Eurokinissi

Σχολεία όπου φοιτούν κορίτσια συχνά γίνονται στόχος επιθέσεων από σκοταδιστές

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, οι γυναίκες του Αφγανιστάν, που αποτέλεσαν και μία από τις βασικές «δικαιολογίες» για την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, εξακολουθούν να δολοφονούνται, γιατί προσπαθούν να πάνε σχολείο, γιατί αρνούνται να παντρευτούν τους βιαστές τους. Πολλές είναι οι γυναίκες που επιλέγουν να βάλουν οι ίδιες τέλος στη ζωή τους, προκειμένου να γλιτώσουν από τους συζύγους τους και τη βία που ασκούν εναντίον τους, με τη ζωή τους να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι γυναίκες δεν μπορούν να επισκεφθούν ούτε το γιατρό, αφού απαγορεύεται να αποκαλυφθούν σε άλλον άνδρα πλην του συζύγου τους, ενώ ο γενικότερος παραλογισμός δεν αφήνει περιθώρια για την ύπαρξη γυναικών γιατρών. Οι Αφγανές και οι Πακιστανές εξακολουθούν να υποχρεώνονται σε γάμο από την παιδική ηλικία, να δίνονται ως νύφες για να ξεπληρώσουν τα χρέη της οικογένειας ή να τερματίσουν μία διαμάχη, ακόμα και για να γλιτώσουν οι πατεράδες από την υποχρέωση της σίτισής τους.

Γυναίκα εξαθλιωμένη με την «μπούρκα» ζητιανεύει μαζί με το παιδί της στην Καμπούλ

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στο Πακιστάν, όπου οι γυναίκες επίσης ζουν κάτω από το ζυγό του ισλαμικού νόμου. Γνωστό και χαρακτηριστικό παράδειγμα η 16χρονη πλέον Μαλάλα Γιουσοφζάι, που δέχθηκε τον περασμένο χρόνο επίθεση, με στόχο την εκτέλεσή της από δυνάμεις των Ταλιμπάν, γιατί αρνήθηκε «να πάρει το δρόμο του Ισλάμ». Το κορίτσι που έχει αναδειχθεί σε σύμβολο των γυναικών του Πακιστάν, που διεκδικούν το δικαίωμα στη μόρφωση και την αξιοπρεπή ζωή, δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς τα κορίτσια που επιλέγουν να πάνε σχολείο είναι πάγια στοχοποιημένα από τους «μαχητές», που στο όνομα του Αλλάχ πραγματοποιούν συχνές επιθέσεις σε σχολεία θηλέων. Εκατοντάδες κορίτσια κάθε χρόνο βρίσκονται αντιμέτωπες με «ισλαμιστές μαχητές», που τους επιτίθενται κυρίως με βιτριόλι και τοξικά αέρια, μετατρέποντας την απόφαση μιας οικογένειας να στείλει ένα κορίτσι στο σχολείο, σε ζήτημα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Το σχολείο αναδεικνύεται σε «επικίνδυνη» δραστηριότητα, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να αναγκάζονται υπό καθεστώς φόβου να αποκλείουν τα παιδιά τους από τη μόρφωση, προκειμένου να προφυλάξουν τη ζωή τους.

Στις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν που κυριαρχούν οι Ταλιμπάν και εφαρμόζεται η Σαρία, με την ανοχή των κατοχικών δυνάμεων, που κατά τα άλλα ευαγγελίζονται την προώθηση της «απελευθέρωσης», οι γυναίκες είναι τα μόνιμα θύματα των «εγκλημάτων τιμής» με τις εκτελέσεις να πραγματοποιούνται χωρίς κανένα δισταγμό όταν θεωρηθεί ότι προσέβαλαν οποιονδήποτε άντρα της οικογένειάς τους με τη συμπεριφορά τους, ενώ οι ξυλοδαρμοί και η βία εναντίον τους θεωρούνται φυσικό φαινόμενο.

Η βία κατά των γυναικών και η καταδίωξή τους από τον ισλαμικό νόμο και τους εφαρμοστές του αντιμετωπίζονται με υποκρισία από τις κυβερνήσεις του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, αλλά και από τις κατοχικές δυνάμεις, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις. Παρά τις υποσχέσεις για προστασία των γυναικών, η κατάσταση παραμένει ίδια και μεταβάλλεται μόνο προς το χειρότερο, αφού οι κυβερνήσεις ανέχονται την εφαρμογή της Σαρία και οι κατοχικές δυνάμεις έχουν άλλους στόχους, που τους επιτρέπουν να αδιαφορούν επιδεικτικά για αυτές τις απώλειες. Τα δικαιώματα των γυναικών χρησιμοποιούνται μόνο κατά καιρούς από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την προώθηση των συμφερόντων τους, με την καθημερινότητα να διαψεύδει τα όποια ευχολόγια Αμερικανών αξιωματούχων που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας. Οι γυναίκες γίνονται μέρος του πολιτικού παιχνιδιού που διαδραματίζεται, αποτελούν «ανθρωπιστικό» μανδύα για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, χωρίς να έχουν καμία προστασία, υπό οποιοδήποτε καθεστώς.

Οι συνθήκες που αναγκάζονται να ζουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν είναι η απόλυτη επιβεβαίωση ότι οι λαοί πρέπει να δώσουν τη μάχη τόσο κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όσο και κατά του σκοταδισμού, έχοντας ως σταθερό κριτήριο, ότι όσο η καπιταλιστική βαρβαρότητα κυριαρχεί οι λαοί θα υποφέρουν. Και το παράδειγμα του Αφγανιστάν αποδεικνύει περίτρανα ότι ο λαός αυτής της χώρας και ιδιαίτερα οι γυναίκες έκαναν κάποια βήματα μπροστά τη δεκαετία του '70 με το λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς που ποικιλόμορφα στήριξαν οι σοσιαλιστικές χώρες και η ΕΣΣΔ. Τότε, υπήρξε εξίσωση ανδρών και γυναικών, δυνατότητα ανάδειξης των γυναικών σε αξιώματα, στην παραγωγή, στις επιστήμες. Οι μουτζαχεντίν ήταν οι σύμμαχοι των ιμπεριαλιστών που πάλεψαν με νύχια και δόντια για να τελειώνουν με αυτήν τη μόνη θετική περίοδο της χώρας. Τα «τσαντόρ» και οι «μπούρκες» που είχαν πεταχτεί, αυτοί μαζί με τους «απελευθερωτές» Αμερικανοευρωπαίους «ευαίσθητους» τα ξανάφεραν. Η πραγματική απελευθέρωση, η πραγματική χειραφέτηση των γυναικών αλλά και των ανδρών, θα έρθει μόνο μέσα από τον οργανωμένο μαζικό αγώνα σε κάθε χώρα, την ανατροπή του καπιταλισμού, που ανέχεται, συντηρεί και αναπαράγει και το σκοταδισμό κάθε τύπου. Θα 'ρθει με το άνοιγμα και πάλι του δρόμου για τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η ιστορική πείρα της ανθρωπότητας, και στο Αφγανιστάν δεν σβήνει. Η μνήμη όσο και αν προσπαθούν οι εκμεταλλευτές δεν μπορεί να θαφτεί.