Ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να αλλάξει τους νόμους με τους οποίους λειτουργεί ανάλογα με τις τεχνολογικές αλλαγές, από την ατμομηχανή ως τα έξυπνα ρομπότ. Η τεχνολογία είναι μέσο αύξησης της εκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης της εργασίας, ελέγχου και χειραγώγησης και μέσον καταστολής στα χέρια της εξουσίας των καπιταλιστών. Στον ιμπεριαλισμό που ζούμε, την κατεύθυνση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων την αποφασίζουν τα μονοπώλια. Σύμφωνα με σοβαρές επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνεται ότι τα ρομπότ επέφεραν αύξηση στην παραγωγικότητα στην εργασία. Η τεχνητή νοημοσύνη έως το 2030 θα συνεισφέρει περισσότερα από 15 τρισεκατομμύρια δολάρια (περισσότερα από το άθροισμα ΑΕΠ Κίνας και Ινδίας). Η ΕΕ βρίσκεται πολύ πίσω στις επενδύσεις στην ΤΝ σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Στις ΗΠΑ επενδύθηκαν 400 δισ. δολάρια τα τελευταία 2 έτη στην τεχνητή νοημοσύνη, δηλαδή όσο το ΑΕΠ της Σιγκαπούρης, που απέδωσαν 12%, 48 δισ. (όσα το ΑΕΠ της Σομαλίας). Διαμορφώνεται μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε κρίση υπερσυσσώρευσης στις ΗΠΑ τύπου 1923, 1990 ή 2010. Δεν βγαίνουν τα αναμενόμενα κέρδη, ενώ η πράσινη ανάπτυξη απ' ό,τι φαίνεται απέτυχε να απορροφήσει τα ήδη υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Ετσι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής προσφεύγει στην πολεμική οικονομία για να πουληθούν μαζικά οπλικά συστήματα, τα οποία θα ενσωματώνουν και εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης.

Ο σοσιαλισμός θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις νέες προκλήσεις που φέρνει η ανάπτυξη και χρήση της τεχνολογίας, προς όφελος των εργαζομένων: Να επανεκπαιδεύσει τους εργαζόμενους, να προσαρμοστούν τα νέα εργασιακά καθήκοντα σε νέα δεδομένα, να εργάζονται ομαδικά με συλλογική ευθύνη και όχι αποκλειστικά με ατομική ευθύνη ο κάθε εργαζόμενος. Η εργασία και η επανεκπαίδευση θα γίνεται χωρίς να υπάρχει ο φόβος για την ανεργία. Ο εργαζόμενος να ικανοποιεί τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του. Οι έξυπνες μηχανές και ο προγραμματισμός θα έχουν αυτό τον στόχο. Σε αντιδιαστολή η ψηφιακή μετάβαση της ΕΕ γίνεται σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ευνοείται η ανάπτυξη των μονοπωλίων στην ΕΕ. Μόνο το ΚΚΕ αναδεικνύει την ουσία και καταγγέλλει με πλήρη τρόπο νομοθετήματα και κανονισμούς που υπερψήφισαν όλα τα άλλα κόμματα και έχουν στόχο το μαζικό σύγχρονο φακέλωμα, την αξιοποίηση των δεδομένων από τα μονοπώλια. Ισχυρίζονται ότι δίνεται έτσι διέξοδος στον λαό, όμως η αλήθεια είναι ότι βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και έρχεται αντιμέτωπος με την ψηφιακή καταστολή.

Φυσικά δεν είναι αρνητική η επιστημονική τεχνολογική εξέλιξη. Μπορεί να συμβάλλει στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, κ.λπ.

Η εξέλιξη των προγραμμάτων Η/Υ, όσο και των δυνατοτήτων στις γλώσσες προγραμματισμού είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Δημιουργούν τεράστιες υποχρεώσεις στους εργαζόμενους προγραμματιστές να παρακολουθούν τις επιστημονικές εξελίξεις. Η τηλεργασία επίσης έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Υπάρχουν εργαζόμενοι με το κομμάτι. Υπάρχουν εταιρείες προγραμμάτων που τα πουλούν σε όλη τη γη. Ετσι είναι υποχρεωμένες να παρέχουν service σε όλο το 24ωρο. Για παράδειγμα εταιρεία με έδρα στη Σουηδία παρακολουθεί πελάτες σε όλες τις ηπείρους. Ο τεράστιος ανταγωνισμός οδηγεί τη σουηδική εταιρεία να συνάψει συμβάσεις με Ιρανούς προγραμματιστές που ζουν στο Ιράν με πολύ μικρότερους μισθούς των Σουηδών εργαζομένων. Αυτά είναι τα ανταγωνιστικά δεδομένα μεταξύ των εργαζομένων. Οι κεφαλαιοκράτες είναι αδίσταχτοι στο κυνήγι του κέρδους. Ο εργαζόμενος προγραμματιστής παράλληλα με την εργασία του πρέπει να ενημερώνεται για τις βελτιώσεις στην επιστήμη του για να μην απαξιωθεί. Στον σοσιαλισμό θα επανεκπαιδεύεται χωρίς να κινδυνεύει να βρεθεί στην ανεργία. Στον καπιταλισμό με εργασία 13 ώρες πρέπει εκτός ωραρίου εργασίας να μελετάει τις εξελίξεις, να πηγαίνει σε σεμινάρια, φροντιστήρια, συνέδρια, να ξοδεύει χρήματα και χρόνο, ενώ παράλληλα θα πρέπει να συνεισφέρει στις εργασίες του σπιτιού ισότιμα με τον/την σύζυγο.

Αυτή είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού στον κλάδο αιχμής της τεχνητής νοημοσύνης. Οι προϊστάμενοι είναι βαθμολογητές της απόδοσης των εργαζομένων στην παραγωγικότητα, δεδομένου ότι προσλαμβάνουν ή αποκλείουν εργαζόμενους κατά βούληση.

Η εξέλιξη είναι βιομηχανική επανάσταση, οικονομικές κρίσεις, παγκόσμιοι πόλεμοι. Με την τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, αυξάνεται το σταθερό κεφάλαιο, μειώνεται το μεταβλητό κεφάλαιο που μέσα σε αυτό είναι το σύνολο της εργατικής δαπάνης που επίσης μειώνεται και ενισχύεται η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαιοκράτη. Οι καπιταλιστές γνωρίζουν ότι η ζωντανή εργασία παράγει υπεραξία και όχι τα ρομπότ, γι' αυτό παρεμβαίνουν στην αύξηση της εκμετάλλευσης σε όλους τους κλάδους στο σύνολο της οικονομίας. Δεν αρκούνται στην αύξηση ωραρίων εργασίας κ.λπ. Επιδιώκουν τη σύνθετη δικτύωση και διασύνδεση ανθρώπου και ρομπότ. Οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, δηλαδή η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση.

Η πληροφορική ψηφιακή τεχνολογία, τα χελιδόνια του σοσιαλισμού, δίνει νέες μεγάλες δυνατότητες για σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η εργατική εξουσία θα αυξήσει θεαματικά τον μη εργάσιμο χρόνο και θα αναβαθμίσει το γενικό μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων, για ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων.

Οι θέσεις αναφέρονται στην τεχνητή νοημοσύνη στη σελίδα 72 στην κατανόηση της εκμετάλλευσης των σύγχρονων μορφών με την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης και τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα που πρέπει να κάνει η εργατική τάξη. Στη σελίδα 129 μπαίνει ως καθοδηγητικό καθήκον να προχωρήσει μία μελέτη για της συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και την διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης στις σύγχρονες πλευρές του διεθνούς ιμπεριαλισμού καθώς και η μελέτη νέων προβλημάτων και συνεπειών από την ένταξη της τεχνητής νοημοσύνης στην οικονομική και κοινωνική ζωή.

Ο Μαρξ στο Κεφάλαιο αναδεικνύει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής μας θα αποτελέσει την παραγωγική βάση, για την απελευθέρωση της εργασίας από τον καταναγκαστικό της χαρακτήρα, ενώ κάνει αναφορά στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία (Κεφάλαιο 1ος Τόμος σελίδα 423)... Αν οι σαΐτες στις υφάντρες δουλεύαν μόνες τους, οι αρχιτεχνίτες δεν θα χρειάζονταν εργάτες, τα αφεντικά δεν θα χρειάζονταν δούλους - Αριστοτέλης. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία ήταν απαραίτητο εφόδιο για τους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο Μαρξ έφερε στο προσκήνιο επιτεύγματα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Κάθε στιγμή είναι η δική μας στιγμή, για την κατάργηση της αντίθεσης μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας και την κατάργηση των ταξικών διαφορών στην κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ο καπιταλισμός επεκράτησε του εργατικού / κομμουνιστικού κινήματος γιατί αποδύθηκε, ήδη από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια ασύδοτα κερδοσκοπική και αχαλίνωτα εγκληματική για το μέλλον της ανθρωπότητας, λεγομένη «ανάπτυξη» των δυνάμεων παραγωγής. Το κομμουνιστικό κίνημα (κ/κ), πιεζόμενο και κατασταλτικά (με αιχμές τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ψυχροπολεμική στρατιωτική περικύκλωση), μάλλον δεν συνέλαβε την έκταση / βάθος και κυρίως τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων και περιορίστηκε μόνο σε κριτική / άμυνα απέναντι στην εκμετάλλευση, καθώς και σε μια ελλειμματική κριτική της αστάθειας και των αντιφάσεων αυτής της «ανάπτυξης», εντοπίζοντάς την σχεδόν αποκλειστικά στις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υποτιμώντας, ίσως και αγνοώντας, τη συνολική κατεύθυνση και τις γενικότερες συνέπειές της. Αλλά πλέον πρέπει να θεωρείται εμπειρικά αποδεδειγμένο, μετά από σχεδόν 170 χρόνια συνειδητού εργατικού κινήματος, ότι η επαναστατική ανάλυση, οριοθετημένη σε αυτό το «δίδυμο» των αντιφάσεων, εκμετάλλευση + αστάθεια (κρίσεις), ειδικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπόρεσε να διεγείρει τη ριζική / σαρωτική αντίθεση της εργατικής τάξης απέναντι στον καπιταλισμό, που πράγματι σαπίζει.

Οι κεφαλαιοκράτες αντιμετώπισαν τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και ιδίως το εργατικό / κομμουνιστικό κίνημα σχεδόν αριστοτεχνικά, αξιοποιώντας τα αντικειμενικά και υποκειμενικά κεκτημένα τους σαν απερχόμενη κυρίαρχη τάξη. Εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές και διεθνικές αντιθέσεις, που οι ίδιοι προκαλούν, αποδιοργανώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό και λαϊκό κίνημα. Εξαγόρασαν και κατέστειλαν πρόσωπα, ομάδες, κοινωνικά στρώματα και λαούς, ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Αξιοποίησαν και τις υποκειμενικές ανεπάρκειες του συνολικού κ/κ (κάποιες έχει σωστά κριτικάρει το ΚΚΕ), που εντοπίζονται βασικά στην προαναφερθείσα αδυναμία κατανόησης, και θεμελιώνουν βαρύ ιδεολογικό έλλειμμα, αδύναμο να αντιμετωπίσει το «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative). Αυτό δεν έχει ανακοπεί μέχρι σήμερα και έχει τις αναμενόμενες συνέπειες: Απογοήτευση, μειωμένη αγωνιστικότητα, παραίτηση, αποχωρήσεις, υποχώρηση σε αναθεωρητικές και συμβιβαστικές / ρεφορμιστικές αυταπάτες. Να παρατηρήσω εδώ και ότι αυτά αντανακλώνται εντονότερα και σε όλο τον εκτός κ/κ «αριστερό» χώρο. Η βαθύτερη αιτία της σημερινής αποσύνθεσης και αστικής ενσωμάτωσης της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας (μαζί με τις εξωκοινοβουλευτικές μικροαστικές καρικατούρες της), καθώς και η προσχώρηση του ιστορικού μεσοαστικού «κέντρου» στην καθαυτό «δεξιά» στη χώρα μας, πρέπει να αναζητηθεί περισσότερο στην υποχώρηση της επιρροής του κ/κ σε αυτούς, ως συνέπεια του αδυνατίσματος της παλιάς ιδεολογικής ακτινοβολίας του, και λιγότερο στην (ορθή και επιβεβλημένη) ταξική πολιτική αντιπαράθεση απέναντί τους. Το ΚΚΕ αντιστέκεται περισσότερο γιατί διαχρονικά και παρά τις αδυναμίες υπήρξε ο πόλος αντίστασης, ιδεολογικής και πολιτικής, (ακόμη και ένοπλης - ΔΣΕ) σε αυτήν την οπισθοχώρηση.

Σήμερα το κ/κ αντιμετωπίζει τη σύγχρονη μορφή των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλισμού, τις τρομακτικές συνέπειες της καταστροφικής «ανάπτυξης», με αμηχανία και ενίοτε και με ιδεαλιστικά λάθη:

Προβλήματα κλιματικής επιδείνωσης, υπερθέρμανση, λειψυδρία αλλά και πλημμύρες, πυρκαγιές, καταστροφή δασών και τήξη παγετώνων, εξαφάνιση ειδών, που απειλούν τη διατροφή και τους όρους φυσικής επιβίωσης της ίδιας της ζωής στον πλανήτη.

Το κυκλοφοριακό χάος στις πόλεις και το γενικότερο αδιέξοδο των μαζικών μεταφορών / μετακινήσεων λόγω ιδιωτικής αυτοκίνησης, η υπερκατανάλωση των ευνοημένων και ο υπερτουρισμός, η συμφόρηση αποβλήτων και χωματερών, το στεγαστικό πρόβλημα και η ιδιωτική πολεοδομική ασυδοσία, η εγκληματικότητα, που υποθάλπεται από τα πρότυπα του ατομισμού και το διαδίκτυο, την έμφαση σε «δικαιωματισμούς» και την υποτίμηση της κοινωνικότητας.

Η αχαλίνωτη ακρίβεια, η κατεδάφιση Υγείας - Περίθαλψης, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, οι εργασιακές ανατροπές (13ωρα) οι νέες μορφές της εκμετάλλευσης με την εμπορευματοποίηση βασικών αγαθών μέχρι και κατηγοριών της αντανάκλασης (!), όπως η Πληροφορία / Γνώση, οι λειτουργίες του συγχρόνου πλασματικού χρήματος, τα πλασματικά κεφάλαια, τα ξεχειλωμένα «χρέη» και τα κρυπτονομίσματα, οι οικονομικές κρίσεις, που μπλέκονται με τις χρηματοπιστωτικές «φούσκες» και απάτες, το «παράδοξο της παραγωγικότητας» κ.λπ. κ.λπ. Χιλιάδες προβλήματα, που αλληλοτροφοδοτούνται οξυνόμενα σε έναν εφιαλτικό κόσμο και μπορούν κάλλιστα να φωτιστούν στις βάσεις του παραδομένου διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού - λενινισμού χωρίς αναθεωρητικές διολισθήσεις, με τα τετριμμένα προσχήματα «εκσυγχρονισμών» και «ανανεώσεων».

Οι «λύσεις» που προβάλλει η αντίδραση είναι η λεγομένη «φυγή προς τα εμπρός», πολιτικά εκφρασμένη με το «ΤΙΝΑ» και οικονομικά με την «απελευθέρωση» της μονοπωλιακής ασυδοσίας, τις «μεταρρυθμίσεις», που είτε εντείνουν είτε μεταθέτουν την έκρηξη όλων αυτών με μεγαλύτερη ένταση στο κοντινό μέλλον. Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι παλινωδίες και διαμάχες συμφερόντων για υδρογονάνθρακες και ΑΠΕ και η ευαγγελιζόμενη, τάχατες «περιβαλλοντική», «λύση» του ενεργειακού με την πυρηνική σύντηξη, που στα χέρια της «αγοράς» θα τινάξει κυριολεκτικά τον πλανήτη στον αέρα.

Μπροστά σε αυτό το δυστοπικό πλαίσιο, η κοινωνία όπως - όπως πάει σε σύγκρουση με το «ΤΙΝΑ», ακόμη και ενστικτωδώς, στα τυφλά, οδηγούμενη από τις ανάγκες της επιβίωσης. Αλλά πάει σε σίγουρη ήττα. Γιατί η απερχομένη αστική τάξη, με «καμένους» τους «αριστερούς» παπατζήδες, θα αντιδράσει, κατά τα ειωθότα, είτε με την ακροδεξιά, είτε και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εμφύλιους πολέμους, εκβιάζοντας τους λαούς, που στερούνται ιδεολογικό φάρο (= «δεν υπάρχει αντιπολίτευση»...) και καθοδήγηση.

Το ΚΚΕ, έστω και μόνο του (με τη δεδομένη κατάσταση του υπόλοιπου παγκόσμιου κ/κ, που θα 'πρεπε συλλογικά αυτό να 'χει αναπτύξει το ιδεολογικό οπλοστάσιο), πρέπει γρήγορα να βρει τρόπο να κατανοήσει τις εξελίξεις αυτές και την ανάγκη συνολικής / αποφασιστικής αντιμετώπισής τους, ξεπερνώντας τη γενικότερη ιδεολογική καθυστέρηση σχεδόν 70 χρόνων.

Οι ΘΕΣΕΙΣ, σωστές στα οργανωτικά ζητήματα που θέτουν, αντιμετωπίζουν ανάμεσά τους και την οργάνωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, χωρίς να μπαίνουν στο ζήτημα της ευστοχίας / επάρκειας του περιεχομένου του διαθέσιμου ιδεολογικού οπλοστασίου. Αλλά αυτό, η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ, είναι μείζον ζήτημα, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί με οργανωτικά μέτρα και πρέπει / επείγει να λυθεί.

Δύσκολο, μελετητική δουλειά και ασφαλώς όχι θέμα συνεδρίων, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τουλάχιστον να δοθεί κατά το δυνατόν σωστά η μάχη.

Αλλιώς θα δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών, ελπίζοντας ότι κυρίως με οργανωτικά μέτρα, καλή ώρα, θα λύσουμε το πρόβλημα της ανασύνταξης του κομμουνιστικού / εργατικού κινήματος και της αναγκαίας αντεπίθεσης. Και αν θα υπάρξει και χρόνος...