τι ισορροπίες θα ανατραπούν ή θα διατηρηθούν στο εσωτερικό του κόμματος, ποιοι θα αναδειχτούν και σε ποιες θέσεις, ποιανών τα εσωκομματικά προνόμια θα σιγουρευτούν και ποιοι θα πάρουν ενδεχομένως ...δρόμο, σε μια παράταξη που ακόμα κι από μεγαλοστελέχη της, σε συζητήσεις εμπιστευτικού χαρακτήρα, περιγράφεται ως ένα άθροισμα βιλαετιών και βαρονιών.

Αλλωστε, ο ίδιος ο Μεϊμαράκης έχει εξαπολύσει μύδρους ενάντια π.χ. στον ίδιο τον τωρινό γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής (το ανώτατό τους όργανο) της ΝΔ Α. Παπαμιμίκο, λέγοντας ότι επί ημερών του «διαλύθηκε το κόμμα» και ότι «ανέλαβε καθήκοντα πολύ πάνω από το μπόι του».

Ο ίδιος ο Παπαμιμίκος, δίνοντας μια εικόνα για το εσωτερικό τους, ενδεικτική ίσως και γιατί δεν τους εμπιστεύεται προσώρας το κεφάλαιο να κάνουν τη δουλειά του, έλεγε, κάνοντας κι έναν απολογισμό της θητείας του στο κόμμα: «Το μεγαλύτερό μου λάθος (...) ήταν ότι αντί να συμβιβαστώ με την επετηρίδα και τα "ιερατεία" που έχουν καθιερώσει κάποιοι, θέλησα να ανοίξω το δρόμο για να έχουν οι νεότεροι ίσες ευκαιρίες». «Δυστυχώς σ' αυτή την παράταξη κάποιοι εμποδίζουν σκόπιμα την εξέλιξη».

Παραπέρα, μίλησε για αντιδράσεις που συνάντησε στο εσωτερικό της ΝΔ «από ανθρώπους που είχαν μάθει να βολεύονται σε μια συρρικνωμένη, αλλά ελεγχόμενη παράταξη, γιατί γνώριζαν πως από τη στιγμή που θα άνοιγαν οι πόρτες, θα είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τους μη ικανούς».

Δίνοντας ένα παράδειγμα, πρόσθεσε: «Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, προσπάθησα να πάμε χωρίς σκληρά χρίσματα για να προσελκύσουμε στην αυτοδιοίκηση ανθρώπους καταξιωμένους επαγγελματικά, δίχως έντονες κομματικές αναφορές. Αυτό δεν άρεσε στους σκληρά κομματικούς "παράγοντες", οι οποίοι αντέδρασαν σε πολλές περιπτώσεις καθώς δεν ήθελαν νέα πρόσωπα στην περιοχή τους».

Εξίσου χαρακτηριστική και η τοποθέτηση του έμπειρου βουλευτή τους Κ. Τζαβάρα: «Περιμένω από το νέο πρόεδρο της ΝΔ να επισπεύσει τις διαδικασίες για να γίνει ένα ουσιαστικό συνέδριο (...) Ο νέος αρχηγός θα κριθεί από το πώς μπορεί να ανασυγκροτήσει το κόμμα, να κάνει διαδικασίες εσωκομματικής δημοκρατίας, γιατί τα τελευταία χρόνια η ΝΔ είναι σε πλήρη διάλυση. Δεν υπάρχει κόμμα ουσιαστικά, μιλάμε για μια σκιά κόμματος»...

Σε αυτήν τη βάση, όλους αυτούς τους μήνες, από τις 25 του Σεπτέμβρη 2015, οπότε η ΝΔ ξανάχασε από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αναπτυχθεί τρία βασικά σενάρια:

-- Οτι παρά τα όσα λέγονται, για διαφορές και διαφοροποιήσεις, με πιο προσωπικά κίνητρα ή σοβαρά ιδεολογικά, στο τέλος - τέλος όλοι, στελέχη και μέλη του κόμματος θα συνταχθούν με τον επόμενο πρόεδρο του κόμματος, όποιος κι αν είναι αυτός. Αναφέρουν δε ως φόβητρο την ιστορική γι' αυτούς φράση του Ευ. Αβέρωφ ότι «όποιος βγαίνει απ' το μαντρί τον τρώει ο λύκος» και την τέτοια τύχη που είχαν τα κόμματα των Κ. Στεφανόπουλου, Αντ. Σαμαρά, Στ. Μάνου, Δ. Αβραμόπουλου, Ντ. Μπακογιάννη και Γ. Καρατζαφέρη.

-- Οτι το πολύ - πολύ να έχουμε «αποχωρήσεις» κάποιων στελεχών και όχι διάσπαση του κόμματος. Στελέχη που δεν θα τους ακολουθήσουν οι ψηφοφόροι του κόμματος.

-- Οτι μια σειρά στελέχη του κόμματος που αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιά» έχουν αποφασίσει ήδη την αποχώρησή τους και ψάχνουν να βρουν μια αφορμή για να υλοποιήσουν την απόφασή τους, προσχωρώντας στην ίδρυση ενός πούρου δεξιού κόμματος ως «σοβαρής ακροδεξιάς» τύπου «Λεπέν», με στόχο να καλύψει το χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή, έχοντας μετρήσει ότι σε επερχόμενες εκλογές μπορεί να λάβει από 4 ως 8%.

Μ' αυτά και μ' άλλα, η ΝΔ πορεύεται στο αμέσως επόμενο διάστημα έχοντας να λύσει μια βασική αντίφαση:

Από τη μια να βάζει πλάτη ώστε να υλοποιούνται αντιλαϊκά μέτρα τα οποία προωθεί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προς εξυπηρέτηση αναγκών του κεφαλαίου, στην οποία άλλωστε ομνύουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Και ταυτόχρονα να αντιπολιτεύεται, ικανοποιώντας άλλη μια ανάγκη του κεφαλαίου, να αξιοποιεί τη λαϊκή αγανάκτηση και αντίδραση στο στόχο της κυβερνητικής εναλλαγής.