-- Ο Παναγιώτης Στεφανίδης, σημείωσε ότι χρειάζεται να γίνουν έργα, να εμπλουτιστούν οι υπόγειοι υδροφόροι ορίζοντες. Οτι το κράτος θα πρέπει να διαχειριστεί ορθολογικά τον τρόπο παραγωγής του νερού. Και τόνισε πως «είναι έγκλημα να ιδιωτικοποιήσεις το δημόσιο αγαθό που λέγεται νερό. Δεν μπορεί να πάει σε ιδιωτικά χέρια».

-- Ο Κωνσταντίνος Κατσιφαράκης είπε ότι υπάρχουν κάποια πράγματα και μέσα σε αυτά είναι το νερό, τα οποία δεν μπορούν να γίνουν ιδιωτικά αγαθά, δεν μπορεί να υφίστανται διαχείριση με σκοπό το κέρδος. Πρέπει να υφίστανται πάντα διαχείριση με σκοπό τις κοινωνίες και με φροντίδα γι' αυτούς που είναι πιο αδύνατοι. Η σημερινή εκδήλωση, πρόσθεσε, είναι πολύ σημαντική και ότι υπάρχουν περιθώρια για αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ.

-- Ο Γιώργος Αρχοντόπουλος αναγνώρισε ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είναι πάντα μπροστά στους αγώνες ενάντια σε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και δίπλα στους εργαζόμενους. Αναφέρθηκε στις συνέπειες της μέχρι τώρα ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, τόσο σε βάρος των εργαζομένων της Επιχείρησης, που σήμερα λειτουργεί με ενοικιαζόμενους εργάτες και εργολαβίες, με το μόνιμο προσωπικό να έχει υποστεί δραματικές μειώσεις στους μισθούς, αλλά και τις επιπτώσεις στο λαό, με την αύξηση της τιμής του νερού.

-- Ο Θόδωρος Αλιόγκας μετέφερε την αρνητική πείρα από την ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ. Δήλωσε την αντίθεση των εργαζομένων στις ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί η κυβέρνηση και τόνισε την ανάγκη συντονισμού του αγώνα των εργαζομένων όλων των υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων.

-- Ο Κώστας Ζαμπέτογλου σημείωσε ότι τα κέρδη της ΕΥΑΘ έχουν έρθει από την εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων, τις μειώσεις μισθών και το πάγωμα των επενδύσεων, που είναι αναγκαίες για την αναβάθμιση και ανανέωση του δικτύου, του βιολογικού καθαρισμού κλπ. Επίσης, ότι ο αγώνας ενάντια στα σχέδια της τρικομματικής κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ δεν πρέπει να περιορισθεί στη διατήρηση της σημερινής μετοχικής σύνθεσης και γενικότερα στην αποδοχή της λειτουργίας δημοτικών και δημόσιων επιχειρήσεων με κριτήριο το κέρδος.

-- Ο Σπυρίδων Μάμαλης έστειλε χαιρετισμό, στον οποίο μεταξύ άλλων σημείωνε: «Η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης Θεσσαλονίκης και Αθήνας, θα καταστήσει το νερό είδος πολυτελείας, ενώ θα μειώσει και την ποιότητα του προσφερόμενου αγαθού, όπως ακριβώς συνέβη και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ όπου επιχειρήθηκαν ανάλογες πολιτικές. Το ίδιο όμως πάει να γίνει και στο νερό της άρδευσης, αφού οι σκέψεις για ιδιωτικοποίηση και τιμολόγηση του νερού σε επίπεδα αντίστοιχα με την ύδρευση θα ανεβάσουν το κόστος παραγωγής σε δυσθεώρητα ύψη με ό,τι συνέπειες θα έχει στην αγροτική παραγωγή. Ταυτόχρονα, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η τιμολόγηση των νερών των φραγμάτων θα επιφέρουν και άλλα πλήγματα στην αγροτική παραγωγή».

-- Η Φιλιώ Σαραντίδου αναφέρθηκε στην εμπειρία των εργαζομένων από τη λειτουργία των Δημοτικών Επιχειρήσεων Υδρευσης - Αποχέτευσης, που ενώ ξεκίνησαν ως «κοινωφελής επιχειρήσεις» που διαχειρίζονται το νερό, πέρασαν στη συνείδηση του λαού ότι το νερό είναι εμπόρευμα και μάλιστα από τα πιο ακριβοπληρωμένα. Οπως είπε, «με τη δημιουργία των δημοτικών επιχειρήσεων, η τιμή του νερού εκτινάχτηκε στα ύψη, αφού εννέα συνολικά τέλη προστέθηκαν στην αξία του νερού που καταναλώνεται. Παράλληλα δημιουργήθηκε πεδίο δόξης λαμπρό για να εφαρμοστούν ελαστικές σχέσεις απασχόλησης στους εργαζόμενους. Στις ΔΕΥΑ εφαρμόστηκαν πρώτα τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τα 4ωρα, και σήμερα η κοινωφελής εργασία».

Με τον «Καλλικράτη» διευκολύνεται η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων της Χώρας, συμπλήρωσε και, μεταξύ άλλων, κατέληξε: «Εχουμε πλέον μεγαλύτερη συγκεντροποίηση και παραχώρηση τομέων των ΔΕΥΑ σε εργολαβικές εταιρείες. Στις περισσότερες ΔΕΥΑ άρχισε πλέον η συντήρηση των δικτύων να παραχωρείται στους εργολάβους, επόμενος στόχος είναι να εργολαβοποιηθούν η λειτουργία των βιολογικών, η καταγραφή υδρομέτρων κοκ».

«Αποτελεί καθολική διαπίστωση ότι το περιβάλλον, τόσο σε πλανητικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, δέχεται όλο και μεγαλύτερες πιέσεις από τον τρόπο "ανάπτυξης" των παραγωγικών δυνάμεων στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού. Για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές το περιβάλλον δεν είναι τίποτε παραπάνω παρά: Η πηγή άντλησης και καταλήστευσης των πεπερασμένων φυσικών πόρων του πλανήτη, ο φυσικός χώρος στον οποίο ασκούν τις ανεξέλεγκτες δραστηριότητές τους και απορρίπτουν τα απόβλητά τους, ο ιδιαίτερα επικερδής τομέας επενδύσεων αλλά και πρόσθετων χρηματοδοτήσεων (π.χ. κρατικές παραγγελίες για "ερευνητικά" προγράμματα).

Το πρόβλημα της ρύπανσης των νερών, σύμφυτο καθώς είναι με την καπιταλιστική ανάπτυξη, αποτελεί και για τη δική μας χώρα πρόβλημα πανελλαδικής εμβέλειας. Ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας του προβλήματος της ρύπανσης των υδάτινων πόρων γίνεται περισσότερο αντιληπτός εάν εξετάσουμε την ειδικότερη "συμβολή" του βιομηχανικού κεφαλαίου, όπως υλοποιείται με διάφορους τρόπους: Με την άμεση απόρριψη ανεπεξέργαστων των υγρών αποβλήτων σε επιφανειακούς αποδέκτες και υπόγεια υδατικά συστήματα, με την ατελή επεξεργασία τους, με την ανεξέλεγκτη απόρριψη σε ΧΑΔΑ και ΧΥΤΑ επικίνδυνων στερεών αποβλήτων.

Η ειδικότερη αναφορά μας στη ρύπανση των νερών από τις βιομηχανίες δεν αθωώνει φυσικά τις άλλες ρυπογόνες "σημειακές" και "διάχυτες" εστίες, στη ρίζα των οποίων βρίσκεται πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η επιδίωξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους για το κεφάλαιο. Τέτοιες ρυπογόνες εστίες είναι: Η διαχείριση των αστικών λυμάτων, οι μεγάλες - κυρίως - γεωργικές εκμεταλλεύσεις (λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα, παρασιτοκτόνα), η διαχείριση των απορριμμάτων, των ειδικών αποβλήτων και των επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, η σταβλισμένη κτηνοτροφία, οι υδατοκαλλιέργειες.

Ειδική περίπτωση ρύπανσης είναι και η "υπερκρίσιμη" άντληση νερών από υπόγεια υδατικά συστήματα, όταν εξαιτίας της υποβιβάζεται αισθητά η στάθμη τους. Δημιουργούνται τότε φαινόμενα υφαλμύρωσης (διείσδυση θαλασσινού νερού) είτε επιδείνωσης της χημικής τους κατάστασης λόγω μετανάστευσης με βαρύτητα ρυπασμένων νερών από παρακείμενα υποσυστήματα με τα οποία αποκαθίσταται, στην περίπτωση αυτή, υδραυλική επικοινωνία.

Μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία, θα μπουν σε εφαρμογή και θα αναπτυχθούν νέες τεχνολογίες, φιλικότερες προς τη φύση, θα διαμορφωθεί ανάλογη συνείδηση, θα αποκατασταθεί μια συμβατή σχέση ανθρώπου - φύσης».

«Το θέμα του νερού δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των εργαζομένων στην ΕΥΑΘ. Αν μείνει εκεί, είναι ήττα», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, και πρόσθεσε: «Πρέπει, επιδιώξαμε και επιδιώκουμε να γίνει υπόθεση όλων των μορφών εργατικής και λαϊκής οργάνωσης από τα κάτω. Η δράση των κομμουνιστών στο ΠΑΜΕ, το ίδιο και στην ΠΑΣΕΒΕ των αυτοαπασχολούμενων, στην ΠΑΣΥ των φτωχών αγροτών, στην ΟΓΕ των γυναικών, στο ΜΑΣ των σπουδαστών, αυτό το στόχο έχει.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν τα δικά τους όπλα στον αγώνα. Είναι τα εργατικά σωματεία, τα σωματεία των αυτοαπασχολούμενων, οι αγροτικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι γυναικών, οι επιτροπές των νέων, είναι κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης από τα κάτω που θα προκύψει στην εξέλιξη του αγώνα. Είναι οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές.

Αυτοί είναι που πρέπει, μαζί με τους εργαζόμενους της ΕΥΑΘ (και των άλλων υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων) να αναλάβουν το βάρος και την ευθύνη του αγώνα για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση. Πρώτα απ' όλα τα εργατικά σωματεία της πόλης (όπου κι αν ανήκουν) πρέπει να μπουν μπροστά στις πύλες της ΕΥΑΘ. Να μεταδώσουν σχεδιασμένα, μέσα από τις λαϊκές επιτροπές της συνοικίας, όπου συμμετέχουν, τη σπίθα του αγώνα.

Οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, η απόφασή τους να σταθούν κι αυτές αυτοπροσώπως μπροστά στα μονοπώλια που έρχονται να πάρουν το νερό είναι απείρως πιο χρήσιμες και αποτελεσματικές από τα ψηφίσματα των δημάρχων των ιδιωτικοποιήσεων. Θα συμβάλουμε και συμβάλλουμε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της δράσης αυτής στην οποία όλος ο λαός έχει θέση μέσα από τους οργανωμένους φορείς του.

Και αν γίνει η ιδιωτικοποίηση να μη νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού. Να γίνει αφορμή για ξέσπασμα νέων αγώνων και πολύ περισσότερο για ταξική - πολιτική συνειδητοποίηση ότι ο αγώνας για ριζική ανατροπή, για έξοδο από την ΕΕ, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν μπορεί να αναβληθεί για το μέλλον. Παρεμπόδιση τώρα, γενίκευση της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή της πολιτικής των μονοπωλίων, της ΕΕ και των πολιτικών κομμάτων τους, κάθε χρώματος. Ανοιγμα του δρόμου για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας από τα κάτω που θα επιβάλει τις δικές της λύσεις».

Παρουσιάζοντας την πρόταση του ΚΚΕ για τη διαχείριση του νερού, ανέλυσε την πρόταση για δημιουργία Ενιαίου Κρατικού Φορέα, που θα διαχειρίζεται το νερό προς όφελος των λαϊκών αναγκών, ο Μ. Παπαδόπουλος λέγοντας στην εισήγησή του: «Ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, για την ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών άρδευσης, ύδρευσης, προστασίας του οικιστικού ιστού και της δημόσιας υγείας, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σχεδιασμένης ανάπτυξης της βιομηχανίας, ισόρροπης ανάπτυξης περιοχών και κλάδων. Σε συνεργασία με άλλους αρμόδιους κρατικούς φορείς θα διασφαλίσει:

• Την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής (στα τρόφιμα, στην κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.) και των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων (π.χ. αναβάθμιση της κτηνοτροφίας).
• Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης και ιδιαίτερα ύδρευσης με ελεγμένο, ποιοτικό νερό, η οποία θα κατοχυρώνει στην πράξη το νερό ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα.
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της.
• Την προστασία των δασών και την ευεργετική υδρονομική επίδραση τους, την αύξηση της φυτικής βλάστησης.
• Τη διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των αποβλήτων.
Την αξιοποίηση της κατασκευής υδροηλεκτρικών σταθμών και έργων υποδομής ύδρευσης, άρδευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας ως μοχλών ανάπτυξης εγχώριων βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.
• Τη συμβολή στη σχεδιασμένη ισόρροπη ανάπτυξη των Περιφερειών της χώρας».