Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ διευκρίνισε πως οι «συμμαχίες του Νότου» που επιδιώκει, δεν είναι παρά κολεγιές με συγκολλητική ουσία τις κοινές επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης των καπιταλιστικών κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, με στόχο να λειτουργήσουν σαν «αντίβαρο στην άτυπη, αλλά ενεργή συμμαχία του Βορρά». Ομολογεί δηλαδή ότι η ανισομετρία στην καπιταλιστική ΕΕ είναι δεδομένη, ότι οι ανταγωνισμοί είναι κυρίαρχοι και ότι καλεί το λαό να σηκώσει τις σημαίες των μονοπωλίων του «Νότου», για να βελτιώσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστριών οικονομιών της ΕΕ.

Το πώς θα γίνει αυτό, το είπε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, παρουσιάζοντας το μείγμα της διαχείρισης που αντιπαραβάλει στο κυρίαρχο: «Ευρωπαϊκή διαχείριση του δημόσιου χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, και με την έκδοση Ευρωομολόγων» και «επαρκή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάκαμψης των εθνικών οικονομιών». Χρήμα δηλαδή στα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις στα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων, με μεγαλύτερη διάχυση της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου σε χώρες που δε βρίσκονται στη δίνη της κρίσης.

Ακόμα κι αν οι τράπεζες ή το κράτος ανοίξουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης στις επιχειρήσεις, η ανάπτυξη που θα έρθει δε θα φέρει καλύτερους μισθούς για τους εργαζόμενους, δε θα μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, δε θα κάνει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν την Υγεία και την Παιδεία, όπως επιβάλλει σήμερα η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Για πρώτη φορά τόσο καθαρά, ο Αλ. Τσίπρας άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο της συνδιαχείρισης με τη σοσιαλδημοκρατία, παρότι κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ για τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση με τη ΝΔ.

Καταρχήν, εξέφρασε νοσταλγία για «τη σοσιαλδημοκρατία του Φελίπε Γκονζάλες, του Μάριο Σοάρες και του Ανδρέα Παπανδρέου», τη διαχείριση δηλαδή που άσκησαν σε προηγούμενες φάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, προσαρμοσμένη στις τότε ανάγκες των μονοπωλίων για οικοδόμηση ενός ισχυρού κρατικού τομέα στην οικονομία, που θα σταθεροποιούσε την αστική εξουσία, θα τους εξασφάλιζε έτοιμες υποδομές για ιδιωτικοποίηση και θα ενσωμάτωνε το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε: «Μια σοσιαλδημοκρατία η οποία βρίσκεται μπροστά σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο, αλλά και σε ένα στρατηγικό δίλημμα. Θα συνεχίσει την ενσωμάτωση στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική (...) ή θα αποφασίσει επιτέλους αλλαγή στρατηγικής; Αριστερή στροφή; (...) Το στρατηγικό δίλημμα λοιπόν, σήμερα της σοσιαλδημοκρατίας, είναι αν θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο για να συμμετέχει σε κυβερνήσεις με τη λαϊκή δεξιά (...) ή αν θα στρίψει ή αν θα αλλάξει κατεύθυνση και θα αναζητήσει συμμαχίες με τη ριζοσπαστική αριστερά»!

Αποκάλυψε μάλιστα ότι κατά τη συνάντησή του με τον ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισπανίας, τον συμβούλεψε να αποφασίσει το κόμμα του «όχι να κοιμίσει τους πολίτες για να ξεχάσουν, αλλά να πάρει κρίσιμες και ριζοσπαστικές επιλογές που θα αλλάζουν την ατζέντα, που θα στρέφουν το καράβι αριστερά».

Κάλεσε τέλος το λαό να συνδράμει με την ενεργό συμμετοχή του στο φτιασίδωμα των θεσμών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, διατηρώντας τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία. Ζήτησε «αλλαγή κατεύθυνσης στις πολιτικές που ασκούνται και εισαγωγή νέων θεσμών (...) για το δημοκρατικό μετασχηματισμό των θεσμών και των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και κάλεσε «να κινητοποιήσουμε τους λαούς και τους εργαζόμενους σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την αλλαγή».

Με αντικείμενο την ακρόαση του Σ. Διάμεση, πρέσβη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, συνεδρίασε η Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής. Στην παρέμβασή του, ο βουλευτής του ΚΚΕ Σπ. Χαλβατζής στάθηκε στο ρόλο της λυκοσυμμαχίας, τονίζοντας ότι αυτή προσαρμόζεται στην όξυνση των αντιθέσεων μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αναγορεύει σε ζωτικό της χώρο όλο τον πλανήτη.

Προωθείται, είπε, η νέα στρατηγική που εγκρίθηκε το 2010 στη Λισαβόνα, με τη λεγόμενη «έξυπνη άμυνα». Το ΝΑΤΟ, πρόσθεσε, αναπροσαρμόζει τη δομή του, και σήμερα ενισχύει τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις πέραν της ζώνης της «συμμαχίας», με νομιμοποίηση από τον ΟΗΕ, όπως έδειξε και ο πρόσφατος πόλεμος στη Λιβύη.

Με το δόγμα του ΝΑΤΟ, είπε σε άλλο σημείο, ανοίγει ο δρόμος για επεμβάσεις σε χώρες όπου ο λαός παλεύει να καθορίσει ο ίδιος το μέλλον του, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά και έξω από αυτό. Είναι χαρακτηριστικό, συμπλήρωσε, ότι και στη χώρα μας γίνονται γυμνάσια καταστολής λαϊκών κινητοποιήσεων από στρατιωτικές δυνάμεις.

Οι τελευταίες εξελίξεις είναι επικίνδυνες για τους λαούς, τόσο στα κράτη μέλη της λυκοσυμμαχίας, όσο και των εκτός του ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, κατέληξε, είναι επιτακτικό και αναγκαίο το αίτημα για απεμπλοκή της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, της επιστροφής των Ελλήνων στρατιωτικών από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, καθώς και της αποδέσμευσης της χώρας από το ΝΑΤΟ, με πάλη για άλλη εξουσία, όπου κουμάντο θα κάνει ο λαός.