ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 1 Γενάρη 2005 - Κυριακή 2 Γενάρη 2005
Σελ. /32
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Εχουμε δουλιά πολλή και δύσκολη

Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα της Εκτελεστικής Γραμματείας

«Μπροστά στο 2005 έχουμε δουλιά πολλή και δύσκολη. Είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε. Θα πορευτούμε ενάντια στο κεφάλαιο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους ιμπεριαλιστές. Θα πορευτούμε ταξικά, διεθνιστικά, με φαντασία, νεύρο και ορμή. Προτεραιότητά μας η Συσπείρωση Δυνάμεων, για να σπρώξουμε σε ριζικές και ποιοτικές αλλαγές, σε όφελος της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της».

Με τη διαβεβαίωση αυτή απευθύνεται στην εργατική τάξη της χώρας η ΕΓ του ΠΑΜΕ μέσα από το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της:

«Μια χρονιά τελειώνει, μια καινούρια έρχεται!

Σε κάθε λαϊκό σπίτι, οι εκτιμήσεις για τη χρονιά που έφυγε και οι ελπίδες για το 2005 που ξεκινά, γίνονται με τρόπο δύσκολο και βασανιστικό. Οι φουρτούνες και τα βάσανα για τον εργατόκοσμο μέσα στο 2004 περίσσεψαν. Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις, τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ, γκρέμιζαν κάθε μέρα τα όνειρα για την εργατική τάξη.

Ομως είμαστε και εμείς εδώ. Παρόντες! Το ΠΑΜΕ με τα συνδικάτα μας. Πεισματάρηδες, ανυπόταχτοι και ονειροπόλοι. Με τις θέσεις και τους αγώνες μας. Τις πορείες και τις απεργίες μας. Τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις μας με τα ΜΑΤ και την κρατική βία. Με τις διαδηλώσεις μας σε Ελλάδα, Κούβα και Ευρώπη. Τη στέρεη σχέση μας με τη φτωχή αγροτιά κι όλα τα λαϊκά στρώματα. Προσπαθώντας να αξιοποιούμε κάθε μορφή πάλης κόντρα στον αυταρχισμό και στην ανελευθερία.

Μέσα στο 2004 δώσαμε αρκετούς και πολύμορφους αγώνες. Αλλους πετυχημένα και άλλους λιγότερο. Ολοι όμως με αποτελέσματα και χρηστική αξία, αφού χιλιάδες νέοι άνθρωποι, κυρίως εργαζόμενοι, μπολιάστηκαν και μπολιάζονται, μέσα από τη δράση, με τις αξίες του κινήματός μας. Τη συλλογική προσπάθεια. Την ανυπακοή. Την κόντρα με τους βιομηχάνους, με τις κυβερνήσεις, με τους ιμπεριαλιστές και τους ξένους, με τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Στα αποτελέσματα προσμετρούμε την ενίσχυση της γραμμής σύγκρουσης με τις αντιλήψεις της ταξικής συνεργασίας και τα αστικά εργαλεία της ανταγωνιστικότητας και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Μέσα από την καθημερινή δράση γίνεται όλο και πιο ορατή η άποψη ότι δεν είναι «ίδιες» όλες οι δυνάμεις μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα, δεν είναι μονάχα τι υπερασπίσαμε και τι δε χάσαμε, που έχει και αυτό τη σημασία του. Είναι, όμως, θετικό το ότι αποτρέψαμε απολύσεις και σε κάποιες περιπτώσεις απολυμένοι ξαναγύρισαν στη δουλιά. Οτι κάποιοι οικονομικοί μετανάστες ένιωσαν μια βοήθεια. Οτι τα παιδιά από την Παλαιστίνη ζεστάθηκαν με μια κουβέρτα κι έναν καλό λόγο.

Ομως, όπως γράφει και ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος, "όχι πως κάναμε και τίποτα σπουδαίο". Το καθήκον μας κάναμε. Και, μάλιστα, όχι όσο έπρεπε. Κι υπάρχουν τομείς που δε χωράει ούτε λεπτό καθυστέρησης, όπως είναι τα εργατικά ατυχήματα, ο λαϊκός πολιτισμός και η συμμετοχή της εργατικής νεολαίας στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Τώρα, μπροστά στο 2005 έχουμε δουλιά πολλή και δύσκολη. Είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε. Θα πορευτούμε ενάντια στο κεφάλαιο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους ιμπεριαλιστές. Θα πορευτούμε ταξικά, διεθνιστικά, με φαντασία, νεύρο και ορμή. Προτεραιότητά μας η Συσπείρωση Δυνάμεων, για να σπρώξουμε σε ριζικές και ποιοτικές αλλαγές σ' όφελος της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της.

Θα πορευτούμε ενάντια στο ΣΕΒ και στις πολιτικές δυνάμεις που κανακεύουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Θα σταθούμε δίπλα στους λαούς που αντιστέκονται. Στα κινήματα που αντιπαλεύουν τη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Θα μας νιώθει κοντά του καθημερινά ο απλός εργάτης, ο βιοπαλαιστής, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή και θρησκεία. Θα αντιπαλέψουμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας, ώστε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Ολο και πιο αποτελεσματικοί στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».


ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Να αποκρούσουμε την αντιλαϊκή επίθεση

«Το 2005, αναμφισβήτητα, θα είναι μια χρονιά όπου θα γίνει μια νέα επέλαση στα εργατικά δικαιώματα, ιδιαίτερα στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Παιδείας, της Υγείας, της συνταξιοδότησης», δήλωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, όταν ο «Ομιλος Βρακοφόρων Κρήτης» επισκέφθηκε την έδρα του Κόμματος στον Περισσό για να ψάλει τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα (φωτό).

«Το στοίχημα είναι - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - να είμαστε όλοι έτοιμοι να τα αποκρούσουμε. Εκεί θα κριθεί η προσφορά του καθενός. Εμείς σε αυτή την κατεύθυνση βλέπουμε τις ευθύνες μας και τις δυνατότητές μας».

Σε ερώτηση δημοσιογράφου, ποιο είναι το μήνυμα για τον κρητικό λαό, είπε: «Η ευχή μου είναι η εξής: Να γίνει ένα βήμα μπροστά, ώστε οι αναπτυξιακές δυνατότητες, που έχει αντικειμενικά η Κρήτη, να αξιοποιηθούν και πάνω απ' όλα τα αποτελέσματά τους να γίνουν κτήμα του λαού. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά πολλά βήματα μπορούν να γίνουν στην επόμενη χρονιά».


Πατριδογνωμόνιο
Ευχές, οι υψωμένες γροθιές

Το 2005 έρχεται καβάλα σ' ένα γενικευμένο τσουνάμι, πατώντας σε εκατομμύρια πτώματα, ξεθεμελιώνοντας ηθική και λογική, θερίζοντας κατακτήσεις, υπονομεύοντας αγώνες. Οχι, δεν πρόκειται για τη φυσική καταστροφή που κλόνισε ως και τον άξονα της Γης, αλλά για την αλλοτρίωση του ανθρώπου από το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα με ρυθμούς πρωτόγνωρους στην παγκόσμια ιστορία.

Το 2005, είναι μπαμπούλας για τα παιδιά. Τρόμος κι επιβολή, σχεδόν μηχανιστική, πάνω στη σοφία της αθωότητας. Η τραγωδία του σεισμού και του παλιρροϊκού κύματος στην Ασία έκρυψε καλά τα καθημερινά αλλεπάλληλα τσουνάμια που χτυπάνε κάθε μέρα σ' όλη τη Γη τούς σκληρά εργαζόμενους κι αγωνιζόμενους να επιβιώσουν παραμένοντας άνθρωποι όμως.

Περνάω τις γιορτές, βαστώντας το παιδί απ' το ένα χέρι και στο άλλο το «Ριζοσπάστη», για να κρατάω ανοιχτό το δίαυλο με τη λογική της ζωής και το θαύμα της αγωνιστικής αντοχής. Προτιμώ να μοιράζομαι τις γνώμες για το επικείμενο συνέδριο του ΚΚΕ μ' όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους αυτού του τόπου, παρά να προσπαθώ να προσαρμοστώ στην εορταστική συσκευασία του μαζικού θανάτου έρμαιο των διαχειριστών του. Στα κρυμμένα του παρόντος, σύντροφοι, βρίσκονται τα θανατηφόρα μελλούμενα της χρονιάς και των ετών που έρχονται. Οσο μεταξύ μας, συντροφικά, τα συζητάμε τόσο καλύτερα μπορούμε ν' αντιστεκόμαστε και να δρούμε. Ερανίστηκα μερικές βόμβες - τσουνάμια, από τις μέρες που έτρεξαν θαμμένες κάτω από τα δύσμοιρα πτώματα του ασιατικού κατακλυσμού. Τα ξεχώρισα στις χιλιάδες προειδοποιητικά καμπανάκια που δεν ακούγονται μπροστά στην κατασκευασμένη καμπάνα του τρόμου που εμπορεύονται οι πωλούντες θάνατο, «κινδυνεύει η Ελλάδα από το τσουνάμι;». Τάχαμου τους πήρε ο πόνος. Οταν το ΚΚΕ κατέθετε τη μια πίσω απ' την άλλη επερωτήσεις για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας, την ιδιωτικοποίηση του αιγιαλού, την έλλειψη παιδείας, ουδείς άκουγε... Αυτά τα τσουνάμια με αηδίασαν πιότερο παρά με τρόμαξαν. Κι είναι μόνο το δείγμα.


Ακουσα πως 126 Ελληνες αποφάσισαν να συνεχίσουν τις διακοπές τους δίπλα από τα πτώματα και τη συμφορά. Ισως για να μην πάει χαμένη η επένδυση από το εορτοδάνειο. Και μου 'πεσε βαριά η αξία της ...ελευθερίας. Τη σέβομαι εμέσουσα. Ανελέητα.

Ανέβηκαν κάθετα τα ανατολίτικα χρηματιστήρια. Οπως το δικό μας, μετά το σεισμό του '99. Εύγε! Η καλή παγκοσμιοποίηση, που λέει κι ο Σύριζα, πάντα βρίσκει τρόπους να ξεφεύγει απ' τον ...κακό της εαυτό!

Στην Αγγλία, τα 10χρονα θα πληρώνουν 40 λίρες πρόστιμο κι αν δεν έχουν, οι γονείς τους τα πηγαίνουν φυλακή. Η ...ποινή είναι για αντικοινωνική συμπεριφορά! Προσαρμογή στον μπαμπούλα. Ενσωμάτωση στον τρόμο. Εύγε στο έλεος της φιλάνθρωπης κοινωνίας!

Στο Ιράκ, οι κατοχικές δυνάμεις (αυτή την είδηση την κατάπιαν όλοι) πωλούν 40 δολάρια το νεφρό και 10 το μάτι αιχμαλώτων για φθηνή ...μεταμόσχευση. Εμπόριο οργάνων, μπιρ παρά - παζάρι. Ανατριχιαστικές δυτικές αστικές πολιτισμικές αξίες.

Και, τέλος, στο «Βήμα», εγκύρως, δημοσιεύτηκε το ...βιογραφικό της νέας πρώτης κυρίας της Ουκρανίας. Οπου υπερηφάνως γράφτηκε ότι η κυρία Γιουστσένκο είναι από τα νιάτα της ως σήμερα συνεργάτης (πράκτορας) της CIA. Τι πρόοδος! Τι δημοκρατία! Την ώρα που οι Βρυξέλλες έστελναν μήνυμα για το βασικό μέτοχο, λέγοντας ότι τα συντάγματα των χωρών είναι κουρελόχαρτα. Πατρίδες τέλος. Αντικαθίστανται από αγορές. Που ανοίγουν πάνω στα πτώματα των τσουνάμι.

Στο όνομα του 15χρονου που δε θα ζήσει το 2005 αφήνοντας γιορτάρες μέρες τη ζωούλα του κάτω από το κλαρκ του ανήλικου μεροκάματου, ας ορμήσουμε να πάρουμε πίσω των ταξική μας πατρίδα. Ας τη φτιάξουμε απ' την αρχή. Γιατί η αγορά τους είναι ο θάνατός μας και των παιδιών μας το σκοτάδι. Χωρίς ευχές, μόνο με γροθιές, στο 2005. Υψωμένες.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ