Ποιο είναι ωρέ το ισοδύναμο για ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, με αιγαιοπελαγίτικο αλατόνερο στα πλεμόνια τους; Αυτά που τα μισοφωτογραφίζουν τυλιγμένα σε ασημόχρυσες θερμικές κουβέρτες, άψυχα, πνιγμένα στην αγκαλιά των τύψεων, που έχουν μονάχα τα φύκια στα μαλλάκια τους και ξεραμένο αλάτι στα βλέφαρά τους...

Ποιο είναι το ισοδύναμο, μωροί και δίφατσοι κυβερνητάδες και λογιστές της δυστυχίας, για τους εφιάλτες που σκιάζουν τον ύπνο των διασωστών, των ψαράδων και των πάμπλουτων σε ψυχοπνευματική υγεία ταπεινών φτωχών, που καίνε κάθε μέρα, κάθε νύχτα, την ύπαρξή τους για τη ζωή του άλλου, του... ξένου, χωρίς να κόβουν τιμολόγιο ανθρωπιάς;

Ποιο είναι, αναιδείς αργείοι, το ισοδύναμο για τη θανατερή απορία δυο γριών, που λίγο πριν τα εκατό τους χρόνια αναπολούν πώς έχτισαν το σπίτι στο χωριό με τα χέρια τους, με λάσπη κι άχυρα, με πλίνθους κι ιδρώτα και τώρα μαθαίνουν ότι χρωστάνε «ενφια»; «Τίνος το χρωστάμε μωρή Αργυρώ»; βογκάνε κοιτώντας τις παλάμες τους, που γράφουν «ούτω βοήσωμεν» συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι χρωστάνε την προκαταβολή σε αργύρια, εξαγοράζουν την ποινή επειδή έζησαν αλλά κι επειδή θα πεθάνουν...

Δεν έχει ισοδύναμο η κόλαση των μέτρων των ημερών. Μόνο προαπαιτούμενα! Κορυφαίο εξ αυτών η παράλυση των μαζών, η καθήλωση του εργατικού κινήματος, η εξουδετέρωση της πολιτικής αμφισβήτησης με όρους ηλεκτροσόκ απροσδιόριστης σκοπιμότητας. Μετά τις παγαπόντικες μεγαλοστομίες περί το Οχι του '40, θέλει επεξεργασία και εν τέλει ξετίναγμα, το λογικοφανές δίπτυχο της καθεστωτικής προπαγάνδας. Ο μεν προκαθήμενος της εκκλησίας δηλώνει πως δε γίνεται να ψηφίζεις τη μια μέρα και την άλλη να επαναστατείς, ο δε πρωθυπουργός δηλώνει πως θα εφαρμόσουμε ό,τι απαιτείται και συμφώνησε ως πρόγραμμα παρ' όλο που διαφωνούμε!... Μπαίνουμε δηλαδή συνειδητά κι επίσημα, αντιπροσωπευτικότατα κι αριστεροδέξια, στον αστερισμό της αναγκαστικής συναίνεσης και της συναινετικής υποταγής.

Η αποθράσυνση έχει συνάμα και ολέθριες και ύπουλα διαβρωτικές επιπτώσεις στο γενικό ηθικό που κοπιαστικά διεγείρεται απ' τα ταξικά σωματεία του ΠΑΜΕ ενόψει γενικής απεργίας στις 12 του Νοέμβρη. Η επιλογή της χρονικής στιγμής μόνο τυχαία δεν είναι. Πέφτουν τα κάγκελα στις παρελάσεις και υψώνονται άλλα τεράστια, φράχτες - τείχη, στα σπλάχνα της Ευρώπης για να μη διαβούν τα ποτάμια των εξανδραποδισμένων θυμάτων των συμφερόντων της, αλλά και για να αποκοπούν από τα δικαιώματά τους τα θεμελιωμένα σε αιματηρούς αγώνες, οι εργαζόμενοι που απομένουν ζωντανοί.