Το πραγματικό γεγονός είναι ότι οι πρωταθλητές που αγωνίστηκαν πρόσφατα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου με τα χρώματα της Ελλάδας εξασφάλισαν 6 μετάλλια (2 χρυσά, 2 αργυρά, 2 χάλκινα) πράγμα που όσον αφορά στη συγκομιδή των μεταλλίων τοποθετεί τη χώρα γι' αυτό το συγκεκριμένο πρωτάθλημα και για τον τρόπο που γίνεται στην τέταρτη θέση στον κόσμο. Εδώ είναι που ταυτόχρονα αρχίζει και η αυθαιρεσία, που κατά περίπτωση αγγίζει μέσω της υπερβολής και την ανοησία. Γιατί αυτή η τέταρτη θέση στη συγκομιδή των μεταλλίων στην πραγματικότητα κουκουλώνει το γεγονός της ανυπαρξίας σχεδόν δυνατοτήτων μαζικής συμμετοχής και διάδοσης του αθλητισμού στη χώρα.

Οι πρωταθλητές, τόσο εκείνοι που εξασφάλισαν τα μετάλλια όσο και εκείνοι που συμμετείχαν στους αγώνες (περίπου σαράντα) χωρίς να έχουν την ανάλογη επιτυχία, δεν είναι προϊόντα κανενός αθλητικού μαζικού κινήματος. Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για πολύ σκληρά εργαζόμενους που από πολύ μικρή ηλικία έχουν επιλεγεί και έχουν καταδικαστεί στο "μεροκάματο του τρόμου" του πρωταθλητή.

Στριμωγμένοι από πολύ μικρά παιδιά με τα λεγόμενα κίνητρα (χωρίς αυτά δε γίνεται τίποτα στον καπιταλισμό) εργάζονται μοναχικά και ειδικευμένα, σκληρότερα ίσως από άλλους εργαζόμενους, προκειμένου η πολιτεία μία στις τόσες να τους ντύνει στα γαλανόλευκα και να τους βάζει να αγωνίζονται. Αυτή τη σκληρή διαδικασία που αρνείται μέσω της τρομερής ειδίκευσης ακόμα και την ανάπτυξη της αθλητικής προσωπικότητας του ίδιου του πρωταθλητή την ονομάζουν οι διάφοροι αρμόδιοι "ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ". Μόλις πρόσφατα σε συνέντευξή της μία από τις πρωταγωνίστριες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δήλωσε πως αναγκάστηκε να σταματήσει τα μαθήματα λαϊκών χορών που τόσο της άρεσαν γιατί.., επηρέαζαν και άλλους μυς από αυτούς που ήθελε ο προπονητής της να αναπτύξει για το αγώνισμά της. Αν αυτό δεν είναι αποξένωση ακόμα και από την ίδια την αθλητική προσωπικότητα, τότε τι είναι;

Για τις άλλες πλευρές της προσωπικότητας ας μη γίνεται λόγος, αφού έτσι και αλλιώς πρόκειται για πολύ σκληρά εργαζόμενους που για να έχουν το αποτέλεσμα (την επίδοση) θα στερηθούν ίσως λόγω της μικρής ηλικίας πολύ περισσότερα από την, έτσι και αλλιώς, αποξενωμένη ζωή πολλών άλλων εργαζομένων (σχολείο, κοινωνικά ενδιαφέροντα κ.α.).

Για παράδειγμα, ενώ όλα στην πραγματική ζωή τους διδάσκουν ότι μόνο η σκληρή δουλιά και η προσπάθεια φέρνουν τις επιτυχίες και τη μεταβολή των ορίων, ταυτόχρονα οι συνθήκες προετοιμασίας τους και συμπεριφοράς της πολιτείας τους σπρώχνουν στις στρεβλώσεις αυτού που θα έπρεπε ίσως να γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Οταν για παράδειγμα ζουν υπό το διαρκή εκβιασμό της ειδικής επίδοσης, είναι φυσικό να ρέπουν πολλές φορές στη μεταφυσική. Αρα δεν πρέπει να αιφνιδιάζεται κανένας από αυτά που ακούγονται για γούρια, τάματα, σταυρουδάκια, προσευχές κλπ.

Τα λεγόμενα κίνητρα που τόσο διαφημίζονται από σχετικούς και άσχετους της πολιτείας έτσι όπως είναι οργανωμένα από την πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνουν εκατοντάδες μηχανισμούς εξάρτησης, στους οποίους συμμετέχουν, άθελά τους, ακόμα και τα συγγενικά πρόσωπα των πρωταθλητών. "Κάνε τον χρόνο, ή πάρε το ύψος, για να μπεις στο πανεπιστήμιο, να πάρεις το πριμ, να σε πάρουν στο στρατό και να τρέχει ο σίγουρος μισθός και η ασφάλιση κ.ά...". Μια διαδικασία πολύπλοκη, που δένει κόμπο τον πρωταθλητή - εργαζόμενο και αυτόν το δυνατό το μετατρέπει σε ιδιαίτερα αδύνατο και εξαρτημένο από τον παραμικρό μηδαμινό ίσως τραυματισμό, την παραμικρή αλλαγή του περιβάλλοντος κλπ.

Επίσης το λεγόμενο πρότυπο δε λειτουργεί τελικά για τη σκληρή εργασία που φέρνει αποτέλεσμα, αλλά "καπιταλιστικοποιείται" και αυτό και παίρνει άλλες μορφές της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας, του χειροκροτήματος, της εφήμερης δόξας για τις μικρές ηλικίες. Για τους μεγαλύτερους επενδύουν πάλι στο μηχανισμό της ταύτισης και όπως κυνικά δηλώνουν οι αρμόδιοι ελπίζουν στις ελληνικές επιτυχίες για να μεγαλώνουν τις τηλεθεάσεις και να κόβουν εισιτήρια στα στάδια...

H μάζα των νέων, όχι μόνο δεν αθλείται, αλλά ούτε παίζει πια, στριμωγμένη σε άλλους κανόνες "επιτυχίας και αποτυχίας" που τους βάζει το σύστημα, ληστεύοντας ταυτόχρονα από τον πιο πολύτιμο, ίσως, ελεύθερο χρόνο της ζωής τους. Τα ζητήματα τρόπου ζωής δε χαρίζονται, δεν κερδίζονται ατομικά, δεν κουκουλώνονται με τις επιτυχίες κάποιων ειδικευμένων. Ανοίγει ο δρόμος της κατάκτησής τους μόνο όταν γίνουν αντικείμενο μαζικής πάλης και διεκδίκησης για καλύτερη κοινωνία, καλύτερους ανθρώπους, πραγματικούς αθλητές...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

H μάζα των νέων, όχι μόνο δεν αθλείται, αλλά ούτε παίζει πια, στριμωγμένη σε άλλους κανόνες "επιτυχίας και αποτυχίας", που τους βάζει το σύστημα, ληστεύοντας, ταυτόχρονα από τον πιο πολύτιμο, ίσως, ελεύθερο χρόνο της ζωής τους

- Πώς διαμορφώνεται φέτος η κατάσταση για τους βαμβακοπαραγωγούς;

- Ολα δείχνουν ότι η τελική τιμή στο βαμβάκι θα είναι μειωμένη σε σχέση με την περσινή παραγωγή κατά 20 με 30 δραχμές και το σίγουρο είναι ότι οι βαμβακοπαραγωγοί θα υποστούν ακόμα μεγαλύτερη μείωση του εισοδήματός τους. Αυτή τη χρονιά, η κακή αρχή έγινε με την προκαταβολή, την οποία τα επιτελεία των Βρυξελλών, με βάση τον καταστροφικό κανονισμό για το βαμβάκι, όρισαν στις 189 δραχμές το κιλό, ενώ πέρσι ήταν 218 δραχμές. Και η τελική τιμή, από ό,τι φαίνεται, θα πάει γύρω στις 230 με 240 δραχμές, ενώ για την περσινή παραγωγή ήταν 265 δραχμές και για την προπέρσινη 293. Δηλαδή, μέσα σε μια τριετία η τιμή στο βαμβάκι πέφτει 60 δραχμές. Αυτό είναι οικονομική καταστροφή για τους βαμβακοπαραγωγούς. Ετσι, η τιμή στο βαμβάκι, με τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας και τις άλλες καταστροφικές πατέντες της ΕΕ, πέφτει χρόνο με το χρόνο, ενώ από την άλλη το κόστος παραγωγής έχει φτάσει στα ύψη. Αυτή η κατάσταση φέρνει τους βαμβακοπαραγωγούς σε αδιέξοδο, αφού δε βγάζουν κέρδος και εισόδημα, για να μπορέσουν να ζήσουν και να δουλέψουν τα χωράφια τους. Κι εδώ στην Καρδίτσα, μετά και τα τελευταία "μαύρα" μαντάτα, οι βαμβακοπαραγωγοί δεν είναι πλέον αγανακτισμένοι, είναι εξαγριωμένοι.

- Τι φταίει τελικά που τα πράγματα για τους βαμβακοπαραγωγούς πάνε από το κακό στο χειρότερο;

- Οι πολιτικές, που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και τα επιτελεία των Βρυξελλών όλα τα προηγούμενα χρόνια, έφεραν τη βαμβακοκαλλιέργεια σε αδιέξοδο και οδηγούν και τους μικρομεσαίους αγρότες στο ξεκλήρισμα και τον αφανισμό. Πάντως, το χειρότερο πλήγμα κατάφερε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που το 1995 ψήφισε στις Βρυξέλλες το νέο καταστροφικό κανονισμό για το βαμβάκι, ερήμην των βαμβακοπαραγωγών, οι οποίοι τώρα έρχονται αντιμέτωποι με τα ολέθρια αποτελέσματα. Η κυβέρνηση, αντί να παλέψει και να πετύχει αύξηση του πλαφόν, με βάση τον πραγματικό αριθμό των στρεμμάτων που καλλιεργούνται με βαμβάκι στη χώρα μας και σε μια προοπτική ανάπτυξης της καλλιέργειας, τη στιγμή που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ελλειμματική στο προϊόν αυτό, δέχτηκε τις αποφάσεις για περιορισμό της καλλιέργειας και μείωση του εισοδήματος των βαμβακοπαραγωγών. Κι όλες αυτές τις ολέθριες αποφάσεις η κυβέρνηση τις "διαφημίζει" ως επιτυχία. Και τα κυβερνητικά στελέχη χωρίς να ντρέπονται συνεχίζουν τον ίδιο χαβά και φέτος, επιδιώκοντας με κάθε μέσο να κοροϊδέψουν και να αποπροσανατολίσουν τους βαμβακοπαραγωγούς και γενικότερα όλους τους αγρότες. Ομως, τα ψέματα και η κοροϊδία δεν περνούν.

- Τι πρέπει να γίνει ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

- Ο πραγματικός μονόδρομος για να λυθούν τα προβλήματα, που υπάρχουν στη βαμβακοκαλλιέργεια, είναι η συνέχιση και η ένταση του αγώνα. Οι βαμβακοπαραγωγοί και συνολικά όλοι οι αγρότες πρέπει να ξαναβγούν στους δρόμους μαζικά και δυναμικά και να ανατρέψουν με την πάλη τους αυτές τις καταστροφικές αντιαγροτικές πολιτικές. Πρέπει με τον αγώνα τους να στείλουν ένα αγωνιστικό μήνυμα στην κυβέρνηση και τα επιτελεία των Βρυξελλών, που κάθε χρόνο σχεδιάζουν και εφαρμόζουν ακόμα πιο χειρότερα μέτρα, ότι η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Εδώ στην Καρδίτσα και στους άλλους θεσσαλικούς νομούς οι αγρότες δε σκοπεύουν να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Δραστηριοποιούνται και συντονίζονται σε αγωνιστική διεκδικητική κατεύθυνση και άμεσα ξεκινούν συσκέψεις των συντονιστικών επιτροπών αγώνα.Κ. Δ.