Η απεργία στις 17 του Δεκέμβρη ήταν ό,τι πιο αισιόδοξο και σημαντικό καταγράφηκε από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης το διάστημα μετά τις εκλογές

Ολοι αυτοί, δίπλα στη συσσωρευμένη πείρα τους, έχουν σήμερα ένα επιπλέον ασφαλές κριτήριο για να προσεγγίσουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και να βγάλουν συμπεράσματα. Οι 100 πρώτες μέρες της διακυβέρνησης από τον κύριο εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας έδωσε με σαφήνεια το στίγμα μιας κυβέρνησης, που, με τη στήριξη των κυρίαρχων επιχειρήσεων του Τύπου, ήρθε να «καθαρίσει» για λογαριασμό του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης, με μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα και με στόχο να ανοίξει νέους δρόμους και πεδία δράσης για την υπερκερδοφορία του.

Γι' αυτό και από τη γενικευμένη επίθεση που έχει εξαπολύσει από την πρώτη κιόλας ώρα το ΠΑΣΟΚ, με την απροκάλυπτη συναίνεση της ΝΔ, δεν εξαιρείται καμιά πτυχή της ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας: Από τα μισθολογικά, το φορολογικό, το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά δικαιώματα, μέχρι την Υγεία, την Παιδεία, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.

Το αβαντάρισμα της νέας κυβέρνησης ήταν και παραμένει κάτι παραπάνω από ξεφωνημένο. Επιβεβαιώνεται ότι η επιλογή της σοσιαλδημοκρατίας για να βγάλει τα κάστανα της καπιταλιστικής κερδοφορίας από τη φωτιά της κρίσης, ήταν στρατηγικού χαρακτήρα από τη σκοπιά των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, μέσα κι έξω από τη χώρα.

Γι' αυτό το λόγο, μέτρα βιτρίνας, όπως η - αμφίβολης αποτελεσματικότητας - αλλαγή των κρατικών αυτοκινήτων με άλλα οικολογικά και μικρότερα, ή η «διαβούλευση» των νομοσχεδίων μέσα από το διαδίκτυο, γίνονταν πρωτοσέλιδα στα εκδοτικά συγκροτήματα και αντικείμενο πολύωρων σχολιασμών στα τηλεοπτικά δελτία. Το ίδιο και οι εκτιμήσεις του κυβερνητικού επιτελείου για το «χάος» το οποίο παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση στα οικονομικά.

Η εκκωφαντική προπαγάνδα γύρω από μέτρα που μόνο στόχο έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις από τη μια, και η ένταση της κινδυνολογίας - τρομοκράτησης των λαϊκών στρωμάτων από την άλλη, ήταν το βασικό δίπτυχο πάνω στο οποίο πάτησε η κυβέρνηση, προκειμένου να δρομολογήσει μέτρα βαθιά ταξικά, αξιώνοντας μάλιστα να αποσπάσει και τη λαϊκή συναίνεση στη βάναυση πολιτική της. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να αναγορεύουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του σε «εθνική υπόθεση» την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την αύξηση των έμμεσων φόρων, την κατακρήμνιση των μισθών, την αύξηση των επιδοτήσεων και των φοροαπαλλαγών για το κεφάλαιο και πάει λέγοντας.

Η κυβέρνηση βέβαια δε θα μπορούσε με τόσο προκλητικό τρόπο να επιτίθεται και να κοροϊδεύει κατάμουτρα το λαό, αν δεν είχε δυο αξιόπιστα και δοκιμασμένα δεκανίκια. Από τη μια, η ΝΔ, η οποία όχι μόνο προσφέρει πλήρη συναίνεση στο σύνολο της αντιλαϊκής στρατηγικής, αλλά επιπλέον πιέζει για επιτάχυνση και ένταση των μέτρων. Κοινός παρονομαστής των δύο, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, είναι οι ευρωενωσιακές στρατηγικές, τις οποίες έχουν συνυπογράψει και συνδιαμορφώσει.

Το δεύτερο δεκανίκι είναι η ξεπουλημένη συνδικαλιστική πλειοψηφία. Ποτέ άλλοτε στα χρονικά του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπήρξε ανακοίνωση της ΓΣΕΕ που να καλεί χωρίς περιστροφές τους εργαζόμενους να γίνουν απεργοσπάστες, όπως έκανε η συνδικαλιστική πλειοψηφία λίγες ώρες πριν την απεργία στις 17 του Δεκέμβρη. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε πρόεδρος της ΓΣΕΕ που να προπαγανδίζει, να στηρίζει και να αναπαράγει με τόσο ωμό και κυνικό τρόπο την κυβερνητική πολιτική και τα ιδεολογήματα του κεφαλαίου.

Οι 100 πρώτες μέρες του ΠΑΣΟΚ έδειξαν επίσης ότι η νέα κυβέρνηση, πατώντας στα πεπραγμένα της προηγούμενης, δε θα διστάσει να καταφύγει στον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό και στα πιο αντιδραστικά μέτρα, προκειμένου να χτυπήσει, να ταπεινώσει, να ενσωματώσει και να καταστείλει το εργατικό λαϊκό κίνημα. Οι τροχιοδεικτικές βολές έχουν ήδη ριχτεί, με την κατασυκοφάντηση της στρατηγικής του ΚΚΕ πριν και μετά από κάθε μεγάλη εργατική κινητοποίηση, με το κατασταλτικό χτύπημα σε βάρος εργαζομένων που διεκδικούν ακόμα και το αυτονόητο δικαίωμά να πληρώνονται για τη δουλειά τους.

Είναι σίγουρο πως όσο δυναμώνει το κίνημα, όσο η αντιλαϊκή πολιτική αποκαλύπτεται και χάνει τα όποια ερείσματά της, τόσο θα δυναμώνει η προσπάθεια να συκοφαντηθεί ο μοναδικός στρατηγικός αντίπαλος και αυτής της κυβέρνησης, να αποπροσανατολιστεί, να τρομοκρατηθεί και τελικά να κατασταλεί το κίνημα. Από αυτή τη σκοπιά, αναδεικνύεται σε καθήκον πρώτης γραμμής για κάθε άνθρωπο των λαϊκών στρωμάτων, να ορθώσει το ανάστημά του σε όσους προσπαθούν να χτυπήσουν τον δικό του δίκαιο αγώνα, βάζοντας στο στόχαστρο με ψευτιές και συκοφαντίες το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Η αγωνία του αστικού πολιτικού συστήματος να θωρακίσει την εξουσία του και να την προσαρμόσει καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, φαίνεται και από την πρεμούρα της κυβέρνησης να περάσει γρήγορα και με δικομματική συναίνεση δυο βασικές νομοθετικές παρεμβάσεις: Τον «Καποδίστρια 2» και τον νέο εκλογικό νόμο.

Ειδικά ο εκλογικός νόμος, σε συνδυασμό με τις προωθούμενες αντιδραστικές ρυθμίσεις για τα οικονομικά των κομμάτων, στόχο έχει να ρίξει στο καναβάτσο το λαό και κόμματα όπως το ΚΚΕ, που παλεύει για το δίκιο της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Παρά το γεγονός ότι και οι ίδιοι ξέρουν πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, το εργατικό λαϊκό κίνημα, με μπροστάρηδες τα μέλη, τους οπαδούς και φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οφείλουν να βρίσκονται τώρα σε επαγρύπνηση περισσότερο παρά ποτέ.

Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι το σημαντικότερο γεγονός που καταγράφηκε από τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη μέχρι σήμερα, δεν ήταν άλλο από τη μεγάλη πανεργατική απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, στην οργάνωση της οποίας πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Στο περιεχόμενο, τη μαζικότητα και στην προοπτική που ανέδειξε η συγκεκριμένη απεργιακή κινητοποίηση, αποτυπώνεται ο δύσκολος αλλά αναγκαίος δρόμος που μπορούν και πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, με δεδομένη την αντιλαϊκή επιθετικότητα της κυβέρνησης.

Το κάλεσμα αυτό αποκτά διπλή σημασία, όταν απευθύνεται σε ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν κύρια το ΠΑΣΟΚ. Είναι κρίσιμο ζήτημα για την εξέλιξη των πραγμάτων αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, εργατοϋπάλληλοι, φτωχοί αγρότες, μικροί επαγγελματοβιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενοι, νεολαίοι και γυναίκες, να διορθώσουν την ψήφο τους με τη συμμετοχή τους στους ταξικούς, εργατικούς και άλλους αγώνες, που μέρα με τη μέρα δυναμώνουν.

Το μεγαλύτερο κέρδος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι να χάσει έγκαιρα το ΠΑΣΟΚ την ανοχή που απέσπασε από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, οι οποίοι αντικειμενικά πλήττονται από την πολιτική του. Οσο περισσότεροι απεγκλωβίζονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα και την τρομοκρατία, όσο περισσότεροι ταυτίζουν στρατηγικά στη συνείδησή τους το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, όσο περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι κυβέρνηση - ΝΔ - ΕΕ - πλουτοκρατία και συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία ανήκουν στο ίδιο μαύρο αντιλαϊκό μέτωπο, τόσο αυξάνονται οι προϋποθέσεις άμεσα να ξεσπάσουν ρωμαλέοι ταξικοί αγώνες που θα δυσκολέψουν και σε μια πορεία θα ανατρέψουν τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα και την εφαρμογή τους.

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να δυναμώσει το μέτωπο της αντίστασης και της ανυπακοής, για να οργανωθεί αποτελεσματικά η λαϊκή άμυνα, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την αναγκαία όσο ποτέ λαϊκή αντεπίθεση.