Η 9η Μάη έδωσε την ευκαιρία στους κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο να αναδείξουμε χρήσιμα διδάγματα που αντλούμε από τη σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία, που είναι συνυφασμένη με τη δράση του εργατικού κινήματος στον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, όπως και του πρώτου εργατικού κράτους - της ΕΣΣΔ - και των κομμουνιστών στην ένοπλη σύγκρουση με τον φασισμό, που γέννησε ο καπιταλισμός.

Πώς, όμως, αντιμετώπισαν τα 80χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης οι δύο πλευρές του ιμπεριαλιστικού πολέμου και οι απολογητές τους;

Είναι γνωστό πως η Ευρωπαϊκή Ενωση επιδιώκοντας να σβήσει τη μνήμη καθιέρωσε την 9η Μάη ως «ημέρα της Ευρώπης». Η Ευρωπαϊκή Ενωση του αντικομμουνισμού και της ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων είναι ο καλύτερος χορηγός της ακροδεξιάς, αλλά και του φασισμού.

Οι εκπρόσωποί της αναμασούν τη συκοφαντία περί «συνεργασίας της ΕΣΣΔ με τη ναζιστική Γερμανία», μέσω του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ, που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου του 1939. Αποσιωπούν την ίδια ώρα και το γεγονός πως ανάλογα Σύμφωνα «μη επίθεσης» είχαν υπογράψει έναν χρόνο νωρίτερα η Βρετανία στις 30 Σεπτέμβρη 1938 και η Γαλλία στις 6 Δεκέμβρη 1938, ενώ η Πολωνία, που σήμερα ηγείται στην Ευρώπη στην αντισοβιετική καμπάνια, είχε υπογράψει ανάλογο σύμφωνο με τη χιτλερική Γερμανία από τα 1934.

Οι εκπρόσωποι της ΕΕ και των αστικών κομμάτων και ΜΜΕ στη χώρα μας ανακυκλώνουν τις συκοφαντίες πως «τα 2 ολοκληρωτικά καθεστώτα το σοβιετικό και το ναζιστικό βύθισαν την Ευρώπη στον πόλεμο, αφαιρώντας την ζωή σε εκατομμύρια Ευρωπαίους». Θέλουν με αυτόν τον τρόπο να κρύψουν πως ο ναζισμός είναι «τέκνο» του δικού τους εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και ταυτόχρονα να επιβάλουν στις συνειδήσεις των λαών την απαράδεκτη εξίσωση του φασιστικού τέρατος με την εργατική εξουσία. Ετσι φροντίζουν να αποσιωπούν τη Συμφωνία του Μονάχου (1938), που αποτέλεσε την κορύφωση της λεγόμενης «πολιτικής του κατευνασμού» της ναζιστικής Γερμανίας, που ακολούθησαν τα λεγόμενα «δημοκρατικά» καπιταλιστικά κράτη. Σύμφωνα με τη χαρακτηριστική δήλωση του τότε Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Χάλιφαξ, μετά από συνάντησή του με τον Χίτλερ ο φασιστικός Αξονας ήταν «προπύργιο της Δύσης ενάντια στον μπολσεβικισμό».

Είναι δε πασίγνωστο πως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στελέχη των ναζί βρήκαν καταφύγιο στις ΗΠΑ και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες, ενώ σήμερα στο όνομα της «λήθης των παθών» η κυρίαρχη αστική αρθρογραφία στο ευρωατλαντικό μπλοκ επιδιώκει να βάζει στην ίδια μοίρα θύτες και θύματα, ενώ ποτέ δεν σταματά να χύνει δηλητήριο ενάντια στον Κόκκινο Στρατό, στα ένοπλα αντάρτικα κινήματα, στα οποία ηγούνταν οι κομμουνιστές.

Στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία έχει επιλεγεί η τακτική της ευθείας επίθεσης στην ΕΣΣΔ, της πλήρους ιστορικής δικαίωσης των συνεργατών των ναζί, των απαγορεύσεων των ΚΚ και των κομμουνιστικών συμβόλων. Στην κατεύθυνση αυτή, το αστικό ουκρανικό καθεστώς έχει δικαιώσει τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, όπως ήταν ο Στ. Μπαντέρα, που στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου πολέμησαν ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας.

Σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες για τα «μάτια του κόσμου» τιμάται η μέρα της Νίκης κατά του φασισμού, που έχει μεταφερθεί στις 8 Μάη. Μεταξύ άλλων, αυτό συμβαίνει και στην Ουκρανία. Φέτος το γελοίο της υπόθεσης ήταν πως o Ζελένσκι κάλεσε αυτές τις ημέρες τους ηγέτες των χωρών της ΕΕ να επισκεφτούν το Κίεβο. Οχι βέβαια για να τιμήσουν τα 1,4 εκατομμύρια των Ουκρανών στρατιωτών και αξιωματικών (σε σύνολο 8,6 εκατομμυρίων απωλειών του Κόκκινου Στρατού), που έπεσαν με το όπλο στο χέρι στη μάχη με τον φασισμό, καθώς και των 5,6 εκατομμυρίων αμάχων της Σοβιετικής Ουκρανίας, που εκτελέστηκαν, πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες της κατοχής (σε σύνολο 12,6 εκατομμυρίων άμαχου πληθυσμού της ΕΣΣΔ), αλλά για να εκφράσουν την «ενότητα και αποφασιστικότητά τους» απέναντι στη Ρωσία.

Από τη μεριά της, η αστική τάξη της Ρωσίας ακολουθεί άλλη τακτική, αυτή της δημόσιας επίκλησης της Αντιφασιστικής Νίκης και ταυτόχρονα της παραχάραξης της Ιστορίας και της καπηλείας της.

Ετσι, αξιοποιεί τα σύμβολα της σοσιαλιστικής εποχής, επιδιώκοντας να τα αποκόψει από το πραγματικό περιεχόμενό τους. Στα χέρια της ρωσικής αστικής τάξης η Κόκκινη Σημαία με το σφυροδρέπανο, η σημαία της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά, η σημαία της σοσιαλιστικής Επανάστασης και οικοδόμησης και της ηρωικής Νίκης κατά του φασισμού, παρουσιάζεται «πετσοκομμένη» από αυτό το πραγματικό της περιεχόμενο, «κουτσουρεμένα» ως σημαία μιας στρατιωτικής «Νίκης» της «Πατρίδας».

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας δεν έχει κανένα πρόβλημα, από τη μια, να υποκλίνεται «στον σοβιετικό λαό» για την Αντιφασιστική Νίκη και ταυτόχρονα να επιτίθεται στη σοβιετική ηγεσία, που με επαναστατικές διαδικασίες είχε αναδείξει αυτός ο λαός. Να επιτίθεται δηλαδή στους μπολσεβίκους και στον Λένιν, που έθεσε τις βάσεις του εξηλεκτρισμού, της εκβιομηχάνισης, της συνεταιριστικοποίησης, χωρίς τα οποία ο σοβιετικός λαός και ο Κόκκινος Στρατός δεν θα είχαν καταφέρει τη συντριβή του φασισμού.

Επιπλέον, όταν ο Β. Πούτιν δηλώνει πως αυτός διορθώνει με τον πόλεμο τα λάθη των μπολσεβίκων στην Ουκρανία και δείχνει το τι σημαίνει πραγματική «αποκομμουνιστικοποίηση», δεν κάνει κάτι άλλο παρά να ρίχνει νερό στον μύλο των αντικομμουνιστών σε όλο τον κόσμο και επιπλέον να διαστρεβλώνει την Ιστορία, που μας διδάσκει πως στα χρόνια του σοσιαλισμού Ρώσοι, Ουκρανοί και οι άλλες εθνότητες της ΕΣΣΔ μεγαλούργησαν οικοδομώντας τον σοσιαλισμό.

Ετσι, από τη μια, το αεροδρόμιο του Βόλγκογκραντ ανακοινώνεται πως στο εξής θα έχει ως 2η ονομασία «Στάλινγκραντ» και ταυτόχρονα στην ίδια ώρα ανοίγει Σχολή σε κεντρικό κρατικό πανεπιστήμιο της Μόσχας, που φέρει το όνομα του φασίστα Ρώσου φιλοσόφου Ιβάν Ιλίν και η ανώτατη πολιτική ηγεσία της Ρωσίας προτρέπει τη νεολαία να τον διαβάσει.

Την ώρα που η Κόκκινη Σημαία ανεμίζει επίσημα για μια μέρα, την ίδια ώρα προωθείται και το τσαρικό σύμβολο της λεγόμενης «ταινίας του Αγίου Γεωργίου», σαν υποκατάστατό της.

Η παραχάραξη δεν άφησε ανενόχλητο ούτε τον «Ιερό πόλεμο», που είναι η «ναυαρχίδα» των σοβιετικών αντιφασιστικών τραγουδιών και γράφτηκε τον Ιούνιο του 1941 λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ από τον Βασίλι Λεμπέντεφ Κούματς και μελοποιήθηκε από τον Αλεξάντρ Αλεξαντρόφ, ιδρυτή της περίφημης Χορωδίας του Κόκκινου Στρατού και συνθέτη του Υμνου της ΕΣΣΔ. Πρόσφατα, λοιπόν, έγινε γνωστό πως σε βιβλίο, που απευθύνεται σε παιδιά, το συγκεκριμένο ποίημα παρουσιάζεται αρκετά παραλλαγμένο, αφού από αυτό έχει εξαφανιστεί η πάλη κατά του φασισμού. Στη θέση της παρουσιάζονται στίχοι υπεράσπισης της ρωσικής γης και της πάλης κατά των γερμανικών στρατευμάτων. Στην επεξήγηση, που δίνουν οι συγγραφείς του βιβλίου είναι πως ο «Ιερός πόλεμος» έχει γραφεί, όχι στα 1941, αλλά στα 1914 και αφορά την υπεράσπιση της Τσαρικής Αυτοκρατορίας στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ντρέπεται και η ντροπή με όσα συμβαίνουν σήμερα και στη Ρωσία!

Κάποιοι, απολογητές του ρωσικού αστικού καθεστώτος, που ας μην ξεχνάμε είναι αποτέλεσμα της αντεπανάστασης, της ανατροπής του σοσιαλισμού και της διάλυσης της ΕΣΣΔ, «καταπίνουν» τα πάντα και εστιάζουν μόνο στην πολεμική κατά του ευρωατλαντισμού. Αλλοι πάλι αποδέχονται τη διαστρέβλωση, την παραχάραξη της Ιστορίας, στην οποία προχωρά η αστική Ρωσία ως το «μικρότερο κακό», μπροστά στη συκοφάντηση, στις απαγορεύσεις που επιστρατεύει η πλευρά του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Σε αντίθεση με αυτήν τη στάση, εμείς:

• Παλεύουμε τόσο ενάντια στις απαγορεύσεις της κομμουνιστικής ιδεολογίας, των ΚΚ, των κομμουνιστικών συμβόλων, όσο και ενάντια στην καπηλεία τους.
• Απαιτούμε την ελεύθερη δράση των ΚΚ σε όλες τις χώρες, την απελευθέρωση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, που αντιτάσσονται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που ματώνει τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας για τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλίων.
• Μας ενοχλούν αφάνταστα οι αντικομμουνιστικές επιθέσεις στον Λένιν και στους μπολσεβίκους, είτε αυτές γίνονται από τον Ζελένσκι, είτε από τον Πούτιν.
• Μας ενοχλεί εξίσου η δαιμονοποίηση του Στάλιν, είτε αυτή γίνεται από τους ηγέτες της ΕΕ, είτε από σημερινούς Ρώσους κυβερνητικούς πολιτικούς, που π.χ. έχουν δηλώσει πως ο Στάλιν καίγεται δύο φορές περισσότερο στην κόλαση από τον Χίτλερ, γιατί ο Χίτλερ σκότωνε άλλους λαούς, ενώ ο Στάλιν τον δικό του.
• Μας ενοχλεί τόσο η απαγόρευση των λαϊκών εκδηλώσεων για την 9η Μάη στην Ουκρανία, όσο και η επιδίωξη να παραχαραχτεί το ποιος και γιατί νίκησε εκείνη την ημέρα, όπως έκανε π.χ. η Ν. Ποκλόνσκαγια, πρώην Γενική Εισαγγελέας στην Κριμαία και σήμερα Σύμβουλος Γενικού Εισαγγελέα Ρωσικής Ομοσπονδίας, που διαδηλώνει στις 9 Μάη με μια μεγάλη εικόνα του αγιοποιημένου από τη ρωσική ορθόδοξη εκκλησία Τσάρου Νικόλαου 2ου, που βέβαια όχι μόνο δεν ζούσε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και έμεινε στην Ιστορία ως «ο αιμοσταγής».
• Μας ενοχλεί το πλήθος των αντικομμουνιστικών εκπομπών και ταινιών, είτε αυτά είναι κατασκευασμένα στις χώρες του ευρωατλαντισμού, είτε από τα ρωσικά κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, που παρουσιάζουν τη συντριβή του φασισμού ως αποτέλεσμα που έγινε δήθεν χωρίς, και μερικές φορές παρά, τη δράση του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
• Μας ενοχλεί αφάνταστα όταν η Τοπική Διοίκηση του Βερολίνου (χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών) απαγορεύει τη σημαία με το σφυροδρέπανο στις 9 του Μάη, και όταν στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας την ίδια μέρα μπροστά από την Κόκκινη Σημαία παρελαύνει η σημαία των τσάρων, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν η σημαία του λεγόμενου «Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού», του προδότη Βλάσοφ, που μαζί με τους ναζί πολεμούσε κατά του Κόκκινου Στρατού.

Δεν θα συνεχίσουμε τον μακρύ κατάλογο, αλλά θα σημειώσουμε πως ο Λένιν και ο Στάλιν έγραφαν πως όταν σε βάζουν να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο κακές επιλογές, θα πρέπει να πεις «και οι δύο είναι χειρότερες», κι όχι να ψάχνεις το δήθεν μικρότερο κακό.

Ετσι, πολεμάμε τόσο τη διαστρέβλωση της Ιστορίας μας, όσο και την καπηλεία της από τις αστικές δυνάμεις. Συνεχίζουμε στον δρόμο της υπεράσπισης της ηρωικής πάλης του Κόκκινου Στρατού, ολόκληρου του Σοβιετικού λαού και των αντάρτικων κινημάτων με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, αντλούμε πολύτιμα συμπεράσματα για τη σύγχρονη πάλη μας.